Morgunblaðið - 07.01.2005, Side 29

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. JANÚAR 2005 29
MINNINGAR
✝ Lilja Magnús-dóttir fæddist í
Reykjavík 12. apríl
1926. Hún lést 31.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Magnús
Magnússon, f. 1892,
d. 1958, og Ragnheið-
ur Jónasdóttir, f.
1895, d. 1984. Systur
Lilju eru Svana, f.
1929, gift Jóni Karls-
syni, og Sigrún, f.
1932, gift Sigurði
Sigvaldasyni, f. 1926.
Lilja giftist Guð-
mundi Ástráðssyni, f. 1922. Börn
þeirra eru: 1) Magnús, f. 1949,
kvæntur Nínu Pálsdóttur, f. 1949.
Börn þeirra eru Guðrún Lilja, f.
1974, gift Geirlaugi Blöndal, börn
þeirra eru Magnús Garðar og
Nína Dögg, og Atli Páll, f. 1981. 2)
Guðmundur Örn, f. 1954, kvæntur
Auði Ingu Einarsdóttur, f. 1953.
Börn þeirra eru Árni
Kristján, f. 1978,
Einar Örn, f. 1980,
dóttir hans Viktoría
Mörk, og Lilja Björk,
f. 1981. 3) Ástráður
Karl, f. 1959.
Lilja fæddist á Ný-
lendugötu en flutti
hún síðar á Ægis-
götu 26 og bjó þar til
1988 er þau Guð-
mundur fluttu á
Staðarbakka 30. Síð-
ustu fjögur ár ævi
sinnar var hún á
dvalarheimilinu
Skógarbæ. Lilja gekk í Landa-
kotsskólann og síðan í Verslunar-
skólann og lauk þaðan verslunar-
prófi. Lilja vann hjá Loftleiðum,
síðar Flugleiðum, í tekjubókhaldi
frá 1967 til 1996.
Lilja verður jarðsungin frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Við andlát tengdamóður minnar
Lilju Magnúsdóttur langar mig að
minnast hennar með örfáum orðum.
Þegar ég kynnist Lilju og Guð-
mundi fyrst bjuggu þau á Ægisgötu
26, en þar bjó einnig móðir hennar
Ragnheiður og móðursystir hennar
Dísa. Það var því ekki spurning um
að hitta foreldra tilvonandi eigin-
manns heldur ömmu og ömmusystur
hans í leiðinni. Það ríkti fjölskyldu-
stemmning þarna á Ægisgötunni
þar sem fólk hjálpaðist að. Lilja var
ein af þessum duglegu konum sem
voru á undan sinni samtíð, vann úti
fullan vinnudag og annaðist heimilið
af miklum krafti þegar heim úr
vinnu var komið. En Ragnheiður og
Dísa lögðu hönd á plóg og hjálpuðu
til og höfðu litið eftir strákunum
þegar þeir voru yngri.
Allt sem í kringum hana var, bar
merki um fágað handbragð og
innsæi. Lilja var mikill fagurkeri og
heimili þeirra hjóna ber vott um það
að allt sem til heimilisins kom var
valið af kostgæfni.
Þau hjónin voru dugleg að ferðast
og fóru á hverju ári til Svíþjóðar í
heimsókn til Svönu systur Lilju og
Jóns manns hennar og áttu það góð-
ar stundir með þeim hjónum. Ég
veit að það voru ætíð tilhlökkunar-
stundir að komast til þeirra.
Fjölskylda hennar skipti hana af-
ar miklu máli og þegar vinnudegi
lauk var það fjölskyldan sem átti
hug hennar allan, hvort sem um var
að ræða eiginmaður eða börn, móð-
ur eða móðursystur.
Lilja skynjaði vel hversu miklu
menntun myndi skipta í lífi sona
sinna enda lagði hún mikinn metnað
í það að koma strákunum sínum
þremur til mennta.
Hún var afar stolt af „strákunum
sínum“ og þegar sjúkdómurinn var
farinn að herja á hana og minnið far-
ið að bregðast talaði hún stöðugt um
þá þrjá sem henni voru svo kærir.
Barnabörnin hennar fimm voru
henni einnig alltaf ofarlega í huga og
var hún jafn metnaðarfull fyrir
þeirra hönd sem og sona sinna. Börn
okkar Guðmundar Arnar minnast
þess þegar þau sátu í eldhúsinu hjá
ömmu og föndruðu á meðan hún
hrærði í pottunum. Og enn þann þag
í dag hangir föndrið sem þau gerðu í
Staðarbakkanum þar sem þau hjón-
in bjuggu síðustu 18 árin.
Lilja hlakkaði til að hætta störfum
og fara að huga að öðrum málefnum,
en skömmu eftir starfslok greindist
hún með Parkinson og síðar Alz-
heimers sem breytti öllum hennar
áformum.
Síðustu fjögur til fimm árin var
hugur hennar og líkami í fjötrum og
eftir margra ára veikindi minnumst
við Lilju eins og hún var áður en
veikindin tóku persónuleika hennar í
burtu, en það er sú Lilja sem við
kveðjum í dag.
Nú hefur ástkær tengdamóðir
mín fengið langþráða hvíld. Ég votta
tengdaföður mínum Guðmundi Ást-
ráðssyni, sem nú sér eftir sinni elsk-
uðu konu og lífsförunaut, mínar
dýpstu samúðarkveðjur.
Auður Inga Einarsdóttir.
Elsku amma mín.
Ég vil þakka þér fyrir þær stundir
sem við áttum saman. Þú dekraðir
við mig og sem barn elskaði ég að
fara til þín þar sem ég vissi að hjá
ykkur afa kæmist ég upp með allt og
yfirleitt aðeins meira. Minningarnar
eru margar og ég mun varðveita
þær vel. Ég kveð þig með þessum
orðum:
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlauztu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn,
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt, sem Guði’ er frá.
Nú héðan lík skal hefja,
ei hér má lengur tefja
í dauðans dimmum val.
Úr inni harms og hryggða
til helgra ljóssins byggða
far vel í Guðs þíns gleðisal.
(Valdimar Briem.)
Þín nafna,
Guðrún Lilja Magnúsdóttir.
Þegar við kveðjum ættingja okkar
fyrir stutta fjarveru gerum við alltaf
ráð fyrir að hittast aftur. Þannig var
það einnig með mig er ég kvaddi
systur mína, Lilju, nú örskömmu
fyrir jól áður en við Sigurður héld-
um í stutta jólaheimsókn til dóttur
okkar í Svíþjóð. Bjóst ég fastlega við
að hitta hana aftur heimkomin, en
margt fer á annan hátt en við gerum
ráð fyrir.
Á gamlársdag fékk ég upphring-
ingu frá syni hennar um að mamma
hans væri látin. Lilla systir mín dá-
in. Þó hún hafi verið sjúk á vistheim-
ili síðustu árin var hún alltaf til, hún
stóra systir mín, sem hafði verið fyr-
irmynd mín og ég held ég megi
segja okkar yngri systranna á svo
margan hátt. Við vorum þrjár syst-
urnar sem ólumst upp á Ægisgöt-
unni og gengum í Landakotsskól-
ann. Lilla var umhyggjusöm eldri
systir sem gladdi okkur þegar hún
byrjaði að vinna. Ég minnist 12 ára
afmælisins þegar hún keypti sjálf
fallegan hring handa litlu systur.
Sex ára aldursmunur gerði það að
verkum að við vorum ekki samferða
í námi eða félagsskap. Hún fór í
Verslunarskólann og átti sína góðu
vinkonu þar, Ernu Mattíasdóttur, en
ég fór í Menntaskólann. Lilla mótaði
okkur á vissan hátt, það sem hún
gerði, það var okkur óhætt að gera.
Hún var svo falleg og smekkleg
stúlka og seinna var heimili hennar
einstaklega fallegt.
Þetta hafa verið erfið ár, styrjald-
arárin, en við ólumst upp í vernduðu
umhverfi og við ástúð foreldra okk-
ar, Dísu frænku og Settu, sem hafði
ömmuhlutverk á heimilinu þótt hún
væri óskyld. Samúð og lífsgildi voru
það veganesti sem mamma veitti
okkur.
Þegar Lilla hafði lokið Verslunar-
skólanum dvaldi hún eitt ár hjá móð-
ursystur okkar, Önnu, sem var bú-
sett í Dallas í Texas. Er mér
minnisstætt hve glæsileg systir mín
var heimkomin og hve freistingin
var mikil að stelast til að máta og
skoða allan farangur hennar á þeim
tíma sem fatnaður var takmarkaður
hér heima.
Við Lilla hófum báðar búskap á
Ægisgötunni í húsi foreldra okkar.
Hún á efri hæðinni með eiginmanni
sínum, Guðmundi Ástráðssyni, en
við Sigurður, þó nokkru seinna, í
kjallaranum. Synir Lillu, Magnús,
Guðmundur Örn og Ástráður Karl
voru miklir uppáhaldsdrengir okkar
allra og leikfélagar elstu barna okk-
ar Sigurðar, þeirra Sigurðar og
Ragnheiðar, þau ár sem við bjugg-
um á Ægisgötunni. Þó að Dísu
frænku þættu krakkarnir stundum
hávaðasamir þá voru þeir hennar
yndi svo barngóð sem hún var. Eftir
lát foreldra okkar fluttu Lilja, Guð-
mundur og Dísa frænka í Staðar-
bakka þar sem systir mín og mágur
áttu einstaklega fallegt heimili. Er
börnum okkar Lilla frænka mjög
minnisstæð, ekki síst glæsilegu jóla-
boðin þar sem þau Guðmundur
veittu af mikilli gestrisni. Krakkarn-
ir nutu þess í ríkum mæli.
Nú er komið að leiðarlokum. Þeg-
ar aðeins bráði af systur minni þeg-
ar ég heimsótti hana seinast leit hún
á mig og sagði: „Þú ert í fallegum
jakka“. Þetta var Lilla.
Ég bið Guð og alla góða vætti að
geyma fjölskyldu hennar um
ókomna tíð. Blessuð sé minning
systur minnar.
Sigrún.
Það var í október 1966. Ég var
þriggja ára og var á leið í heimsókn
til mömmu og litla bróður á Fæðing-
arheimilið. Lilla frænka bauðst til að
punta mig af því tilefni; við stóðum í
eldhúsinu hennar, hún greiddi mér
og hnýtti hvíta slaufu í hárið. Þetta
er ein mín elsta minning og tengist
kærri frænku sem nú er látin.
Lilja var elsta systir mömmu
minnar, Svana í miðið og mamma
yngst. Hún bjó á efri hæðinni í hús-
inu við Ægisgötu ásamt Guðmundi
og strákunum en á miðhæðinni
bjuggu amma og Dísa systir hennar.
Þetta fólk gegndi stóru hlutverki í
mínum uppvexti.
Við systkinin dvöldum gjarnan
hjá ömmu í fríum foreldra okkar. Þá
var farið í skemmtilega bíltúra um
helgar með Lillu og Guðmundi og
nesti borðað á teppi uppi í sveit.
Lilla átti ekki stelpu og hafði því
gaman af að fylgjast með mér og
Ragnheiði systur minni, hún átti
pínulítið í okkur.
Lilla var sérstaklega fríð kona,
smágerð og dökk yfirlitum. Hún var
smekkleg og hafði gott auga fyrir
fallegum fötum og skartgripum.
Lengi vel hélt hún í vonina um að við
Ragnheiður yrðum í svipuðum stíl.
En tískan hafði breyst. Stelpur í
Menntaskólanum við Hamrahlíð á
áttunda og níunda áratugnum gengu
í mussum og lopapeysum ólíkt því
sem Lilla og hinar Reykjavíkurdöm-
urnar gerðu sem gengu í Verslunar-
skólann á stríðsárunum.
Á nýársdag héldu Lilla og Guð-
mundur miklar veislur. Við krakk-
arnir áttum að vera í svefnherbergj-
unum því stofurnar hjá Lillu voru
fullar af fínu dóti sem smáar hendur
gátu hrundið um koll eða kámað út.
Konfektið var hins vegar í skál inni í
stofu og því þurfti að laumast þang-
að svo lítið bæri á til að ná sér í
mola.
Ég var alltaf hálf leið að kvöldi ný-
ársdags í gamla daga. Allt gamanið
var búið og langt til næstu jóla. Það
var líka söknuður sem fyllti hug
minn núna á nýársdag því Lilla
frænka lést daginn áður en þegar líf-
ið er orðið lítið annað en glíma við
óvæginn sjúkdóm er gott að fá hvíld.
Kærar bernskuminningar tengdar
frænku minni munu fylgja mér
áfram.
Solveig.
Í dag kveðjum við Lilju Magn-
úsdóttur eða Lillu frænku eins og
við ávallt kölluðum hana. Lilla var
elsta systir mömmu okkar Sigrúnar
en á milli þeirra er Svana. Minning-
arnar um Lillu tengjast flestar fjöl-
skylduhúsinu efst á Ægisgötunni, en
þar bjó hún lengi á efstu hæðinni
með Guðmundi og sonunum, Magn-
úsi, Guðmundi Erni og Ástráði
Karli, en amma okkar og Dísa
frænka bjuggu á miðhæðinni. Öll
höfum við systkinin svo búið á
neðstu hæð hússins annað hvort
fyrstu ár ævi okkar með mömmu og
pabba eða eftir að við hófum búskap.
Eftir að við fluttumst í Hvassaleitið
var alltaf mikill samgangur við Æg-
isgötuna, ekki síst um jólin. Á að-
fangadag voru allir hjá ömmu, milli
jóla og nýjárs í Hvassaleitinu og hjá
Lillu á nýjársdag þar sem boðið var
upp á ótæmandi gos og nammi, leik-
ið eða spilað bob. Sérstaklega eru
minnisstæðar allar fallegu jólagjaf-
irnar sem við systkinin fengum frá
Lillu og Guðmundi. Á þessum árum
bundumst við systkinin sterkum vin-
áttuböndum við bræðurna.
Við eigum góðar og hlýjar minn-
ingar um Lillu sem ávallt var góð við
okkur systkinin.
Við systkinin vottum Guðmundi
og bræðrunum Magnúsi, Guðmundi
Erni og Ástráði Karli og fjölskyld-
um þeirra innilegustu samúð okkar.
Sigurður, Ragnheiður
og Magnús.
LILJA
MAGNÚSDÓTTIR
✝ Margrét Hjálm-arsdóttir fæddist
á Blönduósi 30. ágúst
1918. Hún andaðist á
Hjúkrunarheimilinu
Víðinesi 1. janúar síð-
astliðinn. Faðir henn-
ar var Hjálmar Lár-
usson, trésmiður og
myndskeri frá
Smyrlabergi í Aust-
ur-Húnavatnssýslu, f.
22.10. 1868, d. 10.8.
1927, dóttursonur
Bólu-Hjálmars. Móð-
ir hennar var Anna
Halldóra Bjarnadótt-
ir frá Klúku í Bjarnarfirði á Strönd-
um, f. 16.4. 1888, d. 9.3. 1964. Mar-
grét átti sex systkini. Þau eru
Sigríður, f. 1910, d. 1986, Ingibjörg,
f. 1913, Jón, f. 1914, d. 1932, Rík-
arður, f. 1916, d. 1992, Kjartan, f.
1920, d. 1984, og Hjálmar, f. 1925.
25.2. 1989. Skildu. Dætur þeirra
eru Margrét, f. 1.12. 1958, Kristín,
f. 20.1. 1960 og Anna Halldóra, f.
3.3. 1965 Maki II Vorsveinn Dal-
mann, f. 28.6. 1934. 4) Sigtryggur
Pétur, f. 17.9. 1941, kvæntur Lilju
Björk Tómasdóttur, f. 22.2. 1953.
Börn þeirra eru Tómas Halldór, f.
12.6. 1972, Kristrún, f. 19.7. 1975 og
Helga, f. 2.4. 1979. 5) Nanna, f. 11.8.
1948, gift Sigurbirni Eið Árnasyni,
f. 4.10. 1946. Börn þeirra eru Forni,
f. 25.8. 1967 og Katrín f. 18.11.
1974. 6) Sesselja, f. 7.6. 1951. Maki I
Sævar Austfjörð, f. 5.1. 1952. Sonur
þeirra er Hörður, f. 4.3. 1969. Maki
II Gestur Halldórsson, f. 1.7. 1937.
Synir þeirra eru Sören, f. 25.3.
1974, Andrés, f. 4.3. 1975 og Krist-
ján Heiðar, f. 26.1. 1979. Barnabörn
Margrétar eru 19.
Síðari maður Margrétar var
Hörður Bjarnason, f. 18.6. 1924, d.
17. 6. 1998.
Margrét var húsfreyja í Forn-
haga í Aðaldælahreppi og síðar í
Reykjavík.
Margréti verður sungin sálu-
messa í Kristskirkju í Landakoti í
dag og hefst athöfnin klukkan 15.
Fyrri maður Mar-
grétar var Forni Jak-
obsson, f. 16.11. 1907,
d. 8.12. 1998. Þau
skildu. Börn þeirra
eru: 1) Jón f. 19.4.
1936, maki Bergljót
Hallgrímsdóttir f. 1.3.
1952. Börn þeirra eru
Arnheiður, f. 30.7.
1975, Droplaug Mar-
grét, f. 2.6. 1978, Eilíf-
ur Örn, f. 26.5.1982 og
Ingibjörg Dóra, f. 16.5.
1988. 2) Hjálmar Jak-
ob, f. 4.12. 1937. Maki I
Svanhildur Svein-
björnsdóttir, f. 1.5. 1947. Skildu.
Börn þeirra eru Margrét Elfa, f.
6.3. 1968, Ríkharður, f. 18.11. 1970
og Sveinbjörn, f. 28.3. 1973. Maki II
Hulda Kristinsdóttir, f. 18.6. 1947.
3) Anna, f. 22.4. 1940. Maki I Sig-
tryggur Jónsson, f. 16.5. 1925, d.
Okkur langar að minnast ömmu
okkar með nokkrum orðum. Þær
eru minnisstæðar heimsóknir henn-
ar og Harðar heim í Haga á sumrin.
Þá var oft gaman og Hörður stríddi
okkur gjarnan en það gerði amma
ekki en trúlega hefur hún samt haft
gaman af. Hún var aftur á móti allt-
af til í að spila. Við spiluðum oft
hjónasæng og hún kenndi okkur all-
ar vísurnar sem fylgdu með spilinu.
Ekki alls fyrir löngu fengum við í
hendur gamlar myndir sem teknar
höfðu verið í einni heimsókn þeirra
og var þá meðal annars verið að
fara í bátsferð á Hagatjörninni.
Amma hafði alveg sérstakt lag á
köttum og átti marga ketti í gegn-
um tíðina. Við munum helst eftir
honum Lurki, sem flestir voru hálf-
hræddir við. Kettir löðuðust alla tíð
að henni og þegar hún fluttist á
Víðines var hún ekki lengi að hæna
að sér köttinn á heimilinu, kött sem
eitt okkar átti einu sinni. Þau okkar
sem hafa verið búsett í Reykjavík í
einhvern tíma hafa notið þeirra for-
réttinda að hitta ömmu reglulega.
Þá var spjallað um allt milli himins
og jarðar, sumt sem maður segir
engum frá og maður hefði aldrei
trúað að óreyndu að hægt væri að
tala um við aldraða ömmu sína. En
skemmtilegast var þó þegar hún fór
að segja frá lífinu þegar hún var
ung og segja sögur af ættingjum
okkar, pabba og systkinum hans
meðal annars. Oft lá vel á henni og
hún kvað, orti og hló. Því miður höf-
um við ekki erft hæfileikann frá
ömmu til að yrkja vísur, og kveðjum
því í óbundnu máli frábæra og ein-
staka konu.
Arnheiður, Droplaug Margrét,
Eilífur Örn og Ingibjörg Dóra.
MARGRÉT
HJÁLMARSDÓTTIR
Elskulegur eiginmaður minn,
EIRÍKUR EINARSSON
bóndi,
Hallskoti,
Fljótshlíð,
lést á Landspítala við Hringbraut mánudaginn
3. janúar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Stefanía Guðmundsdóttir.