Eintak - 24.03.1994, Blaðsíða 26

Það virðast vera óumflýjanleg örlög skemmtistaða
að sjúskast og detta úr tísku. Stundum þarf ekki
mikið til að þetta gerist og það er til í dæminu að
staðir hafi tæmst á einni viku. Jón Kaldal
ræddi við nokkur samkvæmisljón og kannaði
orsakirnar fyrir þessum sviptingum.
Skemmtistað-
ir eru eins og
rússíbanar.
Vin sældir
þeirra fara
upp og niður
með misdjúp-
um og mishá-
um uppsveiflum. Þegar vel gengur,
þegar þeir eru á efstu bungu rúss-
íbanans, þurfa gestir að láta sig hafa
það að stympast um í röðum til að
komast inn. En á verstu niðurlæg-
ingartímabilum eru þeir tómir,
helgi eftir helgi. Bilið þarna er oft
ekki mjög stórt en fjölmörg dæmi
eru um að staðir sem hafa átt mikl-
um vinsældum að fagna hafa kol-
fallið á einni helgi og gestirnir flutt
sig í einum hóp á annan stað.
Minna þessar fólkstilfærslur um
margt á hóp fugla á flugi sem
skyndilega breyta allir sem einn um
stefnu á nákvæmlega sama augna-
blikinu.
Þegar myndlistarmaðurinn
Lars Emil var að stíga sín fyrstu
skref um lendur næturlífsisns var
landslagið þar mun fábrotnara en
það er í dag. Færri staðir stóðu
skemmtanaþyrstum til boða og það
var aðeins leyfilegt að hafa opið til
klukkan eitt eftir miðnætti. En
hlutirnir hafa alltaf gengið svipað
fyrir sig, ákveðnir staðir hafa átt sín
gullnu andartök en síðan dáið
drottni sínum, annað hvort svip-
lega á einni helgi eða lognast hægt
og rólega út á nokkrum.
Kringum 1980 var Lars tíður
gestur á Borginni.
„Það var sérstakt andrúmsloft á
Borginni á þessum tíma. Megin-
uppistaða gestanna voru listamenn,
myndlistarnemar og leiklistar-
skólafólk. Það sveif hægur hass-
kendur andvari yfir vötnum árla
kvölds. Menn sötruðu léttvín og
myndlistarmaðurinn Nonni sýndi
performansa með blævængi á dans-
gólfinu milli klukkan tíu og ellefu
þegar enn þá voru tiltölulega fáir
inni. Var það atriði ekki á vegum
hússins heldur sýndi hann óum-
beðinn. Þegar leið á nóttina fjölgaði
í húsinu og meira fjör færðist í leik-
inn. Gary Newman og Nina
Hagen dundu á manni úr hátöl-
urunum. Það voru margir gestanna
með litað Henna-rautt hár, eins og
þá var í tísku, og þegar þeir svitn-
uðu láku rauðir taumar niður eftir
andlitum þeirra og hálsi. Þreyttir
fengu að leggja sig óáreittir undir
veglegum flygli sem stóð á palli í
einu horninu.
Svona gekk þetta í nokkra mán-
uði eða þar til venjulega fólkið fór
að mæta. Þá breyttist andrúmsloft-
ið á Borginni og fastagestirnir
flúðu. Eftir Borgina tók við hálfgert
millibilsástand og við hópurinn
sem hafði stundað staðinn tvístrað-
ist. Sumir fóru á Djúpið sem var þá
nýstofnað, aðrir settust að í Stúd-
entakjallaranum en þangað var
hægt að fara og fá sér í glas án þess
að kaupa sér að borða.“
En hvaða merki sér Lars um að
staður sé á uppleið?
„Það er engin spurning að fyrstu
merki þess að staður á eftir að verða
vinsæll er þegar gay-liðið er farið að
stunda hann. Það er fólk sem kann
að skemmta sér, fylgist vel með tíð-
arandanum og er næmt á það sem
er að gerast. Gay-liðið er yfirleitt
mjög skapandi fólk sem klæðir sig
upp þegar það fer út að skemmta
sér og lífgar því mikið upp á þá
staði sem það sækir.
Að sama skapi er komin nálykt í
loftið á skemmtistað þegar hópur-
inn sem stundar hann er orðinn al-
gjörlega gagnkynhneigður.“
Frá þúsund manns í
tíu a einni helgi
Hlynur Jakobsson er plötu-
snúður í Casablanca. Þrátt fyrir að
hann sé aðeins tuttugu og fjögurra
ára gamall á hann tíu ára starfsferil
að baki í skemmtanabransanum. Á
þeim tíma hefur hann komið víða
við og séð marga staði rísa og falla.
Þegar hann er spurður hvort það
sé á einhverjum vendipunkti sem
fólk færir sig segir hann að það sé
svo til eingöngu nýjungagirni sem
fær fólk til þess að yfirgefa stað sem
það hefur stundað helgi eftir helgi.
„Skemmtistaðir detta oftast niður
vegna þess að nýr staður hefur ver-
ið opnaður. Fólk er alltaf tilbúið að
FIMMTUDAGUR 24. MAR£ 1994.