Eintak - 24.03.1994, Síða 10

€INTAK
Gefið út af Nokkrum fslendingum hf.
Ritstjóri: Gunnar Smári Egilsson
Framkvæmdastjóri: Níels Hafsteinsson
Auglýsingastjóri: Örn ísleifsson
HÖFUNDAR EFNIS í ÞESSU BLAÐI
Andrés Magnússon, Árni E. Bjarnason, Bonni, Davíð Alexander,
Einar Örn Benediktsson, Gerður Kristný, Hallgrímur Helgason, Hilm-
ar Örn Hilmarsson, Hjálmar Sveinsson, Jói Dungal, Jón Óskar Haf-
steinsson, Jón Kaldal, Jón Magnússon, Júlíus Kemp, Loftur Atli Ei-
ríksson, Óttarr Proppé, Ragnhildur Vigfúsdóttir, Sigurjón Kjartans-
son, Styrmir Guðlaugsson og Þorvaldur Þorsteinsson.
Setning og umbrot: Nokkrir íslendingar hf.
Filmuvinnsla og prentun: Prentsmiðjan Oddi.
Verð í lausasölu kr. 195. Áskriftarverð kr. 700 á mánuði.
Eyðsla og skammsýni í pólitík
Sjálfstæðismenn hafa breytt um áherslur í Reykjavík.
Fyrir síðustu kosningar taldi Davíð Oddsson að það aflaði
sér vinsælda og flokki sínum atkvæða að byggja Ráðhús og
Perlu. Markús Örn Antonsson lagði hins vegar fram 800
milljónir í að búa til tímabundna vinnu handa atvinnu-
lausum og Árni Sigfússon veðjar á opnun Fæðingarheim-
ilisins. Þetta er kallað að færa sig frá hörðum yfir í mýkri
mál. Munurinn er hins vegar enginn. Bæði Davíð og Árni
eru að kaupa sér atkvæði kjósenda fyrir Qármuni þessa
sömu kjósenda.
Raunveruleg hætta á að missa borgina hefur kallað fram
eyðsluæði hjá sjálfstæðismönnum. Þrátt fyrir að enn séu
rúmir tveir mánuðir til kosninga hafa þeir komið færandi
höndum til atvinnulausra, strætóbílstjóra og sængur-
kvenna. Þegar nær dregur kosningum mun eyðsla þeirra
magnast. Sjálfstæðismönnum ætti þó að vera ljósara en
flestum að borgarsjóður stendur illa. Nú er tími til að
draga saman seglin, greiða niður skuldir og gæta sparnað-
ar. Atvinnustjórnmálamennirnir sjá það hins vegar ekki.
Þeir sjá aðeins að nú sé tími til að kaupa sér atkvæði því
annars gætu þeir misst vinnuna.
Hvernig svo sem kosningarnar fara verða þær gleðilegar,
þó ekki fyrir annað en þá verður örlítið hlé á eyðslunni.
Skattgreiðendur geta þó ekki fagnað lengi. Alþingiskosn-
ingar fara fram að ári og miðað við stöðu stjórnarflokk-
anna í skoðanakönnunum mun það reynast skattgreið-
endum dýrt að greiða fyrir atkvæði til þeirra. Það er því
tvöföld ógæfa framundan, sveitarstjórnar- og alþingis-
kosningar.
Það er flestum orðið ljóst fyrir löngu að taumlausir at-
vinnustjórnmálamenn eru vandamál. Fram hafa komið
hugmyndir um að setja í lög að þeim sé óheimilt að eyða
umfram efni. Ef þeir vilja kaupa sér atkvæði með fé úr
borgar- eða ríkissjóði verði þeir að tapa jafn mörgum at-
kvæðum með því að leggja á nýja skatta.
En vandinn við atvinnustjórnmálamenn er ekki aðeins
bundinn við eyðslu þeirra úr almannasjóðum, sjálfum sér
til hagsbóta. Jamaní fursti, fyrrum olíumálaráðherra Saudí
Arabíu, sagði einhverju sinni að það væri varla hægt að
tala um pólitík við vestræna stjórnmálamenn. Þeim væri
fyrirmunað að horfa til framtíðar. Þeir sæju aldrei lengra
en fjögur ár fram í tímann.
í Saudí Arabíu hefur sama konungsættin setið að völd-
um megnið af öldinni. Sú ætt er reyndar enginn effirbátur
vestrænna stjórnmálamanna í að nota sér fé úr ríkissjóði
sjálfum sér til hagsbóta. Það má þó segja konungunum
það til bragabótar að þeir fara ekki dult með að þeir telji
ríkissjóð til sinnar einkaeignar.
En lifnaðarhættir konungsættarinnar í Saudí Arabíu
dregur engan brodd úr ummælum Jamaní. Það er engu
minni sannleikur á eftir að þau mál sem skipta framtíðina
mestu máli eru flest óafgreidd á Vesturlöndum á meðan
smærri mál, tískumál og dellumál fá mikinn tíma eða
skjóta afgreiðslu vestrænna atvinnustjórnmálamanna.
Hér er ekki ætlunin að mæla konungsríkjum bót. Hins
vegar er ljóst að fínna þarf raunhæfa leið til að hemja
eyðslu stjórnmálamanna sem nýta fé skattborgara til að
kaupa sér atkvæði. Og það þarf að finna lausn á því hvern-
ig hægt er að fá vestræna atvinnustjórnmálamenn til að
leysa úrlausnarefni sín með framtíðarhagsmuni þjóðar-
innar í huga í stað tímabundinna eigin hagsmuna. ©
Ritstjórn og skrifstofur
Vatnsstíg 4,
101 Reykjavík
sími 1 68 88 og fax 1 68 83.
HÚN SEQIR
HANN SEQIR
Sögulegt tœkifœri
Ég er ein þeirra fjölmörgu sem
fagna þvi að sameinaður listi
minnihlutaflokkanna býður fram
við borgarstjórnarkosningarnar í
vor. Tilgangurinn er að mínu mati
ekki aðeins sá að fella núverandi
meirihluta heldur að koma þeim
málum að sem flokkarnir hafa
barist sameiginlega fyrir undan-
farin ár, en án árangurs.
Mér finnst reyndar tími til
kominn að Sjálfstæðisflokkurinn
fái hvíld frá valdastólunum, tíogu
lengi hafa þeir vermt þá ef undan
eru skilin þessi fjögur ár frá 1978-
82. Eins og skynsamur maðiir
benti á þá minnir Sjálfstæðisflokk-
urinn um margt á kínverska
kommúnistaflokkinn, hann bend-
ir nú allt í kringum sig, ber sér á
brjóst og segir: Sjá, þetta eru nu'n
verk, þessu hef ég komið í verk, ég
er svo góður að fólkið þarf ekkert
annað, án mín væri hér ringulreið
og fólkið verr sett en nú. Eins og
Kínverjar þekkjum við Reykvík-
ingar vart annað ástand en það að
Sjálfstæðismenn ráði hér öllu sem
þeir vilja og geti komið því í verk
sem þeir kæra sig um. Og um það
snýst meðal annars þessi kosn-
ingabarátta, fjöldi borgarbúa er
ekki sáttur við forgangsröð Sjálf-
stæðisflokksins, vinnubrögð og
helstu baráttumál. Núverandi
borgarstjóri rembist eins og rjúp-
an við staurinn við að telja okkur
trú um að undir stjórn hans verði
forgangsröðin allt önnur því að
hans mati eru fjölskyldumálin
hörðu málin. Orð hans á blaða-
mannafundi með fýrrverandi
borgarstjóra um að nú gæti hann
látið drauma sína rætast settu að
mér hroll, ekki af því að mér finn-
ist draumar hans vera martröð
heldur af því að það staðfestir
þann grun rninn að borgarstjór-
inn ráði öllu, hinir borgarfulltrú-
arnir geti gleymt draumum sínum
og gildir þá einu í hvaða flokki
þeir eru. Það er aðeins rúm fyrir
drauma eins manns í einu á þeim
bæ og því kannski ekki að undra
að það komi þeim spánskt fyrir
sjónir þegar fjöldi fólks er tilbúið
til að reyna að samræma drauma
sína og finna leiðir til að láta sem
flesta þeirra rætast.
Sjálfstæðismenn hamra á því að
hér sé um samsuðu ólíkra flokka
að ræða og þrástagast á því sem af-
laga fór þetta
eina kjörtíma-
bil sem vinstri
menn „réðu“
borginni. Þeir
kjósa að líta
fram hjá því að
minnihluta-
flokkarnir hafa
átt mjög gott
samstarf und-
anfarin ár og
efu vel undir-
7búnir fyrir enn
nánara sam-
starf að lokn-
um kosning-
um. Sú vinna '
er nú þegar unnin og því hægt að
hefjast handa strax. Og það virðist
fara óskaplega fyrir brjóstið á
þeim hve Ingibjörg Sólrún
nýtur mikils trausts þvert á allar
flokkslínur, á sama tíma og þeir
sjálfir hafa ekkert sameiningar-
tákn, hvorki innan flokks né utan.
Deilur þessara flokka í landsmál-
um snerta lítt málefni borgarinn-
ar, enda verður vart séð að deilur
þeirra á þingi séu meiri, en inn-
byrðis deilur í Sjálfstæðisflokkn-
um á sama stað. Reykjavíkurlist-
inn býður upp á einstakt tækifæri
til að breyta lokuðu og ólýðræðis-
legu stjórnarfari í borginni og
breyta áherslum og vinnubrögð-
um. Vilji menn það er R-listinn
eini kosturinn. O
Nýju fötin
keisarans dulbúna
Framboð
Reykjavíkurlistans
Þá er hann
loksins kom-
inn! R-listinn,
r i s t i 11 i n n ,
Rauði listinn,
Rotþróin,
Reykjavíkurl-
istinn eða hvað
menn vilja
kalla hinar pól-
itísku flótta-
mannabúðir
vinstrimanna í
Reykjavík. Og
hvílík von-
brigði!
Annan eins
1 söfnuð af af-
dönkuðu vinstraliði hefur maður
ekki séð í háa herrans tíð. Og þrátt
fyrir að ég geti stundum verið afar
trúgjarn ungur maður, á ég
ómögulegt með að trúa því að við
það eitt að þetta fólk sameinist á
einn lista gangi það í endurnýjun
lífdaga, fari skyndilega að fá snjall-
ar hugmyndir, gangi vel að fram-
kvæma þæp og nái af sér klúðurs-
stimplinuþi, sem það hefur komið
sér upp á undanförnum árum.
Það er líka athyglisvert að iíta
yfir þann jarðveg, sem frambjóð-
endur R-listans hafa vaxið úr.
Langflestir þeirra (með undan-
tekningunni Sigrúnu Magn-
Úsdóttur) koma nefnilega úr
hinum opinbera geira. Þetta er
fólk, sem er vanara því að eyða fé

skattborgara, en að vera í hlut-
verki skattborgaranna sjálfra.
Þetta er fólkið, sem lýsir íjálglega
framkvæmdagleði sinni, en hversu
margir á listanum hafa staðið í
framkvæmdum, þurft að taka
áhættu og axlað ábyrgð? Ekki svo
að skilja að opinberir starfsmenn
séu ónothæfir í kjörnum embætt-
um, en maður hefði altént kosið
að listinn væri ekki alveg svona
einlitur.
Þegar lesin er stefnuyfirlýsing
Reykjavíkurlistans er ein tilfinning
öðrum fremur sem sækir á lesand-
ann. Það er syfja. í yfirlýsingunni
er aðeins að finna almennt hjal á
borð við að listinn vilji „leggja sitt
af mörkum til þess að skapa öryggi
og góðar ytri aðstæður í daglegu
lífi fjölskyldnanna" eða að „félags-
leg þjónusta og aðhlynning standi
öldruðum til boða þegar þörf er á \
eða að „endurskoða rekstur og
stjórnkerfi borgarinnar með það
fyrir augum að gera hvort tveggja
hagkvæmara en nú er“. Þetta hefði
Árni Sigfússon eins getað
skrifað ef hann hefði ekki talið það
svo sjálfsagt að það þyrfti ekki að
orða það fremur en að æskilegt
væri að á næsta kjörtímabili yrði
betra veður í Reykjavík.
En auðvitað fínnst vinstraliðinu
á R-listanum nauðsynlegt að taka
allt þetta fram. Það verður að
tjalda því sem til er, og það var
einfaldlega ekki svo margt, sem
þetta fólk gat komið sér saman um
þó það tæki sér vægast sagt tím-
ann til þess. En þó það hafi haít
nægan tíma fram að þessu þá er
ljóst að sams konar tími er ekki til
umráða fyrir meirihluta borgar-
stjórnar hver sem hann er. Eða
ímyndar sér einhver að þegar nýr
vandi blasir við, að þetta fólk komi
sér santan um merkilegri hluti en
finna má í stefnuyfirlýsingunni?
'R-listinn snýst nefnilega ekki
um stjórn borgarinnar, málefna-
baráttu eða venjulega pólitík.
Hann er samansafn valdagráðugs
fólks, sem gerði sér grein fyrir að
borgarbúar kysu það aldrei svo
lengi sem það kæmi til dyranna
eins og það væri klætt. Og þá var
gripið til dulbúningsins, sem von-
andi reynist jafn vel og nýju fötin
keisarans. ©
10
FIMMTUDAGUR 24. MARS 1994