Heimilistíminn - 16.05.1974, Qupperneq 26

eftir Anne Taylor
gan
Á meðan
Þetta var einn af þessum dögum, þegar
maöur hefur það á tilfinningunni, aö
himinninn gráti.
Regnið seitlaði miskunnarlaust niður úr
gráum aprilhimninum — stórir, þungir
regndropar, sem falla eins og tár niður á
bleik, nafnlaus andlit, sem steðja áfram.
Göturnar gljáðu af vætu. Það draup i si-
fellu af nöktum greinunum, sem skáru sig
úr allri grámunni eins og strikamyndir.
Það var nistingskalt....
Ég gekk hratt eftir gangstéttinni, álút i
rigningunni og með hendurnar á kafi i
kápuvösunum. Ég var að hugsa um,
hversu dásamlegt það yrði að slappa af i
hlýrri hárgreiðslustofunni með fölrauða
ljósinu, sem gerði svo margt fyrir útlitið,
þegar maður var orðinn þritugur.
Og þá kom ég auga á þig.
Ég kom fyrir hornið. Ég var hálfgert i
hnipri og hafði vafið frakkanum þéttar að
mér, af þvi að stormhviða þeytti iskaldri
regnslettu beint framan i mig. Mér varð
litið upp, og þá stóðst þú þarna — eini
maðurinn, sem nokkurn tima hefur skipt
mig máli.
Ég nam staðar — ég fann, hvernig slag-
æðin hamaðist i hálsi og við gagnaugun.
Ég sá svip þinn breytast úr vantrú i gleði
yfir endurfundum — svo brostir þú þessu
rólega, hlýja brosi, sem lýsti upp allt and-
litið, og hvislaðir nafnið mitt.
— Kate, — ó, Kate, ert þetta virkilega
þú?
Og ég brosti þessu stirðnaða, kalda
brosi, um leið og ég sagði einhverja vit-
leysu eins og:
— Steve, hvernig liður þér? En gaman
að sjá þig aftur.
En orðin drukknuðu i hávaða umferðar-
ínnar.
— Það er orðið talsvert langt siðan við
sáumst siðast, sagðir þú, og ég kinkaði
kolli og hugsaði um árin fjögur, sem liðin
voru, og hvernig sviðinn gagntók hjarta
mitt. Mig langaði til að hlæja og gráta i
senn — til að rétta fram höndina og snerta
þig, finna hönd þina taka utan um hönd
mina einu sinni enn.
ÞÚ HLÓCT við og minntist eitthvað á,
hve veðrið væri leiðinlegt, og svo dróst þú
mig með þér inn undir búðarþak, en ég
stóð sem stirðnuð og starði i glötun minni
á hræðilega appelsinulita skó með sverum
silfurspennum i sýningarglugganum,
meðan tilfinningarnar geisuðu innra með
mér...
—-Það vargamanaðsjáþig aftur, Kate,
sagðir þú lágt.
Ég leit framan i þig. — Ég trúi þvi
naumast sjálf, sagði ég og reyndi að
brosa. — Hvað ert þú að gera i borginni.
— Þessi vanalegi ársfundur, sjáðu.
— Já, auðvitað, ég man....
Það var svo margt, sem ég mundi, svo
margt, sem nisti hjarta mitt við að rifjast
upp. Ég flýtti mér að spyrja:
— Jæja, finnst þér ég vera breytt?
— Já og nei, svaraðir þú og horfðir á
mig, á augun, munninn og á árið. Mér
þykir vænt um, að þú skyldir ekki hafa
látið klippa þig.
— Ég gerði það nú raunar, en svo lét ég
það vaxa aftur.
— Og nú litur þú nákvæmlega út eins og
áður. En þú ert samt sem áður allt öðru
visi.
Það varð löng þögn. Ég horfði á þig...
Þú hafðir ekkert breytzt. Þú hafðir elzt,
grennst, en þú varst alveg sá sami og áð-
ur, svipurinn hreinskilinn og bláu augun,
sem svo auðveldlega urðu glettninni að
bráö. En þau hlógu ekki núna, þau voru
alvarleg.
Þú varst bnúnn i andliti — eftir vetrar-
leyfi i Suðurlöndum kannski? Byggðir
sandkastala á ströndinni með Jamie...
— Ég ætti liklega að spyrja þig að þvi,
hvernig þér hefur liðið, heyrði ég þig
segja.
Ég horfði á hár þitt, glitrandi af regn-
dropum, á varir þinar og minntist þess,
hvernig það var að kyssa þær, og hvisl-
aði:
— Svona svipað og áður, og þó ekki al-
veg eins.
Á þeirri stundu hefði ég getað sagt þér
það.... En i þess stað sagði ég:
— Ég var stundum að velta þvi fyrir
mér, hvernig það myndi verða að hitta þig
aftur. Ég var að hugsa um, hvað þú