Íslendingaþættir Tímans - 05.04.1975, Blaðsíða 14

Ingibjörg Jósefsdóttir
frá Litlu-Ásgeirsá
Þann 2. júni 1974 lézt á sjúkrahúsinu á
Hvammstanga Ingibjörg Guðrún
Jósefsdóttir, frá Litlu-Asgeirsá i Viði-
dal, Vestur-Húnavatnssýslu. Hún var
fædd að Bakkakoti i Viðidal (nú
Bakka) 17. október 1889, og þvi á
áttugasta og fimmta aldursári.
Foreldrar Ingibjargar, Sigurlaug
Þorsteinsdóttir og Jósef Bjarnason,
bjuggu þá i Bakkakoti. Þaðan fluttust
þau að Enniskoti i sömu sveit, og dó
Jósef faðir Ingibjargar þar frá sjö
ungum börnum þeirra hjóna. A þess-
um árum var viða mikil fátækt og varð
Siguriaug móðir Ingibjargar að
bregða búi og koma börnunum fyrir.
Ingibjörgukom hún fyrir á Helgavatni
i Vatnsdal, hjá Guðrúnu Þorsteins-
dóttur, háifsystur sinni og manni
hennar Jóni Jónssyni, og ólst hún þar
upp.
Systkini Ingibjargar eru þessi, Guð-
mundur, fyrrum bóndi i Nipukoti, dá-
inn fyrir nokkrum árum. Þorsteinn,
fyrrum bóndi Umsvölum dáinn, Sig-
valdi, áður bóndi Eldjárnsstöðum, dá-
inn, Bjarni, drukknaði ellefu ára gam-
all I sýki hjá Nipukoti, Þorbjörn, dó á
Siglufirði, og enn á lifi er Asgrimur,
búsettur i Reykjavik og séra Valdimar
Eylands, búsettur i Ameriku.
Frá Helgavatni réðist Ingibjörg
vestur i Viðidal vinnukona að Galta-
nesi, og siðan að Titlingastöðum, (nú
Laufási), þar kynntist hún fyrri manni
sinum Pétri Jónssyni. Gengu þau i
hjónaband árið 1913, og voru i hús-
mennsku i eitt eða tvö ár, en fluttust þá
að Deildarhól i Viðidal og fóru að búa
þar. Henti nú sama áfallið Ingibjörgu
eins og móður hennar áður, að hún
missti mann sinn frá fjórum ungum
börnum. Var nú ekki um annað að
gera fyrir hana en að bregða búi, réðst
hún að Auðunnarstöðum meö eitt
bamanna meö sér, hinum varð hún að
koma fyrir.
Ekki þarf að lýsa þvi hversu þung
raun þaðhefir verið fyrir mæðurnar á
þessum tima að þurfa að tvistra frá
sér börnum sinum, eins og oft gerðist,
þar sem ekki voru önnur úrræði tiltæk
þá. Lifðu mæðurnar fyrst og fremst
fyrir börnin sin og sitt heimili, en ekki
fyrir neina annarlega þanka um
hvernig mætti varpa þessu frá sér, svo
14
er raunar enn i flestum tilfellum sem
betur fer.
Börn Ingibjargar og Péturs eru Guð-
rún Jónina, sem var gift Sigtryggi Jó-
hannessyni sem nú er dáinn, Sigurður
Jósef kvæntur Margréti Sveinsdóttur,
og eru þau búsett i Reykjavik, ólöf
Aðalheiður gift Guðmundi Jóhannes-
syni, einnig búsett i Reykjavik, og
Sigurlaug ógift dó um tvitugsaldur.
Þaö rættist nú betur úr fyrir Ingi-
björgu, með sinn barnahóp, en á horfð-
ist, þvi að eftir eins árs dvöl á
Auöunnarstöðum, eða árið 1925, réðist
hún til Gunnars Þorsteinssonar, sem
bjó i Stóru-Hlið. Þar bjuggu þau I átján
ár, og börn Ingibjargar ólust þar upp
að mestu leyti.
Þau Gunnar og Ingibjörg eignuðust
einn son, Þorstein að nafni. Þessi son-
ur þeirra var andlega og likamiega
fatlaður og urðu þau að koma honum á
hæli, þar sem hann dvaldist þar til
hann dó árið 1970, þá um fertugt.
1 Stóru-Hlið bjuggu þau Ingibjörg og
Gunnar allsæmilegu búi, og undu þar
vel hag sinum. Að visu voru erfiðir að-
drættir og reytingssamur heyskapur,
en landgæði mikil fyrir sauðfé, þegar
til náðist. Nægjusemi og dugnaður
gerðu það að verkum að i Stóru-Hlið
búnaöist þeim vel á þess tima mæli-
kvarða.
I öxnatungu bjuggu nokkur ár Guð-
rún, dóttir Ingibjargar, og Sigtryggur
maður hennar. Attu þau fjórar dætur
og tóku Ingibjörg og Gunnar næst-
yngstu dótturina i fóstur, Ólinu nú hús-
freyja á Litlu-Ásgeirsá.
Vorið 1943 brugðu þau svo búi i
Stóru-Hlið, og fluttust að Galtanesi i
sömu sveit. Voru þau svo á ýmsum
stöðum i Viðidal, þar til fósturdóttir
þeirra Ólina giftist og tók við búi á
Litlu-Asgeirsá ásamt manni sinum
Sigurvalda Björnssyni frá Hrapps-
stöðum. Hafa þau nú dvalizt þar siðan,
nema hvað Ingibjörg var á sjúkrahús-
inu á Hvammstanga siðustu æviárin.
Eins og sjá má af framanskráðu hef-
ir Ingibjörg oröið fyrir þungri lifs-
reynslu strax i bernsku, og einnig á
beztuárum æfinnar. Ekki verður ann-
að sagt en að hún hafi staðið sig eins og
hetja i öllu sinu lifsstriði. Hún var
hreinskiptin og sagði sina meiningu,
íslendingaþættir