Sunnudagsblaðið - 10.04.1966, Blaðsíða 12

i
Þær skriðu dálitla stund
um lyngið í mónum.
Loks stanzaði köngullóin,
og þegar Lísa leit í kringum sig
sá hún, að hún var stödd
í laut, þar sem lyngið
hékk niður, þungt af berjum.
Hún varð glöð og þakkaði
köngullónni innilega fyrir.
Það tók hana ekki nema
svolitla stund að fylla
ílátið sitt.
Þá gekk hún brosandi
út að eyrum til Lalla
og sýndi honum berin. i
Hann var ekki eins glaður.
Hann hafði engin ber fundið
síðan þau borðuðu nestið,
og heimtaði nú, að Lísa
sýndi sér, hvar hún hefði
tínt sín ber.
Lísa sagði honum
allt um köngullóna
og Lalli fór að leita
að henni fyrir sig.
Hann kom auga á eina
sem sat í miðjum vefi
og spann af kappi.
Hann sleit niður vefinn,
g^eip dýrið og lét það
í nestiskassann sinn.
Köngullóin varð ofsa-hrædd
en Lalli potaði henni
alltaf aftur niður í kassann.
„Farðu ekki svona
illa með hana“, hrópaði Lísa.
Lalli hlustaði ekki á hana.
Loks slapp köngullóin
frá honum og hvarf.
Hann snar-snerist