Sunnudagsblaðið - 07.02.1965, Blaðsíða 16

talinn hættulegur samfélaginu.
Þessir töfrar eru sjaldan nota'ðir,
því að þeir, sem vitað er til að
hafi látið innvígja sig, eru fyrir-
litnir, einkum meðal karlmanna.
Þeim er ekki leyft að gegna neinni
trúnaðarstöðu í samfélaginu. Ævi
slíkra manna lýkur yfirleitt i ves-
öld, þvi að í stað þess að gera
eitthvað gagnlegt, eyða þeir mest-
allri æsku sinni í skemmtanir og
gera sér ekki grein fyrir tilgangs-
léysi þeirra, fyrr en þeir eru komn
ir yfir miðjan aldur. Þá líta þeir
öfundaraugum á vel búin heimili
jafnaldra sinna, sem hafa látið af
hernaðarstörfum. Sjálfir hafa þeir
ekki efni á að eignast slik heimili.
Eftir að hafa lýst tilgangi og
eðli þessa öfgafulla ástagaldurs,
skulum við snúa okkur að hinum
almennari ástatöfrum. Þeim er
einungis beitt, þegar einhver er
yfir sig ástfanginn og hefur þeg-
ar neytt allra einkatöfra sinna án
árangurs. Þá snýr hann sér til
töframanns. Ef svo stendur á, að
einhver annar sé í veginum, verð-
ur fyrst að losna við hann og skilja
hann frá stúlkunni. Til þess eru
notaðir andúðartöfrar. Þegar tek-
izt hefur að skilja keppinautinn
frá ástméy sinni, er strax farið að
beita ástatöfrum, því að þá hefur
jarðvegurinn verið undirbúinn.
Hægt er að beita ástatöfrunum
á mismunandi hátt, en allar að-
ferðirnar krefjast beins sambands
við þá, sem töfrarnir beinast að.
Ástatöframir bera ekki árangur
nema slíku sambandi sé komið á.
Áður en töframaðurinn lætur
ástatöfrana af hendi spyr hann
manninn, hvort hann hafði tök á
að tala við stúlkuna, sem hann
vill að geri sér hann hjartfólginn,
eða bvort hann hafi aðgang að
lieimili hennar eða garði. Ef mað-
urinn hefur tök á að tala við hana,
er málið einfalt. Töframaðurinn
lætur hann fá rót, sem er tekin
af tréi ástarinnar. Honum er einn-
ig kennt; hvernig hánn á að þylja
töfraorðin á réttan hátt^á tungu-
máli töframanna. Það skiptir
miklui að töfraorð séu borin fram
á réttan hátt og: með réttum
áherzlum, því að árangur töfr-
anna er algjörlega Undir því kom-
inn.
Þegar maðurinn hefur staðazt
þau próf, sem töframaðurinn legg-
ur fyrir hann, og hefur ’fengið það
vopn, sem hann hefur sótzt eftir,
borgar hann töframanninum þókn
un sína og fer til að beita þessum
nýfengnu töfrum. Hann gerír sér
far um að finna stúllcuna, sem
hann elskar. Þegar hann kemur
auga á hana stingur hann bita af
rótinni upp í sig og felur hann
undir tungunni. Á þann hátt öðl-
ast hann segul- eða dáleiðslukraft.
Meðan hann býr yfir þeim krafti
dirfist hann ekki að ávarpa neinn
nema stúlkuna, sem ástatöfrarnir
beinast að. Þegar hann hittir hana,
ávarpar hann hana og segir henni
hreinskilnislega, hvað honum býr
í brjósti. Ef töfrarnir hrífa, sam-
þykkir stúlkan að giftast honum.
Önnur aðferð við notkun ásta-
töfra, sem er beitt þegar maður-
inn getur ekki komizt í málfæri
við stúlkuna, er að fara með töfra
lyfið inn í húsið, sem stúlkan sef-
ur í. Þar er því komið fyrir í eld-
stæðinu, og þegar eldur verður
kveiktur upp mun reykinn leggja
að vitum hennar. Það mun koma
henni til að beina hugsun sinni og
ást til þess manns, sem elskar
hana. Það er talið árangursríkt að
beita töfrunum á þennan hátt, því
að þeir komast í beina snertingu
við skynjunarfæri stúlkunnar. —
Önnur aðferð við að koma töfrun-
um í nánd hennar er að dreifa
dufti, sem er gert úr rót og berki
ástartrésins, við dyrnar á húsi
hennar, svo að berir fætur henn-
ar snerti það.
Ef þessar aðgerðir bera ekki
árangur, er reynt að komast yfir
eitthvað, sem hefur verið tengt
stúlkunni, hár af henni, neglur
eða skartgripi. í þessu sambandi
má geta þess, að Gikuyumenn
gæta þess mjög vel, að hár og
neglur liggi ekki á glámbekk. Þeir
fela hvort tveggja til að koma í
veg fyrir, að það verði notað í
galdri.
Þegar elskhuganum hefur tek-
izt að komast yfir einhvern slíkan
grip, er hann settur í böggul, sem
töfralyfið er líka látið í. Þessum
böggli er síðan skipt í tvennt, og
ber maðurinn annan hlutann á sér,
en hinn verður hann að fara með
til svefnstaöar stúlkunnar. Nokk-
ur áhætta fylgir þvi að koma þott*
um fyrir, því að böggulhlutann
verður að fela í rúmi hennar. Um
leið og þetta er framkvæmt, verð-
ur elskhuginn að hafa yfir þessa
töfraþulu:
Ástartöfrar. Segulafl ykkar og
dáleiðslutöfrar eru miklir.
Nú eruð þið í þjónustu minní og
verðið að gera það, sem ég mæli
fyrir.
Farið inn í hjarta stúlkunnar,
látið hana ekki hugsa um neinn
nema mig, sem ann henni svo
heitt.
Segulafl, lát hana dreyma um
ást mína, lát hugsanir hennar
blandast mínum, lát hana heyra
hvísl mitt, svo að hún færist nær
brjósti mínu.
Ó, segulafl, eg hef öðlast þig ®
löglegan hátt og með samþykki
töfraanda forfeðranna.
Ó, segulafl, ég flyt töfraorðin á
máli töfranna, lát því ekki bregð-
ast að þú þjónir mér trúlega”.
Að lokinni þessari þulu, nefnir
hann nafn stúlkunnar upphátt og
ávarpar hana eins og hún hlýddi
á mál hans:
Ástin mín, opna hjarta þitt og
tak við kærleiksorðum mínum.
Ég vil, að þú vitir, að ég a«n
þér, í augum mínum ertu sem
geislar sólarinnar, sem máninn,
sem morgunstjarnan.
Er þú heyrir ástarorð min, er ég
viss um, að þú munir svara mér
játandi, því að í hjarta mínu er
ekkert rúm fyrir neitun.
Ég hef sent þér ástartöfra
vafða saman við sólargeisla. Það
er til marks um hve mjög ég aon
þér. y
Segulaflið mun fylla hjarta þht
með hlýju morgunsólarinnar. Tak
á móti ástarorðum mínum með
opnu og mjúku hjarta“.
Þetta afbrigði ástartöfra er mjög
vinsælt. Langflestar þjóðir í
Austur-Afríku nota það. Töfraþul
urnar kunna að vera mismunandh
en kjarninn er alls staðar sá samí
i þessum heimshluta. Og mér þyk'
ir vænt um að geta sagt frá \>VL’
að ég hef sjálfur notað eina ÞeSS
ara aðferða, og hún bar tilætlað*
an árangur.
★ LÆKNÍNGATÖFBAK.
Qjukuyumenp ger^ pér
yg WMXKxwaaj& * Ainðvonuso Wfj