Íslendingaþættir Tímans - 24.01.1969, Qupperneq 8

fyrir meSlimi sína &3 vetriBum og
oft skemmtikraftur á þeim. Hún
kunni þá list að segja vel írá og
ætíð gamansöm, glaðiynd og
skemmtileg.
Jófríður bar f jaínan sérstakan
hlýhug til sinnar gömlu sveitar,
Staðarsveitar. Eftir að þau hjón
fluttu til Grundarfjarðar, urðu þó
ferðir þeirra þangað þó fremur
strjálar, því þá var heilsa beggja
farin að bila, en þau komu þó
þangað við og við, og eins og birti
yfir þeim við þær ferðir. í Sfaðar-
sveit fannst þeim ávailt þau eiga
heima og nutu þar sérstakra vin-
sælda, ekki sízt sinna gömlu
granna. í Grafarnesd nufu þau einn
ig vinsælda allra sem af þeim
höfðu kynni.
Jarðarför Jófríðar fór fram að
Staðarstað, hinn 19. þ. m. að við
stöddu fjölmenni. Við jarðarför
hennar var eftirfarandi kveðja frá
samferðamanni flutt, en bann er
undirritaður:
t
Lögð er nú liðin
iláigt í moidu,
áftræð orðin
að árataii,
göfug kona
sem gerði lengi
frægan garð sinn
á Furubrekku.
Aftur var jafnan
við arinn hennar,
vegmóðum gestum
veittur beini.
Kærieikans yl
hún átti líka,
geymdi hann hijóð
í hjarta sínu.
Torieiði öilu
og trega — sárum,
iök hún með þögn
•og þolinmæði.
Æðruyrði
hún aldrei mælti,
bar sig sem hetja,
böis í eljum.
Kæia Jófríður
Krigtján sdó ttir,
minningar margar
í munann leita.
Ánæigjustundir ,
ég átti margar
rnieð Iþér oít
mn ævidaga.
8
Sömu sögu
segja altir,
af þér sem höfðu
einhver kynni.
Hreiniynd, hjáipfús
og hugglöð varstu, ^
ráðholl vinum
á raunastundum.
Góðan eiginmann
guð þér yeitti,
frábær hann var þér
förunautur.
Aldinn að árum
og orku sviptur,
syrgir hann þig
með sárum tréga.
Synir tveir
þig syrgja lfka,
fóstursystur
og fósturdætur.
Enginn veit
hvað átt hann hefur,
fyrr en því
til fuils er glatað.
Sveitina fögru,
sem vér'unnitm,
elskáðir þú x /
af öllu hjarta.
Hún var þér ætíð
efst í huga
allt til þinna
efstu stunda.
Trú þú áttir
og traust á drottnd
aOlt frá árdögum
ævi þinnar.
Bezt var þér huggun
bænin heit-a,
stoð og styrkur
í stormum Mfsins.
Vist mun þeim,
sem vel hafa lifað,
verkkaup goldið
að verðleikum.
Verkalaun þín
því verða eigi,
skorin við nögl
af skaparanum.
Hótíð jóla
Vér höldum bnáðum,
þá veaður hjart
yfir hyggðum manne.
Heldur þú 3íka
í ihimins-söluim
hátáð sem aldnel
enúa tekur.
Isfagl JémssoH,
m íJoftúnom.
RAGNHEIÐUR
METÚSALEMSDÓTTIR
Seiási 21. Egilsstaðakauptúni.
Skjótt hefur sól brugðið sumri,
því séð hef ég fijúga
fannhvíta svaninn úr sveitum
til sóllanda fegri.
Þessar ljóðlínur komu í huga
mér, er ég frétti lát Ragnheiða-r
Metúsalemsdóttur, Selási 21 Egils-
staðakauptúni. Að hún skuii á
morgni lífs síns vera, svo skyndi"
lega kölluð burtu. Hugur minn hef
ur aftur og aftur relkað austur
og minningar frá liðnum stundum
komið hver af annari. Minningar
um þessa ungu og elskulegu stúlfeu
erú svo bjartai', að jafnvél þessir
dirnmu skammdegisdagair fá ekki
skyggt á þær.
Mór finnst ég vera horfin austur
í Egilsstaðaskóg og fagurhlómið,
sem ég sá stundum svo óvænt sé
nú honfið.
Fyrstu kynni mín af Heiðu, eru
frá jóiatrésskemmtun í harnaskól-
anum á Egilsstöðum. Ég var þá ný-
fiutt þangað og tók ef til vill ennþá
betur eftir því sem gerðist á þess-
ari samkomu sakir ókunnugieika
míns. Ég veitti henni strax at-
hygli, gleði hennar var svo hrein
og einlæg, þar sem hún leiddi
iitlu börnin kringum jólatréð. Ég
sá hana vaxa og þroskast, verða
fullorðna stúlku, alltaf var hún á
þessum barnaskemmtunum, og á-
vaiilt sama hugljúfa og sdglaða
stul'kan, sem virtlst hafa yndi af
að gleðjast með glöðum. Ég feynnt-
ist Heiðu ekfei mikið, en nóg tí*
þess, að ég sá að alls staðar þar
sem hún kom, skildi hún eftir sig
hlýju og birtu, sem bókstafiega
geislaði frá henni.
Fyrir ári síðan mætti ég henni
á götu í Reykjavík, hlýtt handtafe
hennar og bros yljaði mér in»
að hjartarótum. Hún var hér 1
sfeóla og lífið var fuldt af dásemd-
um. Síðastliðið sumar var ég stödd
á kndsmótinu á Eiðum, þar sá óg
hana ganga um í sólskininu með
blílk i augum og nú ieiddi hún unm
usta sinn.
Þetta er hennar stutta en íagra
iífssaga. -
Ég votta vinum mínum, aðstand-
endum hennar mína dýpstu
heztu samúð, en segi: Minnum®*
hennar með þeirri sönnu g'leðö
hún var svo auðug af. Þ.®-
ISLENDINGAÞiCTTI*