Heimilistíminn - 27.01.1977, Síða 34

Tegnérs til Schwerin friherrafrúar. Ég hef lesið
aðalatriðin um tíð hans hér á Rámen, lengra hef ur
metnaður minn ekki náð.
— Hvað lengi hafið þér verið hér?
— Bráðum í tvo mánuði.
— Já, síðan þriðja ágúst, ekki satt? Þetta er þá
„húsið", sem þér fenguð að láni hjá vinum, þegar
þér voruð orðnar þreyttar á þjóðhöfðingjasvítunni
á hótelinu í Karlstad.
Hún hörf ar skelf d f rá honum og er komin næstum
upp í fangið á sjálfum Tegnér.
— Hver.... hver eruð þér?
— Wijk rannsóknarlögregluforingi frá Stokk-
hólmslögreglunni. Og ég er ekki búinn að aka alla
leið hingað af áhuga á Esaiasi Tegnér, hversu and-
legur og áhugaverður sem hann kann að vera, held-
ur af áhuga á þessar ungu stúlku.
Hann heldur myndinni af Ingulill miskunnarlaust
uppi f yrir f raman hana. Hún er eins f öl og styttan á
bak við hana, hún lokar augunum, en kemst ekki
undan.
— Nú ekki fleiri lygar, frú Samzelius, það væri
óviturlegt. Ég vil fá að vita allt um skipti ykkar
Ingulill og rauðu kettina frá Marbakka.
Á sama a'ugnabliki skýzt rauður kettlingur inn í
safnið, en þangað er honum óheimill aðgangur...
það er eins og einhver hafi kallað á hann! Eld-
snöggt hoppar hann upp í rauöan nýklæddan sótann
ig skerpir klærnar með velþóknun á heimaofnu á-
klæðinu.
— Það... það var ekkert merkilegt við þau, stam-
ar Madeleine, en það varð þó allt svo skelfilega
flókið. Ég hafði keypt einn af rauðu kettlingunum,
en ég gat ekki tekið hann strax frá móðurinni. Svo
hitti ég Ingulill niðri við f jósið, og við urðum góðar
vinkonur, hún tók að sér að sjá um, að hann bærist
mér í hendur eins f I jótt og kostur væri. Tveir þeirra
vorueins líkirog tveir vatnsdropar, og við kölluðum
þá Dohna greifafrú og fröken Sinclaire, annan
þeirra átti ég að fá. En við hljótum að hafa misskil-
ið hvor aðra, þvi á mánudag, þegar hún kom til
Karlstad til að afhenda greifafrúna, var ég þegar
farin hingað. Já, svo hringdi ég að Marbakka, en þá
hafði stúlkan á einhvern dularfullan hátt týnt
kettlingnum með greif af rúarnaf nið, og ég átti að fá
fröken Sinclaire í staðinn, og hún ætlaði sjálf að
koma með hann til Rámen. Ég sagði, að það væri
mjög f allegt af henni, og að hún gæti gist hér í eina
eða tvær nætur, ef hún vildi, okkur til gamans, og
við ákváðum, að hún ætti að koma á mánudags-
kvöldi, það var daginn, sem hún hætti að vinna á
Marbakka....
— Tíundi ágúst. Já?
— Svo gerðist ekkert meira. Madeleine horfir
biðjandi á hann með súkkulaiðibrúnum augum..,. til
að fá hann til að trúa þvi ósennilega... Hún kom
hreinlega ekki.... Ekki þetta kvöld, ekki næsta dag
og heldur ekki síðar. Og ég hafði engan köttinn því
fröken Sinclaire var líka horfin — ásamt Ingulill.
Loks þegar ég átti leið f ramhjá Marbakka, fékk ég
mér annan, þennan óþekktarorm. Hann heitir —
— Sintram, já takk, það veit ég. En ég hefði orðið
hrifnari ef systir hans, hún Sinclajre hefði rif ið mig
og klórað. Ef það sem þér haf ið sagt er þá satt, og
það er það líklega — að nokkru leyti.
Að þessum torráðnu orðum sögðum tekum hann
Sintram á öxl sér og gengur löngum skrefum i
gegnum stofurnar og forsalinn út í ferskt loftið.
Það liggur við, að hann velti Jónasi Ny um koll,
sem aldrei þessu vant er ekki með Ijósmyndavél og
aldrei þessu vant svo æstur, að breitt enni hans er
rennvott af svita.
— Christer Wijk! Ert þú hér? Og hvaða f járans
skrímsli ertu með þarna? Enn einn af þessum
bannsettu rauðu köttum — þeir eru víst um allt
Vermaland.
— Hann kórar en hann bítur ekki. Christer losar
klær Sintrams úr jakkanum og setur hann niður í
grasið. Hvar er Bodil?
— Já-á, það er nú einmitt málið. Hún ætti að vera
Hann kyngir og þagnar... Undrunarsvipur breið-
ist um andlit hans, en blá augun, sem eru fljót að
skilja hvað urh er að vera, sýna að honum er það
þegar Ijóst.
— Og þegar lögregluforinginn svarar ekki, held-
ur hann áfram í sektartón.
— Já, hjálpin, sem hún hef ur fengið hjá mér hef-
ur ekki verið neitt til að hrópa húrra fyrir. Ég er
hræddur um að ég haf i ekki tekið ótta hennar vegna
Ingulill alvarlega. Þú þekkir svo mikið til mála, að
þú hlýtur að skilja, að ég hef fengið nóg af þvíum-
líku. En síðustu klukkustundirnar hef ég skipt um
skoðun, það get ég fullvissað þig um! Og nú er það
ég, sem er hræddur, f jandi hræddur. Hugsaðu þér,
ef hún hefur rétt fyrir sér, og það sé hér morðingi
laus, og hugsaðu þér, ef hún —
— Hertu þig nú upp, segir Christer kuldalega, og
segðu mér, hvað eiginlega er um að vera. Hvar er
Bodil?
Jónas, sem skammast sin fyrir taugaveiklunina,
herðir upp hugann og segir þess í stað — stutt og
skilmerkilega frá atburðum dagsins.
— Við urðum sem sagt ásátt um að hittast við
hliðið við herragarðinn, og þar er ég nú búinn að
sitja í bílnum í meira en tvo tíma og hef skyggnzt
eftir henni. Náungi að naf ni Friðþjóf ur eða eitthvað
annað fornnorrænt, sór og sárt við lagði, að hún
hefði ekki szt uppi við herragarðinn, svo ég sat um
kyrrt og reykti og reykti og beið og beið. En að lok-
um hélt ég þetta ekki út lengur, það hlaut eitthvað
að vera að, Christer. Hvern f jandann eigum við að
gera?
— Hvernig bíl á hún?
— Volvo amasón, hvítan, síðan í fyrra.
— Manstu númerið?
Það gerir hann raunar, og á nokkrum sekúndum
er Christer búinn að setja sig í samband við lög-
regluna á Filipstad, en lögregluþjónninn þar er
steinhissa á að fá upphringingu frá.einum hinna
sérstöku tengiliða rannsóknarlögreglunnar í Stokk-
hólmi og ríkislögreglunnar, og að hann skuli vera á
Rámen. Hann lætur þegar í té lögreglubíl til að
leita að hvíta amasónbílnum. Þegar Christer
Wiijk kemur aftur út á hlað, er Jonas þar ekki einn
með Madeleine, heldur hefur Ragnar Karlmen
34