Heimilistíminn - 14.09.1978, Blaðsíða 33

vara sig á, en þeir sáu fljótt, að það var engin
þörf á þvi. Hún var eins örugg og fljót á fæti og
geit eða gemsa, og silkikápan hennar bláa
sveiflaðist i kringum hana.
En þegar þau nálguðust Bárðarbæ, fannst
henni vist, að hún þyrfti að laga sig eitthvað til.
Hún nam þá staðar við litla lækjarsprænu og
þvoði bæði hendur sinar og andlit. Þvi næst dró
hún litla greiðu upp úr kápuvasa sinum,
greiddi hárið sitt siða og kom þvi fyrir i hnút i
hnakkanum.
Drengirnir horfðu hugfangnir á hana.
,,Weil!” sagði hún að lokum og brosti. Hún
átti vist við það, að nú gæti hún haldið áfram.
Og svo gekk hún á milli drengjanna niður til
bæjarins, þar sem mamma og Anna biðu
þeirra úti á hlaði.
Tóti hljóp spölkorn á undan og sagði þeim, að
piltarnir kæmu á eftir þeim og væru allir heilir
á húfi.
,,Guði sé lof”, sögðu báðar konurnar i kór.
Þær höfðu heyrt, þegar steinhrunið varð, og
upp frá þvi verið sárhræddar. Þær höfðu ekki
einu sinni haft sinnu á þvi að láta telpurnar
fara að sofa.
„Mamma, þetta er hefðarfrú, — ákaflega fin
kona,” hvislaði Tóti og sneri sér að litlu ókunnu
konunni, sem nú kom til þeirra.
„Hamingjan góða!” sagði mamma og fór
hjá sér. „Þá verður vafalaust erfitt að gera
henni til hæfis hér, ef hún þekkir ekki annað en
það finasta og bezta.”
En þegar þær höfðu heilsast, varð þeim strax
ljóst, að það yrði ekki eins erfitt að umgangast
þennan virðulega gest og ætla mátti i fyrstu,
þvi að hún var einstaklega broshýr og viðmóts-
þýð, svo að þær urðu samstundis ákaflega
hrifnar af henni. Og ekki spillti það fyrir, að
hún tók strax litlu telpurnar i fangið, lyfti þeim
upp sitt á hvað, gerði gælur við þær og masaði
við þær á sinu sérkennilega máli. Og mamma
gat ekki annað en hlegið hjartanlega, þegar
hún veitti þvi athygli, að hefðarfrúin fina var i
skóm Tóta.
„Yes, they are fine,” sagði frúin og tók nokk-
ur létt dansspor á túninu.
Skömmu seinna komu karlmennirnir og þá
var að sjálfsögðu heilsast með miklum virkt-
um, og björgunarsagan endurtekin. Lávarður-
inn var nú nokkru alvarlegri. Ef til vill var
honum ljósara en fyrr, i hve mikilli lifshættu
þau höfðu verið, þarna uppi i fjallinu. En þegar
þau, nokkru seinna, sátu inni við eldstæðið, tók
hann gleði sina á ný og sagði margt frá sinum
heimahögum. Stúdentinn túlkaði að sjálfsögðu
mál hans á norska tungu.
„Spurðu hann, hvort hann eigi höll?” sagði
Bárður.
Lávarðurinn skildi spurninguna og brosti.
„Já ég á litla höll,” svaraði hann.
„Litla höll! Hamingjan góða! Þó að hann
segði, að hún væri litil, var hún vafalaust stór.”
„Hve mörg herbergi eru i höllinni?” spurði
Tóti.
„Sextiu herbergi,” svaraði lávarðurinn.
Sextiu herbergi?... Og það kallar hann litið!
A sjálfu prestsetrinu voru þau ekki einu sinni
þrjátiu.
Spurningunum rigndi yfir gestina. Drengirn-
ir voru næstum óstöðvandi. Að lokum reis
Gamli-Jón á fætur. Hann minnti á, að á morg-
un rynni nýr dagur, og að nú væri mál til komið
að ganga til náða. Stúdentinn fór með Selsfólk-
inu og gisti þar. Hann og Óli ákváðu að fara
snemma næsta morgun niður i sveit og segja
prestshjónunum, að ensku gestirnir væru við
góða heilsu og langaði til að dvelja nokkra
daga i Bárðarbæ. Þau óskuðu sjálf eftir þvi, og
pabbi og mamma voru strax fús til að leyfa
þeim það.
Þetta voru einkar glaðleg og geðþekk hjón,
og amma hafði veitt þvi athygli, að þau tóku
myndarlega til matar sins um kvöldið, þó að
þau hefðu ekki vanizt þeim matartegundum,
sem hér tiðkuðust. Og það réði úrslitum.
Mamma fylgdi þeim upp i gestaherbergið,
sem var yfir stofunni. Það var alltaf tilbúið
með uppbúnum rúmum, ef gestir komu og ósk-
uðu gistingar. Vel mátti skilja á hinum tignu og
góðu gestum, að þeim geðjaðist prýðilega að
herberginu og öllum aðbúnaði.
„Góða nótt og sofið nú vel,” sagði mamma.
„Good night!” svaraði hefðarfrúin. Og Tóti
undraðist mjög, hve mörg orð voru lik á ensku
og norsku. Góður var good, finn var fine, sum-
ar var summer og steinn var stone. Ef til vill
mundi hann bráðum geta talað ofurlitið við
þau?
Með þessi nýju orð i huga flýtti hann sér i
háttinn, og hann steinsofnaði strax og hann
lagði höfuðið á koddann.
Nú fór óvenju fjölbreyttur og skemmtilegur
timi i hönd. Bárðarbær var skyndilega orðinn
eins og opinber veitingastaður. Daginn eftir að
enski lávarðurinn og frú hans höfðu gist hjá
þeim, komu séra Nikulás og kona hans riðaridi
upp eftir, til að hitta gestina. og fá nánari frétt-
33