Heimilistíminn - 16.05.1974, Qupperneq 43

— En...hvers vegna hjónaband? Þá yröi hún þó
bundin þessum ókunnuga manni.
— Ég vil ekki taka þig með yf ir hálfan hnöttinn án
þess öryggis og þeirrar stöðu, sem hjónaband veitir
þér. Hann var mjög ákveðinn.
— Þetta er allt svo óvænt, hún vissi að þessi orð
voru heimskuleg — Ég á við, ég bjóst alls ekki við
neinu i þessa áttina, ég verð að fá tíma til að hugsa
um það. Þegar allt kemur til alls, veit ég ekkert um
þig-
— Ég geri mér grein f yrir því. En ég er viss um að
frænka mín er meira en f ústil að segja þér, hvað ég
sé eftirsóknarverður piparsveinn. Rödd hans varð
bitur. — En þú færð ekki langan tíma til að ákveða
þig, því við þurfum að gera hundrað hluti. Vega-
bréf ið þitt, f lugfarið, giftingin. Síðasta orðið hljóm-
aði undarlega í eyrum hans. Fyrir þremur klukku-
stundum hefði það verið álíka f jarstæðukennt og
ferð til Júpíters.
— Það þarf að bólusetja þig og þess áttar. Þig
vantar föt, en við getum alveg eins keypt þau í
Sidney, þegar við komum þangað. Hann hélt iengi
áfram svona, reyndi að s^nnfæra hana, falaði um
allar góðu hliðarnar á málinu. Janet hlustaði og hún
var ekki svo heimsk, að hún gerði sér ekki grein
fyrir að þetta líf hafði líka sínar neikvæðu hliðar.
En hún greip aldrei fram í fyrir honum og þegar
hann sneri sér að henni, sat hún og horfði út í bláinn
með næstum óttasvip á fölu andlitinu og hann fékk
snertaf samvizkubiti yfir því, sem hann hafði gert.
— Ég veit, að þetta er eins og áfall fyrir þig, sagði
hann vingjarnlega — En mér þætti verulega vænt
um, ef þú segðir já. Þú færð tíma til að hugsa um
það til morguns. Hann leit á úrið sitt og blístraði. —
Veiztu að klukkan er farin að ganga eitt?
Göturnar voru auðar og Ijósin slökkt í húsunum
andspænis þeim. Janet stóð upp. Nú hefði konan
sem leigði henni áreiðanlega eitthvað að segja um,
hvað hún kæmi seint heim ef hún yrði svo óheppin
að hitta hana. Þá datt henni í hug, að ef hún giftist
Neil, þyrfti hún aldrei framar að hafa áhyggjur af
nöldrinu í konunni og heldur ekki að þjást vegna fýl
unnaraf soðnu káli í Mávakaffi á morgnana. Janet
hataði soðið kál.
Hann gekk við hlið hennar eftir götunni og þau
þögðu bæði. Janet var varla með sjálfri sér. Þetta
einkennilega bónorð gat ekki átt við hana, henni
fannst næstum eins og hún hefði verið að hlusta á
leikrit í útvarpinu. En hann gat ekki verið neinn
svikari þessi maður, fannst henni. Hann gat ekki
verið kvæntur, frænka hans og frændi voru
virðingarvert fólk og mættu áreiðanlega ekki
vamm sitt vita i neinu og auðvitað mundi hann
segja þeim frá áætlunum sínum. Það var ýmislegt
ágætt við þetta allt saman, hversu undarlegt sem
það nú annars var. Hún leit á manninn, sem gekk
við hlið henni. Sterkmótuð hakan stóð f ram og hann
var með dauða pípuna milli framtannanna.
Hvernig maður var þetta eiginlega? Yrði hann
henni góður, ef hún færi með honum yfir hálfan
hnöttinn? Hún hlaut að vera galin að hugsa yf irleitt
um þetta. Auk þess hafði hún aldrei komið út fyrir
landsteinana og þaðan af síður upp í flugvél....
— Er simi þar sem þú átt heima? sagði hann allt í
einu og rauf hugsanir hennar. Hún kinkaði kolli.
—Þá hringi ég klukkan átta í fyrramálið, ekki
seinna. Hvað er númerið?
Hún gaf það upp og hann nam staðar undir Ijósa-
staur til að skrifa það niður í litla vasabók. Síðan
héldu þau áfram áleiðis heim til hennar. Húsið
gnæfði dökkt og drungalegt framundan. Neil nam
staðar, þegar hún iagði höndina á hliðið. Svo hristi
hann höfuðið.
— Ég skil ekki að nokkur manneskja skuli geta
búið í svona húsi, sagði hann. —Svona margar
hæðir....
— Eru engar hæðir í þínu húsi? spurði hún.
— Alls ekki. Þar er allt á einu gólfi. Það er stórt
og kannski gamaldags að mörgu leyti, en það hef ur
verið endurbætt gegnum árin. Herbergin eru stór og
svöl á sumrin og úr þeim eru dyr út á veröndina. Þá
datt honum eitt í hug, sem hann hafði ekki sagt
henni: -Við ræktum okkar eigin ávexti, aprikósur,
ferskjur, vínber, fíkjur.
— Þetta hijómar eins og ávaxtamarkaður, sagði
hún og hló kjánalega, að henni fannst.
— Við ræktum allt grænmeti líka sjálf, eða
réttara sagt gerðum það, áður en ég fór. Garð-
yrkjumaðurinn sagði upp... Hann brosti.... —eftir
að okkur lenti saman. Hann vildi að við lifðum á
spínati og ég hata það. Við höfum nóg af kjöti,
eggjum og mjólk....hann þagnaði og lækkaði rödd-
ina. — Það er einhver að gægjast bak við giugga-
tjöldin þarna uppi, næstum hvíslaði hann.
Það er bezt að ég fari. Janet vissi, hvað frúin
gat verið óþægileg.
— Þú segir já, er það ekki? Rödd hans var áköf
og það var eins og hann vildi raunverulega giftast
henni. -Ég hringi snemma i fyrramálið eins og ég
lofaði. Þú mátt ekki bregðast mér.
— Ég skal hugsa um það eins og ég lofaði. En þú
verður að viðurkenna, að þetta er áreiðanlega
43