Sunnudagsblaðið - 07.02.1965, Blaðsíða 6

WINSTON CHURCHILL
frönsku ríkisstjórnanna eftir styrj-
öldina og einkum þó síðustu þrjú
ár. Engin alvarleg tilraun var gerð
til samkomulags við þær ríkis-
stjórnir sem fóru með völd í Þýzka
landi að þingræðishætti. Lengi vel
lifðu Frakkar í þeirri fjarstæðu
ímyndun að þeir gætu heimt hrika
legar stríðsskaðabætur frá Þjóð-
verjum. Einnig Bretar höfðu uppi
fjárkröfur án minnsta tillits
til þess hvernig fé raun-
verulega verður, eða yrði
með nokkru móti, flutt úr einu
samfólagi til annars. Til að fylgja
fram þessum vitlausu kröfum tóku
franskir herir Ruhr-héröðin á ný
árið 1923. Sérstök nefnd var stofn-
uð á vegum Bandamanna til að
heimta svo mikið sem tíunda hlut-
ann af því fé sem upphaflega var
krafizt; hún vákti yfir fjármálum
r>^zkalands árum saman. og end-
urnýjaði þannig og hélt við lýði
ofurbeiskju hinnar sigruðu þjóðar.
Raunverulega hafðist ekkert upp
úr þessu. Bandamenn náðu að
vísu andvirði svo sem þúsund
milljón sterlingspunda frá Þjóð-
verjum; en á sama tíma lánuðu
Bandaríkin og Bretland Þýzka-
landi upphæðir sem námu meir
en tvö þúsund milljónum punda.
Bandamenn veittu fé sínu í stríð-
um straumi til Þýzkalands til að
rétta við hag landsins; það fé var
tapað og gaf ekki af sér nema sí-
vaxandi andúð Þjóðverja. Meðan
Þýzkaland naut góðs af lánsfénu
óx Hitler ásmegin með hverjum
degi af óánægjunni útaf • íhlutun
Bandamanna.
Ég hef ævinlega fylgt fram
þeirri skoðun að áður en sigurveg-
ararnir hugsuðu til afvopnunar
bæri þeim að sinna hag hinna sigr
uðu. En lítið var hugsað um að
bæta úr óhægindum þcim, sem
stöfuðu af VerSala- og Trianon-
sáttmálunum. Hitler gat sífellt
stutt mál sitt dæmum um minni-
háttar öfuglag og misrétti í ríkja-
skipan Evrópu sem ól eldana sem
hann lifði á. Á sama tíma knúðu
brezkir friðarsinnar fram afvopn-
un landsins — með stuðningi
Óliulfe-a upphafsmanna sinna í
Ameríku. Ár eftir ár fjallaði af-
vopnunarnefndin, án þess að taka
minnsta tillit til staðreynda, um
ótölulegar ráðagerðir til að draga
úr vopnabúnaði Bandamanna og
án þess nokkurt ríki tæki þær í
neinni alvöru nema Bretland.
Bandaríkin boðuðu afvopnun, en
samtímis tók her beirra, floti og
fineher stórstfgum framförum.
Frakkland sem sá fyrir sér við-
reisn Þýzkalands neitaði vitaskuld
að minnka varnarmátt sinn úr hófi.
Ítalía jók vopnabúnað sinn af öðr-
um ástæðum. Bretland eitt skar
niður varnir sínar á landi og t:l
.sjós langt fram úr hófi, og virtist
alls enga grein gera sér fyrir
þeirri háskabl'ku sem dró á loft.
Meðan bessu fór fram, og eink-
um þó undir ríkisstjórn Brunings,
hcifu Þjóðverjar ráðagerðir um
endurheimt herafla sins. Undir yf-
irskini sportflugs og kaupflugs var
hemaðarflug skipulagt um þvert
og endilangt Þýzkaland. Herfor-
ingjaráð Þjóðverja, sem hafði ver-
ið bannsett í friðarsamningunum,
óx nú stórlega með ári hverju, dul-
búið sem Iðnaðarmálastofnun rík-
isins. Állar þýzkar verksmiðjur
voru til þess sniðnar út i yztu
æsar að geta snúið sér að hernað-
arframleiðslu. — Leyniþjónustu
Breta og Frakka var kunnugt um
þennan viðbúnað þótt allt færi
fram í felum. En hvorug ríkis-
stjórnin hafði aflsmuni til að
stöðva Þjóðverja á braut sinni eða
freista endurskoðunar friðarsamn-
inganna eða gera hvort tveggja
sem hefði þó verið bezt. Fyrri
kosturinn var fær að minnsta
kosti fram til ársloka 1931, en á
þeim tíma undi Mr. MacDonald
sér með stallbræðrum sínum við
háfleygt friðarskraf við góðar
undirtektir góðviljaðs en fá'
gg SUNNUDAGSBLAÐ -. AþÞÝÐUBLAÐIÐ,