Sunnudagsblaðið - 07.02.1965, Blaðsíða 18

KVÖLDVERÐARBOÐIÐ reyndist
vera hreinasta veizla. Byrrhaena
var mesta veizlukonan í Hypata,
og þarna voru allir, sem eitthvað
áttu undir sér. Borðin voru úr
fægðum sítrusviði og öll lögð fíla-
beini, púðarnir voru gullofnir.
Vínbikararnir stóru voru hver
með sínu lagi, en allir voru þeir
meis.taravérk, hvort sem þeir
voru úr gleri og settir gimstein-
um-eða úr krisfalli eða úr gljá-
fægð.u. jSÍlfri eða úr- gulli eða úr
útskornu rafi eða gerðir af cin-
hverjum- eðalsteini. Þarna voru
allir þeír ótrúlegustú bikarar, sem
hægt er að hugsa sér.
Hópur einkennisklæddra þjóna
gengu hæversklega um og sáu.til
þess, að mat skorti ekki á borð-
in, og fallegir hrokkinhærðir ung-
lingar í snotrum fötum hlupu
fram . og aftur og helltu gömlu
þrúguvini á skálarnar.
Það. var farið að dimma og
Ijós höfðu yerið borin inn, og það
var farið að lifna yfir samræðun-
um. Byrrhaena sneri sér að mér
og spurði: „Jæja, frændi, hvernig
géðjast þér nú að okkar ástkæra
landi, Þessaliu? Áð því er ég bezt
veit stöndum við langtum framar
öllum öðrum löndum í heimi ef
miðað.er við hof, baðhús og önnur
opinber hús, og einkahúsin okkar
eru miklu betui- búin. Auk þess
geta ■ allir, • sem heimsækja borg-
ina okk.ar, lifað eihs og þá lystir.
Þeir, sem koma í viðskiptaerind-
um, geta notið ekki minni hávaða
í kauphöllinni okkar en i sjálfri
Rómabórg, óg þeir, sem vilja njóta
algerrar hvíldar, geta fundið hús,
sem eru eíns kyrrlát og sýeita-
setur. Hypata er orðin einhver
helzti ferðamannabærinn í hér-
aðinu”.
Ég tók hjartanlega undir.
„Hvergi á ferðum mínum hef ég
unað mér betur en hér. Þó vil ég
ekki leyna því, að ég er hræddur
við fjölkynngi galdranornanna
ykkar, sem engin leið virðist vera
þekkt til að verja sig gegn. Mér
er sagt, að þær sýni ekki einu
sinni þeim dauðu virðingu, að
þær fari í grafir og brunaösku i
leit að beinum og skeri holdbita
af óbrunnum líkum til að nota til
að koma nágrönnum sínum fyrir
kattarnef. Og ég hef líka heyrt, að
þegar sumar þessar nornir finni
andlát einhvers á sér, þá hlaupi
þær eins og fætur toga og mis-
þyrmi likinu áður en syrgjend-
urnir koma”.
,,,Þetta er allt satt og rétt”,
sagði maður við sama borð og ég.
„og það sem meira er, þær hlífa
ekki heldur þeim lifandi. Ekki
alls fyrir löngu var maður einn,
sem ég þarf ekki að nefna, bitinn
illa i andlitið af þessum djöfuls
nprnum”.
Óstöðvandi hláturkast fylgdi
þessum orðum, og allir sneru sér
við og horfðu á gest ,sem lá við
eitt hornborðið og lítið fór fyrir.
Hláturinn hélt lengi áfram og
maðurinn, sem likaði þetta ekki
og var farinn að tauta eitthvað með
reiðihreim, var á leið að fara út,
þegar Byrrhaea gaf honum bend-
ingu um að vera kyrr.
„Nei, nei, kæri Þélyfrón”, and-
mælti hún. „Þú mátt ekki þjóta
svona i burtu. Vertu kátur eilis og
venjulega og segðu okkur enn
einu sinni, livað kom fyrir þig-
Ég vil endilega, að Lúsíus frændi
minn, sem mér þykir eins vænt
um og ef hann væri sonur minn, I
fái þá ánægju að heyx-a þig sjálfan
segja söguna. Það er stórkostleg
saga”.
Hann svaraði og var enn ekki
runnin reiðin: „Mín kæra frú
Byrrhaena, þú ert alltaf fullkom-
inn gestgjafi og góðsemi hjarla
þins bregzt aldrei. En ósvífni sam-
gesta minna er óþolandi”.
Byrrhaena sagði honum hreint
út, að henni myndi mislíka mjög,
ef hann færi að óvilja hennar,
hvort sem honum líkaði betur eða
verr það hlutverk, sem hún hafði
lagt fyrir hann. Hann braut því
saman teppið á bekknum, sem
hann lá á, og dro sig upp á það
með vinsti-i handleggnum; með
hægri hendinni kvaddi hann sér
bljóðs að hætti ræðumanna: rétti
baugfingur og vísifingur fram,
benti beint upp i loftið mcð þum-
alfingrinum en kreppti hina tvo
fingurna til heilla sér
Sagan, sem hann sagði, var a
þessa leið:
„Þegar ég var háskólastúdent í
Miletos, fór ég eitt sinn til OlymP'
un til að fai-a um norðui-hluta
liuleikjanna. Þá fékk ég mikla löng
Grikklands og ferðaðist þá u111
mestalla Þessaliu. Á óheilladegi
kom ég til Larissa og hafði þá eytt
nær þvi öllum þeim peningum.
sem ég hafði tekiö með mér. Ég
rápaði fram og aftur um göturnar
og velti þvi fyrir mér hvernig ég
gæti fyllt pyngjuna aftur. Þá sa
ég hávaxinn gamlan mann standa
á steini á miðju markaðstorginu.
Hann var að birta tilkynningu
Hárri raustu og bauð háa borgun
þeim sem vildi vaka yfir líki Þ3
um nóttina. .
Ég spurði þann, sem næstur mér
stóð: „Hvað á þetta að þýða? Eru
líkin í Larissa vön að hlaupast a
brott?”
„Uss, dreiigur minn” svaraðx
hánn. „Ég sé, að þú ert ókunnug-
Kafli ur Asna Apuleiusar
—4—— j|»' rj.iÉ|i ■ > i i| ■ '■ ■ n| . n n 11-1111 a ■■Aontn >1 i.ia. í ».
gg SUVWDAÚSBLiS w ALífÝteuBLACIB