Heimilistíminn - 27.01.1977, Side 18

Heimilistíminn - 27.01.1977, Side 18
Rune Andersson Svo fórust sænsku leikkon- unni Lenu Nyman orð i blaða- viðtali i haust, en einmitt þessa dagana skemmta hún og visnasöngvarinn Rune And- ersson islenzkum áheyrendum með visnasöng, i samvinnu við Norræna húsið. Lena Nyman hefur náð mjög langt sem leikkona á siðustuárum. Hún hefur leikið hvert stórhlutverkið af öðru, Jenny i Túskildingsóperunni, Barbro i Sjö stelpum, Marie David i Nótt ástmeyjanna. Gagnrýnendur hafa hafið hana upp til skýjanna, nánast kallað hana snilling. Áhorf- endur hafa séð hvernig hún ljómar stöðugt skærar á sviðinu. Það er eins og hún drági athygli allra að sér, verði sjálfsagður miðpunktur strax og hún birtist á sviðinu. Þetta felst i röddinni, einhvers konar segulmagni sem hún er gædd! Lena Nyman og Kune And- erson hafa sungið saman inn á plötu, sem nefnist „Var mig nára”, (Vertunálægt mér), en það eru ástarvlsur á sænsku V8 Lífið er alltaf að verða við tónlist eftir Berndt Eger- bladh. Þá hefur Lena sungið visur Karinar Boye við tónlist sama tónskálds inn á plötu „Ja, visst gör det ont”. (Vist er það sárt). Þeir Rune og Berndt fengu hana til samstarfs við sig ekki vegna þess að hún syngi svo vel, heldur vegna þess að hún er gædd svo mikilli tilfinningu. Lena sjálf varð yfir sig hrifin af að reyna nýja tjáningarað- ferð. Það er auðheyrt, að það er hamingjusöm manneskja sem syngur á þessum plötum. Hún er lifandi, afslöppuð og syngur af hjartans lyst. Meðal þess sem gefið hefur verið út af tónlist með Rune Andersson er plata með visum hans um málefni fatlaðra, og hún gerð i samvinnu milli Landssambands lamaðra og fatlaðra og Sambands sænskra trúbadora (farand- söngvara). Efst uppi i gömlu hiísi i Gamla Stan i Stokkhdlmi býr Lena Nýman. Stiginn er langur og sólargeislarnir brjótast i gegn- um litla gluggana. Þaö er góö lykt og dyr standa opnar inn i fallegar gamlar ibúBir, sem veriB er a& endurnýja. Þaö fyrsta sem ég tek eftir þegar hiln stendur i dyrunum er hvaB hún er litil, ungleg og sæt. Hún er ekki vitund llk þeirri hugmynd, sem ég haföi gert mér um hana. Hvaöanfékk ég hana eiginlega? Jú, öll hlutverkin og viötölin, sem ég hef séö hana i, hafa komiö mér til aö halda aö hún væri taugaveikluö, sérkennileg og brenndi kertiö i bá&a enda. Og svo stendur þessi bjarta, blómlega unga kona þarna i dyrunum. Þaö er sól- skin og vinátta umhverfis hana. — Viljiö þér kaffi? segir hún og tekur þaö til. Siöan sezt hún I bláa sófann sinn og fer aö segja frá. — Skiltiö á huröinni? Þaö geröi pabbi. Hann er myndhöggvari og mamma er feldskeri, bróöir m inn er lögreglumaöur og á hundabú. Ég ólst upp I Kristineberg. Þaö er verkamannahverfi i útjaöri Stokkhólms. Pabbi var ekki myndhöggvari frá þvi fyrsta. Mamma og pabbi voru bæ&i af verkafólki komin. Og meöal þess þykir ekki hæfa aö menn veröi myndhöggvarar. Pabbi reyndi aö aölagast borgaralegu umhverfi, hann vann sjö þúsund óllk störf, stofnaöi þúsund fyrirtæki, sem öll fóru til fjandans. Pabbi var alltaf meö magasár meöan hann hélt þessu áfram. Þvi hann haföi alltaf viljaö móta eitthvaö i höndunum. Loks varö honum ljóst aö þaö er tilgangs- laust aö reyna aö aölagast. Og þá varö hann myndhöggvari. Þaö var erfittog gaf ekkert af sér, enga peninga. Og aö stiga þvilikt skref á þeim tima! Nú þykir sjálfsagt aö vera svolltiö skritinn.en þannig varþaöekkii þann tíö. Og svo aö láta eiginkonuna sjá um f jár- málin. Mamma varö aö leggja mikiö aö sér til þess aö viö kæmumst af. En mamma er svo ágæt. Henni fannst ekkert merkilegt að hún sæi um hlutina. Pabbi hefur alltaf veriö aö reyna eitthvaö furöu- legt. En ekki veröur sagt aö honum hafi tekizt vel upp. Hugmyndir hans voru frumlegar og hástemmdar, en þeim lauk venjulega meö ósköpum. Ég man þegar hann rak kvikmyndahús. Og þegar hann leigðiút kvikmyndir. Hann sat einu sinni I grlðarstórri skrifstofu efst uppi I gömlu húsi og borga&i 5000 sænskar kr. I leigu. Allt var fullt af kvikmyndaspólum. En ef kveikt var i sitarettu þá sprakk allt I loft upp. Einu sinni haf&i hann lltiö kvikmynda- hús. Mamma var I miöasölunni, ég var I barnavagni og Bosse, bróðii; minn lék sér I grenndinni. Nokkrum árum eftir aö pabbi gerðist myndhöggvari skildu þau hann og mamma. Siöan voru þaö bara mamma, Bosse og ég, sem áttum heima I Kristine- berg. Og hundarnir hans Bosse, þeir voru þá þegar komnir til sögunnar. Það var ofboö. Aö hafa hundabú I ibúöinni, á ég viö. tbúöin var þar aö auki pinulitil. Eitt herbergi, eldhús og borö- krókur. Ég man eftir þegar ég kom heim úr skólanum á daginn. Allar dyr voru lokaðar. Þaö var scháferhundur I borö- króknum. Annará klósettinu og sá þriöjií forstofunni, og það þurfti aö hafa þá aöskilda. Baökariö var eldrautt af blóöug- um innyflum, sem Bosse keypti i stórum djúpfrystum klumpum handa hundunum sinum. En tilfinningalega var gott aö vera heima. Mamma min var fin. Oft þurfti hún að vinna mikiö. Fjárhgaurinn var alltaf slæmur. Fyrstu tfu árin var hún heima og hugsaöi um mig og Bosse. Svo varö hún aö bjarga fjármálunum. Nú hringir siminn. Ég tek eftir þvi aö

x

Heimilistíminn

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Heimilistíminn
https://timarit.is/publication/304

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.