Íslendingaþættir Tímans - 12.06.1970, Blaðsíða 15

Og varð búfræðingur þaðan 1912.
Arið 1913 fór hann til Danmerkur
og dvaldist þar til ársins 1919.
Veturinn 1914—1915 var hann á
lýðháskólanum í Askov og vorið
1916 var hann á kennaranámskeiði
við sama skóla. Annars mun Guð-
jón einkum hafa stundað landbún-
aðarstörf á Danmerkurárum sín
um. Eftir að hann kom aftur heim
til fslands var hann um skeið i
þjónustu Búnaðarfélags íslands, en
síðan var hann ikennari við Hvítár-
bakkaskólann 1920—1927. Á
sumrin var hann þá í kaupavinnu
í Þingnesi í Bæjarsveit, en þar
kynntist hann eiginkonu sinni, Mál
fríði Einarsdóttur, bónda í Mun-
aðaresi, Hjálmarssonar hreppstj.
í Þingnesi. Þau giftust 4. maí 1928
og settust að í Reykiavík, þar sem
þau hafa átt heima síðan. Sama vor-
ið gerðist Guðjón starfsmaður á
Pósthúsinu í Reykjavík og við þá
stofnun starfaði hann síðan til ævi-
loka, lengst af sem húsvörður.
Þau Guðjón og Málfríður eignuð-
ust einn son, Þorstein. Þorsteinn
varð stúdent 1949, en stundaði síð-
an nám bæði við háskólann hér og
háskólann í Osló. I-Iann er nú bú-
settur i Reykjavík, kvæntur Stein
gerði Þorsteinsdóttur frá Úlfsstöð-
um í Hálsasveit og eiga þau þrjá
syni.
Guðjón hóf búrékstur í Þingnesi
órið 1931 og rak þar bú um ára-
tugaskeið. Það mun hafa verið ætl-
un hans að snúa sér að búskapn
um eingöngu, en atvikin höguðu
því þannig, að úr þvi varð aldrei.
Stóð Hjálmur Einarsson mágur
hans lengst af fyrir búinu. Guð
jón hafði alltaf mikið yndi af bú-
skap og landbúnaði. Að jafnaði
eyddi hann sumarleyfi sínu 1 Þing-
nesi og gekk þá að heyskapnum af
miklu kappi. Hvergi held ég, að
hann hafi kunnað betur við sig en
í Þingnesi.
Ég hef þekkt Guðjón Eiríksson
síðan ég var barn að aldri. Með
okkur tókst traust vinátta, sem
aldrei bar skugga á. Ég var tíður
gestur á heimili hans. einkum á
skólaárum mínum, og aldrei leið
svo langur tími, að við ekki hitt-
umst eða töluðumst við í síma. Á
fýrri árum vorum við jafnan sam-
tímis í Þingnesi á hverju sumri
en síðar fórum við oft saman þang
að, m.a. til að veiða silung, en af
því hafði Guðjón mikið yndi og
stundaði það talsvert með félög-
um sínum, einkum hin síðari ár.
Mér leið ávallt vel í návist Guð-
jóns. Hann var fróður um hin
ótrúlegustu efni og kunni þá Ust
að segja frá þannig að bæði gagn
og ánægja var á að hlýða. Hann
hafði líka léttan og skemmtilegan
húmor lausan við alla illkvittni.
Hann var einhver orðvarasti mað
ur, sem ég hef kynnzt og ég man
ekki til, að ég heyrði hann tala
illa um nokkurn mann. Að sjálf-
sögðu var mat hans á mönnum mis
jafnt, en félli honum ekki við ein-
hvern, ræddi hann ekki um það.
Guðjón var maður hógvær og hlé
drægur. Hann ruddi sér ekki til
rúms, en hann skipaði sinn sess
betur mörgum þeim, sem meira
láta á'sér bera. Hann var sam-
Ragnheiður Magnúsdóttir fædd-
ist að Eyjólfsstöðnm í Fossárdal,
25.5. 1889, d. 17.2. 1970.
Ragnheiður dvaldist bernsku- og
æskuárin heima í Fossárdal og var
bundin þeim stað sterkum átt-
hagaböndum ævilangt. Ragnheiður
var þróttmikil kona, trygglynd,
stefnuföst og hélt með rökum á
sínum málum. Hún fékk undir-
búningsmenntun undir fermingu,
eins og þá tíðkaðist á þeim árum.
Námshæfni Ragnheiðar veitti prest-
ur sá athygli, sem kenndi henni
tilskilin fræði, fyrir fermingu. Að
hans ráði nam Ragnheiður meira
í bóklegum fræðum eftir ferming-
una, hjá þessum sama presti.
Hvatti prestur foreldra Ragnheið-
ar að styðja hana til auikins náms,
en til þess skorti þau efni. Börn-
in mörg, og í þá daga var talið,
að bókvitið væri ekki í askana lát-
ið.
Ragnheiður giftist Bjarna Jóns-
syni frá Núpi á Berufjarðarströnd.
Þeim varð átta barna auðið, sem
vizkusamur svo af bar, skylduraáí*.
inn og nákvæmur í starfi. Guðjón
var frjálslyndur og víðsýnn í skoð
unum, hleypidómalaus og heii-
steyptur, enda var hann bráðvel
gefinn og víðlesinn. Ég hitti hann
tveimur dögum áður en hann dó
og eftir að við höfðum spjalláð
saman stundarkorn, kvöddumst
við. Hann var glaður í bragði og
ég var eins og vant var léttari í
lund, er ég gekk af fundi hans.
Þannig vil ég geyma síðustu minn-
inguna um hann.
Að lokum sendi ég eiginkonu
hans, syni, tengdadóttur, sonarson-
um, systur hans og öðrum vanda-
mönnum innilegar samúðarkveðj
öll urðu nýtir borgarar þjóðfé-
lagsins. Sjö barna þeirra Bjarna
og Ragnheiðar eru enn á lífi og
eiga margt afkomenda. Eina dóttur
sína misstu þau Bjarni og Ragn-
heiður, í blóma lífsins, 22 ára að
aldri, hún var trúlofuð og lét eftir
sig eitt barn.
Alla ævi áttu þau Bjarni og
Ragnheiður við þröng kjör að búa,
efnalega. En þrátt fyrir fátækt og
erfiðleika þar að lútandi, héldu
þau hjón reisn sinni og glaðlyndi.
Öllum, sem þeim kynntust, fóru
orð á þessa leið:
Þeim var báðum kært að kynnast,
kunn að mildi og hollum ráðum.
Þeirra jafnan munum minnast
- mannúðar, og þakka báðum.
Þar eð Bjarna Jónssonar verður
getið nánar á öðrum stað, hér í
þáttunum, þá lýk ég þætti Ragn-
heiðar Magnúsdótbur
Þórarinn Jónsson.
ur.
Björn Sveinbjörnsson.
RAGNHEIDUR
MAGNÚSDÓTTIR
FOSSÁRDAL
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
15