Íslendingaþættir Tímans - 12.06.1970, Blaðsíða 30

MINNING
Kjartan Hólm Guðmundsson
frá Tjarnarkoti
Kjartan frá Tjarnarkoti andað-
lst síðla marzmánaðar og hafði þá
búið við vaoiheilsu um allmórg ár.
Kj-artan fæddist að Neðra-Núpi
í Núpsdai í Vestur-Húnavatnssýslu,
þann 19. október 1906, sonur hjón-
anna Kristveigar Sigvaldadóttur
og Guðmundar Guðmundssonar
sem þar bjuggu. Þegar Kjartan
var enn barn að aldri fiuttust þau
að Litlu-Tungu í sömu sveit, þar
sem foreldrar hans bjuggu um
nokkurt skeið. En árið 1924 flutt-
ust þau að Tjarnarkoti 1 Miðfirði
og við þann bæ var Kjartan síðan
kenndur.
Litlu eftir að Kjartan kom að
Tjarnarkoti, fór hann á bænda-
skólann á Hvanneyri og útskrifað-
ist þaðan árið 1927 með mjög
góðri einkunn.
Sumarið 1928 andaðist Guð-
mundur faðir hans, og tók hann
þá við búsforráðum og bjó með
móður sinni og systur til ársins
1945, en þá brá hann búi og flutt-
ist til Hafnarfjarðar, þar sem har.n
stundaði verzlunarstörf um nokk-
ur ár. Fluttist hann þá til Reykja-
víkur og vann fyrst hjá Aðalverk-
tökum og síðan hjá Stálumbúðum,
þar sem hann lézt við vinnu sína.
Skömmu eftir að Kjartan kom
trygga vinar, er aldrei veik frá
hen-ni og taldi það sína mestu
-gæfu 'o-g gl-eði í lífinu að vaka yfir
he-nni og vera henni nálægur.
f síðustu bréfum sínum heim bar
hann enga áhyggju út af dauðan-
um, sem han-n vissi að var á næsta
leyti, heldur því einu, ef hann
yrði að fara á undan henni yfir í
ókunna landið. Tilfinningum sín-
um lýsir hann fallega i einka” lát-
lausri vísu, er han-n orti eitt sinn
til konu sinnar:
Þó u-mhverfið sé orðið breytt
ég mun bráðum ná mér,
og mig bugar aldrei neitt
ef að þú ert hjá mér.
Benjamín Kristjánsson.
til Reykj-avíkur, kvæntist hann
Ólöfu Bjarnadóttur, en leiðir
þeirra lágu ekki saman nema
skamman t-íma.
Árið 1958 vei-ktist hann og var
löngum vanheill eftir það, og hef-
ur sá sjúkdómur nú dregið hann
til dauða. Og nú, þega-r Kjartan
frá Tarnarkoti er horfinn yfir
móðuna miklu, vill sá, er þessar
línur ritar, min-nast hans með
n-okkrum fátækle-gum orðum.
Ævl Kjartans var ekki með stór-
tíðin-d-um, f-remur en mia-rgra al-
þýðumanna, sem lifa lífi sínu í
kyrrþey, en skilja eftir hjá okkur
samferðamön-nunum kærar minn-
ínga-r urn góðan dreng. Og mínar
minningar um Kjartan eru marg-
ar og allar góða-r. Við vorum ná-
grannar meðan hann bjó í Tjarnar-
koti og áttum þá margt saman að
sælda.
Ég minnist -glög-gt, þegar Kjart
an kom gangandi ofan frá Tjarnar-
koti, og við héldu-m saman á fu-ndi
hjá ungimennafélaginu i litla þing-
húsinu á Melstað og síðar sam-
komuhúsinu I Ásby-rgi, se-m nú er
orðið að glæsilegu félagsheimili.
Þá var oft glatt á hjalla og hu-g-
urinn k-átur og endurminningin
veitir enn gl-eði. Fraimtíðardraum
arnir voru bjartir, en Kjartan var
mikill bjartsýnis-maður og átti
gnægð hugmynda. Þá voru tím-
arnir aðrir en nú og flestir urðu
að láta sér nægj-a draumana eina,
og það urðum við Kjartan líka að
gera að mestu leyti.
En þótt skuggi kreppuáranna
hvíldi yfir á þeim tíma, bjó
Kjartan snoturlegu búi með syst-
ur sinni, Margréti og móður, sem
þa-u önnuðust af mikilli alúð og
u-mhyggju hin síðari ár, þótt va-n-
heilsa hennar væri þeim vissulega
oft erfið. Og alltaf var hann jafn
skemmtilegur heim að sækja og
létt lund hans brást aldrei.
Væru allir eins og hann,
einlægir og góðir.
Sviði minna særðan mann,
sæt-u færri hljóðir.
Kjartan var -m-jög vel látinn með-
al sveitunga sinna og tók drjúgan
þátt í allri félagsstarfsemi. Áður er
getið um ferðir á ungmennafélags-
fundi, en ungmennafélagið Grett-
ir átti -mikil ítö-k í hug ha-ns, og
vann hann því félagi mikið.
Þó beindist áhugi hans hvað
mest að leikstarfse-minni og þótti
en-g-u 1-eikriti vel bor-gið -n-ema Kjart
an væri meðal leikenda.
Þá tók Kjartan þátt í ýmsum
fleiri störfum fyrir sveit sína. Átti
m.a. sæti í skatt-anefnd og var full-
trúi á aðalfundum Ka-upfélags V-
Húnvetninga. Hann var gáfumað
u-r og þótti alls staðar tillögugóð-
ur.
Hér i Reykj-avík lágu leiðir okk-
ar aftur sama-n um nokkur ár, og
drufckuœ við ma-rgan kaffibollann
sa-man. Þá leitaði hugurinn iafnan
norð-ur í sveitin-a okkar kæru og
vöktu minni-ngar um bjartar og
góða-r samve-rustundir. Enn sem
fyrr var Kjartan sa-mi -góði félag-
inn, ljúfur og hægur, og kallaði
með glaðlyndi sínu fram margt
brosið. Gat han-n þó beitt alvör-
unni þegar við átti.
Þannig leita minningarnar fram
1 hugann, nú þegar Kjartan frá
Tjarnarkoti-er allur. Mí-r 'ugar frá
því, er leiðir okkar lágu fyrst
saman norður í Miðfirði unz þær
skildu á kaffihúsi í Reykjavík.
Grunaði mig þá sízt að sá fundur
yrði okkar síðasti, e-nda duldi Kjart
an lasleika sinn mjög vel. En vin-
átta Kjart-ans verðu-r einn af gi-m-
steinum mínum, og þó að hann
hafi nú flutzt búferlum, munu
leið'r liggja saman á ný.
Kjartan minn:
Þér ljómi handa-n hæða,
-heilög páska-sól.
Þökk fyrir allt.
Björa G. Bergmann.
30
(SLENDINGAÞÆTTIR