Íslendingaþættir Tímans - 05.04.1975, Blaðsíða 17

Ingigerður Ágústsdóttír
frá Stykkishólmi
Fædd 28. febrúar 1893.
Dáin 8. febrúar 1975.
Þegar ég var stödd i Dómkirkjunni
14. febr. s.l. viö útför frú Ingigeröar
Ágústsdóttur, komu mér i hug þessi
orö skáldsins:
,,Ég kveö þig kæra vina
svo klökk I hinzta sinn”.
Svipaö mér hafa margir hugsaö á
þessari helgu kveöjustund I dýröleg-
asta Guöshúsi landsins. Viö, sem höf-
um aö baki margra áratugi, stöldrum
viö á slikum augnablikum. Ótal
minningar renna um hugann, eins og
myndirá kvikmyndatjaldi timans. Ég
kynntist frú Ingigeröi ekki fyrr en viö
vorum báöar komnar af bersnku- og
æskuskeiöi. Hún haföi þá slitiö barns-
skónum og notiö æskuáranna I Stykk-
ishólmi á yndislegu heimili sinna
ágætu foreldra, Ágústs Þórarinssonar
borðuðum við saman fáeinar vikur hjá
henni ömmu minni. Inga var þá fyrir
norðan að heimsækja systur sina á
Siglufirði. Þá talaði Ágúst um sjóinn
Mest um hana Faxabugt, sem haföi
gefið honum svo mikið og hún hafði
lika tekið af honum mikið. Föður hans
frá honum og öllum börnunum. Hann
lýsti lifsróðri i Stóru Selsvör og i brim-
vörunum, sem voru hér útmeð strönd-
inni frá Selsvör vestur i Ánanaust og
hann iýsti fyrir mér skútum og togur-
um, sem drógu skammt undan landi.
Ágúst Oddsson hefur nú tekið sinn
lifsróður og land á þeirri strönd, þar
sem ekki verður spurt um afdrif, og
fátt eitt er vitað um. Þar mun þó góð-
um sjómönnum og vammlausum vel
tekið.
Agúst Oddsson fékk að sjá marga
heima. Hann sá með barnsaugum
skúturnar mogga undir færum, hann
stóð á grindinni á gufutogurum og sá
nýjan heim með augum hins fullvaxna
manns. Svo fékk hann aftur barns-
augu, eins og við öll, veröldin breytist
einn dag og þá fer maður að hverfa.
Megi guð blessa minningu hans, og
fjölskyldu hans sendum við kveðjur.
Jónas Guðinundsson
íslendingaþættir
og Ásgerðar Arnfinnsdóttur, i hópi
systkina og fjölda vina. Allt frá æsku-
dögum til hinztu stundar var hún gædd
þeim frábæra eiginleika að vera hvers
manns hugljúfi, bæöi I leik og starfi.
Ingigerður var falleg, fingerö, og
haföi þá persónutöfra, sem viö, vinir
hennar, munum aldrei gleyma.
Andlegt atgervi gaf Guð henni I rik-
um mæli. Hún var gáfuö, bliölynd og
skemmtileg og trygglynd meö afbrigö-
um. Æskuvinir hennar og margir aörir
áttu ósvikinn vinarhug hennar til
hinztu stundar.
1 huga minum er hún vib okkar
fyrstu kynni likust litfögru blómi, sem
dafnað hefur viö yl sólarinnar og hlúö
hefur verið að með kærleiksrikum
höndum. Enda veit ég, aö við vöggu
hennar hefur veriö beöiö. Foreldrar
hennar hafa ekkert látið ógert, er sið-
ar gæti stuölaö aö gæfu hennar. t sál
sinni gleymdi Ingigerður lifandi fagra
mynd af æskuheimili sinu og minntist
sinna góðu foreldra meö ást og virö-
ingu.
Þann 5. júni 1921 uröu þáttaskil i lifi
Ingigeröar Ágústsdóttur. Þann dag
var hún manni gefin, séra Sigurði Ó.
Lárussyni, sóknarpresti I Helgafells-
prestakalli.
Ungu prestshjónin stofnuöu heimili
sitt I Prestshúsinu á Stykkishólmi og
bjuggu þar, þangað til séra Siguröur
hætti prestskap og þau fluttust til
Reykjavikur. Þau gengu glöö út I llfið
og starfiö, hann röggsamur húsbóndi
og hún þrifin, reglusöm og listræn hús-
freyja.
Ef veggir þessa gamla húss gætu
talað, mundu þeir segja sögu margra
góðra og göfugra kvenna og karla,
sem þar hafa búiö og „gengiö til góös
götuna fram eftir veg”.
Af efri hæö prestshússins er undur
fagurt útsýni. Við skulum hugsa okkur
júnikvöld. Sólin hellir geislum sinum
yfir haf og hauður. Breiöafjöröur er
spegilsléttur, undir eyjarnar mörgu
hillir I töfraljóma kvöldkyrrðarinnar.
Fjallahringurinn margbreytilegur og
litadýröin ólýsanleg.
Frú Ingigeröur elskaöi Stykkishólm
og Breiöafjörð með sina fjölbreyttu
náttúrufegurð. Hún naut þess aö horfa
út um glugga heimilis sins.
Með þessum skrifum vildi ég geta
tjáö eitthvað af þeim hugljúfu og
ógleymanlegu minningum, sem ég á
frá þeim tima er ég átti samleið meö
séra Sigurði og frú Ingigerði á lifs-
brautinni.
Prestsstarfiö er, aö minum dómi,
eitthvert ábyrgðarmesta starf
þjóbfélagsins. Þeir veröa að geta
miðlað öörum af sinni andlegu orku.
Presturinn á aðgang aö hjörtum
sóknarbarna sinna á stærstu stundum
lifsbaráttunnar, bæði i gleði og sorg.
Þess vegna er þaö ómetanleg
hamingja hans aö eignast eiginkonu,
sem skilur hlutverk hans og stendur
meö honum, hvaö sem fyrir kemur.
Þessa list kunni frú Ingigeröur.
A heimili þeirra fóru fram margar
helgar athafnir. Hún gaf þeim stund-
um gildi ekki slður en presturinn. Hún
spilaði á litla stofu-orgelið sitt og bæöi
sungu þau á undan og eftir athöfn
hans, sem annað hvort var skirn eöa
hjónavigsla.
Það var ánægjulegt aö koma á heim-
ili séra Sigurðar og frú Ingigeröar.
Hún tók á móti öllum og miðlaði af
17