Íslendingaþættir Tímans - 17.08.1972, Blaðsíða 16

Magnús Runólfsson
„Hann séra Magnús er dáinn” —
Þessi tiðindi sagði konan min mér,
þegar ég kom inn frá gegningum að
kvöldi laugardagsins 25. marz s.l.,
sem var laugardagur fyrir páska. Mér
hnykkti við. — Séra Magnús dáinn!
Allan þann dag frá þvi ég vaknaði
um morguninn var ég með hugann
bundinn við séra Magnús. Ég var i
þakkarskuld við hann. Hafði fyrir fá-
um dögum fengið gott bréf frá honum,
sem ég fann að ég yrði umfram allt að
endurgjalda. Og litill skjólstæðingur
minn hafði einnig fengið frá honum
dýrmæta gjöf, Passiusálmana i fall-
egu bandi, með hlýrri kveðju svo sem
vænta mátti frá hans hendi. Svo þakk-
arskuld min var tvöföld. Ég ætlaði þvi
með næsta pósti að senda honum linur
með þakklæti okkar beggja fyrir þá
innilegu velvild, sem lýsti sér i bréfi
hans og gjöf. — Nú var það orðið um
seinan. — Þeim þökkum varð ekki
komið eftir venjulegum leiðum. — Þó
ég að þessu sinni væri að hugsa um
sérstakar þakkir til hans var það ekki
einstakt þakkarefni. Hann sá svo um
að ég og aðrir voru einlægt i þakkar-
skuld við hann. A s.l. jólum sendi hann
mér kærkomna bók og i fyrrasumar,
þegar hann heimsótti okkur i siðasta
sinn, færði hann piltinum, sem hjá mér
er, bók að gjöf, sem ætluð var til að
styrkja siðgæðisgrundvöll hans. Hafði
hann þó ekki kynnzt þeim dreng, en
vissi að hann var á minum vegum og
hafði komið til min eftir að séra
Magnús flutti héðan. Slik var hugsun
hans, mannkærleiki og löngun til að
verða öðrum til blessunar og hjálpar.
Þess urðu margir aðrir en ég aðnjót-
andi. — Ég segi frá þessu hér,þvi að
það lýsir honum betur en önnur orð,
sem ég á ráð á, mannkostum hans og
þvi hugarþeli, sem hann bar til okkar
fyrrverandi sóknarbarna hans og i
rauninni allra, sem nokkur kynni
höfðu af honum. Nú þegar hann var
allur sat þakklætið til hans efst i huga
mér, þakkir, sem ég gat nú ekki fram-
ar tjáð honum. — Var það tilviljun eða
hvað? Þegar ég þennan umrædda dag
var að hugleiða bréfsefnið til hans,
sem ég ætlaði helzt að skrifa þá um
kvöldið, og hvernig ég skyldi ávarpa
hann, kom aftur og aftur upp i huga
mér þessi ávarpsorð: ,,Þú vinur minn
á Morgunstjörnunni”. — Var hann nú
ekki fluttur til einhverrar morgun-
stjörnunnar I riki guðs allsvaldanda?
Vissulega hefur honum verið búinn
góður samastaður. Við hann á vissu-
lega það, sem sagt var um annan
merkismann og kærleiksboðanda ný-
látinn: „Heim er hann farinn i himin-
inn. Þar er hann vissulega velkom-
inn”.
Hér verður ætt eða æviferill séra
Magnúsar ekki rakinn. Til þess brest-
ur mig kunnugleik, enda verið gert af
öðrum, sem betur vissu og þekktu
hann. Þess skal aðeins getið, að hann
hafði um langt skeið starfað sem
æskulýðsleiðtogi á vegum KFUM og
leyst þar mikið og farsælt starf af
hendi, en látið af þvi einhverra hluta
vegna. Vorið 1961 sótti hann um
prestakallið Arnes i Strandaprófasts-
dæmi, sem þá hafði verið prestlaust
um nokkur ár. Var hann settur prestur
hér að Arnesi þá um vorið og þjónaði
þvi fram á haustið 1962. Fluttist hann
þá suður og sinnti kennslustörfum i
Reykjavik. Vorið 1966 kemurhann aft-
ur hingað norður og er aftur settur
prestur að Arnesi og þjónar hér fram
til haustsins 1969, að hann flyzt enn
suður og gerist þá prestur i Kirkjubæj-
arsókn (Þykkvabæ) á Rangárvöllum,
þar sem hann var upp frá þvi þjónandi
prestur til dánardægurs, þann 24.
marz s.l.
Séra Magnús fór hálfnauðugur héö-
an haustið 1962. Hann hafði hnýtt sér-
stök ræktar- og tryggðarbönd við
sveitina og fólkið sem hana byggði.
Það sýndi hann og sannaði á margvis-
legan hátt og af þeim rótum var það
runnið, er hann kom hingað aftur i hiö
seinna sinn. Hér hefði hann kosið að
vera og fórna starfskröftum sinum
fyrir þessa afskekktu og afræktu
byggð og sóknarbörn hennar. Hér eins
og annars staðar laðaði hann börn og
unglinga að sér fræddi þau og upplýsti
um það leiðarljós, sem hverjum einum
verður drýgst til velfarnaðar á lifsins
leið. Persónulegar ástæður og heilsu-
brestur áttu sinn þátt i, að hann sá
sér ekki fært að þjóna okkur lengur en
hann gerði. Sársaukalaust var það
honum ekki, að fara héðan. Embætti
sinu þjónaði hann af sérstakri árvekni
og samvizkusemi og sparaði hvorki
tima eða fyrirhöfn i þvi sambandi.
Ahugi hans fyrir velferð sóknarbarna
sinna og trúmennska i starfi var ein
stök. Hann tók ekki á heilum sér, ef
messa féll niður hjá honum eða fá-
menni var við messu. En yfirleitt var
kirkja vel sótt hjá honum og betur en
hjá ýmsum stéttarbræðrum hans, þar
sem kirkjusókn er auðveldari. Gleði
hans var lika mikil þegar kirkja var
vel sótt til hans. Héðan flutti hann
hryggur og með trega.
Þótt séra Magnús væri fluttur var
hugur hans þó bundinn við okkur. Það
sýndi hann og sannaði i öllum grein-
um. Hann sendi gjafir heim á fjölmörg
heimili til ungra og fullorðinna. Arnes-
kirkju færði hann góðar gjafir. Hingað
norður kom hann árlega tilguðsþjón-
ustuhalds. Svo snemma var hann á
ferð sem vegir og færð fyrst leyfðu. Þó
vissu allir, að honum voru orðnar
langferðir erfiðar og ekki með öllu
hættulausar fyrir hann, eftir að heilsa
hans tók að bila, en s'likt setti hann
ekki fyrir sig. í trausti leiðandi hönd
guðs ók hann þessar langleiöir á sinum
eigin bil til að rækja köllun sina og
veita okkur þjónustu sina. Veit ég, að
þær ferðir hafa verið honum öðrum
þræði gleðigjafi, þvi að hreppsbúar
fjölmenntu þá til kirkju að hlýða á
hann.
Sumarið eftir að séra Magnus fór
héðan hið fyrra sinni fór hann i ferða-
lag til útlanda, Meðan hann var i þeirri
ferð sendi hann mörgum hér kort með
kveðju sinni. Heimkominn úr þeirri
ferð hélt hann hingað norður á Strand-
ir að hitta sin fyrri sóknarbörn og
messa yfir þeim. Þá kom hann að máli
við mig og sagði: „Nú ætla ég að segja
þér leyndarmál Guðmundur minn. Allt
frá þvi ég fór frá ykkur i fyrra og eins
meðan ég var á ferð minni i útlöndum i
sumar, tók ég upp þessa litlu bók, að
morgni hvers dags (það var litil vasa-
bók frá Kaupfélagi Strandamanna
með litlu Islandskorti). Ég hefi merkt
við i henni, á kortinu, við hvert byggt
16
íslendingaþættir