Heimilistíminn - 07.03.1974, Blaðsíða 41

Ingibjörg Jónsdóttir:
I
' ki’VUpi jD
Ha n n jo JV
Ég ætla að segja ykkur sögu um strák, sem
heitir Jón. Hann var ekki gamall, þegar þessi
saga gerðist. Hann var aðeins sex ára.
Mamma hans var vön að segja við hann:
-Hvað segir litla barnið hennar mömmu i
dag? Já, eða: — Hvernig gekk litlu elskunni
hennar mömmu að læra i skólanum?
Jón var nefnilega einkabarn, og mamma átti
ekkert minna barn. Einn daginn, þegar
mamma var búin að segja litla barnið alltof oft
við hann Jón, missti hann þolinmæðina og
sagði:
— Ef þú vilt eiga litið barn, skaltu bara fá
þér það! Svona segja börn vitanlega ekki við
mæður sinar, en mamma hans Jóns var vist
regluleg rauðsokka, að minnsta kosti tók hún
sig strax til og ákvað að eignast nýtt barn. Hún
var dálitið lengi að þvi, en einn daginn trúði
hún bæði Jóni og pabba hans fyrir þvi, að það
gæti verið, að þeir fengju bráðum litið barn.
Jóni likaði þetta mjög vel. Satt að segja var
hann yfir sig hrifinn. Hau voru nefnilega
nýbúin að gæta lítillar stelpu með rauða lokka,
meðan mamma hennar skrapp til útlanda.
Pabbi var alltaf of seinn i vinnuna, meðan litla
stelpan var heima hjá þeim. Það var vegna
þess, að stelpan vaknaði eldsnemma á
morgnana og fór að gráta, þegar pabbi ætlaði
að fara út. Þá þurfti pabbi að koma inn aftur og
kyssa hana mikið og vel, svo að hún færi að
hlæja, en nú var mamma stelpunnar komin
heim og búin að taka hana.
Bæði pabbi og mamma söknuðu litla barns-
ins. Þegar Jón frétti um litla barnið i
maganum hennar mömmu, fór hann rakleiðis
til vinkonu hennar mömmu, sem hafði lánað
þeim litlu stelpuna. Hann var nú vanur að
heimsækja hana oft, þvi að Jón var hrifinn af
litlum börnum. Það var tekið vel á móti
honum.
— Finnst þér litla stelpan min ekki falleg?
spurði vinkona mömmu.
— O, jú, svaraði Jón. En það geta nú fleiri
átt börn en þú! Vinkona mömmu hringdi rak-
leiðis i hana.
— Átt þú von á barni? spurði hún.
— Hver hefur sagt þér það? spurði mamma
aldeilis hlessa á tiðinni.
— Hann Jón þinn, var svarið, sem mamma
fékk. Hann sagðist hafa stungið upp á barninu
sjálfur. Þig vantaði litið barn. Hann væri alltof
stór til að vera litla barnið þitt alltaf. Mamma
hló, þegar hún heyrði þetta, en Jón var ekki
enn kominn heim. Hann var enn við sama
heygarðshornið. Hann vildi helzt, að allur
heimurinn vissi, að hann fengi bráðum litið
barn. Hann fór til ömmu og sagðist ætla að
segja henni fréttir.
— Hvaða fréttir eru nú það, Jón minn?
spurði amma.
— Ja, ekkert nema hvað hann pabbi lofaði að
gefa mér barn i jólagjöf i fyrra, en þá vildi
mamma það ekki, svo að við fengum ekkert
barn. En hann gerir það vist núna, þvi að
mamma sagði, að það gæti vel verið, að við
fengjum litið barn i jólagjöf. Amma varð bæði
hrifin og reið. Hrifin af litla barninu, sem átti
að koma bráðum, og r^ið vegna þess að
mamma hafði ekki sagt henni það fyrstri
manna. Hún ftringdi lika til mömmu.
— Hvernig stendur á þvi, að þú segir barninu
þetta,áður en þú lætur mig vita? spurði amma
mömmu.
— Þetta er nú eiginlega hans hugmyné,
svaraði mamma. Hann var orðinn s\0 leiður á
þvi að vera litla barnið mitt.
— Mér finnst nú samt, að þú hefði ekki átt að
minnast á þetta við drenginn, sagði amma.
Börn hafa ekki gott af þvi að vita um svona
hluti. Það nægir þeim að frétta, að storkurinn
41