Íslendingaþættir Tímans - 05.04.1975, Blaðsíða 18

auölegö anda slns, og hann skilnings-
rikur og hjartahlýr. Þau fylgdust meö
sóknarbörnum sinum, bæöi á stundum
gleöi og sorgar.
I hvert sinn er presturinn vann emb-
ættisverk i kirkju Stykkishólms, fór
frúin meö honum. Hún söng yndislegu
sálmana okkar meö sinni fögru rödd
og af þeirri list sem túlkar meira en
oröin ein. Hann vann öll sin
prestsverk af skyldurækni og andans
göfgi. Ómetanlegt starf leystu þessi
ágætu hjón af hendi I 45 ára þjónustu
þriggja kirkjusókna.
Þeim hjónum varö ekki barna auöiö,
en eignuöust tvo fóstursyni, sem þau
auösýndu kærleika og umhyggju, enda
hafa þeir veriö foreldrum sinum til
sóma og yndisauka. Nú þegar hún er
horfin, veit ég aö þeir munu reynast
sinum aldraöa fööur vel.
Sökum starfs mins sem kannara I
Stykkishólmi átti ég ekki eins nána
samvinnu viö neinn og séra Sigurö,
utan minna ágætu samkennara. Hann
var alla tiö prófdómari.
Meö þvi aö kenna kristnifræöi i
skólanum var þaö min heita bæn og
von aö ég hjálpaöi foreldrum skóla-
barnanna til aö beina sálum þeirra á
braut trúar og siögæöis. Eftir beztu
getu útskýröi ég fyrir þeim og kenndi
um lif og störf, Jesú Krists I þágu okk-
ar, syndugra manna. Svo tók prestur-
inn viö og bjó þau undir ferminguna,
meö sinum miklu kennimannshæfi-
leikum og ljúmennsku I nærveru ómót-
aöra sálna.
Fermingardagarnir I Stykkishólms-
kirkju eru meö minum kærustu endur-
minningum. Þegar ég horföi á ung-
mennin standa viö altariö á litlu kirkj-
unni okkar og játa trú slna. Þessar
stundir voru mér bæöi sárar og sælar.
Þau voru aö kveöja barnaskólann og
mig sem kennara. Jafnframt var ég
hamingjusöm og þakklát fyrir að
hafa boriö gæfu til aö eiga samleiö
meö þeim, fylgjast með þroska þeirra
og vita aö fyrsta áfanganum á lifs-
brautinni var náö, foreldrum þeirra til
ólýsanlegrar gleöi. Þetta eina dæmi
um samvinnu okkar séra Siguröar
nefni ég hér, þó frá mörgu fleira mætti
segja.
Engan skugga bar á tjald minninga
minna frá samstarfi okkar I 30 ár.
Meö þessum fáu og ófullkomnu orö-
um um þessi merku hjón, vona ég aö
þeir, sem þetta lesa, skilji, hvaö mikil
andleg næring þaö var fyrir mig,
maka minn og börn aö njóta vináttu
þeirra og óbilandi tryggöar I marga
áratugi.
Ég veit, aö nú þegar frú Ingigeröur
er horfin okkur og séra Sigurður, fyrr-
verandi prófastur, oröinn aldurhnig-
18
inn, munu allir, sem áttu þvi láni aö
fagna aö njóta starfskrafta þeirra og
leiösagnar i Stykkishólmi, hugsa til
þeirra meö einlægum vinarhug og
þakklæti Sá einn, sem allt skilur og
dæmir, mun launa þeim aö veröleik-
um.
Fyrsti mogunn frú Ingigeröar á
landi eilifa lifsins var á sunnudegi.
Þaö finnst mér táknrænt fyrir störf
hennar I þessum heimi. Sólargeislar
munu nú ná til aö verma sál hennar á
þroskabraut framhaldsllfsins.
Mlna kæru vinkonu kveð ég meö orö-
um Frelsarans: „Sælir eru hjarta-
hreinir, þvl aö þeir munu Guö sjá”.
Sesselja Konráösdóttir.
t
Þegar I bernsku minni varö Ingi-
gerður Agústsdóttir vildarvinkona
min, þótt á okkur væri mikill aldurs-
munur. Siöan er Iangt um liðiö og oft-
ast veriö vik á milli vina, en eigi aö
siður var tryggö hennar ætlö bresta-
laus. — Ingigeröur var fædd i Ólafsvik
28. febrúar 1893. Foreldrar hennar
voru Asgeröur Arnfinnsdóttir og Agúst
Þórarinsson. Ung fluttist hún meö
þeim til Stykkishólms, þar sem hún
ólst upp og átti siðan heima mestan
hluta ævi sinnar. Agúst faöir hennar
var lengst af verzlunarstjóri i Stykkis-
hólmi en hann var Arnesingur aö ætt
bróöir séra Arna á Stórahrauni.
Asgeröur átti hins vegar ættir aö rekja
til Snæfellinga og Skagfiröinga. — Ariö
1920 varð Sigurður ó. Lárusson prest-
ur I Stykkishólmi, en hann og Ingi-
geröur giftust ári siöár. Þau bjuggu i
Stykkishólmi til ársins 1965, aö þau
fluttust til Reykjavikur. — Uppeldis-
synir þeirra eru Siguröur Reynir
Pctursson hæstaréttarlögmaöur og dr.
Bragi Jósepsson. — Frú Ingigeröur
var lengi veil til heilsu, hún lézt á
Elliheimilinu Grund 8. febrúar slöast-
liöinn. — Þegar hún varö sjötug sendi
ég henni opið bréf I Timanum. Hafi
efni þess verið timabært þá, gæti svo
eins verið nú að leiöarlokum. Þess
vegna birtist það hér á eftir, reyndar
nokkuð stytt.
Siöan Þorbergur skrifaöi sitt forláta
bréf til Láru, hefur alla tlð verið geig-
ur I mönnum að senda konum linu á
prenti. Það er þessi gamla feimnis-
tepra og peysuskapur jafnframt rim-
ruglingnum, að halda sig geta tekið
astralplanið I einu skrefi, þótt maður
hafi aldrei þekkt annað plan en Tangs-
planið. En ég held, að þetta sé aö
breytast, að minnsta kosti meö feimn-
istepruna, öldin er ný, tíminn einkenn-
ist af spútnikum og geimförum, og
þrátt fyrir aukna spennu, aukinn
hraöa og aukna taugaveiklun, eru
menn orðnir dulitið svalari, komin ný
kynslóð með kaldari körlum. Ég skal
segja þér dæmi af sjálfum mér, og ég
er þó vaxinn upp úr fermingarbuxun-
um eins og þú veizt.
Fyrir nákvæmlega tiu árum reis ég
upp úr rúmi minu stundarfjórðung
fyrir sex og fór að tina á mig spjarirn-
ar. Konan sperrir upp augun og segir:
„Hvaöa irafár ér þetta I þér maöur,
sérðu ekki, að það er nótt enn þá”. —
„Heyrðu, þú veizt, að ég á vinkonu
vestur I Hólmi, og hún verður sextug
eftir fjóra daga. Ég ætla aö taka dag-
inn snemma”. — Aö þvl búnu vatt ég
mér niður og að skrifboröinu. Penninn
rann yfir hverja síðuna á fætur ann-
arri. Ég las þetta yfir aftur og aftur,
stundum strikaði ég út heila kafla,
stundum gerði ég strik yfir siöuna
horní horn, eins og á barnastll, sem
ókleift er að leiðrétta. Ég gaf mér
varla tima til aö fara i mat eöa kaffi.
Svo leið dagurinn og enn fremur nótt-
in. Karlarnir þrömmuöu niöur Vita-
stiginn á leið I vinnu, og klukkan var
hálf niu, þegar ég kom upp. — „Þetta
er orðin meiri greinin”, segir Helga.
„Þú lofar manni kannski að sjá
produktið”. — „Þaö er I bréfakörf-
unni”, anzaði ég og vatt mér undir
sæng.
Eiginlega voru þessi sögulok þér aö
kenna. Ég man það ekki fyrir vist,
hvort þú innrættir mér meö oröum, að
það sem maður gæfi vinum slnum ætti
aö vera ekta, helzt prlma, en hafi það
ekki veriö, þá læröi ég þannan móral á
þvi, hvernig þú umgekkst vini þina.
En nú er ég orðinn svo kaldur karl,
aö ég ætla aö láta mig hafa þaö aö fara
úr peysunni, viðurkenna, aö planiö
mitt er bara Tangsplanið og mata
„Timann”, en ekki bréfakörfuna á
bréfstúf til þin. Sjálfsagt stafar svona
brek af einhverri veilu I skapgerðinni,
ætli Freud heföi ekki flokkað það undir
slappleika I móralnum.
Eitt sinn var ég staddur hjá ykkur
hjónum, það var um sumar, á lestun-
um, og sjálfsagt einhverjir aö taka of-
an ullarklyfjar austur á Tangsplani.
Við sátum inni á kontór, þú, séra
Sigurður og ég, og spjölluöum um eitt-
hvað nauöalágfleygt. Þér veröur litið
út um gluggann. — „Ha, kva, kemur
ekki pabbi”. Þetta var engin missýn,
hann var stiginn fyrir hlöðuhornið
hans Lárusar Knudsens, fór sér hægt,
vaggaði grand og haföi hendur I vös-
um. — „Eru margir aö koma meö ull”,
spurði ég. — „A, einhverjir sunnan-
menn”. — Hann drakk úr bollanum,
stóð síðan upp, gekk tvívegis enda á
milli I kontórnum, staönæmdist að þvi
íslendingaþættir