Heimilistíminn - 14.04.1977, Síða 34

yður í lestinni/ er ég stuðningsmaður Woolf s og auk
þess hef ég ekki atkvæðisrétt hérna.
— Lofaðu mér þá að vera hreinskilinn og
viðurkenna að ég sé að sóa tíma mínum. En þér
hljótið að geta viðurkennt, að það getur verið nota-
legt að sóa tíma sínum.
— Stundum, viðurkenndi hún.
Hár hans lýsti í morgunskímunni og bláu augun
glitruðu.
— Skrýtið að við skulum bæði búa á þessu hóteli.
Ég býst ekki við að Woolf geri það?
— Nei, hann býr á „ Einhyrningnum".
— Rétt. Það mundi ekki sæma að búa á sama
hóteli og svona aðlaðandi einkaritari.
Hún roðnaði og það kom glampi í brúnu augun. —
Mér geðjast ekki að þessari athugasemd.
— Leitt. En röddin bar þess ekki vott, að honum
þætti það leitt.
— Er það yðar mál, hvar Woolf kýs að búa?
spurði hún kuldalega.
— Alls ekki, viðurkenndi hann fúslega. — En ég
hef alltaf áhuga á ástæðum fólks. Annars eruð þér
ákaflega traust gagnvart vinnuveitanda yðar, ég
hef tekið eftir. Sjálf um f innst mér hann ekkert sér-
stakur, en hann nýtur góðs af auðæfum og mennt-
un. Það hlýtur að vera notalegt að geta tekið þátt í
samkvæmislífi fína fólksins og drekka kampavín
fram undir morgun. Sáuð þér annars myndina af
honum í héraðsblaðinu í morgun?
Hann var með blaðið samanbrofið á hnénu, og nú
opnaði hann það og rétti henni. Mynd af David og
fleiri, tekin á dansleiknum kvöldið áður, blasti við
henni. Allir lyftu.kampavínsglösum að Pearl, sem
var miðpunktur hópsins.
— ihaldsframbjóðandinn okkar skemmtir sér,
var fyrirsögnin en við hliðina var mynd af börnum
námuverkamanna, mögrum og illa klæddum, að
leik í þröngri götu. — Börn kjósenda okkar
skemmta sér, stóð yfir þeirri mynd. Andstæðan
milli myndanna var mjög áberandi.
— Mjög haglega gerður áróður fyrir yður, Free-
man, sagði Mary um leið og hún rétti honum blaðið
aftur. — Ég býst við að blaðaf ulltrúi yðar haf i útbú-
ið þetta?
— Gæti verið. Hann yppti öxlum,— Það fer ekki
margt fram hjá Wilfred Herron.
Hún þagði og hellti aftur kaffi í bollann sinn.
Skyndilega varð hún hrædd. Hafði hann séð, að
Davíð sat undir stýri, en.ekki hún? En hvers vegna
hafði hann þá ekki sagt það strax?
— Kemur hann, sagði Freeman. — Einmitt þegar
við erum að tala um hann. — Haf ið þér nokkuð á
móti því að hann setjist hérna og fái sér kaffi með
okkur?
— Auðvitað ekki, svaraði hún, en hana langaði
ekkert til að tala við Herron.
Judson veifaði til hans og benti honum að koma.
— Góðan daginn, sagði Herron við Mary. — En
þetta er eiginlega i annað sinn sem við hittumst á
þessum morgni, ekki satt?
— Segið mér ekki að þið hafið hitzt í biðröðinni
við baðherbergið, gði Freeman og hló við.
— Nei, alls ekki. Hefur unqfrú Stone ekki sagt,
34
þér það? Éq rakst á þau Woolf á þjóðveginum um
3 leytið í morgun og gat gert þeim svolítinn greiða.
Ég ók manni á sjúkrahús, sem orðið hafði fyrir
bílnum þeirra. Ég vona, bætti hann við, — að þetta
hafi ekki verið neitt alvarlegt?
— Ég.... ég held ekki, svarði hún. — Að minnsta
kosti taldi læknirinn það ekki i nótt.
— Þá skulum við vona, að svo sé ekki.... yðar
vegna.
— Hvað er um að ræða? spurði Judson Freeman.
— Ég var að aka Woolf heim. Mary reyndi að
gera rödd sína mynduga. — Ég er hrædd um að ég
hafi ekki séð manninn á hjólinu. Ég ók ekki yfir
hann, en hjólið hlýtur að hafa rekizt i stuðarann.
Hann féll af hjólinu og rotaðist.
— Það var leitt, sagði Judson, og samúð hans var
engin uppgerð.— En auðvitaðer ekki hægtað ásaka
yður fyrir þetta.
— Nei, viðurkenndi Herron. — En eins og ég sagði
i nótt, var það afar heppilegt fyrir Woolf, að hún
skyldi vera undir stýri. Hefði það til dæmis verið
hann sjálfur, hefðu afleiðingarnar getað orðið
óþægilegar. Þú veizt hvernig þessir námuverka-
menn eru. Einu sinni grýttu þeir fólk í Rolls-Royce
vegna þess að bílstjórinn ók yfir barn.
— Ég skil, sagði Judson hægt.
Mary f ann að hann horfði á hana. Augnaráðið var
rannsakandi, jafnvel ónotalegt. Hún ýtti stólnum
frá borðinu og stóð upp.
— Ég fylgi yður til dyra. Judon stóð líka upp. —
Mér þykir þetta leitt með óhappið, sagði hann lágri
röddu um leið og þau gengu yf ir gólf ið. — Ef ég get
hjálpað yður á einhvern hátt þá látið mig vita. Viljið
þér gera það?
Þau stóðu í dyragættinni. — Þakka yður fyrir,
sagði hún. — Það er fallegt af yður.
— Eigið þér aldrei frí? spurði hann. — Ég
viðurkenni, að ég á erfitt með að taka mér frí um
þessarmundir en mértekststundum að stela mér
einum eða tveimur tímum síðdegis eða að kvöld-
lagi. Myndirðu vilja koma með mér í ökuferð út í
sveitina og borða einhvers staðar. Það er mjög
fallegt hérna í kring.
— Það vil ég gjarnan, sagði hún. — En svo virðist
sem Woolf þurfi mikið á mér að halda þessa
dagana. Það er erf itt að segja hvenær ég get fengið
f rí.
— Jæja, en ef þér tekst það, sagði hann og svo
virtist, sem hann hefði mjög á móti því að lofa
henni að fara.— Ég á að tala á f undi í verkamanna-
hverfinu klukkan 5 í dag. Langar þig til að koma
og hlusta: Veiztu, að mig langar mjög til að snúa
þér í trúnni.
— Ég skal reyna að koma, lofaði hún.
Hún yfirgaf hann og hljóp upp í herbergi sitt um
leið og hún reyndi að komast að niðurstöðu um álit
sitt á honum. Framkoma hans var óað-
finnanleg og munnurinn var fyrir neðan nefið, en
henni gat ekki annað en geðjasi að íiúmUítí. Ég vildi
óska að hann væri ekki andstæðingur Davids,
hugsaði hún.
David birtist um teleytið. Hann var fölur og virt-
ist i uppnámi. — Veslings maðurinn á sjúkrahúsinu