Íslendingaþættir Tímans - 05.04.1975, Blaðsíða 11

„hvislarann” þótti hann ekki brýna
nægilega röddina þegar hann minnti á
að tjaldabaki. En hvislarinn svaraði
þvi til að leikhúsgestir mundu heldur
vilja hlusta á leikarann fara með hlut-
verkið á sviðinu, heldur en að heyra
hvislarann lesa það upphátt á bak við
tjöldin.
Ahugi Björns á leiklistinni hófst þeg
ar á uppvaxtarárum hans i sveitinni.
Samdi þá Björn og þeir bræður leikrit,
settu það á svið i bæjarhúsunum
heima og sýndu þetta heimafólki og
nágrönnum við góðar undirtektir. Eft-
ir að Björn fluttist til Akureyrar gekk
hann fljótlega i hið nýstofnaða Leik-
félag Akureyrar, þar fór hann með
fjölmörg stærri og minni hlutverk, og
naut mikillar hylli leikhúsgesta.
bá var Björn um 20 ára bil gjaldkeri
L.A. Ég átti þvi láni að fagna að sitja
með Birni i stjórn L.A. um árabil og er
það einn hinn ánægjulegasti félags-
skapur er ég minnist. Margar
skemmtilegar sögur sagði Björn okkur
af þvi hvernig farið var að til að ná
endum saman i rekstri félagsins á
fyrri árum þess. M.a. var sótt um
fjárframlag til bæjarstjórnar Akur-
eyrar, en það hafði ekki gerzt áður.
Nokkru siðar hitti þáverandi bæjar-
gjaldkeri Jón Guðlaugsson, Björn
klappaði honum á öxlina og sagði:
„Þið fáið 100.00 krónur greyin” „Mjór
er mikils visir”.
Björn mun hafa farið með hlutverk
hjá L.A. af og til allt til ársins 1960. Á
þessum árum heiðraöi L.A. Björn með
þvi að gera hann að heiðursfélaga sin-
um, og hefur hann nú sótt og setið, sem
heiðursgestur flestar frumsýningar
félagsins, og nú siðast Matthiasar-
sýninguna, seint á liðnu ári.
Björn fylgdist vél með þvi sem var
að gerast I lifi og störfum þjóðarinnar
las blöð og bækur af miklum áhuga og
tók ákveðna afstöðu til þeirra mála
sem hæst bar hverju sinni.
Auk þess fékkst hann allmikið við
ritstörf i tómstundum alla tið og mun
hann hafa átt i handriti nokkrar skáld-
sögur og jafnvel leikrit og einnig nokk-
uð i bundnu máli. Dagbók mun hann
hafa fært i áratugi.Á siðastliðum 20
árum hefur Björn sent okkur jóla-
kveðju i ljóðum á hverjum jólum,
nokkur erindi, og var það verulegt
framlag til að auka á eftirvæntingu og
jólafögnuð okkar hverju sinni.
Þann 2. október s.l. var veður hið
fegursta. Sól skein i heiði og var þá
Eyjafjörður fagur á að lita. „Bleikir
akrar og slegin tún”. Við hringdum i
Björn og sögðumst ætla i smáferðalag
inn i Eyjafjörð og taka með kaffisopa
og hvort hann vildi ekki koma með. Jú,
það þáði hann með þökkum. Með i för-
ina slóst félagi Björns og samstarfs-
íslendingaþættir
Olafur Tryggvason
huglæknir
Hinzta kveðja
„Sem bliknar fagurt blóm á engi,
svo bliknar allt, sem jarðneskt er
Ei standa duftsins dagar lengi,
þótt dýran fjársjóð geymi i sér
það eitt er kemur ofan að,
um eilifð skin og blómgast það”
V.B.
Vinur minn, hjálparhellan, mann-
kostamaðurinn og læknirinn, Ólafur
Tryggvason frá Hamraborgum, er dá-
inn, mig setur hljóða, maður er alltaf
jafn óviðbúinn, það er sagt svo aö tim-
inn lækni öll sár. Ég vil meina að það
hemi yfir en gleymist aldrei, svo mun
fara um mig og mina fjölskyldu. Hans
skarð verður ætið óuppfyllt og við
minnumst hans alla tið. Hann var allt-
af reiðubúinn að veita hjálp, hvort
heldur að nóttu eða degi og hans hjálp
brást aldrei. Við áttum oft, svo ótal oft,
tal saman i sima, og er hann kom hing-
að til Reykjavikur hittumst við, siðast
á siðastliðnu sumri, og áttum við langt
samtal saman. bað eru ógleymanleg-
ar stundir, dýrgripir sem verða varð-
veittir. Hann átti margt ógert hér á
jörðu er hann var burtkallaður þann
27/2 s.l. en örmagna af þreytu við að
hjálpa öðrum. Honum fannst hann
aldrei geta komið nógu miklu i verk.
Ólafur var stórbrotinn persónuleiki,
heittrúaður á Guð og hans almætti og
ávallt reiðubúinn með sinar liknandi
hendur og sterkar bænir, til handa öll-
um þeim er likamlega og andlega voru
þjáðir.
Með tregablöndnum huga kveð ég,
eiginmaður minn og sonur Ólaf
Tryggvason sem nú er horfinn, „meira
að starfa guðs um geim,”
Ég enda þessi fátæklegu kveðjuorð
maður i mörg ár Jón Þórðarson. Við
ókum inn Fjörðinn að vestan og inn i
Djúpadal, eins langt og komizt varð, á
litlum bil. Þá var farið yfir að Möðru-
völlum og niður fjörðinn að austan.
Skammt norðan við Guðrúnarstaði var
stanzað — opnað skottið og boðnar
veitingar, sem neytt var með beztu
lyst og ánægju.
Það var skemmtilegt að ferðast með
Birni um Eyjafjörðinn. Hann þekkti
alla bæi og vissi deili á flestu fólki, sem
þar bjó og hafði búið á liðnum áratug-
um. Þegar við ókum framhjá Ytra-
Hóli spurði Björn hvort við ættum ekki
að lita þangað heim og heilsa upp á
fólkið. Við vorum þessu fremur mót-
fallin, töldum að við mundum tefja
fólkið frá daglegum störfum, þótt við
öll i hjarta okkar værum á einu máli
um að ánægjulegt væri að heimsækja
þetta gestrisna og skemmtilega fólk,
sem við höföum átt með margar
ánægjustundir á liðnum árum. Við
skildum við Björn við heimili hans að
áliönum degi. Þetta varð siðasta ferð-
in hans um Fjörðinn fagra, þar sem
hann hafði slitið barnsskónum og for-
feður hans lifað og starfað, hryggzt og
glaðzt á liðnum árum og öldum. Um
siðustu áramót töluðum við saman i
sima og sagði hann mér þá að það
eina, sem amaði að sér um þær mund-
ir væri það að sig vantaði aðstoð við að
gera jólavindlunum rækileg skil. Sú
aðstoð var aldrei veitt, þvi miður.
Okkur gleymist of oft, að geyma ekki
til morguns það, sem við eigum að
gera i dag.
Við, konan min og ég, kveöjum
Björn með söknuði og þökkum honum
langa og ágæta viðkynningu. Við ósk-
um honum og ástvinum hans, lifs og
liðnum, blessunar Guðs.
Ég mun ætið minnast hans er ég
heyri góðs manns getið.
Björn Þóröarson.
11