Heimilistíminn - 27.01.1977, Side 29

Gamlir menn þramma steyptar
stéttir í stórri borg
Þær eru harðar undir fæti ekki síður
en grýttar götur á genginni leið
var Hesteyri. Þangaö var um
þriggja stunda gangur og að
vetrarlagi þungfært og ótryggt
yf ir f jöll að fara.. Allir aðdrættir
voru því erf iðir og spöruðu menn
þær ferðir eftir því sem kostur
var.
Byggðaflakk án erindis var
ekki siður þar um slóðir. En í ná-
býli hafði fólkið mikil samskipti
og taldi það fullnægja sinni
félagshyggju án þess lengra væri
leitað. Fólkið var heilbrigt og
hafði nóg að bíta og brenna þá
voru leiðindi sprottin af staðhátt-
um byggðarinnar — einangrun-
inni — óþekkt fyrirbæri.
Þeir voru ekki háreistir torf-
bæirnir í Aðalvíkinni á fyrstu
tugum aldarinnar. í einum slík-
um leit Sigurður Finnbogason
fyrst Ijós veraldarinnar. Það
gerðueinnig faðir hans og móðir.
Sjálfsagt hefur þetta fólk lifað
við svipuð kjör og kynslóðirnar
aftan úr öldum og átt hamingju
sína undir eigin atorku og með-
læti móður náttúru á hverjum
tíma.
Veturinn 1918 komst frostið yf-
ir 30 stig. Víkur og firði lagði en
hafísinn neri útnes og flúðir.
Nepjan var bitur þeim er vinna
urðu utan dyra. En gömlu torf-
bæirnir skýldu vel þegar inn var
komið. Fæstir þeirra báru
burstirnar hærra en svo að þær
einar voru ofan fanna og smjúg-
andi næðingurinn komst hvergi
að. Þótt svona viðraði var þó fá-
um nokkurs vant umfram það,
sem hent gat öll ár. Baráttan við
harðæri og erfiðar samgöngur
varð fólkinu i útbyggðunum sá
skóli, að engum kom til hugar að
mæta vetri án þess að hafa dreg-
ið að heimili sinu eldivið, fóður
handa búpeningi og matföng sem
duga mundu fram að næsta sól-
mánuði. Væru einhverjir, sem
skorti forsjá eða getu til að sjá
sinu heimili borgið, nutu þeir að-
stoðar hinna sem voru aflögu-
færir og fúsir að veita hjálp.
Á Höfn í Hornvík bjuggu hjónin
Betúel Betúelsson og Anna Jóna
Guðmundsdóttir. Þau ólu upp
ellefu börn. Einn sonurinn,
Sumarliði, yfirgaf siðastur ætt-
leifð sína og hafði þá dvalist þar
einn í nokkur ár. Annar sonur,
Sölvi Betúelsson, fór siðastur
allra burt frá Hornströndum, en
hann bjó á Hesteyri. Sú jörð er
árið 1706 talin 24 hundruð að dýr-
leika og þannig lýst: „að skógur
til kolagerðar og eldiviðar sé
ennþá bjarglegur, en vegir séu
hættusamir og innbyggjar liði
margvislega „þrönun" á sínu
bjargræði vegna vondra vega."
Þá segir einnig að Bjarnarnes
það, sem um getur hér að fram-
an, sé eyðijörð og „brúka menn
úr Strandasýslu og Grunnavíkur-
sveit þar verstöðu á vorin."
Framhald á 36. siðu
Or Hornvlk
29