Sunnudagsblaðið - 07.02.1965, Blaðsíða 17

Ri'ein fyrir eðli sjúkdóma og vita,
hvað 3 við i hinum ýmsu tilfell-
Urn- Sumir sjúkdómar stafa af eðli-
legurn orsökum, og þá má lækna
me'ð lyfjum. Til lyfja eru notaðir
allskonar jurtir. Aðrir sjúkdómar
eru yfirnáttúrulegir og krefjast
töfralækninga.
Sjúkdómar sem virðast ofvaxnir
mannlegri vizku, eru taldir af yfir-
uáttúrlegum rótum runnir eða
^omnir frá illum forfeðraöndum.
Til að lækna þeSsa sjúkdóma þarf
uota töfra, því að því ér trúað,
oö töfrarhenn séú skyggnir. Sá eig-
ihleiki gerir þeim kleift að i'inna
audann eða andana, sem valda
sJúkdómnum. Með því að leita full
tihgis æðsta ráðs forfeðraandanna
°g hafa bein samskipti við þá get-
Ur töframaðurinn fælt illu andana
írá fórnarlambi þeirra með ósýni-
’pg’’ afli.
Hlutverk töframannsins er fólg-
i3 i spádómum, hreinsunum, vitr-
uuum og lækningu sjúkra, og hans
t-'f leitað við aUs konar tækifæri.
•^samt öldungunum í aldursflokki
siuum sér hann, um að forfeðurn-
lr séu dýrkaðir, og hann segir
•oönnum, hvenær á að bera fram
órnir til forfeðranna, og segir
yrir, hvernig á að haga helgihald-
tnu.
t’ogar töframaður er kvaddur til
öfraiæiuiinga, kemur hann klædd-
ór þeim töfraskrúða, sem við á.
iúklingurinn, sem hefur áður
Pngið að vita um komu töfra-
ma-hnsins og hefur beðið þess með
oþreyju að meðtaka blessun frá
oörum heimi, er kallaður fram.
ann er látinn setjast fyrir fram-
an töframanninn, og einhver ætt-
mei hans styður hann. Þegar nauð-
synleguni undirbúningi hefur ver-
lokið, tekur töframaðurinn
'Okningatöfralyfið upp úr skjóðu
Sluni. Hann lieldur því í hægri
lpndi. j vinstri hendi heldur hann
Iftillí bjöllu, rogambi. Hér er
_ auðsynlégl skýra eðli lækn-
Jtgatöfranna. Lyfið er sett í horn
einhverju sérstöku dýri eða í
j i<>an strút, sex til tólf þumlunga
,..nSan. í þetta horn eru látnir
“^ripir, sem trúað er, að hafi
/ö ningamátt, og síðan er horn-
u lokað. Bjallan er gerð úr járni
8 ómissandi við iækninga-
töfra og reyndar allan galdur.
Þessi bjalla er gjörólík öllum öðr-
um bjöllum Gikuyumanna. Hún
þekkist auðveldlega á hljóðinu,
sem er talið, að hafi mátt til að
fæla burt illa anda.
Nú skulum við fylgjast með því,
hvernig lækningaathöfnin fer
fram. Áður en töframaðurinn
byrjar sjálfa lækninguna, er sjúk-
lingnum sagt að spýta á töfralyfið
eða sleikja það. Þannig kemst
hann í beint samband við forfeðra-
andana fyrir milligöngu töfra-
mannsins. í sama mund byrjar
töframaðurinn að syngja lækninga
sönginn með dimmri röddu og und
arlegum tóni og hljóðfalli, og um
leið hringir hann bjöllunni. Hann
sveiflar einnig töfralyfinu yfir
höfði siúklingsins. Allt í einu, er
hann er orðinn sem frá sér num-
;nn hættir hann söngnum, lítur
.. v.,, n. hann þessum orðum:
„Sjúki maður, ég er kominn til
að fæla sjúkdóminn frá þér. Ég
ætla líka að fæla frá þér illu and-
ana, sem hafa komið með hann.
Játaðu það illa, sem þú veizt
um, og líka það, sem þú veizt ekki
um. Vertu reiðubúinn til að kasta
upp öllu illu”.
Síðan grefur töframaðurinn holu
niður í jörðina. í hana leggur hann
bananalauf, sem áður hefur verið
meðhöndlað á sérstakan hátt. Þá
hellir liann í holuna vatni, sem
hefur verið geymt í sérstöku heil-
ögu keri. í vatnið blandar töfra-
maðurinn sérstöku jurtaseyði. Tal-
ið er, að það innihaldi töframátt,
sem reki illu andana frá. Töfra-
maðurinn fer síðan að berjast við
sjúkdóminn. Sjúklingurinn krýp-
ur og lýtur yfir vatnið, eins og
|hann sé að kasta upp. Töfra-
maðurinn situr andspænis sjúk-
lingnum og gárar vatnið. Hann
stingur töfrahorninu niður í það
og hefur yfir þessa töfraþulu:
„Þetta er rót. Með henni róta
ég upp því illa, sem er í líkama
þínum.
Þetta er hreinsun. Ég hreinsa
burt það illa, sem er í líkama þín-
um.
Þetta er veiking. Ég veiki Ulu
andana, sem eru í líkama þínum.
Ældu, kastaðu upp þeim ókunnu
illu öndum, sem eru fólgnir í lik-
ama þínum.
Þetta er læging. Ég lægi veik-
indin, sem eru í líkama þínum”.
Við iok hverar setningar sleikir
s’úki'ngnrinn töfrahornið og spýt-
:r f vatnið. Með þessu gefur hann
( skvn að hann sé að kasta upp,
’>m leið sernr hann: ..Ég kasta
upp þeim veikinduiia og þeim illú
öndum, sem eru í líkama tnínum”.
Þegar þessi athöfn hefué fatið
fram, fer töframaðurinp iöfi i hús
sjúklingSins. Með sér tekur hann
ókveðin töfralauf, köiluð mokenia,
ef um. karlmann er að ræða.. Sé.
siúklingurinn kona verður að
nn'fl imnars konar iauf. sem eru
mor«metns>. 'Rins oe nöfnin
frrrrnpfndn lí’ifhloð*
*— ' ' nrr irrtTrr) acnin PTl
.i '-ílrv. Priógnmí
‘ - 'h’ö•***r* töfráv
maðurinn hvern krók og kima 1
húsinu. Meðan hanh er aS þvi
þvlur hann fyrir Siálfum sér með
lágri, drafandi röddu, sem töfra-
menn einir nota:
„Ég sópa þetta hús. Það er ekki
ryk, sem ég sópa, heldur sópa ég
burt bví ilia og ,þeim illu öndum,
sem hafa falið sig í skotunum.
Ég hef haft. samband .við forfeðra
anda trúar minnar. Það er með
sambvkki þeirra og. fyrir kraft
þeirra, að ég . sópa burt því illa,
sem umkringir þetta heimiíi. .
Diöflar og iilu andar, k(«nið út
héðan ásamt þeim veikindum, sem
cr" á bessu heimili.
Ég ætla að sökkva ykkur í djúpt
og kyrrt vatn.“
Þegar töframaðurinn kemur að
dvrunum, brýnir hann raustina og
bvriar að hrinsia bjöllunni. Síðan
tekur hann rykið. sem hann hef-
ur sóoað saman og krennir vinstri
höndina utan um það Hann fleyglr
bví síðan f vatnið og segir um leið,
hátt og reiðiíega:
„Sjáið þessi illfygli. Þau' mimÚ
ekki þora að koma nálægt neinum
mannabústöðum framar, því að nú
verður þeim drekkt í djúpú og
kyrru vatni, og þau verða rekin
til enda veráldar“.
Framhald á bls. 102, -■
ALUÝÐUBLAÐIÐ - SUNNUDAGSBLAÐ 97
Þ'V.V; , .. Ú,»«ri'AVVb)