Heimilistíminn - 22.02.1979, Qupperneq 22

— Hann hefur áreiðanlega litið i kringum sig
þegar hann vaknaði og séð að hér var sitthvað
sem hann gat stolið, og þess vegna beið hann i
húsinu eftir þvi að skyggja tæki á ný.
— Eruð þér vissir um, að hann hafi verið i
húsinu, þegar ég kom? Hefði hann ekki getað
læðzt inn á eftir mér? Ég skildi eldhúsdymar
eftir ólæstar.
—Jú, það gæti svo sem vel verið, rétt er það.
En ég er þó viss um, að hann hefur verið hérna,
þegar þér komuð. Hann hefur svo flýtt sér upp
á loft og falið sig i einhverju herbergjanna
þarna uppi. Þar hefur hann velt um arinhlif,
sem ég sá á gólfinu, og þar hefur hann liklega
einnig tekið skörunginn. Honum var ljóst, að
þér höfðuð heyrt i honum, og að þér mynduð
hlaupa beint út til nágrannanna og sækja hjálp.
Hver veit, nema hann hafi verið eftirlýstur
vegna einhvers alvarlegs brots. Já, og svo
greip hann skömnginn og réðist á yður...
Ég lét mér nægja skýringar hans mest vegna
þess að ég vildi að þær væru réttar. Það var svo
óendanlega miklu þægilegra að hugsa sér, að
óttast. Paul myndi nefnilega koma með lika.
Það var þess vegna, sem ég ákvað að fara og
strax og ég hafði krafta til fór ég að undirbúa
ferðina.
Einn sólbjartan dag stóðum við svo við borð-
stokkinn á Kestrel og horfðum yfir sléttan haf-
flötinn, þegar við sigldum i átt til San Isidro.
Úr fjarlægð liktist eyjan mest brotnum tebolla
með skörðóttum brúnum, þarna sem hún lá i
ópallitu hafinu. Siðdegis virtust björgin eins og
úr flaueli, blá og fögur i hitabeltishafinu. Ég sá
þrimastraðar skonnortur liggja við akkeri
undan ströndinni og ofar sáust gul hús, hvit og
græn á stangli hér og þar.
Ég heyrði rödd Jasons aftan úr skut.
Nokkrum sekúndum siðar byrjaði áhöfnin að
draga saman seglin. Það var kominn timi til
þess að vekja Lizu og fara að taka saman
farangurinn.
Hálftima siðar var barið að dyrum kofans,
sem við Liza dvöldumst i. Ég lokaði töskunni
og hjartað tók að slá hraðar. Þetta hlaut að
| FRAMHALDSSAGAN | 12
eftir Veldu Johnston

ll-hússins
einhver þjófurinn hefði ráðizt að sér, heldur en
að gruna einhvern, sem maður þekkti og sá
hinn sami hefði komið til þess að þagga niður i
manni. En þrátt fyrir það að ég lét telja mér
trú um, að skoðun lögreglumannsins væri rétt,
var ég yfir mig hrædd við tilhugsunina um, að
við Liza yrðum skildar einar efitir i húsinu án
allrar karlmannlegrar aðstoðar, þegar Kestrel
sigldi. Ef ég nú færi með þyrfti ég ekkert að
vera Jason, sem kominn væri til þess að fara
með okkur i land. Ég hafði ekki séð mikið til
Jasons á leiðinni.....
En fyrir utan stóð magur maður með gler-
augu og kynnti sig sem Claude Smythe um-
boðsmann fyrirtækisins á eyjunni.
— Hr. Fonsell bað mig að fylgja yður og
tengdaföður yðar og dr. Ronsard i land og sýna
ykkur, hvar þið eigið að búa.
22
I