Sunnudagsblaðið - 07.02.1965, Blaðsíða 20
unj cða skrokkurinn á gólfinu.
Þetta var nærri því eins og ég
væri dauður og fík mitt hefði ver-
ið skilið eftir eftirlitslaust.
Loks fór myrkrið að hörfa og
morgunhanarnir göluðú um síðir
svo hátt, að ég vaknaði. Ég tök
upp lampann og þaut óttasleginn
að börnunum. Ég dró ábreiðuna
frá og skoðaði andlit líksins ná-
kværalega, og mér til mikils létt-
is sá ég, að það var óskaddað. Rétt
i því kom aumingja ckkjan hlaup-
andi inn, ennþá grátandi, og vitn-
in sjö á liæla hennar. Hún kastaði
sér yfir líkið og kyssti það aftur
og aftur og lét sjðan færa Jamp-
ann nær, svo að hún gæti séð hvort
allt værj með ummerkjum. Þá lcit
hún upp og kallaði: „Filódespótus,
komdu hingað”.
Ráðsmaðurinn kom. „Fílódcs-
pótus, borgaðu þessum utiga
rnanni launin strax. Hann hefur
vakað mjög vel”.
Um lcið og hann taldi fram
pentngana, sagði hún: „Kærar
þakkir, ungi niaður, fyrir dygga
þjónustu þína. Þú befur unnið
þér aðgang að þessu húsi hvenær
sem er”.
Ég var í sjöunda himni yfir
heppni minni og vóg féð í hendi
mér og svaraði: ,Ég er þér mjög
skuldbundinn, frú mín góð. Það
væri mér sönn ánægja að hjálpa
þér aftur ,þegar þú þarft á að
halda”.
Ég hafði ckki fyrr slcppt þcss-
um orðum en allt heimilisfólkið
var kornið yfir mig með höggum
og blótsyrðum. Einn sló mig með
hnefanum í andlitið, annar gróf
olnbogann i öxl minni, og cin-
hvcr enn annar sparkaði í mig. Ég
var barinn undir liringspalirnar,
dreginn á hárinu, fötin tætt utan
af mér, og áður en mcr loks var
flcygt út úr húsinu, Icið mér eins
og Adónisi þegar villinautið tætti
liann í sig, cða Orfcusi, scm þrak-
ísku konurnar rifu í sundur.
Er ég nam staðar í næstu götu
tii að jafna mig og gcrði mér grein
fyrir því, hvað ég hafði sagt — og
það hafði vissuJcga verið ntjög
ókurteislcgt — þá fannst mcr ég
hefði sloppið vel eftir atvikum.
Nokkru siðar, þegar „siðasta
kvaðningin" svokallaða var uro
garð gengiri, sá siður að ættingj-
arnir kölluðu riafn hins dauða
upphátt, ef liann skyldi aðeins
hafa fallið í ómegin, þá var hanti
hafinn út, og af því að þetta hafði
verið slíkur tignarmaður, var
hann hciðraður mcð opinbcrri
jarðarför. Þegar likfylgdin var að
koma inn á markaðstorgið kom
gamall maður hlaupandi og tárin
streynidu niður kinnar honum. í
sorgaræði sínu þreif hann flyks'
ur úr fallegu gráu hárinu, og
hann grcip báðum höndum i lík'
kistuna og hrópaði á hcfnd.
„Hypatabúar”, hrópaði hann og
rödd hans skalf af ckka. „Ég skir-
skota til hciðurs ykkar. Ég höfða
til réttlætiskcnndar ykkar og
borgaraskyldu. Vcitið lið samborg
ara ykkur, vcsalings frænda mín-
um, sem liggur hér. Sjáið um að
dauða hans sé hefnt á illkvend'
inu, ckkju hans. Iíún og hún cin
hcfur myrt hann. Hún drap hann
til þcss að dylja launástir og tíl
þcss að komast yfir cignir hans.
100 SUNMjPAOSBLAL - AWÝÞUBLABiö