Morgunblaðið - 07.01.2005, Síða 30

30 FÖSTUDAGUR 7. JANÚAR 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Skúli BjörgvinSighvatsson
fæddist á Karlsskála
við Reyðarfjörð 27.
september 1920.
Hann andaðist á
heimili sínu að
morgni nýársdags.
Foreldrar Skúla voru
Sighvatur Gunn-
laugsson, f. 5. apríl
1876, d. 15. febrúar
1953 og Svanhildur
Hektorsdóttir, f. 8.
september 1873, d.
26. apríl 1943. Skúli
flutti til Keflavíkur
ásamt foreldrum sínum um 1940.
Hann starfaði lengst af sem húsa-
smiður.
Systkini Skúla, sem eru öll lát-
in, voru a) Gunnlaugur, f. 1900, b)
Ljósbjörg, f. 1902, c) Stefán, f.
1903, d. 1963, d) Steinþór, f. 1906,
d. 1991, e) Anna, f. 1908, f) Jó-
hanna Sigurbjörg, f. 1911, d. 1990
og g) Friðjón, f. 1915, d. 1946.
Bróðir Skúla sammæðra var Örn-
ólfur Sveinsson, f. 1895, d. 1978.
Hinn 10. febrúar 1945 gekk
Skúli að eiga Önnu Jónsdóttur, f. í
Keflavík 1. febrúar 1927. Foreldr-
ar hennar voru Guðfinna Sesselja
Benediktsdóttir húsfreyja og Jón
Eyjólfsson útvegsbóndi. Systkini
Önnu eru Sesselja (látin), Bene-
dikt, Guðrún, Elín-
rós, Eyjólfur, Hólm-
fríður og Kristján
Anton. Skúli og
Anna eignuðust
fimm börn. Þau eru:
1) Sighvatur Svan, f.
1944, maki Valorie
Skúlason, f. 1957,
synir hans eru Ómar
Bjarki, f. 1972 og
Gunnar Erik, f.
1979. 2) Ása, f. 1947,
maki Karl Taylor, f.
1943. Börn þeirra
eru Karl Taylor, f.
1964, d. 1964, Anna,
f. 1968, og Jón Fannar, f. 1976. 3)
Guðfinna Sesselja, f. 1950, maki
Sigurður Tómas Garðarsson, f.
1950. Synir þeirra eru Albert
Svan, f. 1968, Skúli Björgvin, f.
1976 og Garðar Árni, f. 1983 4)
Bryndís, f. 1961, maki Magnús
Sigurður Björnsson, f. 1960. Dæt-
ur þeirra eru Margrét Ósk, f.
1983, Lilja Guðný, f. 1987 og Ásdís
Birta, f. 1996. 5) Svanhildur, f.
1962, maki Hörður Jóhann Geirs-
son, f. 1967. Börn þeirra eru Anna
Rut, f. 1982, Ásgeir Smári, f. 1995
og Laufey Rún, f. 1997. Langafa-
börnin eru sjö.
Útför Skúla fer fram frá Kefla-
víkurkirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 14.
Húsaröðin við Skólaveg í Keflavík,
frá Hringbraut að Sóltúni, er, þegar
ég hugsa til þess, mikil bæjarprýði.
Einn af þeim góðu mönnum sem
gerðu þennan reit jafn fallegan og
raun ber vitni var tengdafaðir minn,
Skúli Sighvatsson. Það sýnir vel
hvern mann hann geymdi, að húsið
sem hann byggði fyrir lífstíð sína er
samræmt heildarmynd götunnar. Þó
er húsið og öll umgjörðin með stíl-
bragði, sem er engu líkt og sýnir að
þar byggði og bjó snyrtimenni sem
hafði næmt auga fyrir því samræmi
sem við dáumst að þegar saman fer
fallegt hús og snyrtilegt umhverfi.
Ég minnist þessa hér því svona
þekkti ég hann í leik og starfi.
Traustur, smekkvís og einlægur
þátttakandi í þeim hópi sem hann
skipaði, en laus við allt framapot og
vegsauka í lífshlaupinu.
Hann lá ekki á liði sínu frekar en
fyrri daginn, þegar við hjónin höfð-
um fengið úthlutaða lóð við Suður-
velli og mælt hafði verið út og settir
niður hælar fyrir hússtæðið. Fyrr en
varði vorum við búnir að slá upp fyr-
ir grunninum og Skúli leyfði að
steypt væri í mótin. Eftir þetta varð
ekki aftur snúið og öll atriði við
byggingu hússins framkvæmd með
hjálp og undir vökulum augum
Skúla. Ég var óhræddur að spyrja
hann ráða, enda auðsótt og í hvert
sinn var ráðið heilt, burtséð frá því
hve einfeldingslega var spurt. Eftir á
að hyggja þá sé ég núna hvernig
hann leiddi mig í gegnum bygging-
arferilinn og sá til þess, á sinn góð-
láta hátt, að ekkert misfærist eða
væri hálfkarað.
Svo margs er að minnast þegar lit-
ið er um öxl og hugsað til ógleym-
anlegra atvika úr ferðalögum m.a.
sumarfrís í Hollandi, minnisstæðrar
veiðiferðar í Veiðivötn og ótal göngu-
ferða vítt um Reykjanesið.
Á síðastliðnu sumri áttum við
Maddi sérstakar ánægjustundir með
Skúla er við fórum saman á heima-
leiki Keflavíkur í knattspyrnu. Þær
stundir munu ylja okkur um hjarta-
rætur og gefa okkur tilefni til að
heiðra minningu hans, með því að
mæta áfram á völlinn og hvetja okk-
ar menn.
Kærar þakkir fyrir samfylgdina
og umhyggjuna. Megi Guðs blessun
fylgja Önnu, ástinni í lífi þínu.
Sigurður T. Garðarsson.
Þær voru blendnar tilfinningarnar
sem fóru um mig þegar ég heyrði frá
honum pabba að hann afi Skúli hafði
kvatt okkur í hinsta sinn. Það er allt-
af sárt að missa einhvern náinn og
blessunarlega hef ég sloppið við það
að mestu. En á hinn bóginn var þetta
nú hinsta óskin hans afa, því sá gamli
var orðinn aldurhniginn og tilbúinn
kallinu mikla. Þjáningar einkenndu
hans síðustu ár og þó að þær lík-
amlegu hafi verið til staðar voru þær
andlegu enn meiri, því afi vildi alltaf
vera eitthvað að sansa, gera við úti í
skúr eða taka til hendinni. Það fór
illa í hann að geta ekki verið á fótum
að takast á við eitthvað sem hann
vildi koma í verk. Þó ég hafi nú ekki
þekkt hann afa manna best, þá var
það sem ég þekkti til hans af öllu því
besta. Þegar ég var spurður um fjöl-
skylduhagi og nafnið hans afa Skúla
bar á góma, þá fylgdi orðið dugnaður
nafni hans nánast undantekninga-
laust. Já hann afi Skúli var mann-
taksmaður. Húmorinn hjá þeim
gamla var líka á sínum stað þótt
hann hafi sjaldan flaggað honum. Afi
sá meira segja húmor í því að vera á
sínum lokastundum, en þegar ég
spurði hann fyrir fáeinum vikum
hvort hann vildi ekki fara að skella
sér út og viðra sig aðeins, þá svaraði
hann: Jú jú, ég vil bara drífa mig upp
í kirkjugarð. Nú er ég eini „Skúlinn“
eftir í fjölskyldunni og ber nafnið
með stolti. Ég kveð þig afi minn með
stöku eftir tengdamóður þína, sem
hún ástkær eiginkona þín og elsku-
leg amma mín sönglaði fyrir okkur á
dánardegi þínum í stofunni á Skóla-
vegi.
Hingað berst mér hljómur skær,
heyrið nú hvað klukkan slær,
dagleið einni er dauðinn nær
í dag heldur en var í gær.
(Guðfinna Sesselja Benediktsdóttir.)
Hvíl í friði, elsku afi minn.
Skúli Björgvin.
Nýársdagur staðfesti líkt og
margir aðrir dagar að lífið er líkt og
veðrið, það skiptast á skin og skúrir.
Að loknum hátíðarhöldum gamlárs-
dags og fögnuði yfir að nýtt ár væri
hafið hófst nýársdagur með símtali
um að afi Skúli væri dáinn.
Minningarnar um afa eru margar
en það sem kemur fyrst upp í hug-
ann er afi að skemmta yngstu afa- og
langafabörnunum. Hann hafði gam-
an af börnum og síðustu ár var fátt
sem gladdi hann meira en heimsókn-
ir þeirra.
Hafragrautur, fótbolti, kartöflur,
sviðakjammar, vasahnífur og græn
Lada er meðal þess sem vekur upp
góðar minningar. Þegar við afabörn-
in fengum að gista hjá ömmu og afa á
Skólaveginum var spennandi að
vakna með afa á morgnana og fá
hafragraut eins og hann. Hann borð-
aði oftast hafragraut á morgnana og
svo var einnig á gamlársdagsmorg-
un, allt til síðasta dags. Afi naut þess
að búa í návígi við fótboltavöllinn í
Keflavík enda hafði hann mikinn
áhuga á fótbolta. Hann studdi Kefla-
víkurliðið af heilum hug og fór á leiki
þegar færi gafst eða fylgdist með af
efri hæð hússins á Skólaveginum,
þar sem knattspyrnuvöllurinn blasti
við. Bak við húsið á Skólaveginum
var til margra ára stór kartöflugarð-
ur sem með árunum hefur minnkað í
samræmi við íbúafjölda í húsinu.
Ósjaldan fengum við krakkarnir að
vera með í að setja niður og taka upp
kartöflur. Nýuppteknar, soðnar
kartöflur voru eitthvað sem afa
fannst gott og gat farið mörgum og
fögrum orðum um.
Afi og amma ferðuðust mikið um
landið og höfðu gaman af. Til margra
ára áttu þau græna Lödu sem flutti
þau hvert sem þau vildu. Okkur
fannst þetta alltaf frekar ljótur bíll
en afi var hæst ánægður með hann
og oft kom það fyrir í þessum úti-
legum þeirra að bílnum var lagt fyrir
utan veg og þau sváfu í bílnum. Í úti-
legum var afi alltaf með vasahnífinn í
vasanum og líklega átti hann þar
sæti öllum stundum. Minnisstæð eru
augnablik þar sem afi sat úti í nátt-
úrunni, borðandi sviðakjamma með
vasahnífnum. Fyrir ungt afabarn var
þessi sjón sérkennileg en jafnframt
skemmtileg og ekki var minna
spennandi að láta afa stinga upp í sig
bita af sviðahaus með vasahnífnum.
Þetta er bara brot af því sem
geymt er í minningarskúffunni um
afa Skúla. Afi var góður maður og
vinnusamur en hin síðari ár, þegar
heilsunni tók að hraka, var augljóst
að það átti illa við hann að vera upp á
aðra kominn.
Elsku amma, megi góður guð
styrkja þig í sorginni. Afi Skúli; hvíl í
friði.
Anna Karlsdóttir og
Jón Fannar Karlsson.
Skúli Björgvin Sighvatsson var
ákaflega dagfarsprúður maður.
Hann var að eðlisfari dulur, trúr og
traustur. Þeim sem stóðu honum
næst opnaði hann, á góðum stund-
um, hug sinn og hjarta. Ytri glæsi-
leiki hans duldist engum en verk-
lagni hans og úrræði vöktu aðdáun
þeirra sem nutu verka hans og vin-
áttu.
Ég naut þeirrar gæfu að alast upp
í kærleiksríku samfélagi sem borið
var uppi af foreldrum mínum og
elstu systkinum, sem voru hvert af
öðru að festa ráð sitt í bernsku minni
og þar á meðal Anna systir mín.
Samlífssaga þeirra Önnu og Skúla er
því ofin í endurminningasjóð minn,
sem ég nú, í hlýhug og þökk, sé líða
hjá með áherslu á sérstöðu mágs
míns Skúla. Sífellt voru að koma
fram hæfileikar sem maður vissi al-
mennt ekki að hann byggi yfir fyrr
en aðstæður kölluðu þá fram. Kross-
gátur, myndagátur ásamt útsjón við
tafl- og spilaborð, svo dæmi séu tek-
in, allt var þetta honum eðlislæg list
við að fást.
Atvikin höguðu því þannig, að
snemma morguns á fæðingardegi
frumburðarins varð hann að hlýða
kalli og halda til síldveiða en framan
af voru sjómennska og fiskvinnsla
hans aðalstörf. Í frystihúsinu Jökli
hf. var Skúla eitt sinn fenginn hamar
til að aðstoða smiði. Guðmundur
smíðameistari Skúlason sá þá strax
að þennan mann þyrfti hann að fá í
vinnuflokk sinn og eftir það varð tré-
smíðavinna aðalstarf Skúla.
Um þetta leyti hófst hann handa
við að koma upp húsi sínu á Skóla-
vegi 24, sem fjölskyldan flutti í um
miðjan sjötta áratuginn.
Um dagana hef ég kynnst mörg-
um sem lagt hafa á sig þrotlaust
starf við að koma yfir sig þaki en
enginn stendur framar Skúla í þeim
efnum enda má segja að öll þau verk
sem hann tók sér fyrir hendur léku í
höndum hans. Natni og vandvirkni
einkenndu framar öðru vinnubrögð
hans.
Meðan við bjuggum enn heima á
Túngötu hófst gagnfræðaskóla-
ganga mín og þar með nám í dönsku
og ensku. Þá kom á daginn að Skúli
var betri en enginn í leiðsögn í fram-
andi tungum.
Þegar hagur fólks fór almennt að
vænkast svo að tími bílaeignar al-
þýðufólks rann upp, þá var engin
fyrirstaða hjá Skúla, því að á daginn
kom að hann hafði ungur tekið bíl-
próf. Svo var kominn hér tónlistar-
skóli þegar yngstu dætur þeirra
hjónanna voru að komast á legg og
þá var keypt píanó, sem Skúli lék á af
fingrum fram jafnt sem eftir nótum.
Við eftirgrennslan vitnaðist mér að
hann hafði ungur numið hljóðfæra-
leik á æskustöðvunum fyrir austan
og m.a. leikið fyrir dansi á harmon-
íku.
Já, hann Skúli var svo sannarlega
mörgum góðum kostum búinn, kost-
um sem komu svona í ljós einn af
öðrum við löng og náin kynni. Hann
hafði líka unun af því að njóta sum-
arblíðunnar, ferðast um landið og
tjalda á fögrum stöðum, rölta um
haga og rifja upp nöfn fugla, jurta og
kennileita. Ég kvaddi Skúla heima í
rúmi sínu að morgni gamlársdags,
hann var búinn að heyja langt sjúk-
dómsstríð en hugsunin og minnið var
óbilað. Undir morgun á nýársdag
sofnaði hann til feðra sinna. Önnu
systur minni og fjölskyldu hennar
flytjum við hjónin innilega samúðar-
kveðju.
Kristján A. Jónsson.
SKÚLI BJÖRGVIN
SIGHVATSSON
✝ Ásgeir Þórarins-son fæddist í
Reykjavík 27. okt
1922. Hann lést á
Líknardeild Landa-
kots 28. desember
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru hjónin
Theodora Oddsdótt-
ir, f. í Reykjavík 8.
nóv. 1898, d. 20. apríl
1982 og Benedikt
Þórarinn Dúason,
skipstjóri í Reykjavík
til 1939 síðar skip-
stjóri og hafnarstjóri
frá 1950 á Siglufirði,
f. á Akureyri 19. maí 1895, d. 19.
ágúst 1976. Systkini Ásgeirs eru
Aldís Dúa f. 23. sept 1921, Brynja
f. 4. sept. 1924 og Ása Hafdís f. 28.
ágúst 1928, d. 10. júní 2003.
Ásgeir kvæntist 7.
október 1955 Katr-
ínu Valtýsdóttur, f. í
Stettin í Þýskalandi
5. sept. 1926, d. 7.
ágúst 1979.
Sonur Ásgeirs og
Stefaníu Frímanns-
dóttur er Guðmund-
ur Þórarinn f. 22.
júlí 1943, hann á tvö
börn. Börn Ásgeirs
og Ástu Teitsdóttur
eru Esther, f. 17.
mars 1945. Hún á
þrjú börn, og Bragi
f. 26. mars 1950,
hann á dóttur og stjúpson. Barna-
börnin eru 16.
Ásgeir verður jarðsunginn frá
Digraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Elsku afi Geiri.
Með örfáum orðum langar okkur
að kveðja þig og biðjum guð að
vernda þig og blessa.
Í bernsku okkar vorum við mikið á
heimili ömmu Ástu.
Á sunnudögum var nokkuð víst að
þú kæmir í heimsókn til ömmu og
gæfir okkur þúsundkall ef vel lá á.
Fórum við í marga bíltúrana á
vörubílnum niður á bryggju, keypt-
um ís og keyrðum um, reyndir þú að
fræða okkur um skipin, hvað þau
hétu og hvaðan þau kæmu, sem var
þitt áhugamál.
Á fullorðinsárum og eftir að amma
Ásta var ekki lengur hjá okkur að
halda fjölskyldunni saman, þá voru
samskipti okkar stopulli og meira á
þínum forsendum.
Gerðum við systurnar þér ljóst að
þú værir alltaf velkomin á heimili
okkar, því við vissum að ekki þýddi
að bjóða þér, þú vildir koma þegar
þér passaði.
Stundum hittumst við daglega og
aðra tíma leið langur tími á milli.
Duglegastur varst þú að heim-
sækja okkur þegar við vorum heima
með börnin okkar lítil. Hjá Ástu
varstu tíður gestur í Ofanleitinu og
komst gjarnan í kaffi og nýbakaða
súkkulaðiköku. Minnisstæðustu tím-
arnir mínir með þér, afi minn, voru
þegar ég og fjölskyldan mín bjugg-
um í Safamýrinni, þá voru dæturnar
eins og tveggja ára gamlar og þú ný-
hættur að vinna. Áttir það nú ekki
við þig frekar en annað iðjuleysi.
Mættir þú daglega til mín í heilt ár
og bauðst til að keyra mig í vinnuna
og dæturnar í leikskólann, eina sem
hægt var að gera fyrir þig í staðinn
var að eiga rúgbrauð með sméri,
Moggann og stöku ákavíti inn á milli.
Var þetta sérstakur og góður tími til
að kynnast þér betur, afi minn.
Fluttumst við síðar erlendis og
hittumst eingöngu með löngum milli-
bilum næstu árin. Við sendum bréf
og fjölskyldu-video en fengum aldrei
nein svör. Seinna vissum við að þú
geymdir þetta allt og varðveittir og
voru tár á hvarmi þegar þú horfðir á
myndefnið. Það var ekki þinn vani að
sýna miklar tilfinningar, nema ein-
hver ætti bágt, þá varstu fyrstur
manna að hjálpa til: Gamall maður
staulast yfir götu í hálku og þú sagð-
ir: Æ vonleysinginn, ég þekki hann,
best að skutla honum heim.
Ein frægasta setning þín var þeg-
ar einhver hlauparinn skokkaði um
bæinn: Helvíti verður hann hraustur
þessi, þegar hann drepst.
Eiginlega má segja þetta um þig
því hraustur varstu alltaf og varðst
þú mest hissa sjálfur að þú skyldir
veikjast. En sem betur fer, afi minn,
var þetta ekki langt stríð, það hefðir
þú ekki viljað. Erum við innilega
þakklátar fyrir þann tíma sem við
höfðum með þér þessa síðustu daga.
Hvíl í friði, afi minn, og mundu
hvíslið.
Fyrir hönd okkar systra,
Olga J. Stefánsdóttir.
ÁSGEIR
ÞÓRARINSSON
Elskulegur sambýlismaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
JÓHANNES ÓLAFSSON,
Ásum 4, Hveragerði,
áður Ásum í Stafholtstungum,
lést á heimili sínu miðvikudaginn 5. janúar.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Margrét Larsen,
Þórhildur Erla Jóhannesdóttir, Larry Sutherland,
Kristján Jóhannesson, Vigdís Hallfríður Guðjónsdóttir,
Björn Jóhannesson,
Jóhannes Jóhannesson, Kristín Elísabet Möller,
Sigríður Guðný Jóhannesdóttir, Skúli Guðmundsson,
Ólafur Ingi Jóhannesson, Kolbrún Sigurðardóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.