Íslendingaþættir Tímans - 12.06.1970, Blaðsíða 26

Steingrímsfirði, þar sem Íengi hafa
setið þrír Bæ.jarbræður, synir
þeirra Guðmundar og Ragnheið-
ar, foreldra Guðmundar Ragnars,
er eitt myndarlegasta og bezt setna
býli í Strandasýslu. Og nú, þegar
Guðmundur Ragnar og Margrét
eru farin að fella flugfjaðrirnar,
sjá þau í hillingum framtíðarinnar
börn sín og barnabörn rekja sama
þáttinn.
Við Guðmundur R. vorum ungir
saman heima á Strönd. Ekki vor-
um við ætíð sammála um viðhorf-
ið til framtíðarinnar ellegar liðandi
stundar, og eldum oft á mannþing-
tim grátt silfur, en lengra náði sú
sundurþvkkja ekki.
Kannski var hans framsóknar-
pólitík ekkert verri en mín íhalds-
pólitík — markmiðið var o.ftast
það sama — deilumálið, hvort fara
skvldi þessa leið „ellegar hina
leiðina?‘!
Manndómur Guðmundar Ragn-
ars og óumdeilanlegur árangur í
lífsstarfi, hefur orðið þess vald-
andi, að hann var um skeið valinn
í forystulið sveitar sinnar, og á
bað mun enginn brigður bera. að
bar vann hann sinni stétt af heil-
indum.
Eitt er það þó öðru fremur í
fari þeirra Bæjarhjóna beggia,
sem mér er hugbekkast að minn-
ast Eftir að ég hafði horfið að
heiman oe var orðinn gestur á mil
biki höfuðborgarinnar. sendum við
hiónin níu ára gamlan. óstýrilátan
dren? ti! sumardvatar að Bæ. Eft-
ir bað var hann hjá þeitn fiögur
sumur og þau vortt hotium þá, og
er" hon;”r =.íðan s°m afi og amtna.
Nú er þessi drengur fulltíða
maður búinn að njóta ivstisemda
fiö'hvlisins i námi og starfi, en
dvölin hjá beim Guðmundi og
Margréti verður pf til vill einn
snarasti bátturinn í framt.íðargæfu
göngu os hiá beim finnur hann
si® alltaf heima.
Frá þeim G"ðmundi og Mar-
gréti sem urðu á vissan hátt
afi og amrna drp”'r?ins mins. kann
ég ekkert bptra að segja.
Guðnrundur minn! Hagstofan
seeir þie siötugan. En áraaldur er
aldrei afgerandi.
Þið hjónin brosið heil móti björtu
kveldi.
Ég hlakka til að veiða tijá ykk-
ur silung í sumar.
Kærar vinakveðjur frá okkur
hjónunum og Bóa.
Þorsteinn frá Kaldrananesl.
ÁTTRÆÐUR:
SIGURÐUR EINARSSON
í TUNGHAGA
Árið 1890, nánar tiltekið 10.
marz, fæddist í Þingmúla í S'krið-
dal lítill drengur. Var hann vatni
ausinn og iskírður Sigurður. For-
eldrar Eirnar Höskuldsson, ættað-
ur úr Berufirði, mun faðir hans
hafa búið í Fossárdal. Emar
fluttist upp á Hérað og var þar í
vinnumennsku á ýmsum stöðum.
Móðir Sigurðar hét Guðný Vigfús-
dóttir, og var hún vinnukona í
Þingmúla, er henni fæddist sonur.
Ekki mun þessi drengur haía
með öllu verið velkominn í þenn-
an heim, því að foreldrar hans
giftust ekki. Móðir hans drukknaði
fáum árum síðar 1 Grímsá, þá
vinnukona í Vallanesi, ásamt ann-
arri konu. Örfáum dögum eftir
fæðingu var þessi litli snáði tekinn
frá móður sinni og fluttur í Geit-
dal í sömu sveit. Hann var svo á
ýmsum bæjum í Skriðdal fram
undir fermingu, og telur að sér
hafi liðið vel, eftir því sem um
var að gera.
„Sauða gætir Siggi minn
sem að flestum betur
daga og nætur nærgætinn
notað hnjóta getur.“
Það má segja, að við fæðingu
hafi Sigurður gengið út í sitt ævi-
starf, vinnumennskuna. Það er göf
ugt ævistarf og sér í lagi, þegar
það er innt af höndum með því
hugarfari að setja trúmennskuna
og fórnarlundina öllu ofar, svo að
ekki þurfi að kvarta.
Sigurður var í vinnumenn.S'ku á
ýmsum bæjum á Héraði. Þó alltaf
nokkur ár í stað. var eftirsóH hjú
vegna sinnar húsbóndahollustu.
Hann var mörg ár vinnumaður b;,á
Gunnari Pálssyni, bónda jg brepn-
stjóra á Ketilsstöðum. Fyrir bá
dyggu þjónustu fékk hann verð-
laun frá Búnaðarféla0i Tslands, á-
letraða silfurskeið, sem nann not-
ar enn. þótt áletrunin sé máð og
illlæsileg.
Vorið 1937 fluttist Sigurður að
Tunghaga í Vallahreppi til hjón-
anna Sigþórs Bjarnasonar bónda
og bíilaviðgerðarmanns og Þuríðar
Jónsdóttur, og þar hefur hann dval
izt síðan, eða 36 ár, og ætti því
að fá verðlaun í annað sinn. Hér
sem og alltaf áður, er það trú-
mennskan og að vinna húsbænd-
um sínum allt það gagn, setn verða
má. Þetta hefur líka verið metið
að verðleikum, og ég veit, að Sig-
urður telur þessi ár með þeim
beztu í sínu lífi.
„Vendu þig á létta lund
að lifa glaður hverja stund.
Árla morguns bregða blund
betra er en gull í mund“.
Eftir þessum ljóðlínum Páls
Ólafssonar, hefur Sigurður áreiðan
lega lifað. Hann hefur aíltaf, og
gerir enn, farið á fætur klukkan
7. Þar má ekkert út af bregða,
hann er þá eitthvað lasinn, ef þetta
stenzt ekki.
Að lokum tvær óskir, að hver
íslenzkur þegn ætti trúmennskuna
og fórnarlundina hans Sigurðar,
þá væri vel fyrir íslenzku þjóð-
inni. Og að þér, Sigurður, mogi
endast létta lundin og morgun-
stundin til æviloka. Lifðu heill.
Magnús Jónsson.
26
ISLENDIMGAÞÆTTIR