Íslendingaþættir Tímans - 12.06.1970, Blaðsíða 12

MINNING
Hjónin
Guðbjörg Helgadóttir
og
Þorsteinn Jóhannsson
og annar í Indriðakoti undir Vest-
ur EyjaljöU'um.
Svo sem tilheyrir Vestmannaeyj
um, hafði Ágúst sitt bjargræði að
mestu úr sjó. Hins vegar fann
hann eins og aðrir, að mjólkur-
laus geta heimilin tæpast verið.
Þvi lagði hann sig mjög fram við
túnrækt og fékk því áorkað með
dugnaði og þrautseigju, að afla
heyja fyrir tvær kýr.
Ágúst gerði út mótorbát um ára-
bil, en stundaði jafnframt smíðar
eftir því sem timi vannst tii. Svo
kom að því, að hann var búinn að
þroska svo þessa iðn með sér, að
hann öðlaðist meistararéttindi hjá
hinum kunna húsasmíðameistara,
Magnúsi ísleifssyni hér í bæ. Loks
kom að því, að Ágúst hætti útgerð
en sá fyrir heimilinu með smíða-
vinnu sinni. Eins og áður segir var
Ágúst hjá móður sinni hin fyrstu
ár hér í Eyjum. Þeirra samvera
hélzt þaðan af, því hún átti sitt
heimili hjá honum, þar til hún
fluttist yfir móðuna miklu.
Þegar foreldrar Pálínu hættu
búskap, þrotin að kröftum, fluttu
þau til Agústar og Pálínu dóttur
sinnar, og mér sem þessar línur
skrifa, er kunnugt um, að þar áttu
þau friðsæla elli, til hinztu stund-
ar, svo sem að líkum lætur. Bróð-
ir Pálínu, Magnús að nafni, var
mállaus og gat ekki séð sér fyrir
Hfsuppeldi. Hann fluttist einnig til
þeirra hjóna og var hjá þeim í
fimmtán ár, eða til dauðadags. Hús
þeirra stóð þannig opið fyrir fólki,
sem þurfti á aðhlynningu^ að halla.
Kynning mín af Ágústi og
Pálinu og heimili þeirra, er í fáum
orðum bundin við þessa visu.
Hvar sem þú finnur fátækau á
förnum vegi.
Gerðu honum gott, en grættu
hann eigi
guð mun launa á efsta degi.
Að endingu vil ég og kona mín,
1 Herdís Ólaifsdóttir, þakka Ágústi
fyrir vinsemdina, hlýhuginn og
alla greiðasemina, sem við nutum
frá hans hendi og heimili þeirra
hjóna frá við kynntumst þeim, fyr-
ir 21 ári.
Jafnframt vottum við ekkjunni,
börnum og öðrum vandamönnuin
innilegustu samúð. Guð blessi
mmningu þessa mæta manns.
Vestmannaeyjum í jan. 1970.
Stefán Jónsson
frá Steinaborg.
Á liðnum vetri önduðust hjónin
Guðbjörg Helgadóttir og Þorsteinrv
Jóhannsson í Stykkishólmi. Þótt
nokkuð sé um liðið, langar mig til
að minnast þeirra fáeinum orðurn.
Guðbjörg fæddist 20. október
1884 á Kvíabryggju í Eyrarsveit.
Foreldrar hennar voru Margrét
Sigurðardóttir og Helgi Helgason,
og var hún hjá þeim bernskuárin.
En þrettán ára fór hún til Jóse-
fínu Thorarensen í Stykkishóimi
og dvaldist hjá henni og Herdísi
dóttur hennar fram yfir tvítugs-
aldur.
Þorsteinn fæddist á Þingvöiium
í Helgafellssveit 27. júní 1885.
Foreldrar hans voru Guðrún Guð-
ríður Kristmannsdóttir og Jóhann
Þorsteinsson. Þau bjuggu á ýms-
um stöðum í Helgafellssveit og
Eyrarsveit, og ólst Þorsteinn upp
hjá þeim til fullorðinsára.
Guðbjörg lagði fyrir sig saunia
á yngri ánuim, eftir því sem heilsa
hennar leyfði, en Þorsteinn stund-
aði sjó alla ævi, lengst af sem skip
stjóri. í því starfi sínu var hann
lánsamur, missti aldrei mann af
skipi eða hlekktist á.
Þau Guðbjörg og Þorsteinn
gengu í hjónaband 19. febrúar
1914 og bjuggu allan sinn búskap
í Styk'kishólmi. Ek-ki varð þeim
barna auðið, en svo barngóð voru
þau, að börn úr nágrenninu hænd-
ust að þeim og voru heimagangar
bjá þeim. Hjónaband þeirra Guð-
bjargar og Þorsteins var einstak-
lega fiarsælt, heimili þeirra hlýtt
og bjart, vafið Ijóma trúar og kær-
leika.
Þau náðu háum aldri, bjuggu
saman í meira en hálfa öld, og
þeim varð að þeirri ósk sinni, að
ekki varð langt á milili þeirra, að-
eins tæpir fjórir mánuðir. Þor-
steinn andaðist 5. nóvember 1969
og Guðbjörg 3. marz 1970.
Ég var svo lánsöm að kynnast
þessurn góðu hjónum, þegar ég
var barn að aldri, í fyrstu sem
heimilisvinur eins og önnur börn
í nágrenninu, en síðar var ég 1
vist hjá þeim í tvö ár. Þessi ár
urðu mér lærdómsrík og minnis-
stæð, því að á heimili þeirra naut
ég umhyggju og vináttu, sem alia
tíð mun ylja mér um hjai-tarætur.
Á þessum árum átti Guðbjörg við
vanheilsu að stríða, en ekki minn-
ist óg þess, að það hefði áhrif á
viðmót hennar við aðra, og ævin-
lega var heimilishald hennar til
fyrinmyndar.
Um nokkurt árabii átti ég þess
ekki kost að vera samvistum við
Guðbjörgu og Þorstein, en i seinni
tíð bef ég komið til þeirra ekki
sjaldnar en tvisvar á ári. Mér er
það Ijóst nú, hver ávinningur það
hefur orðið mér að kynnast þoss-
um góðu hjónum og eignast vin-
áttu þeirra og trúnað. Löngum
stundum sáturn við Guðbjörg og
ræddum um drauma og annað líf
að þessu loknu. Hún var trúuð
kona, og trú hennar var meira en
orðin tóm. Bæði voru þau hjónin
draumspök og höfðu áhuga á dui-
rænum efnum. Taldi Þorsteinn sig
hafa haft styrk af draumum sin-
um, meðan hann var við skip-
stjórn, og bæði höfðu þau hugboð
um ýmsa óorðna viðburði.
Sterkur þáttur í eðlisfari þeirra
hjóna var umhyggja fyrir þeim,
sem minni máttar voru og áttu v:ð
erfiðleika að stríða, og bæði voru
þau einstakir dýravinir.
Nú þegar þessir vinir inínir eru
horfnir yfir landamærin miklu og
óg á þeim á bak að sjá, eru þökk
og virðing mér efst í huga og syo
er og um eiginmann minn. Ég
bið ykkur allrar blessunar í nýþ
um heimi. Guð blessi ykkur.
S2?
ÍSLENDINGAÞÆTTtR