Heimilistíminn - 14.09.1978, Blaðsíða 32

Sagan um Tðta
og systkin hans
niður á klettasylluna og höfðum tekið þá
ákvörðun að snúa við, þegar okkur var ljóst,
að það var engan veginn auðvelt að komast
þessa leið niður. En þegar við vorum alveg að
þvi komin að halda sömu leið til baka, varð
bjarghrunið mikla, sem króaði okkur algjör-
lega inni”.
Afi kinkaði kolli.
,,Við bæði heyrðqm og sáum, þegar bjargið
hrundi”, sagði hann.
,,Og það var eins stórt og stærðar skemma”,
kallaði Bárður.
,,Hvað varð eiginlega um það?” spurði stú-
dentinn.
,,Það klofnaði i þrennt,” sagði afi brosandi.
,,Einn hlutinn stöðvaðist rétt hjá bænum okk-
ar.”
Lávarðurinn enski og frú hans höfðu til þessa
setið róleg og hlustað á samræðurnar. Þau
skildu áreiðanlega eitt og eitt norskt orð, þvi að
öðru hverju kinkuðu þau kolli og ræddu saman.
Frúin var nú farin að hressast og roði hafði
færst i kinnar hennar. Nú stóðu þau upp, gengu
til þeirra allra og þökkuðu þeim með handa-
bandi, — drengjunum einnig.
,,Thank you”, sagði lávarðurinn.
,,God bless you,” sagði frúin.
Stúdentinn sagði strax, að þetta þýddi:
,,Beztu þakkir, og guð blessi ykkur”.
Drengirnir stóðu upp og hneigðu sig eins
kúrteislega og þeir kunnu. Svo sem geta má
nærri, höfðu þeir aldrei fyrr tekið i höndina á
enskum lávarði, og þá auðvitað ekki heldur séð
slikan höfðingja. Tóti vissi aðeins, að lávarður
var ákaflega finn og lærður maður — liklega
lærðari en bæði prestur og sýslumaður. Og
32
19
sennilega var hann óskaplega rikur. Lávarður-
inn var klæddur fatnaði úr mjög finu efni, i fag-
urlega útsaumuðu vesti, og frúin var i þykkum
bláum silkikjól undir kápunni.
Það var vissulega langt frá þvi, að þetta væri
fatnaður, sem hæfði þeim, er fara vildu til
fjalla.
Og Tóti gat varla varizt brosi, þegar hann
virti fyrir sér finu háhæluðu skóna, sem frúin
var i. Henni hlaut að liða hræðilega illa i fótun-
um eftir langa og erfiða fjallgöngu i slikum
skóm. Sjálfur var Tóti i þykkum og léttum kú-
skinnsskdm. Þeir voru miklu mýkri og þægi-
legri i fjallaferðum, — raunar alls ekki sam-
bærilegir. Hann gæti sem bezt lánað frúnni
skóna sina á hinni erfiðu leið niður? Hver veit
nema hún myndi þiggja það. Hún var svo fót-
smá, að skórnir hans mundu áreiðanlega hæfa
henni.
Brátt kom i ljós að hugmynd Tóta var prýði-
leg. Þegar þau voru nýlögð af stað niður, tók
frúin strax að bera sig mjög illa og kvarta
vegna skónna, svo að bóndi hennar varð að
leiða hana.
Þá var Tóti ekki seinn i svifum. Hann leysti
af sér skóna á örskammri stundu, rétti frúnni
þá og sagði:
„Gjörðu svo vel!”
,,Ó!” sagði frúin.
Tóti benti á fætur hennar. Þá sagði hún eitt-
hvað, sem hann skildi alls ekki. En nú kom
stúdentinn til hjálpar og mælti:
,,Hún segir, að hún geti ekki tekið skóna af
þér, þvi að þá verðir þú að ganga berfættur.”
,,Það gerir ekkert til,” sagði Tóti og hló, ,,Ég
er vanur að ganga berfættur allt sumarið.
Stúdentinn þýddi orð hans strax á enska
tungu, og frúin brosti yndislega. Þvi næst sett-
ist hún á stein, fór úr skónum með aðstoð bónda
sins, og festi á sig skó Tóta.
,,Ó, hvilikur munur!” sagði hún.
Tóti skildi ekki orð af þvi, sem hún sagði, en
hann sá á svip hennar, að henni geðjaðist vel að
skónum hans. Hún hló innilega, og tók um höf-
uð hans með báðum höndum, þvi næst fór hún
úr kápunni, fleygði henni til bónda sins, lyfti
litið eitt upp kjólnum, sem var mjög siður, og
hljóp og hoppaði niður stiginn, eins og kornung
stúlka.
Drengirnir hlupu allir með henni og undruð-
ust léttleika hennar og fótafimi. I fyrstu bentu
þeir henni á rætur og steina, sem hún þyrfti að
r