Morgunblaðið - 04.09.2004, Side 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 4. SEPTEMBER 2004 41
✝ Arnbjörg Krist-jánsdóttir fædd-
ist í Laxárdal í Þist-
ilfirði 21. september
1908. Hún lést á Dval-
arheimilinu Nausti á
Þórshöfn 25. ágúst
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Ingi-
ríður Árnadóttir f.
23. febrúar 1887, d.
29. júní 1971 og
Kristján Þórarinsson
f. 14. maí 1877, d. 4.
mars 1942. Þau Ingi-
ríður og Kristján
reistu nýbýlið Holt í
Þistilfirði og hófu þar búskap árið
1913. Börn Ingiríðar og Kristjáns
urðu ellefu: Arnbjörg, f. 1908, d.
2004, Þórarinn, f. 1910, d. 1990,
Árni, f. 1912, d. 2003, Vilborg, f.
1913, d. 2001, Bergþóra, f. 1915, d.
1942, Guðrún, f. 1917, Ásmundur,
f. 1920, d. 2001, Herborg f. 1922, d.
1989, Þórhalla, f. 1925, Guðbjörg,
f. 1927 og Hólmfríður f. 1929. Arn-
björg ólst upp í Laxárdal og síðar
Holti en þar átti hún heimili sitt
frá fjögra – fimm ára aldri og til
dauðadags. Hún gekk í farskóla
sveitar sinnar og unglingaskóla
hjá einkakennara á heimili for-
eldra sinna veturinn
1926-27. Þá lá leiðin í
Alþýðuskólann á
Laugum í S.-Þing.
veturinn 1930-31.
Einn vetur dvaldi
Arnbjörg í Reykja-
vík, m.a. við nám í
handmennt. Eftir lát
föður síns 1942
bjuggu þau systkin-
in, Arnbjörg, Þórar-
inn og Árni, í Holti í
félagi við móður sína
til ársins 1952. Upp
frá því eru þau systk-
inin skráðir ábúend-
ur í Holti.
Arnbjörg giftist ekki og eignað-
ist ekki afkomendur en tók í fóstur
Hörð Sigurðsson f. 16. júní 1952.
Hann kvæntist Hólmfríði Arnar
og eignuðust þau eina dóttur, Arn-
björgu. Þau skildu. Eftir að Þór-
arinn féll frá árið 1990 seldu þau
Arnbjörg og Árni jörð og bústofn
en byggðu sér snoturt hús við tún-
fótinn í Holti. Síðustu tvö árin
dvaldi Arnbjörg að mestu á Dval-
arheimilinu Nausti á Þórshöfn.
Útför Arnbjargar verður gerð
frá Svalbarðskirkju í Þistilfirði í
dag og hefst athöfnin klukkan 14.
Þín mildhlý minning lifir,
svo margt að þakka ber.
Þá bjart og blítt var yfir,
er brosið kom frá þér.
Þú sólargeisla sendir
og samúð, vinarþel.
Með hlýrri vinar hendi
mér hjálpaðir svo vel.
Með hjartans þökkum hlýjum
nú hrærð við kveðjum þig.
Á lífsins leiðum nýjum
sért leidd á gæfustig
af Meistaranum mesta,
sem mannkyn leysti hrjáð.
Þín brúðargjöfin besta
sé blessun Guðs og náð.
(Guðríður S. Þóroddsdóttir.)
Elsku Arnbjörg, hjartans þakkir
fyrir kærleika, tryggð og vináttu
sem var mér svo dýrmæt.
Guð blessi minningu þína
Hólmfríður (Lóa).
Nú ertu horfin elsku amma mín
aldrei framar strýkur höndin þín
blítt svo blítt um sonardóttur kinn
dapur að vonum er hugur minn.
Elsku amma mín, þetta kom í
huga minn er ég frétti að þú hefðir
kvatt þetta líf. Þegar ég heimsótti
þig á sjúkrahúsið á Húsavík með
Birtu Lóu dóttur mína og við lágum
í rúminu hjá þér og þú hélst utan
um okkur og straukst á okkur vang-
ana og vildir varla sleppa okkur.
Það voru erfið spor að fara frá þér,
ég var svo hrædd um að ég sæi þig
ekki framar en sem betur fór hitt-
umst við aftur. Styrmir kærastinn
minn kom með mér í Holt, og þú
varst svo ánægð með hann, sagðir
mér að hann minnti þig á pabba
minn. Þú varst svo glöð að heyra í
Birtu Lóu minni í síma, hún söng
fyrir þig. Vikulega töluðum við sam-
an í síma, þú gafst mér svo mörg
heilræði elsku amma sem ég geymi í
hjarta mínu. Þú varst einstaklega
kærleiksrík, vönduð og hógvær.
Mamma sagði mér að hún gleymdi
aldrei hvað þú ljómaðir þegar þú
hélst mér undir skírn í Holti og
fékkst nöfnu. Ég man þegar þú
varst að flétta á mér hárið og ég
fékk að vaska upp og sulla og þú
stóðst við hlið mér og brostir þótt
allt væri blautt í kring. Eða bara
þegar við sátum saman og þú hélst í
höndina mína og við þögðum saman.
Þú vildir alltaf vita hvað ég væri
að gera, hvernig mér gengi, hvort
ég borðaði hollan mat. Þú baðst mig
að láta þig vita þegar ég væri búin
að heimsækja pabba, segja þér
hvernig hann hefði það og þakkaðir
mér fyrir að hugsa um hann, því
hann væri veikur.
Minningarnar eru margar og dýr-
mætar, elsku amma mín, ég þakka
þér af öllu hjarta það sem þú gerðir
fyrir mig og pabba minn. Minning
þín er sem ljós á vegi mínum. Tárin
fylla augu mín er ég minnist þín
með þakklæti og virðingu og kveð
þig með uppáhaldsversinu mínu.
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesús, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti, sjáðu,
blíði Jesús, að mér gáðu.
(Ásmundur Eiríksson.)
Þín sonardóttir
Arnbjörg Harðardóttir.
Í dag er til moldar borin Arnbjörg
Kristjánsdóttir frá Holti í Þistilfirði
eftir langa og farsæla ævi. Hún var
elst í hópi ellefu systkina og kaus
snemma að helga starfskrafta sína
búinu í Holti. Má segja að hún hafi
verið húsfreyja þar í nær sextíu ár.
Lengst af var mannmargt í Holti og
mörgu að sinna. Arnbjörg lét sitt
ekki eftir liggja og í raun féll henni
aldrei verk úr hendi alla sína löngu
ævi – eða þar til heilsan bilaði. Þau
Holtssystkin, Arnbjörg, Þórarinn
og Árni, eignuðust ekki afkomendur
en Ingiríður, móðir þeirra, og þau
tóku börn í fóstur um lengri eða
skemmri tíma. Meðal þeirra er Þór-
unn Aðalsteinsdóttir, sem ólst upp í
Holti frá blautu barnsbeini og er því
nánast eins og yngsta systirin. Þá
tók Arnbjörg í fóstur Hörð Sigurðs-
son f. 1952 og ól hann upp.
Arnbjörg naut ekki langrar skóla-
göngu en hafði lag á því að nýta sér
vel það sem hún lærði og bætti við
þekkingu sína og færni eftir því sem
aðstæður gáfu tilefni til.
Heimilisstörf um miðbik síðustu
aldar voru mun erfiðari en síðar
varð. Við börn brottfluttu systkin-
anna frá Holti, sem nutum þess að
vera þar á sumrin, héldum reyndar
þá að mörg þeirra starfa, sem Arn-
björg sinnti, gerðu sig nánast sjálf
og væru jafnvel hálfgerður óþarfi
þótt við vitum betur nú. Hún bjó um
rúmin fólksins á morgnana, sneri
við þungum undirsængum, breiddi á
rekkjuvoðir, hagræddi yfirsængum
og loks rúmteppum. Hún fór í fjós,
kvölds og morgna, gekk frá mjólk-
inni, skildi hana í skilvindu og gerði
smjör, skyr og osta. Hún sá um
þvottana, hvíta tauið var soðið í
þvottapotti sem kyntur var með
sverði, sprekum eða kolum, þá
þurfti að nudda það á þvottabretti,
skola og hengja út. Síðan varð að
fylgjast með veðri, taka inn, teygja
og strauja þegar þurrt var orðið og
ganga frá inni í skáp. Hún bakaði
allt matar- og kaffibrauð, annaðist
stofublóm, þurrkaði af og þvoði gólf.
Hún sá um morgunmat, morgun-
kaffi, hádegismat, miðdegiskaffi,
kvöldmat og kvöldhressingu, hvern
einasta dag sem guð gaf, helgan
sem virkan, allan ársins hring. Þá
var hún bráðsnjöll saumakona,
saumaði m.a. fatnað sem heimilis-
fólkið notaði bæði hversdags og
spari, t.d. kjóla á yngri systur sínar
eftir tískunni hverju sinni. Hún
stjórnaði prjónavél heimilisins af
hreinu listfengi og lengi vel voru
ekki notaðar aðrar prjónaflíkur í
Holti en þær sem hún hafði farið
höndum um. Ótal, ótal önnur viðvik
féllu í hennar hlut en of langt að
telja upp hér.
Mörg okkar, barna systkina Arn-
bjargar, nutum þeirra forréttinda
að fá að vera í sveit í Holti. Þar
kynntumst við því besta sem sveita-
menningin um og eftir miðbik síð-
ustu aldar hafði fram að færa. Í
Holti var ástríki, hófsemi, vinnu-
semi og glaðværð jafnan ríkjandi.
Þá var Arnbjörg frænka einkar ná-
kvæm í því að fyllsta hreinlætis væri
gætt og kenndi okkur hvernig bæri
að haga sér í þeim efnum. Er þá
ótalin sú ást og umhyggja sem hún
veitti okkur af örlátu hjarta og
gleymist ekki meðan við lifum.
Ævistarf Arnbjargar í Holti varð
í raun ótrúlegt afrek – þar sem
keppst var við að koma sem mestu í
verk á eins hljóðlátan hátt og mögu-
legt var og aldrei hirt um endur-
gjald. Við frændsystkin hennar og
börn okkar minnumst hennar klökk-
um en þakklátum huga. Hún hverf-
ur héðan á braut með hreinan skjöld
og á minningu hennar ber engan
skugga. Um leið og við þökkum
starfsfólkinu á Nausti fyrir nær-
færna umönnun, sem hún var afar
þakklát fyrir, sendum við systrum
hennar, öðrum aðstandendum svo
og sveitungum innilegar samúðar-
kveðjur og biðjum þeim guðsbless-
unar.
Óttar Einarsson.
Abba varð eins konar amma okk-
ar í Þistilfirði, ættmóðir, þó að hún
ætti ekki börn önnur en Hörð. Það
var engin eins og Abba, lítil og veik-
burða en samt sterk, fáorð og hlé-
dræg en ákveðin. Minnkaði stöðugt
síðustu áratugina eins og konur í
ættinni gera gjarnan. En hún var
með stórar hendur sem höfðu unnið
mikið og þær minnkuðu lítið, Abba
var alltaf að. Hún var dugnaðar-
kona. Í gamla daga í Holti var ekk-
ert gefið eftir í myndarskap. Við
gátum verið að undirbúa máltíðir
eða taka saman eftir matinn allan
daginn. Baka, elda, þvo, sópa, öll
verk áttu það skilið að vera vel unn-
in, allt var mikilvægt. Og manni
fannst hún geta allt með þessum
höndum. Við lærðum að þvo upp eft-
ir kúnstarinnar reglum, þvotturinn
hennar var snjóhvítur og hún var
snillingur vonda brauðsins. Hvers-
dagurinn var ekki síður merkilegur
en sparidagarnir. Hún var fyrir
hvíta litinn og bláa, einfaldleikann,
hreinleikann og hollustuna. Hún
ríkti í sínu ríki, hafði skoðanir á
stóru og smáu sem heyrði undir
hennar stjórn. Hún tók eftir öllu,
velti hlutunum fyrir sér og fann sín
ráð.
Holtssystkinin voru róleg í tíðinni
og laus við æsing. Aldrei hefði
hvarflað að manni að nota orðin
stress eða strit um störfin í Holti,
það var frekar eins og það væri há-
tíð að mega vinna verkin.
Holt var sólskin og heiðríkja, víð-
átta, fuglasöngur og flugnasuð.
Friðsæld. Eilífð. Íbúarnir hljóðlátir
og reglufastir en bjuggu yfir kímni
og kátínu.
Abba var lokuð en það bjó lífsglöð
stelpa innra með henni. Hún átti
auðveldara með að tala um hlutina
þegar nálgaðist að hún kveddi þenn-
an heim og maður skynjaði sorgina
yfir erfiðum örlögum Harðar. Ætli
maður tali ekki meira þegar maður
er orðinn svona gamall, sagði hún.
Hún sagði sögur á skemmtilegan og
kjarnyrtan hátt. Mundi orðrétt,
orðalagið oft skondið. Mundi allt
þangað til síðustu vikurnar áður en
hún dó.
Hún varð í ellinni eins og svolítið
loftkennd og heilög, rann saman við
himininn og móana kæru, undi sér
best heima.
Ingiríður Sigurðardóttir.
ARNBJÖRG
KRISTJÁNSDÓTTIR
✝ Sara Símonar-dóttir fæddist á
Siglufirði 30. ágúst
1923. Hún andaðist á
Sjúkrahúsi Siglu-
fjarðar 27. ágúst síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Pálína
Sumarrós Pálsdóttir,
f. 22.4. 1881, d. 19.10.
1952 og Símon
Sveinsson, f. 12.8.
1884, d. 26.11. 1960.
Sara var yngst sex
systkina, þau voru
Skarphéðinn og
Kristín sammæðra,
Anna Marta samfeðra, albræður
voru Gunnar og Steinn og eru þau
öll látin.
Sara giftist 4.12. 1948 Helga Sig-
urðssyni frá Vestmannaeyjum, f.
11.6. 1925. Foreldrar hans voru
Elenborg Ólafsdóttir, f. 13.12.
1893, d. 11.12. 1944 og Sigurður
Helgason, f. 11.12. 1888, d.
24.7.1935. Sara og Helgi eiga fjög-
ur börn, þau eru: 1) Sigurður, f.
24.6 1946, lést af slysförum 12.6.
1968, var kvæntur Jóhönnu A. Sig-
steinsdóttur, þau eiga tvö börn,
þau eru: a) Sigsteinn, kvæntur
Höllu Pálsdóttur og eiga þau Har-
ald Boga og Jóhönnu Antoníu. b)
Sigríður Sara, gift Guðmundi
Björnssyni, þau eiga Alexander,
Anton og Erlu. 2) Jóhanna er, f.
24.3. 1950, í sambúð með Guð-
mundi Magnússyni. Var gift Torfa
Steinsyni, þau eiga fimm börn, þau
eru: a) Helgi Aage,
kvæntur Hrafnhildi
Báru Erlingsdóttur
og eiga þau Jóhönnu
Hrönn, Erling Hrafn
og Söru Líf. b) Anna
María, í sambúð með
Snæbirni Sigurðs-
syni og eiga þau Rík-
harð. c) Sigurður, í
sambúð með Svövu
Júlíu Hólmarsdóttur.
d) Heiða í sambúð
með Sigurvin Jóni
Halldórssyni, þau
eiga tvíburana Haf-
stein Pétur og Lindu
Björk. Áður var Heiða í sambúð
með Tryggva Þór Tryggvasyni,
dóttir þeirra er Ósk. e) Esther Ju-
dith. 3) Elenborg, f. 26.8. 1955, gift
Guðmundi Þór Kristjánssyni. Þau
eiga fimm börn, þau eru: a) Sara, b)
Rakel, dóttir hennar Jóna Lára Ár-
mannsdóttir. c) Helga Kristín, í
sambúð með Elmari Jens Davíðs-
syni, þau eiga Ásgeir Þór og Vikt-
oríu Ýr. Yngst eru tvíburarnir Þór-
ir og Þórey. 4) Símon, f. 29.1. 1963,
kvæntur Helen Svölu Meyers, börn
þeirra Eyjólfur Bragi, Edda
Henný, í sambúð með Hrafnkeli
Ingólfsyni og yngstur er Hilmar.
Sara ól allan sinn aldur á Siglu-
firði að undanskildum tveim árum
sem þau Helgi bjuggu í Vest-
mannaeyjum.
Útför Söru fer fram frá Siglu-
fjarðarkirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 14.
Látin er nú fyrrverandi tengda-
móðir mín Sara Símonardóttir, Sara
amma eins og börnin mín og barna-
börn kölluðu hana. Ég trúi því að á
móti henni verði vel tekið í öðrum
heimi af ættingjum og vinum sem
horfnir eru, ekki síst af syni hennar
Sigurði, sem hún missti fyrir 36 ár-
um, aðeins 22 ára gamlan en hann
var maðurinn minn. Það var mikil
sorg hjá okkur öllum ekki síst Söru.
Ef ég ætti að lýsa henni Söru þá
var hún góð kona sem vildi allt fyrir
alla gera. Hún var alltaf að þjóna
öðrum en svo vildi hún helst ekkert
láta gera fyrir sig. Þá var ekki gott
að eiga við hana. Helgi var mikið á
sjó enda eftirsóttur starfskraftur.
Þegar krakkarnir voru litlir þá
keypti hann oft mikið til heimilisins
þegar siglt var út með fiskinn, bæði
ávexti og fleira sem ekki var auðvelt
að fá í þá daga. En það stoppaði ekki
lengi við. Hvað varð af öllum kræs-
ingunum? Jú, Sara gaf nágrönnun-
um og vinum. Allir fengu eitthvað.
Nóg til sagði hún. T.d. áttaði ég mig
fljótt á því að segja ekki að mér þætti
eitthvað fallegt sem hún átti. Þá var
hún vön að segja, finnst þér það, þú
mátt eiga það.
Hún var alltaf að gefa. Hún var
ekki fyrir að safna auði hún Sara.
Það er margs að minnast eftir
rúmlega 40 ára kynni sem við geym-
um með okkur, ég og mín fjölskylda.
Ég vil þakka bæði Söru og Helga
fyrir hvað þau tóku mér vel þegar ég
kom með Sigga á heimilið þeirra
átján ára gömul uppburðarlítil og
feimin. Ég vil líka þakka góð-
mennsku í garð seinni eiginmanns
míns Kristins og okkar dætra, en
þau tóku þeim eins og þær væru
þeirra eigin barnabörn. Ekkert gert
upp á milli. Þakka fyrir góðu móttök-
urnar á Sigló alla tíð.
Sara var búin að vera lengi lasin af
sínum sjúkdómi og hafði af þeim or-
sökum ekki getað fylgst með öllum
afkomendum sínum eins og hún
hefði helst óskað. En hún hefði svo
sannarlega verið hreykin af þessum
myndarlega hópi. Við munum sárt
sakna Söru ömmu og biðjum guð að
vera með öllum hennar ástvinum.
Jóhanna Antonía Sigsteins-
dóttir, börn og barnabörn.
Elsku amma er loksins búin að fá
hvíldina, eftir margra ára sjúkdóms-
legu.
Við eigum fullt af góðum minning-
um um ömmu.
Sara drakk alltaf kaffi með ömmu
úr konubolla, sem var lítill rósóttur
bolli, þegar hún var lítil, rosalega
ánægð með að fá að vera fullorðin.
Þegar við komum á Siglufjörð beið
amma alltaf með heita parta, sem við
hlökkuðum til alla leiðina að fá. Það
var yndislegt að koma á Sigló og
vera hjá ömmu og afa. Amma var
alltaf að sýsla eitthvað í eldhúsinu,
baka lummur, pönnukökur og parta,
smyrja brauð ofaní alla og elda.
Það er okkur líka minnisstætt að
þegar amma fór í bæinn, klæddi hún
sig upp, þótt hún væri bara að fara
að kaupa í matinn.
Lýsandi dæmi um ömmu, eitt
skiptið þegar við vorum á Sigló og
Þórey og Þórir voru 5 ára og nýbúin
að læra að skrifa stafi og þekkja þá,
skrifaði Þórey nokkra á blað fyrir
ömmu. Hún tók blaðið og las heila
sögu af því. Þórey var alveg stein-
hissa að loksins skildi einhver það
sem hún skrifaði og varð alveg rosa-
lega stolt.
Þetta er bara lítið brot af okkar
minningum því þær eru svo ótal
margar góðar.
Nú er amma komin til hans Sigga
síns og líður örugglega loksins vel.
Hvíl í friði, elsku amma, og takk
fyrir allt.
Þín barnabörn
Sara, Rakel, Helga Kristín,
Þórey og Þórir.
Kveðja til tengdamömmu.
Augað er brostið, bráin er föl,
blómið er sofnað hið fríða,
sopið er dauðans sárkalda öl
sorg þarftu ei lengur að kvíða.
Bikar þinn drakkstu í trausti og trú
og tilbaðst þinn hjartkæra drottin,
af því lifirðu í alsælu nú
og ástar sérð skínandi vottinn.
Dagsverk þitt vannstu svo vel og svo létt
þótt væri margt erfitt að reyna,
og pund það sem að þú yfir varst sett
ávöxtinn gefur þér hreina.
Ég græt ekki, vina mín, en gleðst nú af því
að grædd eru sár þín og undir,
ég vona að við fáum að finnast á ný
í fögnuði um eilífar stundir.
(Gísli Jónsson „skáldi“.)
Ég votta Helga og fjölskyldunni
mína dýpstu hluttekningu og bið
Guðs blessunar.
Guðmundur Þór Kristjánsson,
Hnífsdal.
SARA
SÍMONARDÓTTIR