Morgunblaðið - 17.05.2004, Síða 30

MINNINGAR
30 MÁNUDAGUR 17. MAÍ 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Ísafold Guð-mundsdóttir
fæddist í Reykjavík
14. júní 1925. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 10. maí síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Guð-
mundur Gíslason
skósmiður í Reykja-
vík, f. 17. desember
1880, d. 20. október
1939, og Sigrún Jón-
asdóttir húsfreyja, f.
24. júní, d. 30. maí
1967. Systkini Ísa-
foldar eru Sigrún Guðmundsdótt-
ir, f. 1912, d. 1981, Valur Guð-
mundsson, f. 1918, Jónas
Guðmundsson, f. 1920, d.1984,
Hallfríður Guðmundsdóttir, f.
1922, og Leifur Guðmundsson, f.
1929, d. 1993.
Ísafold giftist 24. nóvember
1944 Sigurði E. Ólafssyni járn-
smiði, f. 22. nóvember 1923, d. 2.
mars 1998. Börn þeirra eru: Bryn-
dís Sigrún Sigurðardóttir, versl-
unarstjóri í Reykjavík, Ragnheið-
ur Sigurðardóttir, starfsstúlka í
Reykjanesbæ, Kristín Árný Sig-
urðardóttir, býr í
Þorlákshöfn, Svan-
hildur Sigurðardótt-
ir, bóndi á Mávatúni
í Reykhólasveit,
maki Tómas Sigur-
geirsson bóndi, Erla
Björg Sigurðardótt-
ir, félagsráðgjafi í
Reykjavík, Lilja Sig-
urðardóttir, garð-
yrkjufræðingur í
Reykjavík, Einar
Sigurðsson, launa-
kerfisráðgjafi, býr í
Kópavogi, maki; Ell-
en Blomsterberg,
innheimtustjóri, og Arnþór Sig-
urðsson, forritari, býr í Kópavogi,
maki; Sigurbjörg Dögg Finnsdótt-
ir, nemi. Barnabörn Ísafoldar og
Sigurðar eru 28 og barnabarna-
börnin 18.
Ísafold ólst upp í Reykjavík og
vann ýmis störf á sínum unglings-
árum, við veitingastörf í þrjá ára-
tugi og um áratug á Landspítalan-
um við Hringbraut þar til að hún
fór á eftirlaun.
Útför Ísafoldar fer fram frá
Digraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Margs er að minnast og margs er
að sakna.
Okkur systurnar langar í örfáum
orðum að minnast elsku ömmu okkar
heitinnar, hennar Foldu eins og hún
var alltaf kölluð. Alltaf var hún hress,
kát og lífsglöð alveg til endaloka.
Þrátt fyrir erfiða og árangurslausa
baráttu við þennan hræðilega sjúk-
dóm brosti hún út í eitt og grínaðist.
Hún þráði ekkert heitar en að geta
verið heima á Bjarnó þar sem hún
var eins lengi og hægt var.
Hún amma okkar var fyrsta klassa
kona, hún var besti vinur okkar,
skemmtileg og góð kona, hún vissi
ótrúlegustu hluti og var inni í öllu.
Alltaf var hún vel til höfð með hvíta
fallega hárið sitt sem var henni svo
mikið. Hún var ákveðin kona og hafði
sínar skoðanir á hlutunum sem gerði
hana að sérstakari persónu fyrir vik-
ið. Þegar maður kom á Bjarnó var
iðulega glens og gaman.
Bestu fiskibollur gerði hún amma
og var hún alltaf með mat á borðum.
Okkur er það einnig minnisstætt
þegar amma og afi voru að koma
vestur í berjamó, þá var mikill spenn-
ingur á heimilinu að bíða eftir þeim.
Alltaf náðu þau að fara með fullan bíl
af berjum heim í Kópavoginn. Áttum
við yndislegar stundir saman, sér-
staklega þegar við bjuggum báðar
rétt hjá henni og munu þær aldrei
gleymast.
Það er sárt að kveðja hana og vita
til þess að í sumar verður engin
amma á Bjarnó til að fara í kaffi til og
tala við um hversdagslegu hlutina í
lífi okkar. Já, elsku amma, mikið
þótti okkur vænt um þig og erum við
afar þakklátar fyrir þennan tíma sem
við áttum saman og það að börnin
okkar fengu að kynnast þér. Bjarnó
verður ekki samur, hún skilur eftir
sig stórt skarð í fjölskyldunni en við
vitum samt að hún er á góðum stað
með afa núna.
Blessuð sé minning hennar.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Dísa og Kristín.
Amma mín, Ísafold, var kona sem
ég mat mikils. Hennar hlutskipti í líf-
inu var að berjast, fyrir öllu mögu-
legu og ómögulegu. Amma var fyrst
og fremst jafnaðarkona. Hún hafði
miklar skoðanir á óréttlæti heimsins
og kaus jöfnuð framar öllu.
Í minningunni var þessi kona alveg
einstök. Sú einstaka sýn sem hún
hafði á lífið, sú þrautseigja sem hún
bjó yfir var alveg með ólíkindum.
Amma var kona að mínu skapi.
Hún var rokkari. Hennar uppáhalds-
tónlist var líka mín uppáhaldstónlist.
Amma var líka mikill djókari – ég
man margar ótrúlegar stundir þar
sem við sátum og kjöftuðum og gerð-
um grín að öllu mögulegu sem hún
endaði oftar en ekki á orðunum „nei
afhverju látiði svona, stelpur“.
Amma var mikil kjölfesta fyrir
marga af sínum afkomendum. Að
fara til ömmu var fastur liður í þessu
daglega lífi og eru ófáar minningar
um samverustundir yfir heilu helg-
arnar þar sem setið var í hugguleg-
heitum yfir sjónvarpinu í kjaftagangi
og að ógleymdu matarstússinu.
Amma var einstök með ýmislegt.
Hún hafði sínar meiningar um lífið og
tilveruna, hún var sterkur karakter
sem gat tekið upp á ýmsu.
Amma hefur alla tíð skipað stóran
sess í mínu lífi og var virkilega gam-
an að deila með henni því sem var að
gerast frá degi til dags. Hún var svo
ótrúlega áhugasöm um allt sem var
að gerast.
Amma var mikil baráttukona. Það
hefur verið mér mikils virði að hafa
átt hana ömmu sem fyrirmynd í bar-
áttunni.
Kynni mín af ömmu minni eru dýr-
mæt.
Megi hún hvíla í friði.
Sara Dögg Jónsdóttir.
Þá er hún amma farin, hún sem var
alltaf svo hress. Alltaf gátum við
komið á Bjarnó til hennar. Hún ól
ekki bara sín átta börn heldur vorum
við barnabörnin mörg hjá henni til að
byrja með, og meira að segja passaði
hún sum barnabarnabörnin sín líka.
Amma, þú varst höfuð fjölskyld-
unnar. Mikið mun vanta nú þegar þú
ert farin.
Sorg okkar er mikil. Eina huggun
okkar er að nú ert þú hjá afa.
Guð geymi þig.
Ásta Ísafold, Jón Þór
og Anna María.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson.)
Elsku amma, þú varst besta amma
og ég elska þig svo mikið.
Núna ert þú hjá englunum góðu.
Embla Dögg Bachmann.
Mig langar til að minnast í nokkr-
um orðum, fyrrverandi tengdamóður
minnar, Ísafoldar Guðmundsdóttur,
er lést á líknardeild Landspítalans
við Kópavogsbraut hinn 10. maí sl.
Ég kynntist Ísafold og eiginmanni
hennar heitnum, Sigurði Ólafssyni,
árið 1987 er ég hóf sambúð með Arn-
þóri, yngsta barni þeirra hjóna. Við
unga parið bjuggum í sama húsi og
þau hjónin í Kópavogi þau ár sem
samband okkar Arnþórs varði.
Í fyrstu hafði ég nokkrar áhyggjur
af svo nánu sambýli við tilvonandi
tengdaforeldra mína, en sá fljótt að
þær áhyggjur voru með öllu óþarfar.
Frá fyrstu stundu varð samband
okkar einstaklega gott og það sem ég
áður hugði ókost, reyndist hið gagn-
stæða. Við Ísafold urðum góðar vin-
konur og var notalegt að geta kíkt í
kaffi hvor til annarrar alltaf þegar
tími gafst til, enda stutt að fara. Nut-
um við þess að sitja á skrafi með
kaffibollana úti á palli þegar vel viðr-
aði.
Ísafold var ein af þessum gæða-
konum sem öllum vilja gott gera.
Hún var skemmtileg og kímin og afar
þægileg í allri umgengni. Við gátum
talað saman um allt milli himins og
jarðar og því var aldrei skortur á um-
ræðuefni. Það er ekki ofmælt að
segja að Ísafold er einhver sú já-
kvæðasta manneskja sem ég hef
kynnst á lífsleiðinni og alltaf var stutt
í húmorinn. Ég sá hana aldrei skipta
skapi í öll þau ár sem við höfum
þekkst. Ekki var þó ástæða þess sú
að líf hennar hafi verið eilífur dans á
rósum. Þau hjónin hafa komið átta
börnum til manns og þar að auki ver-
ið með sum barnabörn sín á heimilinu
sem ólust þar upp fyrstu æviárin.
Þótt þröngt hafi oft verið í búi er
börnin voru ung og mannmargt á
heimilinu var lífsgleðin ávallt til stað-
ar. Orðin efnishyggja og lífsgæða-
kapphlaup voru ekki til í orðabók
þeirra hjóna en nægjusemi og ráð-
deild komu í þeirra stað.
Ísafold bar mikla umhyggju fyrir
börnum sínum og afkomendum öll-
um. Afkomendurnir eru orðnir fjöl-
margir og hef ég ekki handbæra tölu
á öllum þeim fjölda, en þeir voru
hennar stóri fjársjóður. Það var
aðdáunarvert að fylgjast með um-
hyggjusemi hennar gagnvart barna-
börnum sínum. Alltaf átti einhver af-
mæli sem þurfti að gleðja og á jólum
mátti enginn í þessum stóra hópi
verða útundan. Maður furðaði sig oft
á hvernig hún gat staðið undir öllum
þessum útgjöldum hin síðari ár af
sínum takmarkaða lífeyri. Að gleðja
aðra var hennar gleði og varð engu
tauti við hana komandi ef á það var
minnst að þetta væri allt að verða
henni ofviða. Ísafold átti líka alltaf
eitthvert góðgæti í handraðanum til
að gauka að litlum munnum. Ísinn
var í sérstöku uppáhaldi hjá yngri
kynslóðinni og var nánast sjálfsagður
hlutur að hann væri ætíð að finna í
frystinum hjá ömmu. Ef svo ólíklega
vildi til að allt góðgæti væri uppurið
þegar smáfólkið kom í heimsókn var
brugðið snarlega við og einhver
sendur út í búð til að bæta úr því.
Heimili þeirra hjóna, Ísafoldar og
Sigurðar, var alla tíð miðpunktur
fjölskyldunnar og var þar oft margt
um manninn. Að hafa hópinn sinn
innan seilingar bætti Ísafold upp
söknuðinn við að missa eiginmann
sinn og félaga. Þau höfðu gengið
saman lífsins veg frá því þau kynnt-
ust ung að árum og þar til hann lést 2.
mars 1998.
Enda þótt við Addi sonur hennar
slitum samvistum héldum við Ísafold
alltaf góðu sambandi. Alltaf þótti
sjálfsagt að koma við á Bjarnhóla-
stígnum eða Bjarnó eins og kallað
var. Þar var alltaf opið hús og allir
velkomnir. Það er einhvern veginn
skrýtin tilhugsun að þetta gestrisna
heimili, miðdepill fjölskyldunnar,
verður ekki lengur til staðar fyrir
stórfjölskylduna að hittast á.
Sonur minn, Elvar Freyr, sem
fæddist árið 1988 var svo heppinn að
fá að njóta mikilla samvista við ömmu
sína og afa og var hann hálfgerður
heimagangur hjá þeim, bæði á meðan
við bjuggum öll í sama húsi og einnig
eftir að við mæðgin fluttum til
Reykjavíkur. Þau hjónin báru alltaf
mikla umhyggju fyrir honum og
höfðu áhuga á að fylgjast með öllu
sem honum viðkom, hvort sem það
var skólinn eða íþróttirnar. Oft dáðist
ég að þolinmæði þeirra er Elvar var á
svokölluðum óvitaaldri, en hann gat
stundum verið nokkuð fjörugur og
uppátækjasamur. Afi og amma létu
þannig smámuni ekki ergja sig eða
raska ró sinni frekar en annað, held-
ur sáu þau spaugilegu hliðina á hlut-
unum.
Eins og allir vita er afar sárt að
þurfa að horfa upp á ástvini sína fár-
sjúka á sjúkrastofnun og fylgjast
með hvernig þeim hrakar dag frá
degi. Það er þó huggun harmi gegn
að afkomendur Ísafoldar Guðmunds-
dóttur geta minnst hennar sem
hlýrrar, ástúðlegrar og jákvæðrar
konu sem ætíð lét gott af sér leiða og
öllum þótti vænt um sem henni
kynntust. Hún er nú laus við allar
þjáningar síðustu mánaða og mun án
efa hitta hann Sigga sinn sem tekur
hana undir sinn verndarvæng og
býður hana velkomna.
Ég kveð Ísafold með söknuði en
hún var ekki einungis frábær tengda-
móðir og amma heldur góður og
sannur vinur. Ég vil þakka alla um-
hyggju hennar gagnvart mér og syni
mínum sem sér nú á eftir yndislegri
ömmu. Hann á þó góðar og dýrmæt-
ar minningar sem aldrei gleymast og
gera hann og vonandi okkur öll sem
hana þekktum að betri manneskjum.
Innilegar samúðarkveðjur færi ég
og sonur minn öllum ástvinum Ísa-
foldar og biðjum við góðan Guð að
veita þeim styrk á þessum erfiðu
tímamótum.
Blessuð sé minning Ísafoldar Guð-
mundsdóttur.
Sigurbjörg Alfreðsdóttir.
ÍSAFOLD
GUÐMUNDSDÓTTIR
Oddur Thorarensen
fyrrv. sóknarprestur
er látinn á 73. aldurs-
ári, eftir stutta sjúk-
dómslegu.
Oddur lauk guð-
fræðiprófi frá Háskóla Íslands
1958 og var vígður til Hofspresta-
kalls í Vopnafirði sama ár. Þar
þjónaði hann í tvö ár en síðan þjón-
aði hann í Hofsósprestakalli í þrjú
ár. Hann gerðist síðan gæslumaður
hjá Náttúrufræðistofnun Íslands
og vann þar í 30 ár. Oddur gerðist
virkur félagi í Kristniboðssamtök-
unum þegar hann gekk í Kristni-
boðsfélag karla árið 1971. Hann
ODDUR
THORARENSEN
✝ Oddur Thorar-ensen fæddist í
Reykjavík 12. janúar
1932. Hann lést á
Dvalarheimilinu
Grund hinn 20. apríl
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Dómkirkjunni 29.
apríl.
tók virkan þátt í starfi
félagsins með því m.a.
að leika undir söng á
fundum okkar, auk
þess sem hann gladdi
okkur félaga sína með
einsöng þegar svo bar
undir, enda hafði hann
góða og þróttmikla
baritonrödd.
Oddur sá oft um
efni funda hjá okkur
og þá naut sín sú góða
þekking á Biblíunni
sem hann hafði sem
guðfræðingur. Hann
hafði fastmótaða af-
stöðu til boðskapar Biblíunnar og
játaði Jesú Krist sem sinn per-
sónulega frelsara. Auk þess að
leika undir söng hjá okkur félögun-
um, lék hann undir almennan söng
á samkomum Kristniboðssam-
bandsins sem haldnar voru í
Kristniboðshúsinu Betaníu sem var
á sínum tíma á Laufásvegi 13 og
síðar á samkomum í Kristniboðs-
salnum á Háaleitisbraut. Þar sótti
Oddur samkomur að staðaldri þeg-
ar heilsan leyfði og hann naut í rík-
um mæli samfélagsins þar.
Hann tók einnig virkan þátt í
starfi Sunnudagaskóla Kristniboðs-
félaganna og lék þar undir söng.
Oddur var mikill kristniboðsvinur
og bar málefni kristniboðsins mjög
fyrir brjósti bæði í fyrirbæn og
fórn.
Löngu áður en Oddur gerðist
vistmaður á Grund fór hann mjög
reglulega þangað og las fyrir vist-
menn, þá þeirra sem voru orðnir
ófærir til þess sjálfir. Þegar hann
svo gerðist vistmaður þar tók hann
virkan þátt í ýmsu öðru sem þar
fór fram til að stytta mönnum
stundir. Hann naut vistarinnar á
Grund mjög vel og var innilega
þakklátur fyrir þá aðhlynningu
sem hann naut þar. Vistmenn
Grundar voru honum mjög þakk-
látir fyrir það sem þeir nutu frá
hans hendi.
Við félagar Odds í Kristniboðs-
félagi karla minnumst þessa góða
drengs með þakklæti og djúpri
virðingu. Við vottum ástvinum
hans innilega hluttekningu og biðj-
um Guð að blessa þeim og okkur
minningarnar um hann.
Baldvin Steindórsson, form.
í Kristniboðsfélagi karla.
Sængurfataverslun,
Glæsibæ • Sími 552 0978
Vöggusett
barnasett
Kársnesbraut 98 • Kópavogi
564 4566 • www.solsteinar.is
Helluhrauni 10, 220 Hfj.
Sími 565 2566
Englasteinar
Legsteinar
Erfidrykkjur
Salur og veitingar
Félagsheimili KFUM & KFUK
Holtavegi 28, 104 Reykjavík.
Upplýsingar í síma 588 8899.
www.kfum.is