Heimilistíminn - 16.05.1974, Qupperneq 45

h®gið
— Ilvað mundiröu gera, ef lykilbein-
'ð i hestinum þinum brotnaði, spurði
prófessorinn dýralæknisnemann.
— Setja gipsumbúðir á, svaraði nem-
inn.
— lleimskur ertu, svaraði prófessor-
inn. — Þú ættir að láta stoppa hann
upp og setja á safn, þvi þetta væri eini
hesturinn i heiminum með lykilbcin.
— Krtu bandvitlaus þrumaði
forstjórinn við fulltrúann i trygginga-
félaginu. — livernig dettur þér i hug að
liftryggja 104 ára gamlan mann?
— Hvaö er athugavert viö það?
spurði hinn. — Það stendur i skýrslun-
um okkar, að fólk deyi mjög sjaldan á
þeim aldri...
Heyrt i strætisvagni: — Þarna er
negri. — Já, ég þekki hann vel. — Hvar
á hann lieima? — i Tanzaniu. — Hvar
er það? — Veit það ekki, en það getur
ekki verið langt i burtu, þvi hann kem-
ur alltaf á hjóli.
__ Viðeigum átta hörn og maðurinn
ininn hefur aldrei sagt að hann clsk-
aði mig.
__ Vertu fegin. Hvað helduröu, að
þið ættuð mörg, ef liann hefði ein-
hverntfma sagzt elska þig?
— Ég frétti, að þú værir hætt að
syngja i kirkjukórnum.
— Já, ég gat ekki komið á sunnudag-
inn var, og þá var spurt, hvort gert
hefði vcrið við orgelið.
A landbúnaðarsýningu var allt gert til
að veitingastaðurinn yrði sem mest i
stil við umhverfið og sýninguna. Ung-
ur bóndi hauð frænku sinni úr borginni
á sýninguna og cr þau voru að drekka
kaffið, þurlti luin að skreppa Iram.
Kftir augnablik kom hún aftur, kafrjóö
út að eyrum og stamaði: — Heyrðu
Kalli, er ég naut eða kviga?
Vísan um Venus
orðin að kvæði
t blaði númer 2 birtist visa um ástarstjörnuna, og var hún send
okkur að þvi tilefni, að þess var getið i fréttum, að Venus væri
umlukin brennisteinsgufum. Nú hefur kona á Hornafirði sent
okkur afganginn af kvæðinu, tvö erindi, og er það þá allt saman
á þessa leið:
Venus rennir hýrum hvörmum
himni bláum frá.
Jörðu svcfns i svölum örmum
sjónir festir á.
Inn um litinn gægist glugga
Grimu allt er hulið skugga.
Iiverju crt þú að að gæta,
ástarstjarnan mæta?
Þessa hetju brand I blóði,
baða i gær ég sá.
Varðist djarft liinn vigamóði
viður liðsmun þá.
Yfir mannhring öflgan stökkur,
undan fjanda sveitin hrökkur.
Böndum kemur á hann engi
að þó sæki mengi.
En hann sem bundið enginn ýta,
áður fékk né sært,
hefur meyjan handa hvita
i harða viðjur fært.
Orkar hann ei af sér kasta,
armalaga bandið lasta,
honum sem að hálsi réði
hnýta mær á beöi.
— Mikiö vildi ég að þú kæinir þvi i vcrk
aö hringja til viðgerðarmannsins.
45