Íslendingaþættir Tímans - 12.06.1970, Blaðsíða 29

haldi og áðuir fyrr, þó að enn
néldi hún reisn sinni og fegurð í
undraríkum mæli eins og öllum
er minnisstætt, sem sáu þau hjón,
er þau komu heim síðast árið
1967, en þá hafði hún þó nýlega
0rðið fyrir allmiklum áföll-
0iIn. Enda fór hún beint á sjúkra-
nns eftir að hún kom vestur og
nefur dvalizt þar síðan. En alla þá
stund hefur dr. Sveinn annazt
nana með þeirri frábæru um-
nyggju og ástúð, sem alla stund
nefur einkennt hjónaband þeirra
°g aldrei fölskvazt á langri æ\i.
Mér er það minnisstætt, er ég
neimsótti þau hjónin í Winnipeg
sumarið 1958. Stóð veizlan allan
daginn. Fyrst var nokkrum mönn-
um boðið í hádegisverð. Þá kom
annair hópur i miðdegiskaffi. í
kvöldverði voru margir og er leið
á kvöldið fylltust allar stofur af
fólki. Þannig var þetta í hvert
skipti, sem ég heimsótti þau og
var ekkert eins dæmi. Sömu sögu
jnunu margir hafa að segja sem
neimsóttu þau af ættjörðinni og
v °-"u þessi samkvæmi yndisieg
y6gna þeirrar innilegu hlýju og al-
uðar sem gerði öllum stundina
°gteymaniega.
, Einnig var dr. Sveinn ávallt boð-
jnn og búinn, eftir að hann lét af
æknisstörfum, að aka vinum sín-
°ni hvert á land sem var. Þannig
^auð 1)31111 mer * iangar
eftir að hann vissi að ég
safna fróðleik um Vestur-
ga. til að avðvelda þetta
^tarf. Sagði hann bá stundurn, að
Pennan eða þennan þyrftum við
a° hitta, og kvaðst geta farið á
diongun, og þannig var það útrætt
mal. En að vera í för með honum
Va'r að
fsiendin
Var ákaflega skemmtilegt .G-aman-
ls'Jr flutu af vörum hans, og ó-
Srynni öll kunni hann af skopvís-
010 annarra, einkum eftir Káinn,
sem kann hafði lag á að flétta í
0lðræður ^jnar til að létta lund
Þeirra, sem meg honum voru
ver.íu sinni. Seinast er ég var
, es 'ra 1965, ók hann mér vfða um
■ ggðir íslendinga á Kyrrahafs-
rondinnj og enn þá streymdu af
inpUm 1)3118 gamanljóð og kveði-
han1" lím ^Va® sem tyrir kom. Var
o h1 Þá kominn fast að áttræðu
en e ytnií) n°kkuð tekin að þverra,
finn*1'^11 túlbug var á honum að
að t ,/V3®st bann vera rétt búinn
hpv a^3 kblpróf að nýju vegna
beyrnand^nH^ gem h^ln h*m
1Z me^ áigætum, og létu þeir
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
það alveg óátalið að hann fengi að
hafa bfl áfram þó að nokkuð bæri
á heyrnardeyfu, enda var eins og
eftirtekt hans ykist bara við það á
öðrum sviðum, og aldrei hiekktist
honum á.
Þau hjón heimsóttu ísland árið
1950 og 1967. f fyrra skiptið ferð-
uðust þau víða um landið og heim-
sóttu æskustöðvarnar, enda áttu
þau hér fjölda ættingja og vina.
Fylgdust þau ávallt vel með ís-
lenzkum málum og menningu og
höfðu til dæmis lifandi áhuga
á skógrækt á íslandi og studdu
málefni í ræðu og riti. Mikið yndi
hafði. dr. Sveinn af íslenzkum
skáldskap og kunni ógrynni af
kvæðum eftir íslenzk skáld utan
að. Sjálfur var hann gott skáld og
kom út eftir hann árið 1945 ljóða-
bókin Af heiðarbrún, og síðau hef-
ur komið út eftir hann fjöldi
kvæða í blöðum og tímaritum
vestra. Enda þótt ljóð hans séu að
miklum hluta tækifæriskvæði,
ávörp og veizlukvæði, þá orti hann
líka hlý ættjarðarljóð og þýddi
nokkur kjarnakvæði eftir vmis
höfuðskáld Breta og komst vel frá
því. Má það furðu gegna, hvað
þessi störfum hlaðni maður
komst yfir að yrkja, enda dvaldi
hugurinn löngum í Bragatúnum.
Enn má geta þess, að hann var
ágætnr skákmaður og varð skák-
meistari Canada í bréfaskák árið
1924.
Tvö börn þeirra hjóna komust
til fullorðinsára: Sveinbjörn
Stefán Björnsson læknir í Wilm-
ington, Delaware í Bandaríkjun-
um, kvæntur Helgu Sigurðardótt-
ur kaupmanns í Riverton, Man.,
og Marion Jóna, sem gift er Bene-
dikt Gíslasyni Benediktssonar
prests á Berufirði. Hann er veður-
fræðingur og býr í Comox. B.C.
Bæði eru börn þessi gervileg og
góðum gáfum gædd.
Þegar ég hugsa um hinar ein-
stöku vinsældir dr. Sveins E.
Björnssonar, átti hann þær efcki
eingöngu að þafcka ljúfmannlegri
og alúðlegri framkomu sinni við
hvern sem var, heldur og dreng-
lund sinni og hjálpfýsi, mannúð
og hlýju. Hann var notalega kím-
inn og fundvís á gamanyrði, en
ávallt voru þau þannig valin, að
þau gátu engan sært.
Hann var höfðingi í sjón og í
raun í þeirri merkimgu, sem lagt
var í það orð að fornu: Maður
sem yndi hafði af því að gefa og
veita. Nú eru kröfugerðir mjög í
tfzfcu, þar sem einn heimtar af
öðrum, og betlilúkum er offrað í
allar áttir, en hótað afarkostum,
ef aðrir leysa ekki vandann. Dr.
Sveinn var mikiil maður af sjálf-
um sér, komst til mennta af
hörkudugmaði og vann alla ævi
langan vinnudag til líknar öðrum
og til stuðnings margvislegum
menningarmálnm. Aldrei safnaði
hann fjármumum 1 komhlöður
frekar en aðrir, sem meira yndi
hafa af því að gleðja aðra og vinna
þeim gagn en sjálfum sér. En
þetta er það, sem i kristindómn-
um er kallað að safna fjársjóðum
á himni, sem mölur og ryð ekki
eyðir, en það er hlýhugur sam-
ferðamannanna og sá andlegi
þroski, sem sprettur af þeirri
rausn hugans, sem finnur- meirl
hamingju i því að vefa en þiggja.
Dr. Sveinn E. Björnsson átti
engan óvin En fjöldamargir vinir
sakna hans, sem eins hins bezta
drengs og göfugmennis, sem þeir
hafa komizt í kynni við í önn dag-
anna. Og þá er vel lifað ef ein-
lægir vinarhugir fylgja. þeim úr
garði, sem lokið hafa þjónustunrii
og kveðja þessa jörð. Þau farar-
efnin munu líka vera bezt, sá
gjaldmiðill er tryggja mesta harn-
ingju i landi draumanna handan
við Stygjarfljót, þar sem einungis
drengilegar athafnir og kærleiks-
verk loga eins og vitar við veginn:
Vaka þá og skína
á vonarhimni
alskærar stjörnur.
Hvað er að harma nóttina, þeg-
ar Guð kveikir á festingu himins-
ins. Vér kveðjum han.i eins og
Stephan G. kvaddi lærimeistara
hans:
„Ég vinum mínum eimnar
auðnu boiði:
góðs eftirmælis, nem það
gleðifeginn.
Að kyndlar brynnu á
gæfumanna gröfum,
sem góðvirkt unnu, trúað
satt við höfum.
Og það mun blika Ijós
yfir þínu leiði.“
Fjöldamargir vinir og ættingjar
á íslandi senda frú Maríu og börn-
um hennar innilegar samúðar-
kveðjur. Hún liggur nú I sjúkra-
húsi í White Roek og saknar síns
29