Heimilistíminn - 17.05.1979, Qupperneq 33

bónda mlnum aö lesa þau.
Heyrðu, ætlifari ekki aö verða
eins og I gamla daga, aö ljóö
og sögur gangi 1 afskriftum
manna á milli, óháö klíkuskap
og peningagræögi. Ef Una
Heiða þorir aö yrkja vel,
dreifum viö ijóöunum hennar
hijóölaust um iandiö, án þess
aö glamri f grænum eyri eöa
ýli i segulbandi. Viö komum
upp ljóöavinafélagi, sem
hvergi veröur skráö og á sér
ekkert nafn/sagöi Ester.
,,Þú ert ekki af baki dottin
meö óvæntar hugmyndir,
frekar en fyrri daginn, Ester
litla. Þú ert áreiöanlega
komin af einhverjum stærri
spámannanna i ætt þinni.
..Hefuröu heyrt, aö einhver
þeirrahafi veriö hrekkjóttur?
En ræöur flyt ég á Fanndala-
firöi á viö hvern særri spá
mannanna. Ég kom þvi til
leiöar, aö viö afsögðum öskur-
apa, sem fóru um landiö til aö
segja misheppnaöar skrýtlur
og raka saman peningum
umglinganna. Já, og stæröu
sig af þvl I þokkabót, aö ekki
væri vandgert viö sveita-
manninn. Égsagöiþeim sann-
leikann simleiöis.”
,,Til hvers skyldi siminn
annars vera?”
,,Svo ég viki aö því aftur,
Lilja. Ég hiakka til aö lesa
söguna ykkar. Pabba þótti.
svo vænt um ykkur öll. Hann
sagöi, aö ykkur væri treyst-
andi til aö stjórna landinu, ef
þiö legöuö saman. Heyröu, var
þetta ekki undarlegt, aö Hjör-
leifur skyldi leggja aöra eins
ofurást á Sæunni litlu? Hélt
hann, aö henni batnaöi? Eöa
ætlaöi hann aö leika svona viö
hana eins og veikt barn alla
ævi?”
„Svona spúröi ég pabba
þinn lika. Oghann svaraöi þvi,
aö beztu mennirnir og þeir
verstu ættu sammerkt i þvl aö
hugsaekkium afleiöingarnar.
Góöir menn hlaupa mörg
gönuskeiö, vegna þess, aö
sambandið milli hjartans og
heilans ertrosnaö, og þeirláta
hjártaö ráöa. Ég tók allt, sem
pabbi þinn sagöi eins og goö-
svar. Og ég stóö viö hliö Hjör-
leifs, meðan Sæunn liföi, og
hugsaöi sem svo, aö hann væri
einn þessara góöu manna,
sem lita ekki á lifiö eins og
reikningsdæmi. Satt aö setja
höföum viö alltaf von um, aö
hún næöi einhverri heilsu. Og
mikiö styrktist hún slöasta
áriö. — Veiztu hvaö, Ester?
Viö Hjörleifur ætlum aö veröa
samferöa aö kveöjuat-
höfninni?”
Ester þagöi um stund, tók
svovarlega til máls: ,,En ertu
hraust sjálf? Þú ert svo
mögur.”
Lilju varö hverft viö. En hún
áttaöi sig. Hvaö sem ööru leiö,
var sj úkdóm urinn ekki
kominn á þaö stig, aö hún væri
oröin torkennileg. Hún lét vel
af liöan sinni, en sagöi, sem
var, að hiin byggist viö upp-
skuröi.”
„Sendu mér drengina þina,
meöan þú verður á spital-
anum,” sagði Ester.
„Aldrei gæti ég launaö þér
þaö, svo mikill léttir væri mér
þaö, aö vita þá óhulta.”
Ester spratt á fætur,
ótrúlega snögg i hreyfingum.
,,Ég má ekki dvelja lengur. Og
nú er erindinu lokiö. Er þaö
ekki undarlegt, aö mér fannst
ég þurfa aö hitta þig, eiga
brýnt erindi viö þig? Nú sé ég,
að mér kippir I kyniö til spa-
mannanna, þrátt fyrir allt.
Nei, takk, ekki kaffi.”
Hún gekk til dyra, sneri sér
viö og kysstu Lilju. „Guö
blessiþig,” heföi hún mamma
sagt.”
Með nesti og nýja skó.
Una Heiða vaknaði snemma
daginn, sem hdn fór vestur og
varö á undan mömmu sinni
fram I eldhúsið. Hún stóö viö
gluggann, horföi Ut og beiö
þess, aö syöi á katlinum. „Ég
segi nú eins og Tómas hefur
eftir Drottni, aö nú er veöur til
aö skapa. Sjáöu, mamma,
hvaö loftiö er tært.”
„Já, viö skulum reyna aö
vera bjartsýnar, meöanenn er
tært loft yfir islandi.
„Þaö er miklu iéttara aö
yrkja i tæru lofti.”
„En sérstaklega held ég aö
þurfi stundarfrið og kyrrö
öðru hverju”,
„Mamma, viltu hafa mig
fyrir leigjanda og veita mér
svolitiö lánstraust, ef ég fer i
kennaraskólann 1 haust?"
,,Þó þaö nú væri, vina min.”
,,En ertu ckki hissa,
mamma?”
„Nei, þú ert orðin svo hug-
rökk, Þaö þarf lika mikla hug-
prýöi til aö velja sér kennslu
sem ævistarf. Svo mikil er
samkeppnin um barniö. Þaö
er féþúfa kaupahéöna og leik-
soppur skemmdarvarga. Og
svo kemur ein vesæl kona og
býöur upp á vel kveöna vlsu
eftir Jónas, I samkeppni viö
ótal öskrandi segulbönd, gón-
varpsglæpi og ónáttúrusögur.
Þaö þarf hugrekki tii, Una
min. Og ætliröu aö veröa
skáld, þarftu ekki aö búast viö
mikilli samfylgd næstu árin”.
„Taktu mig ekki alltof
alvarlega, mamma”.
„Jú þaö geri ég. En þú skalt
ekki gera þér neinar tálvonir
um, aö þú fáir gefna út ljóöa-
bók næsta áratug, ef hún
vcrður eins góö og til dæmis,
fyrsta ljóöabók Tómasar var.
Slfk bók fengist ekki prentuö
núna, nema höfundurinn
byggi aö gamalli frægö. En
eftirnokkur ár getur veriö, aö
góö kvæöi fari aö ganga I af-
skriftum manna á milli, eins
og áður fyrr. Það leit hérna
inn nýlega kona af spámanna-
kyni. Og hún sagöi þetta”.
„En góöa mamma, þaö þarf
þó einhverja ljóöavini til þess
aö lesa þann flökkukveöskap.
eiga þeir að spretta upp úr
eyöimörk?”
„Já, spretta upp eins og
gróöur eyjar, sem kallast á
yfir auönina. Fólk kemst ekki
af án ljóða og söngva, meir aö
segja skepnurnar hrifast af
tónum og fallegum litum. En
skepnurnar eru okkur lfka I
mörgu fremri, til dæmis fé-
lagslyndi. Þær vinna ekki til-
gangslaus skemmdarverk
eins og Reykvikingar — aö
minknum undanteknum”.
Una Heiöa svaraöi þurr-
lega: „Annaö hvortvil ég vera
skáld, sem ber þaö nafn meö
heiöri, eöa alls ekki neitt. ”
„Þú er flónsk Una Heiöa
Hann Bjarki litli spuröi um
daginn: „Er heimsfrægö ekki
bara leikfang?" Laglega sagt
af tólf ára barni, mundi ein-
hver segja. En hann hugsar
ekki djúpt. Hann finnur þetta
ósjálfrátt og segir þaö látlaust
og eölilega. Una mín, ef þú
ætlar aö segja einhvern sann-
leika, lætur þú þaö ekki undir
höfuö leggjast, þó aö þú eigir á
Framhald á 28. siöu
33