Morgunblaðið - 04.09.2004, Side 36

MINNINGAR
36 LAUGARDAGUR 4. SEPTEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sif Magnúsdóttirfæddist í Reykja-
vík 30. ágúst 1986.
Hún lést á Flateyri
25. ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hennar eru
Gróa Guðmunda Har-
aldsdóttir húsfreyja á
Flateyri, f. á Ísafirði
25. ágúst 1961, og
Magnús Guðmann
Magnússon tækni-
fræðingur á Akur-
eyri, f. í Reykjavík 2.
maí 1956. Fósturfaðir
Sifjar er Pétur
Björnsson lögreglu-
varðstjóri á Ísafirði, f. á Akranesi
13. nóv. 1964, búsettur á Flateyri.
Sif ólst upp á Ísafirði, í Kópa-
vogi og á Flateyri.
Hún stundaði nám
við Menntaskólann á
Ísafirði. Systkini
hennar eru Helgi
(tvíburabróðir), f.
1986, Margrét Alda,
f. 1990, sammæðra
eru Georg Rúnar
Ragnarsson, f. 1982
og Bergljót Ásta Pét-
ursdóttir, f. 2001 og
samfeðra er Friðrik
Vestmann, f. 1985.
Sif verður jarð-
sungin frá Ísafjarð-
arkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 11. Jarð-
sett verður í Flateyrarkirkju-
garði.
Elsku Sifin okkar, þú veist að við
elskum þig svo heitt og söknum þín
mikið.
Við skiljum ekki af hverju þú
varst tekin frá okkur, en þú varst og
munt alltaf vera Duggan okkar.
Mamma, Pétur
og Bergljót Ásta.
Elsku besta systir mín.
Núna ert þú farin í heimsókn til
Guðs og ég vona að ég hitti þig ein-
hvern tíma aftur, sömu Sif mína. Þú
varst alltaf brosandi, hlæjandi; alltaf
í góðu skapi og bara besta systir sem
nokkur getur ímyndað sér. Manstu
allar skemmtilegu stundirnar okkar
saman. Það er ekki hægt að gleyma
því þegar við vorum saman á Beni-
dorm og út í Danmörku núna í sum-
ar. Ég man líka þegar þú varst ekki
komin til Danmerkur í vor, þá hugs-
aði ég mikið til þín og Helga, oohh
hvað ég saknaði ykkar. Mig langaði
helst bara að koma til Íslands og
bara beint til ykkar og faðma ykkur.
Það var svo yndislegt að fá ykkur og
vera með þér þá, þegar við vorum í
Köben. Það voru svo sannarlega
góðir tímar, svo manstu líka þegar
við áttum heima í blokkinni og við
ætluðum að fara í göngutúr, en svo
fór ég í einhverja fýlu og varð reið
og kýldi þig í nefið og þú fékkst blóð-
nasir... ég vil biðja þig fyrirgefning-
ar á því þótt það sé langt síðan það
gerðist og kannski er það of seint.
Ég man líka allt sem þú kenndir
mér. Þú hjálpaðir mér oft með
heimanámið þegar ég var í erfiðleik-
um með það. Þú varst og ert svo
dásamleg og örugglega langbesti
engillinn minn og ég veit um fleiri
sem þykir það, þú varst dásamleg-
asta manneskja sem til var á jörðu.
Ég sagði það kannski ekki nógu oft
við þig, en ég elska þig ótrúlega mik-
ið og þú varst ekki manneskja sem
áttir að fara frá okkur; Guð tók óvart
vitlausa manneskju, hann ætlaði að
taka einhvern annan. En það segja
margir að Guð taki þá sem hann
elskar mest og þú hefur verið best
hjá honum, sem er alveg satt, þú
varst og ert besta manneskja í öllum
heiminum. Ég ætla að gera fallegt
minningarhorn um þig á litla borð-
inu sem var alltaf inni hjá þér... ég
mun líka skrifa þér bréf, vonandi
sem oftast. Ég ætla líka að gefa þér
geislaspilarann minn, en það er
kannski of seint en... svona er bara
lífið og maður verður að takast á við
það eins og það er.
En eitt skaltu vita, að seinustu
orðin sem þú sagðir voru „Er það?“
og það var þegar Bergljót Ásta var
að segja þér að ég og hún værum í
feluleik. Þeim orðum mun ég aldrei
gleyma. En hérna er lítið ljóð til þín:
Þú varst besta systir mín
með fallegu augun þín
þú varst ávallt með bros á vör
og nafnið Sif var með í för.
Þú gafst mér af þínu hjarta
sem gerði tilveruna svo bjarta
ég mun alltaf verða þín
elsku besta systir mín.
Þú varst alltaf glöð og hýr
og fyrir mér svo skýr
en núna farin ertu mér frá
og engin hef ég ráðin þá
Þá segi ég bara bless, Sif mín,
hagaðu þér eins og drottningin í
höllinni. Ég sé þig seinna.
Þín litla systir,
Margrét Alda.
Sviplega voru stöðvuð unglingsár,
eilífðin kom með gíslatöku sína,
höggið var þungt og heit þín tregatár,
hjálpi þér Guð að bera reynslu þína.
(Guðmundur Ingi.)
Við erum harmi slegin. Engin orð
geta lýst sorginni sem hvílir yfir fjöl-
skyldunni og litla þorpinu okkar.
Góður guð styrki Gógó, Pétur,
Magnús, Georg Rúnar, Unu, Helga,
Margréti Öldu, Bergljótu Ástu, Egil
Steinar, Björn, Bergljótu og aðra
ástvini.
Amma, Jóna Guðrún, Björn
Ingi, Júlía Bjarney og Víðir.
Fyrir rúmum sex árum kom Sif
inn í líf okkar eins og bjartur fagur
sólargeisli. Nú hefur þessi geisli
dofnað, en slokknað getur hann ekki
því minningin lifir.
Minning um yndislegt brúðkaup á
Flateyri í ágúst 1998 þegar sonur
okkar, Pétur, kvæntist Gógó. Sif og
systkini hennar áttu stóran þátt í að
gera þennan dag svo fallegan og eft-
irminnilegan.
Minning um góða, fallega stúlku
sem veitti okkur hlýju og elsku.
Minning um stúlku sem var dug-
leg, hjálpsöm og gædd ríkri ábyrgð-
artilfinningu.
Minning um hljóðláta, prúða
stúlku með svo geislandi fallegt bros
að það hlýjaði um hjartarætur.
Minning um hvað hún elskaði
móður sína takmarkalaust og vildi
allt fyrir hana gera.
Minning um ástfangna unga
stúlku sem hafði eignast frábæran
kærasta.
Þessar góðu minningar og svo ótal
margar fleiri geymum við nú þegar
sorgin nístir hjörtu okkar.
Guð geymi þig, elsku Sif og varð-
veiti og styrki alla ástvini þína.
Bergljót og Björn.
Elsku yndislega, fallega stelpan
mín.
Ég vil frá mínu brotna hjarta
þakka þér fyrir allar stundirnar okk-
ar saman. Öll skiptin sem við sátum
og spjölluðum um alla heima og
geima og fundum í hvorri annarri
skilning. Um alla skemmtilegu tím-
ana; piparkökubaksturinn, þar sem
við hlógum þangað til við gátum ekki
staðið. Við ætluðum sko alltaf að
baka piparkökuhús fyrir jólin.
Stundirnar þar sem ég kenndi þér
að prjóna og horfði á hve stolt þú
varst þegar þú varst sko búin að
prjóna þína eigin húfu. Stundirnar
þar sem ég fékk að greiða fallega,
ljósa hárið þitt og smella kossi á
kinnina þína, alltaf svo falleg og góð.
Stundirnar þar sem þú leyfðir mér
að vera til staðar fyrir þig. Enda-
lausi tíminn sem þú gafst þér með
Sögu Matthildi, sem hún á alltaf eft-
ir að muna, stundirnar með elsku
bestu Sif. Og allar hinar þar sem við
bara sátum og létum okku líða vel og
borðuðum nammi þangað til að okk-
ur varð illt, en héldum samt áfram
og hlógum svo að sjálfum okkur
hvernig það væri nú hægt að þykja
nammi svo óendanlega gott, og hvað
það væri nú eins gott að enginn sæi
til okkar.
Mér finnst ég svo heppin að hafa
fengið að þekkja þig, það er ekki oft
á ævinni, sem okkur er gefið tæki-
færi til að kynnast englum eins og
þér. Ég á eftir að sakna brosins,
sakna þess þegar þú varst allt í einu
komin án þess að maður heyrði þig
koma, fann bara hlýjuna og ljósið frá
þér.
Ég þakka fyrir að hafa óvænt
eignast litla systur og góða vinkonu,
þakka fyrir að hafa fengið að hafa
þig hjá okkur í vor, sá tími er nú dýr-
mætari en nokkru sinni, þú munt
alltaf eiga hluta af hjarta mínu.
Sögu Matthildi finnst Guð á himn-
um vera ótrúlega heppinn að fá
svona fallegan og góðan engil til sín
og í okkar huga ertu fallegasti eng-
illinn á himninum. Megi góður Guð
geyma þig og vernda ástin mín.
Una.
Laugardagurinn 21. ágúst var
gleðidagur hjá Gógó systur og henn-
ar fjölskyldu. Þetta var fermingar-
dagur Margrétar Öldu, ættingjar
komu til að fagna á þessum fallega
degi. Hver hefði trúað því að fjórum
dögum síðar, á sjálfum afmælisdegi
Gógóar, yrði Sif, elsta dóttir hennar
og besta vinkona, tekin frá henni svo
snögglega? Við sitjum sem lömuð
eftir, en henni hlýtur að hafa verið
falið stórt og mikið hlutverk hinum
megin. Hann er minnisstæður dag-
urinn sem Gógó systir var flutt suð-
ur þegar þau systkin fæddust og við
fengum fréttirnar að hún hefði eign-
ast tvíbura, strák og stelpu, Helga
og Sif. Þau voru svo ólík í útliti, hann
rauðhærður, hún ljóshærð, hann
stríðnari en hún rólegri en alltaf svo
mikill kærleikur á milli þeirra systk-
ina og umhyggja til hvors annars.
Elsku hjartans Sif, við trúum ekki
að þú sért farin, þú varst svo glæsi-
leg, svo falleg með stóru fallegu aug-
un þín sem lýstu svo vel hvernig þér
leið. Þið Ragnheiður Karítas ætluð-
uð að gera svo margt alveg eins þeg-
ar þið yrðuð stórar, báðar að læra
hárgreiðslu, svo voru það tannlækn-
ingar og svo breyttist það með
hverjum vetrinum sem leið en nú
varst þú búin að ákveða að þig lang-
aði að verða gullsmiður. Svo má ekki
gleyma því hvað þið töluðuð oft um
hvað við mæður ykkar mættum vera
stoltar af ykkur og þið ætluðuð að
vera alveg eins og við, duglegar að
skreppa í kaffi hvor til annarrar. Við
Ragnheiður eigum svo góðar minn-
ingar frá því fyrir tveimur árum
þegar við komum ykkur að óvörum
til Benidorm þar sem þið voruð í fríi
og við mæðgur þreyttar eftir veik-
indi Hjalla. Hvað þið tókuð vel á
móti okkur og við áttum góðar
stundir saman. Svona minningar
ylja manni um hjartarætur. Elsku
Sif, svona gæti ég endalaust rifjað
upp yndislegar stundir með þér, því
þú varst svo blíð og góð.
Elsku Sif okkar, þín verður sárt
saknað.
Elsku Gógó, Pétur, Georg Rúnar,
Helgi, Margrét Alda, Bergljót Ásta,
Magnús og aðrir aðstandendur,
megi Guð styrkja ykkur í þessari
miklu sorg.
Kveðja
Guðbjörg, Hjálmar, Sigurður,
Haraldur og Ragnheiður.
Hvernig á maður að skilja? Eins
og hendi sé veifað stöðvast tíminn og
sorgin hellist yfir. Sif er ekki lengur
hér. Þegar Gógó og börnin hennar
komu inn í fjölskylduna okkar hafði
ég smáforskot á hina. Því upp úr
dúrnum kom að ég hafði kennt tví-
burunum Helga og Sif um tíma þeg-
ar þau voru í 2. bekk á Ísafirði. Upp í
hugann komu myndir af rauðhærð-
um, feimnislegum strákhnokka og
ljóshærðri stúlku með fallegt bros
og hreinan svip. Ég þekkti þau og
átti þegar svolítið í þeim. Þegar þau
svo loksins stóðu á tröppunum á
Reykjavíkurveginum gengu þau
rakleitt inn í fangið og inn í hjarta
mitt og fundu staðinn sem eins og
hafði beðið eftir þeim.
Sif var svo dæmalaust falleg og
ljúf stúlka. Hún hafði svo ljúfa nær-
veru. Brosið hennar, knúsið, húm-
orinn. Það fór ekki mikið fyrir henni,
hún hafði ekki hátt, en stóð á sínu og
fékk sínu framgengt þegar þurfti,
hún átti festu og mikla þolinmæði.
Og hún kunni að svara fyrir sig þeg-
ar henni fannst hún þurfa. Sendi þá
föst skot, oft hlaðin ískrandi háði, og
stakk upp í viðkomandi.
Það var mikil guðsgjöf að fá að
fylgjast með Sif vaxa og þroskast.
Jól, páskar og sumarfrí á Flateyri,
heimsókn til Danmerkur í sumar.
Hún var ekki lengur barn heldur
ung og glæsileg stúlka að taka sín
fyrstu spor út í lífið. Sif er ekki leng-
ur hér. Hvernig á maður að skilja?
Við hliðina á sorginni sitja þakklætið
og gleðin yfir því að Sif var hluti af
lífi okkar. Farðu í friði, elsku vina og
hafðu þökk fyrir allt … og allt.
Ásta.
Það er erfitt að skrifa kveðjuorð
til ástkærrar frænku. Það er svo
ósanngjarnt að Sif sé dáin. Af hverju
er yndislega Sif tekin frá okkur svo
snögglega? Allir sem kynnst hafa Sif
vita hversu mikil perla hún var. Hún
hafði stórt og fallegt hjarta og var
alltaf góð við alla. Þeir eru heppnir
sem hafa fengið að kynnast Sif og
gleyma aldrei gullfallega brosinu
hennar, smitandi hlátrinum og ólýs-
anlegri fegurð hennar, að innan sem
utan.
Þær eru ófáar skemmtilegu minn-
ingarnar sem koma upp í hugann
þegar ég hugsa um þau 18 ár sem ég
fékk að eiga með Sif. Hlátursköstin í
frystihúsinu á Flateyri sumarið 2003
eru ógleymanleg. Sif var vön að
standa við hliðina á mér við flæðilín-
una þegar þar var laust pláss og
segja mér alla brandara sem hún
kunni. Hún hafði mjög skemmtileg-
an húmor og þó brandararnir hafi
ekki alltaf verið fyndnir hló ég mig
máttlausa bara við það að sjá og
heyra hana segja þá. Hún gat
sjaldnast klárað þá því henni fannst
þeir svo fyndnir. Sif sagði mér fyrir
tveimur vikum að hana langaði svo
til að verða eitthvað, eitthvað merki-
legt, og var gullsmiður henni ofar-
lega í huga. Ég sé hana alveg fyrir
mér sem gullsmið, hún var svo vand-
virk og með fíngerða fingur. Þótt
hún verði kannski aldrei gullsmiður
vitum við að henni verður falið stórt
og mikilvægt hlutverk og hún verður
án efa fallegasti og hjartahlýjasti
engillinn á himnum. Góðsemi Sifjar
skein í gegn þegar hún var með
Bergljótu Ástu. Það er erfitt að
hugsa til þess að Bergljót Ásta eigi
kannski ekki eftir að muna eftir Sif,
en við sem þekktum Sif verðum dug-
leg að segja henni Sifjar-sögur og
Sifjar-brandara svo hún fái að kynn-
ast því hversu mögnuð Sif var.
Minningin um Sif mun lifa í hjarta
okkar að eilífu.
Elsku hjartans Sif, ég kveð þig
með miklum söknuði og veit að
Haddi afi og Gummi taka vel á móti
þér.
Elsku Gógó, Pétur, Georg Rúnar,
Una, Helgi, Margrét Alda, Bergljót
Ásta, Magnús, Gróa amma, Egill
Steinar, Björn, Bergljót og aðrir að-
standendur, megi góður Guð veita
ykkur styrk.
Þín frænka
Inga Rún.
Elsku hjartans Sif frænka.
Við söknum þín svo mikið.
Guð blessi þína minningu.
Við sjáum að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festingin færist nær,
og faðmi jörðina alla.
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo brjóst þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumarnótt,
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi.)
Elsku Gógó, Pétur, Georg Rúnar,
Helgi, Margrét Alda, Bergljót Ásta,
Magnús og aðrir aðstandendur.
Vottum ykkur okkar dýpstu samúð.
Þínar frænkur
Gunnhildur og Kristrún Una.
Miðvikudagurinn 25. ágúst gekk í
garð með sólskini og hlýjum andvara
sem lék um fána skólans þar sem
hann blakti við hún í tilefni af skóla-
byrjun. Eftirvænting í andlitum ný-
nema, spenna í lofti – endurfundir að
loknu sumarleyfi.
Skömmu síðar hafði fáninn verið
dreginn í hálfa stöng og á sömu
stundu féllu regndropar himinsins
eins og tár til jarðar. Sif Magnús-
dóttir, nemandi á viðskiptasviði fé-
lagsfræðibrautar, hafði orðið bráð-
kvödd á heimili sínu við Brimnesveg
á Flateyri um það leyti sem nem-
endur komu saman til skólasetning-
ar. Himinninn grét.
Við höfðum heyrt sjúkrabílana
þjóta framhjá skólanum með væli og
ljósagangi og ljóst var að eitthvað al-
varlegt hafði gerst. Eins og alltaf
þegar alvarlegir hlutir eiga sér stað í
litlu samfélagi setti að okkur beyg.
Ekki gat okkur þó grunað að þarna
væri verið að flytja einn af nemend-
um skólans á dánarstundu. Það högg
varð þó ekki umflúið.
Eftir standa ástvinir og félagar
Sifjar, kennarar og samferðafólk
höggdofa í spurn til almættisins:
Hvernig getur annað eins og þetta
gerst? Við þeim spurningum fást
engin svör önnur en þau sem sálma-
skáldið Hallgrímur Pétursson setti
fram í sálminum ódauðlega um
„blómstrið eina“ sem „upp vex af
sléttri grund“. Maðurinn í smæð
sinni er eins og blóm vallarins sem
„á snöggu augabragði – af skorið
verður fljótt“. Enginn fær í raun og
veru skilið þau lögmál sem að baki
liggja.
Sif Magnúsdóttir var falleg
stúlka, hæglát í fasi og hvers manns
hugljúfi. Hún hafði prúða fram-
komu, svolítið dul en brosmild. Sif
hefði orðið átján ára hinn 30. ágúst
og var að hefja sitt þriðja námsár frá
og með þessu hausti. Hún stundaði
nám sitt af samviskusemi og kost-
gæfni og uppskar þess vegna velvild
og vinarþel jafnt kennara sem nem-
enda. Brotthvarf hennar úr hópnum
er nemendum og starfsfólki Mennta-
skólans á Ísafirði því mikið sorgar-
og saknaðarefni.
Ég vil fyrir hönd Menntaskólans á
Ísafirði votta fjölskyldu hennar og
vinum dýpstu samúð starfsfólks og
nemenda á þeim erfiðu stundum
sem nú fara í hönd.
Guð blessi minningu Sifjar Magn-
úsdóttur.
Ólína Þorvarðardóttir,
skólameistari.
Við á Grundarstíg 2 á Flateyri
leyfum okkur að spyrja: Hvers
vegna Guð, hvers vegna Sif? Sif
vantaði aðeins nokkra daga í það að
verða 18 ára þegar hún var kölluð til
himna. Algjörlega óskiljanleg brott-
kvaðning hjá höfundi tilverunnar –
en okkur er víst ekki ætlað að skilja.
Hún var fullkomlega hraust, allt í
blóma, líkamlega sem andlega, geisl-
andi af gleði og ást á fjölskyldu sinni
og vinum. Sif átti að hefja skóla-
göngu í MÍ, að nýju eftir sumarleyfi,
þennan örlagaríka dag; stúlkan okk-
ar Flateyringa sem við vorum svo
stolt af, með brosið sitt einstaka og
fagra.
Þegar hún var vakin af móður
sinni um morguninn varð ekki vart
við neitt óeðlilegt. Ekki annað vitað
en að hún færi glöð og kát til að
sækja stundatöflu annarinnar. En
þá greip höfundur tilverunnar inn í
og þrátt fyrir baráttu Gullu og
Heiðu fyrst í stað og síðan alls hins
hæfa sjúkraflutninga- og lögreglu-
liðs við að blása lífi í þessa yndislegu
og fallegu stúlku, frænku okkar og
vin, þá kvaddi hún þennan heim.
Dagarnir sem hafa liðið frá and-
láti Sifjar, hafa vissulega verið þung-
búnir og erfiðir; en minningarnar!
Já, minningarnar hlaðast upp og það
sem öllu máli skiptir: þær eru svo
bjartar, fallegar og skemmtilegar.
Við hér á Grundarstígnum höfum átt
þess kost að fá að deila sorginni með
vinum okkar, foreldrum og systkin-
um Sifjar, fengið að gráta hvert við
öxl annars, og fengið að hjálpa til við
SIF
MAGNÚSDÓTTIR