Íslendingaþættir Tímans - 24.09.1977, Síða 38

38
Anna Jónsdóttir
Um Kristinu Svéinbjörnsdóttur
má þvi vist segja hiö sama og
Guðmundur Friðjónsson kvaðum
aðra sveitakonu:
,,„En yngsta reifastrangann sinn
út i túnið bar,
— Þau eldri skyldu hans gæta,
— erpabbiað slætti var.
I lágra þúfna skorning i ljósi
sólar hollu
þar lék hann sér að smára og
fifli og biðukollu.
Og hrifu sinni brá hún og hart
að ljánni gekk,
sem harla skjótt gekk saman
og varð að dreifðum flekk.
En það var henni leikur i
þokunniaðsmala
og þumalinn að prjóna.
— Um hvild var ekki að tala”.
En þeim búnaðist vel og við
andlát Ragnars var bú þeirra að
Hrafnabjörgum orðið eitt af
stærstu fjárbúum Vestfjarða með
yfir 500 f jár af kostakyni, sem var
eftirsótt i fjárskiptunum miklu.
Þau Ragnar og Kristín máttu
þó þola saman súrt og sætt eins og
oft verður lifsins saga. Mest áfall
varö það þeim, er þau með stuttu
millibili misstu þrjú barna sinna :
Ólaf, mikinn efnispilt, sem
tvitugan að aldri tók út af togar-
anum Kára árið 1948, Höllu sem
dó af slysförum aðeins 5-6 ára
gömul, rúmlega tvéimur árum
siðar, er hún hrapaði úr hömrum
skammt frá bænum og Grétar,
andaðist i Reykjavik árið 1952, en
hann var þá i 4. bekk Menntaskól-
ans: mikill og góður námsmaður.
Kristin bar þessa miklu raun
með hugprýði og rósemi, en mikil
huggun var henni einlæg og stað-
föst trúá annað lif að loknu þessu.
Börn þeirra hjóna, sem enn lifa
eru: Sigriður og Guömundur, sem
bæði búa að Hrafnabjörgum og
bjuggu þar félagsbúi með móður
sinni eftir lát Ragnars: þau eru
bæði ógift: Gunnar, skólastjóri i
Bolungarvik, kvæntur Önnu
Skarphéöinsdóttur: Höskuldur,
sjómaður Þingeyrí, kvæntur Gufr-
mundu Guðm undsd ót tu r :
Bergþóra, læknir i Reykjavik,
gift Guöjóni Jónssyni, og Anika,
húsmóðir i Reykjavik, gift undir-
ritu ðum.
Kristin Sveinbjörnsdóttir var
friö kona sýnum, nett og kvenleg.
Hún var vel gefin og ritaði
skemmtileg og hlý sendibréf, fróð
og las mikið góöra bóka, en á
Hrafnabjörgum var óvenjulega
gott heimilisbóksafn. A kyrrlát-
um stundum fékksthún fyrr meir
við ljóðagerð, en i föðurætt henn-
ar er listfengi og hagleikur. En
þaö sem fyrst og fremst
einkenndi Kristinu var sérstakt
hæglæti og rólyndi: hún var
Fædd 22. apríl 1906.
Dáin 24. júlí 1977.
Anna Jónsdóttir fæddist i
Brautarholti á Kjalarnesi. Hún
fluttist snemma með foreldrum
sinum að Asgautsstööum i
Stokkseyrarhreppi og siðan til
Reykjavikur. Sveitin og bærinn
voru henni þvi kunn frá upp-
vaxtarárunum og þaö kom sér
lika vel, þvi lifið bar hana milli
þessara staða sitt á hvaö og all-
staöar undi hún sér vel. Foreldrar
voru Kristjána Benediktsdóttir
frá Vöglum i Fnjóskadal, traust
kona og myndarleg og Jón Jóna-
tansson, fæddur á Stóru-Þúfu i
Miklaholtshreppi. Jón var áhuga-
maður og framfarasinnaöur,
hann fór fyrir með notkun nýrra
tækja við jarðvinnslu og heyskap
og hvatti og kenndi i þeim efnum.
Jón varð alþingismaður Arnes-
inga um tima, meðan hann bjó i
Flóanum. Þau hjón komu upp
stórum barnahópi, sem hafa sýnt,
að vegarnesti þaö er þau hlutu frá
foreldrum sinum hafa þau ávaxt-
að vel. Eitt þeirra systkina, barna
Kristjönu og Jóns, var Anna, sem
nú er kvödd hinztu kveðju, með
mikilli þökk og virðingu. Rita ég
þessi kveðjuorð i nafni okkar
Védisar, systur minnar og fjöl-
skyldna okkar, en öllum 'sam-
eiginlega reyndist Anna frábær-
lega vel.
Anna var frið og fingerð, itur-
vinnusöm og skipti aldrei skapi,
góð börnum sinum og öðrum, sem
henni var trúað fyrir.
Kristin átti við mikið heilsu-
leysi að striða siöustu æviárin, og
frá þvi i mai vorið 1976 lá hún á
Borgarspitalanum og þurfti
mikla hjúkrun og umönnun: áður
haföi hún legið rúmföst heima við
erfiðar aðstæður.
Dauðinn var henni þvi lausn og
likn frá þrautum eins og komið
var Hún andaöist á Borgarspital-
anum hinn 13. þessa mánaðar, en
stundu áður en hún skildi við lifið,
sem hafði veitt henni sorg og
sælu, horfði hún róleg eins og
henni var eiginlegast i gegnum
slæöu sótthitans i augu mér. Þau
lýstu af mildi og hiýju og hún and-
vaxin stúlka og hélt reisn sinni og
góðri framgöngu fram á siðustu
daga. Hún var góðum gáfum
gædd, var vel lesin og fylgdist
með i þjóðlifinu, mundi vel at-
burði og menn þeim tengda.
Minnið var svo trútt, að lengst af
var ekki komið að tómum kofan-
um hjá henni, þegar eitthvað var
orðiðfátæklegteöa þokukennt hjá
öðrum.
Anna kunni vel til verka og var
rétt sama við hvað hún fékkst.
Hún var vel menntuð, hafði verið
kornung i Samvinnuskólanum.
Hún lærði matreiðslu og sauma i
Danmörku og helgaöi sér margt á
ýmsum sviðum, sem reynslan og
lagnin geta kennt þeim, sem
sköpunarhæfnina hafa i eðli sinu.
Við bættust siðan mikill dugnaöur
og kjarkur, sem einkenndu önnu
fram á siðasta dag. Það gekk allt-
af vel undan, sem i var ráöizt og
enginn griður gefinn að koma þvi
i höfn. Gilti þar einu þótt lang-
timaverk væri og þolinmæði og
þrautseigju þyrfti til, allt vannst
með timanum
Anna kom að Laugarvatni á
frumbýlingsárum héraðsskólans,
sem ráðskona við mötuneyti og
tók sinn þátt i uppbyggingu hans.
A þeim árum kynntist hún m.a.
móður minni og okkur systkinun-
um, kornungum. Finn ég það vel
nú, að þau gömlu kynni geröu
okkur systur minni það ennþá
ánægjulegra að eignast önnu
aðist eins og hún hafði lifað i friði
og i sátt viö allt og alla.
Viö andlát Kristinar Svein-
björnsdóttur viljum við vanda-
menn og ástvinir hennar þakka
læknum og starfsfólki Borgar-
spitalans fyrir frábæra umönnum
og hjúkrun i langri og erfiðri
sjdkdómslegu Kristinar.
É þakka tengdamóður rninni
allt gott i gegnum árin: hljóöláta
alúð og umönnun okkar og barn-
anna hvert sumar, sem við kom-
um i heimsókn.
Nú er lokið kafla i sögu dalsins
hennar. Blessuð sé minning
Kristinar Sveinbjörnsdóttur frá
Hrafnabjörgum i Arnarfiröi.
Guðjón Armann Eyjóifsson
Islendingaþættir