Íslendingaþættir Tímans - 17.08.1972, Page 9

KJARTAN JÓNSSON
F, 17/5 1966.
D. 24/7 1972.
„Hver hefur gengið um garðinn
i nótt
gengið svo þungum fótum.
Gróðurinn ungi grúfir hljótt
gripinn að innstu rótum.
Það dæmist oft til að fölna fljótt
hið fegursta, sem við hljótum.”
Hvaö getum við sagt um litinn
dreng, sem Guð gaf aðeins sex ára
jarðneskt lif? Að hann var óskabarn
foreldra sinna, yndi þeirra og eftir-
íæti. Aö hann var ógleymanlegt barn,
fallegur og svo bráðþroska að af bar.
Að við munum hann, og lif okkar er
auðugra, af þvi að við kynntumst
honum.
Kjartan Jónsson var fæddur 17. mai
árið 1966, sonur hjónanna Sigrúnar
Aðalbjarnardóttur, kennara, og Jóns
Pálmasonar, skrifstofustjóra. Þau
áttu fyrir eina dóttur, Þorgerði, sem
var 15 ára, er bróðir hennar fæddist.
Það má öllum vera ljóst, hvilikt
fagnaðarefni fæðing þessa drengs var
foreldrunum og stóru systurinni, enda
voru þau samhent um að veita honum
alla sina ástúð og styðja hann fyrstu
sporin. Kjartan litli var óvenju efni-
legur og jafn bráðþroska barni and-
lega hef ég ekki kynnzt. Hann var
allæs fjögurra ára gamall og bar skyn
á hluti, sem börn á hans aldri leiða
hugann sjaldnast að. Þetta breytti þó i
engu barnslega ljúfu viðmóti hans,
sem verður ekki siður minnisstætt en
hinar óvenju skörpu gáfur, er hann var
gæddur.
1 hverju sumarleyfi dvaldist fjöl-
skyldan á Hofi i Hörgárdal á æsku-
stöðvum Jóns. Þangað var einnig
haldið i sumar og mikil var tilhlökkun
Kjartans litla, er hann sagði mér i vor
frá væntanlegri ferð sinni i sveitina,
þar sem alltaf var svo gaman. En
„skjótt hefur sól brugöið sumri”. Hinn
24. þessa mánaðar fórst hann af slys-
förum og nú kveöjum við hann.
Foreldrum hans og systur sendi ég
innilegar samúðarkveðjur. 1 svo stórri
sorg verða orð litils megnug, en megi
þeim verða huggun að minningunum
um einstakt sólskinsbarn. Guð geymi
þig, litli vinur.
Ragnheiður Sveinbjörnsdóttir.
t
MARGT flýgur i huga, þegar litiil
drengur er kvaddur. Við skynjum svo
litið af tilverunni og viljum ekki
sættast á að samfylgdin yrði svo
skammvinn.
'j Ég sé fyrir mér dreng með gullið
hár, þar sem hann situr fyrir, ljóm-
andi af hamingju með bláeygða kett-
linginn i fanginu, þegar við skildum
siðast. Sú mynd gleymist ekki. Fegurð
lifsins er óumræðileg, þrátt fyrir allt,
og við trúum þvi, að bak við tjaldið
mikla biði okkar brosandi drengur
með gullið hár.
Frænka
t
Kveðja
til Jóns Pálmasonar og Sigrúnar Aðal-
bjarnardóttur, Olduslóð 34, Hafnar-
firði.
Blómið vaknar og blöðin teygir.
Breiðist út i sól og hlýju.
Vex úr jörð og verður til gleði.
Voryl skapar i náiægð sinni.
Er það sofnar, að enduðu dægri,
allt er breytt. En stöðugt varir
minning björt, er mun ei eyðast,
mynd um dýrmæt kynni og fögur.
Okkur eru gjafir gefnar.
Geisladýrð og fegurð lita.
Hljómar þeir, sem hjartað snerta.
Hamingja af verkum góðum.
Börn, er gleði og blessun færa.
Brosin þeirra lifsins auður.
Þakka ber að þvilíkt hljótum,
þótt aðeins skamman sé um tima.
Litill drengur ljósi fagnar.
Ljúflingurinn pabba og mömmu.
Yndi sinnar einu systur.
Óx úr grasi og sótti á brattann.
Vakti yl á öilum stöðum.
Atti draum um stór að verða.
Heilladisir honum sýndust
heilsa og fagna sérstaklega.
Drottinn gaf og drottinn tekur.
Dáin er nú vonin bjarta.
Syrti að á sólskinsdegi.
Sumir aldrei rætast draumar.
Furðuleg oft forlög virðast
Faðir himna geymir svörin.
Okkar er að þola og þreyja.
Það er lifsins skyldukvöðin.
Sögu lauk með sviplegum hætti.
Sorgarinnar blæða undir.
En þó hverfi, áfram lifir
ungur sveinn i ljóssins riki.
Verður góðum vinum falinn.
1 vörzlu hans, er máttinn gefur.
Þið litið aftur ljúfa soninn,
er lýkur stund i þessum heimi.
1 tilefni af hihu^skyndilega fráfalli
Kjartans sonar yktór.
Með dýpstusamúð.
Hafnarfirði, 28. júli 1972
Eiríkur Pálsson
frá ölduhrygg.
islendingaþættir
9