Sunnudagsblaðið - 07.02.1965, Blaðsíða 21

i^^HWWWWWWWWWWWWWMMWWWMiWWWWWWWWWWWWWWWWWWWM;
I! Benedikt Jónsson Gröndal:
ÍÓSTÖDUGLEIKI HEIMSINS
MANNA rnsnndi rað
ræður, að gæfuhrun
áfellur oft í bráð,
óðar en kom í grun;
flestir vita, hvað vilja,
varla nokkur, hvað verða mun.
Skammsýni skuggablend,
skjóthugans einkabarn,
honum til höfuðs send,
sem helzt er trúargjarn,
sínum vílmögum vísar
aðseturstaði út um hjarn.
Vertu því var um þig,
viljir þú eigin hag,
að vinni ei slys né slig
sleikjandi tungulag;
fláttskap og undirferli
gefðu þvf aldrei góðan dag.

^ún myrti liann á seigdrepandi
eitri”. Hann hélt áfram að snökta
0g kalla, þar til mannfjöldinn
a^Si fengið samúð með honum og
taJdi, ag hann hefði trúlega gild
r°k fyrir ákærunni. Sumir hróp-
mSu: ..Brennum hana. Brennum
'a,ia"> en aðrir æptu: „Grýtum
ana til bana”, og hópur ungra
staePingja sýndi sig líklegan til að
lePa hana án dóms og laga.
®n hún neitaði sekt sinni með
svardögum og tárum (sem reyndar
Vo,'u ekki sannfærandi) og ákall-
a®: alla guði og gyðjur á himnum
yitnis um, að hún gæti alls
el<ki hafa framið neinn slíkan
glæp.
..Jseja þá”, sagði gamli maður-
lnh ’, ég er fús til að leita úrskurð-
j*1 írá öðrum heimi um málið. Og
"ér er staddur Egyptin Zatchlas,
emn fremsti töframaður í landinu,
0g hann hefur tekið að sér fyrir
riúga borgun að kalla sál frænda
nuns upp úr undirheimunum og
hana til að fara í líkamann ör-
stutta stund”.
Waðurinn, sem liann leiddi fram,
ar hvítklæddur með ilskó á fót-
m °e krúnurakaður. Gamli mað-
urinn kyssti hendur hans og
kraup á knén og baðst liðsinnis
hans. „Yðar hágöfgi”, hrópaði
hann, .miskunna mér. Ég særi yður
við stjörnur himinsins við guði
Undirheima, við fimm höfuðskepn
ur náttúrunnar, við þögn nætur-
innar,- við stíflurnar, sem svölin:
Ísísar reistu umhveríis koptísku
eyjarnar, við flóð Nílar, við dul-
speki Memfisar og við heilaga
hringlu Faraós — við allt heilagt
særi ég yður að leyfa sál frænda
míns að snúa um stund aftur til
yls sólarinnar, og veit þú augum
hans ljós að nýju, svo að þau opn-
ist og hann fái örstutta stund aftur
þá sjón, sem hann glataði, er hann
steig niður til ríkis hinna dauðu.
Ég deili ekki við örlögin; ég neita
gröfinni ekki um það, sem
hennar er; Ég bið aðeins um ör-
stutt fjarveruleyfi, svo að hinn
dauði geti aðstoðað mig við að
liefna síns eigins morðs — en það
er sú eina hugsvölun sem ég get
öðlast í sorg minni”.
Töframaðurinn varð við þrá-
beiðni hans og snerti munn líksins
þrisvar sinnum með litlu lauf-
blaði og lagði annað blaö á brjóst
líkinu. Síðan sneri hann sér í
austur og bað þögullar bænar til
heilagrar kringlu sólaruppkonunn
ar. Mannfjöldinn á markaðstorg-
inu horfði með óþreyju á þennan
undirbúning og beið kraftaverks-
ins. Ég ruddi mér braut Um mann-
þyrpinguna og stóð upp á stein
rétt hjá líkkistunni og þaðan
fylgdist ég með öllu með vaxandi
forvitni.
Allt í einu fór brjóst líksins að
hreyfast, blóðið fór aftur að
streyma um æðarnar, og andinn
kom að nýju i nasir hins dauða.
Hann settist upp og sagði önug-
lega: „Hvers vegna er verið að
kalla mig aftur til þessa jarðneska
lífs, þegar ég hef þegar drukkið
af Lethefljóti og farið um sefgró-
ið vatn Styxar? Látið mig í friði.
Leyfið mér að sofa óhindrað”.
Töframaðurinn brýndi raust-
ina: „Hvað er þetta? Neitarðu að
tala til samborgara þinna og
levsa úr ráðgátunni um dauða
þinn? Er þér ekki ijóst, að ég er
tilbúinn til að kalla á refsinorn-
irnar og láta þær kvelja þig, ef
þú leynir svo mikið sem einu ein-
asta smáatriðl”.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - SUNNUDAGSBLAÐ JQl