Heimilistíminn - 17.05.1979, Blaðsíða 36

Eigum við
að veðja?
Velklæddur og virftulegur herramaöur stóð a átöðvarpalli við
enska járnbrautarstöð. Þá vatt sér að honum maður, heilsaði og
sagðir:
„Lestin sunnan að kemur fyrr en lestin að norðan. Egium við
að veðja um þetta svo sem þúsund pundum?”
Velklæddi herramaðurinn var ókunnugur á þessum slóðum og
þekkti þvf ekki hr. Gate. Og auðvitaö vissi hann ekki aö hr. Gate
var frægur i þessari sveit fyrir tvennt — veðmál sfn og ríkidæmi.
1 hugsunarleysi tók hann veömálinu. Eftir örfáar mfnútur kom
Iestin noröanfrá.
Undrum ókunna mannsins varð mikil þegar Gate þrýsti seðla-
búnt I lófa hans og þakkaði honum fyrir veömálið-Hann virtist
vera i ágætis skapi þrátt fyrir tapiö.
Þaö eru einkum Englendingar og Astraliumenn, sem eru
þekktir veömálamenn og veðja þá gjarnan um allt milli himins
og jarðar. Hinn innhverfi, rólegi enski ,,Iord”, sem tapar stund-
um miklu fé I veðmálum, án þess að þess sjáist merki I svip
hans, er aikunnur úr smásögum, sem staflaust ganga um breska
heimsveldið og eru um þessi efni, nefnilega veðmálin. Ef þú ferð
inn á ölstofu I Englandi gætir þú hæglega orðið vitni að eftirfar-
andi: Tveir menn sitja við borð hvor með sina ölkollu. Skyndi-
lega bendir annar þeirra á tvær flugur sem sitja á veggnum uppi
við loftið og segir: „Viltu veðja?” Hinn kinkar kolli og tekur
eins-punds-seðil upp úr veski sinu. Nú veröur um stund hljótt I
stofunni og allra augu beinast að flugunum tveimur. Svo flýgur
önnur þeirra á brott og maöurinn sem „átti” hana stingur vinn-
ingnum á sig. — Báöir brosa.
ósjaldan er veðjað um fráleitustu hluti og oft fyrlr hlægilega litla
upphæð. Þannig veðjaöi t.d. norðurjóskur bóndi tveimur krónum
um það að hann gæti dregið tönn úr sjálfum sér og það átti að
vera heil tönn og vel föst. — Bóndinn komst þó fljótt að þvi að
þetta var ekki eins létt og hann hafði haldið. Það var fyrst að
löngum tima liðnum þegar hann hafði snúið upp á tönnina með
klipitöng, að hún rauk úr honum og hann gat stungið vinningnum
I vasa sinn — og brosaö, þrátt fyrir tárvot augu af sársauka.
Já, og tveir aörir veðjuðu um það, hvort annar þeirra gæti
gengið á tréskóm frá Gedser til Kaupmannahafnar, og mjög
sterkur fisksali vann, þegar hann veðjaði um það, að hann gæti
ekið 150kílóa þungum veitingamanni I handkerru eða tvlhjóluð-
um léttivagni frá Sundby til Hjörring — 45 km — á sex tlmum.
Hann vann og fékk 1100 kr. — Svo var það bifreiðastjóri I
Bjerringbro, sem veöjaði fyrir nokkrum árum um það, að hann
gæti „bakkað” bllnum slnum alla leiö að Höjberg-veitingahúsi,
12 kilómetra leið. Það voru fimm farþegar, sem hann veöjaöi
við, upphæöin var 50 kr. Honum tókst þetta með ágætum, á 20
minútum og án þess að brjóta á nokkurn hátt umferðarlögin.
Og hér kemur eitt skrltið veðmál frá árinu 1908. Bóndi nokkur
nálægt Silkiborg vann 10 krónur I veðmáli um það, hvort hann
gæti teymt hana I bandi til næsta þorps og heim aftur, um þaö bil
5kilómetra. — Fjörtiu árum siöar vann maður frá Falstri 600 kr.
I veömáli um hvort hann gæti hjólaö á þrihjóli (barna) frá
Nyköbing F. til Alaborgar á 12 dögum. Skömmu slðar vann vef-
ari einn 800 kr. af félaga slnum I veðmáli um það, hvort hann
gæti hjólað á gamaldags reiðhjóli (vættepeter), frá Raðhústorg-
inu I Kaupmannahöfn til Skagen.
Auðvitað kemur það fyrir að menn tapa veðmáli, sem þeir
þóttust vissir um að vinna. Tveir slátrarar veðjuðu um það við
vinnufélaga sinn, hvort þeim tækist að skrlða til bæjarins
Næstved, um það bil 30 km leiö, og áttu þeir sem sagt að „ganga
á fjórum fótum” þessa leiö. Eftir tvo kilómetra gafst annar
þeirra upp örþreyttur og uppgefinn, en hinn komst nær dauöa en
lifi alla leiö, og höfðu þá 600-700 áhorfendur slegist I
för með honum. — Einnig veðjuðu tveir bændur á
Borgundarhólmi um það, að annar þeirra gæti komist frá
Goöheimum til Norðurstrandarinnar á þann hátt að velta sér.
Ferðin mátti ekki taka lengri tima en tvo klukkutima, enda var
þessi vegalengd ekki lengri en einn km. — Hinn veltandi maður
dró að ser af áhorfendum, sérstaklega ferðamönnum, sem
margir hverjir he'Idu að maður þessi væri geðveikur. Jæja, en
hann komst nú samt alla leið, veltandi, og brosandi stakk hann
veðfénu I vasann — 10 krónum! — Hann var ekki þreyttari en
það, að hann fór á dansleik um kvöldið og sveiflaöi dömunum
óspart I marzúrka og vinarkruss. — Daninn Sören Andersen
lagði af stað I hnattferö, gangandi á tréskóm. Feröin, sem farin
var vegna veðmáls, hófst með þvi, að þrammaö var af stað frá
Kaupmannahöfn, einn sólbjartan sumardag árið 1947. Segir svo
ekki af ferðum Andersens fyrrr en sex árum siöar, 1953, að hann
kom ferölúinn heim aftur. Hafði hann þá slitið 135 pörum af tré-
skóm, en einnig unnið 5000 kr., en um þá upphæð stóð veömálið.
— Kaupmaður einn I Borgergade veöjaði við rikisubba nokk-
urn, sem ekki vissi aura sinna tal, um það, að ekki skyldi hann
(b.e. kaupmaðurinn) segja eitt einasta orð, fyrr en striöinu væri
lokið og Þjóðverjarnir farnir frá Danmörku. Hann stóöst þessa
raun og það sýndi sig, að miklu fleiri komu nú til að versla viö
„hinnþögla kaupmanna”, en áöur hafði verið. Veðupphæðin var
all-há eða 25 þúsund krónur, og þessu iauk þannig að kaupmaur
vann þessar krónur árið eftir, eða 1945.
Nokkru svipað var veðmál þeirra Will Rogers, grlnistans
mikla I Bandarlkjunum og nokkurra vina hans. Veðjaö var um
það, hvort Rogers tækist að koma þáverandi forseta, Coolidge,
til þess að brosa, helst hlæja. — En forseti þessi var kunnur
alvörumaður, sem aldrei sást brosa. — Nú llður og blður þar til
það ber til, að þeir voru báðir staddir I samkvæmi einu I New
York, Rogers og forsetinn. Kynningar fóru fram á heföbundinn
hátt og menn tókust I hendur og nefndu nöfn sln. Þegar þessir
tveir tókust I hendur var það Rogers sem laut fram með hrukk-
ur á enninu og sagði: „Fyrirgefið, en ég heyrði ekki vel nafnið. —
Þá stóðst forsetinn ekki mátið og hló hjartanlega.
Ef þú lenandi góður, segir einhvern tlma: „Þetta verður
svona, ég skal éta hattinn minn upp á það,” og tapar, þá er hér
uppskrift hvernig það er hægt á auðveldan hátt: Kveiktu I hattin-
um og safnaðu öskunni saman. Hrærðu hana saman við
kartöflumús og helltu siðan sósu yfir. Þetta bragðast bara vel!
Eftir á að hyggja, ég er ekki viss um að þú getir skrifað: ellefu
þúsund, ellefu hundruö og ellefu rétt I tölustöfum I fyrstu tilraun.
— Viltu veðja?!
36