Morgunblaðið - 07.01.2005, Qupperneq 34

34 FÖSTUDAGUR 7. JANÚAR 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Almut Alfonssonfæddist í Rends-
burg í Þýskalandi 9.
júlí 1936. Hún lést á
líknardeild Landspít-
alans í Kópavogi 29.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru dr. Otto
Andresen barna-
læknir í Rendsburg,
f. 18. júlí 1900, d. 24.
sept. 1980, og kona
hans Erika Andre-
sen, fædd Daubitz 6.
júlí 1901, d. 22. okt.
1995. Systkini Almut
eru: Karin, f. 21. febrúar 1927;
Erika, f. 29. mars 1930; Elke, f.
24. janúar 1935; Peter-Boy, f. 6.
nóvember 1942, d. 27. júlí 1994,
og Thomas, f. 6. nóvember 1942,
d. 19. júní 1960.
Hinn 5. marz 1959 giftist Al-
mut Þorvarði Alfonssyni þjóð-
hagfræðingi frá Háskólanum í
Kiel, síðar framkvæmdastjóra
Iðnþróunarsjóðs. Foreldrar hans
voru Alfons, bakari, kaupmaður
og símstjóri í Hnífsdal og hrepp-
stjóri í Eyrarhreppi, f. 4. febr.
1893, d. 19. maí 1975, Gísla Frið-
riks skipasmiðs á Ísafirði, Jóns-
sonar og Helga húsmóðir, f. 18.
nóv. 1895, d. 19. jan. 1981, Sig-
urðardóttir, kaupmanns, útgerð-
armanns og fisk-
verkanda í Hnífsdal
og á Langeyri í
Álftafirði, Þorvarð-
arsonar.
Börn þeirra eru:
1) Ingunn húsmóðir
í Reykjavík, f. 10.
ágúst 1959, gift
Erni Guðmundssyni
veitingamanni, f. 14.
sept. 1962. Börn
þeirra eru Þorvarð-
ur, f. 30. jan. 1989,
og Lárus Örn, f. 13.
febr. 1994, 2) Auður
Björg húsmóðir og
hjúkrunarfræðingur í Reykjavík,
f. 3. ágúst 1964, gift Þorsteini
Inga Víglundssyni iðnaðarverk-
fræðingi, f. 10. júní 1962. Börn
þeirra eru Alma Björg, f. 2. júní
1998, og Víglundur Ottó, f. 4.
júní 2002, 3) Sigurður Ottó við-
skiptafræðingur, f. 17. jan. 1975.
Fyrir giftingu vann Almut við
bankastörf í Rendsburg. Þau
Þorvarður fluttu til Íslands í
september 1959. Auk húsmóður-
starfa vann Almut sem sérhæfð-
ur aðstoðarmaður við sjúkra-
þjálfun á Borgarspítalanum í 16
ár.
Almut verður jarðsungin frá
Áskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Við lát tengdamóður minnar
koma upp í hugann minningar frá
samverustundum okkar. Hugurinn
reikar fyrst til liðins sumars þegar
fjölskyldan heimsótti æskuslóðir
hennar í Rendsburg í Þýskalandi.
Ferðin var farin á ættarmót afkom-
enda Ottós og Eriku Andresen, for-
eldra hennar. Á þeim hálfa mánuði
sem við dvöldumst í Rendsburg
kynntumst við mörgu sem á daga
hennar og fjölskyldunnar hafði drif-
ið og hvaða aðstæður það voru sem
hvað mest mótuðu hana í uppvext-
inum í Þýskalandi. Þarna gafst okk-
ur tækifæri til þess að heimsækja og
skoða þá staði sem oft höfðu verið
nefndir af Almut og Þorvarði, hvar
þau hefðu kynnst og stigið sín fyrstu
spor saman. Sögur frá þessum árum
urðu lifandi þegar gengið var um
garða og götur í Rendsburg, með-
fram Kílarskurðinum og um mið-
borg Kílar þar sem þau höfðu geng-
ið um ung og ástfangin fyrir 46
árum. Þegar sögur voru rifjaðar upp
af ýmsum prakkarstrikum sem hún
hafði framið í æsku ásamt Ingrid
vinkonu sinni er greinilegt að svona
var hún alltaf, létt í lund og glettin.
Þegar þær systurnar Almut, Erika
og Elke komu saman og rifjuðu upp
sögur frá sínum æskuárum var
greinilegt að hjartahlýja hennar í
garð náungans var mótuð í æsku.
Samviskusemin sem einkenndi
Almut alla tíð átti rætur í fjölskyldu-
lífinu og þeim aðstæðum sem krefj-
ast þess að þú vinnir öll verk af sam-
viskusemi ef þú ætlar að standa þig í
lífinu. Þannig agaði hún listhneigð
sína og listfengi og náði ótrúlegum
árangri í meðferð vatnslita, en
margar fegurstu myndir hennar
prýða heimili fjölskyldunnar eins og
dýrgripir. Ég minnist margra veiði-
ferða með fjölskyldunni og þeirrar
glettni sem fylgdi þegar betur aflað-
ist hjá henni en okkur strákunum,
og hvað þá þegar rifjuð var upp sag-
an af hennar stærsta laxi, sem eng-
inn okkar laxa hefur komist í hálf-
kvisti við. Öll verk sem Almut vann
voru unnin í góðum anda, allt gert
með bros á vör og með léttu spjalli
og umhyggju fyrir náunganum, en
aldrei skilið eftir hálfunnið verk,
ekkert hálfkák og mestar kröfur
gerðar til eigin verka.
Blessuð sé minning hennar.
Þorsteinn Ingi Víglundsson.
Það hefur ávallt verið mikil sam-
heldni hjá okkur frændsystkinunum
sem ólumst upp saman í Stekkjar-
húsinu í Hnífsdal. Við sem uxum þar
úr grasi á fyrri hluta 20. aldarinnar
ólumst upp við það að fjölskyldan
starfaði saman og stæði saman í
gegnum þykkt og þunnt. Það var því
mikil eftirvænting í loftinu hjá fjöl-
skyldunni þegar hann Þorvarður
bróðir okkar kom heim frá hag-
fræðinámi í Þýskalandi með þýska
konu sér við hlið. Auðvitað vissum
við að hann Varði okkar rasaði ekki
um ráð fram í mikilvægri ákvörðun
eins og þeirri að velja sér maka.
Almut var mægð þeim mikla Ís-
landsvini prófessor Kuhn en hann
var giftur íslenskri konu. Kuhn
kenndi við Kielarháskóla þar sem
Varði nam hagfræðina. Þau Almut
og Varði höfðu eignast dóttur í
Þýskalandi, Ingunni, og var hún á
fyrsta ári þegar þau komu hingað til
landsins.
Ekki ber að orðlengja um það að
Almut heillaði okkur frá fyrstu mín-
útu með elskulegri og eðlilegri fram-
komu sinni. Þá breytti það engu þó
nokkrir erfiðleikar yrðu með sam-
ræður í fyrstu, mikil jákvæðni og út-
geislun Almutar leysti alla slíka
tímabundna erfiðleika. Fyrstu mán-
uðina bjó fölskyldan hjá Óla bróður
og Siggu og varð úr því mikill vin-
skapur. Umhyggja Almutar fyrir
heimilinu og fjölskyldunni kom
strax í ljós og með einstökum dugn-
aði sínum og góðum gáfum tókst
henni á undra skömmum tíma að
falla inn í lífið á Íslandi. Við mág-
konurnar hennar úr Hnífsdal og
Sigga nutum þess að vera í sam-
vistum við þau Almut, Varða og fjöl-
skylduna og bar aldrei skugga á þau
samskipti. Okkur finnst hún hafa
verið kölluð burt allt of snemma en
hún barðist gegn illvígu krabba-
meininu af miklum kjarki til síðustu
stundar. Kjarkur hennar og andlegt
þrek í veikindunum var slíkt að það
hjálpaði mörgum á spítalanum sem
áttu við svipaða erfiðleika að stríða
og hún.
Við kveðjum Almut okkar með
miklum söknuði en um leið þakklæti
fyrir yndislegar samverustundir á
lífsleiðinni. Megi Guð styrkja þig
kæri Varði í sorginni og börnin,
tengdabörnin og barnabörnin.
Blessuð sé minningin um Almut Alf-
onsson.
Ólafía, Helga, Ólöf og Sigríður.
Fallin er frá mæt kona, Almut
Alfonsson.
Fyrstu kynni okkar af Almut var
fyrir um 45 árum þegar hún rúm-
lega tvítug kom með Þorvarði móð-
urbróður okkar vestur í Hnífsdal að
hitta tengdaforeldra sína og fjöl-
skyldu. Ekki náðum við að halda
uppi miklum samræðum í fyrstu
heimsókninni, enda Almut nýflutt til
landsins frá Rensburg í Þýzkalandi
með Þorvarði og frumburðinum Ing-
unni þá fjögurra vikna. Þrátt fyrir
tungumálaerfiðleika vann þessi
myndarlega kona strax hug okkar
og hjörtu. Síðar kynntumst við enn
frekar mannkostum hennar. Ætíð
var mikil tilhlökkun hjá okkur þegar
von var á fjölskyldunni í heimsókn,
hvort sem var um páska þegar farið
var á skíði eða síðsumars þegar farið
var til berja, veitt eða annarrar úti-
vistar notið. Alltaf var stutt í kímni-
gáfuna hjá Almut og seinni árin var
gaman að rifja upp með henni gömlu
stundirnar úr Hnífsdal. Allar þessar
skemmtilegu samverustundir með
Almut og fjölskyldu viljum við
þakka.
Heimili Almutar og Þorvarðar
stóð okkur ávallt opið þegar við
dvöldum um lengri eða skemmri
tíma í Reykjavík og nutum við þá
gestrisni og hlýju þeirra hjóna.
Almut var mikill fagurkeri, hún
var listræn, hreifst af fallegum hlut-
um og fegurð í lífinu. Umhyggja fyr-
ir fjölskyldunni var alltaf forgangs-
verkefni hjá Almut, og var hún stolt
af börnum sínum og barnabörnum,
enda bera þau foreldrum sínum gott
vitni. Minningar um hana munum
við varðveita í hjörtum okkar.
Kæru Þorvarður, Ingunn, Auður,
Sigurður Ottó og fjölskyldur, Guð
veri með ykkur á þessari erfiðu
stundu.
Gréta, Helga, Gunnar, Kristján,
Aðalbjörg og fjölskyldur.
Við minnumst Almutar með sökn-
uði og mikilli hlýju. Þegar við hittum
hana fyrst kom hún okkur fyrir
sjónir sem mjög framandi, hún tal-
aði ekki íslensku og fannst okkur
sem börnum það mjög sérstakt.
Hún var samt svo jákvæð, ófeimin
og dugleg að bjarga sér í samskipt-
um við okkur, þannig að ekki leið á
löngu þar til hún bræddi hjörtu okk-
ar allra. Síðan hefur hún alltaf verið
í miklu uppáhaldi hjá okkur systk-
inunum úr Álfheimum 24.
Hún var alltaf glæsileg og mjög
smekkleg í öllu sem hún tók sér fyr-
ir hendur. Við minnumst sérstak-
lega hve hún var alltaf jákvæð í garð
fólks og sýndi öllum sem hún kynnt-
ist áhuga. Hjá Almut skiptu allir
máli og hún bar ævinlega með sér
smitandi glaðværð þannig að ekki
var hægt annað en að hrífast með
henni og þannig tókst henni jafnan
að fá mann til að kætast í amstri
hversdagsleikans. Hún var stolt af
uppruna sínum og bar með sér nýja
siði, sem við höfðum ekki kynnst áð-
ur og menningu, sem sem hún hélt á
lofti og var mjög gaman fyrir okkur
að kynnast. Það var alltaf mikill
samgangur á milli fjölskyldnanna og
við minnumst allra boðanna og
heimsóknanna til þeirra Almutar og
Þorvarðar þar sem alltaf ríkti létt-
leiki og gleði. Við erum einnig þakk-
lát fyrir stuðning og hjálp, sem hún
og Þorvarður veittu okkur á erfiðum
tímum.
Við vottum Þorvarði, börnum,
tengdabörnum og barnabörnum
hennar okkar innilegustu samúð og
biðjum guð að blessa minningu
hennar.
Þorgerður, Grétar og Bryndís.
Það er sárt að kveðja en í dag
verð ég að setjast niður til að minn-
ast hennar Almut, vinkonu minnar
með nokkrum fátæklegum orðum.
Við Almut kynntumst fyrir nær
45 árum, þá nýlega búnar að setjast
að hér í ókunnu landi þangað sem
við fylgdum mökum okkar sem
höfðu verið við nám í Þýskalandi.
Við höfðum mjög svipaðan bak-
grunn: Báðar fæddar og uppaldar í
Norður-Þýskalandi á svipuðum slóð-
um: Almut í Rendsburg og ég í
Hamborg. Feður okkar voru báðir
læknar. Þannig höfðum við margt
sameiginlegt til að byggja vinskap
okkar á. Við fylgdumst með börnum
okkar vaxa úr grasi og skiptumst á
skoðunum um allt sem varðaði upp-
eldi þeirra.Við gátum líka talað um
allt milli himins og jarðar. Stundum
gat hún verið mjög gagnrýnin en á
uppbyggilegan hátt. Ég bað Almut
um að vera guðmóður yngra sonar
míns og Almut bað mig síðar að vera
guðmóður Sigurðar Óttós. Þannig
bundumst við enn fastari böndum.
Það var alltaf mjög gott að spyrja
Almut ráða: Hún var mjög ráðagóð,
næm og vönduð kona. Hún var besta
vinkona mín og fráfall hennar veldur
mér mikilli sorg. Ég vil minnast
hennar eins og ég sá hana síðast
þegar ég heimsótti hana á sjúkra-
húsi: Ærðrulaus eftir hetjulega bar-
áttu við skæðan sjúkdóm sagði hún
við mig: Ingrid, ég óttast dauðann
ekki. Þessi orð báru vitni um mikið
innra uppgjör og þannig hafði Almut
sigrast á óttanum við það sem var
óumflýjanlegt.
Ég votta aðstandendum hennar
innilega samúð og bið góðan guð að
veita þeim styrk í sorg þeirra eftir
ástríka eiginkonu, móður, tengda-
móður og ömmu.
Ingrid.
Einstök kona hefur kvatt okkur.
Almut starfaði með okkur í
sjúkraþjálfun Borgarspítalans /
Sjúkrahúsi Reykjavíkur í 16 ár. Hún
var sérhæfður aðstoðarmaður
sjúkraþjálfara oftar nefnd aðalstoð.
Almut var alltaf í hálfu starfi á móti
Villu og unnu þær sem einn maður
og voru í daglegu tali kallaðar
Vilmut. Villa og við hinar vorum
lengi að jafna okkur á því þegar Þor-
varður ,,lokkaði“ Almut úr vinnu
þegar hann fór á eftirlaun.
Almut kenndi okkur margt í sam-
bandi við vinnulag. Hún var hrein og
bein, frábær starfsmaður og um-
hyggja og natni við sjúklinga sér-
stök. Henni féll aldrei verk úr hendi
og þótti við heldur seinar til verka
oft á tíðum. Stundum gekk vinnu-
gleðin svo langt að hún tók saman
það sem gert hafði verið klárt fyrir
sjúkling áður en hann kom.
Almut var einstaklega smekkleg
og vel til höfð og meira að segja
samanbrotnir vinnujakkar hlutu
ekki náð fyrir hennar augum og
voru straujaðir upp á nýtt áður en
hún gat hugsað sér að ganga í þeim.
Á árlegu vorgrilli deildarinnar,
þar sem áhersla er lögð á búninga,
sló Almut ævinlega í gegn. Fiðrildi
voru hennar uppáhald og gleymir
enginn stráhattinum sem hún mætti
með eitt vorið alsettan fiðrildum.
Í mörg ár var eitt mesta tilhlökk-
unarefni jólanna þegar Almut mætti
í jólabúningnum.
Þetta var peysa með stóru blikk-
andi jólatré – síðan voru það rauðu
buxurnar – sokkar með bjöllum og
svo breytilegt milli ára með höfuð-
fatið.
Henni var mjög umhugað að tala
rétta og góða íslensku, bað hún stöð-
ugt um að vera leiðrétt og spurði oft
um beygingar. Hún átti þó sín
augnablik og er ennþá „Skálað fyrir
tuddið“ í okkar hópi.
Í heimboðum hjá Almut og Þor-
varði nutum við þvílíkrar gestrisni
og umgjörðin var öll svo glæsileg að
við breyttumst í drottningar.
Þó að Almut væri hætt að vinna á
spítalanum tók hún þátt í fé-
lagsstarfinu og fylgdist með öllu og
öllum.
Kæri Þorvarður og fjölskylda, við
vottum ykkur okkar dýpstu samúð.
Ég felli tár, en hví ég græt?
Því heimskingi ég er!
Þín minning hún er sæl og sæt,
og sömu leið ég fer.
(Kristján Jónsson Fjallaskáld.)
Fyrir hönd samstarfsfólks í
sjúkraþjálfun.
Kalla, Sara Harpa
og Vilhelmína.
Hlýja, kærleikur, gleði og vin-
semd einkendu viðmót Almutar, og
þessa nutum við öll í ríkum mæli,
sem urðum þeirrar gæfu aðnjótandi
að vera nágrannar hennar í mörg ár.
Alltaf fylgdi ferskur andi samtölun-
um við Almut.
Í Hávamálum stendur:
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
Við vottum fjölskyldu hennar
samúð okkar og biðjum góðan Guð
að styrkja fjölskylduna á þessum
erfiðu tímum.
Eyþór, Christa og fjölskylda.
Kær vinkona okkar, Almut Alf-
onsson, hefur kvatt eftir 3ja ára
stranga baráttu við krabbamein.
Kynni okkar hófust á námsárun-
um í Kiel í Þýskalandi þar sem hún
og Þorvarður felldu hugi saman,
kynni sem síðar urðu að einlægri og
djúpri vináttu sem hefur staðið síð-
an. Hún kallaði okkur íslensku fjöl-
skylduna sína.
Fyrir 45 árum fylgdi hún Þorvarði
til Íslands sem varð hennar heima-
land síðan. Hún kom með Ingunni
dóttur sína kornunga, síðar bættust
Auður og Sigurður Ottó í barnahóp-
inn. Hún talaði ekki málið þegar hún
kom hingað. Fjölskylda Þorvarðar
tók vel á móti henni og hjálpaði
henni á alla lund sem best þau gátu í
þessum erfiðleikum í upphafi. Hún
ávann sér traust, virðingu og vináttu
þessa fólks alls, sem mat hana mjög
mikils og hún hefur ætíð stutt síðan.
Almut var glæsileg og hafði mikla
persónu, hvar sem hún fór var vel
tekið eftir henni. Hún var fé-
lagslynd, skemmtileg og glaðvær,
með gott skopskyn, hafði ákveðnar
skoðanir án þess að vera hávær og
var mikill vinur vina sinna. Hún var
mikil móðir og húsmóðir og mjög
góð heim að sækja enda oft gest-
kvæmt á heimilinu.
Í 16 ár vann hún hjá sjúkraþjálf-
urum á Borgarspítalanum. Það starf
féll henni vel, átti afar vel við hana
að blanda geði við folk og með glað-
værð sinni reyndist hún skjólstæð-
ingunum vel. Samstarfshópurinn
var henni líka afar dýrmætur.
Í nokkur ár bjuggum við í sama
húsi og áttum dagleg samskipti en
síðar hefur oftast verið stutt á milli
heimila okkar og samfundir tíðir.
Við söknum vinar í stað og óskum
henni velfarnaðar á eilífðarbraut-
inni.
Þorvarði, Ingunni, Auði, Sigurði
Ottó, og fjölskyldum þeirra vottum
við einlæga samúð. Guð blessi ykkur
öll.
Sigríður og Úlfur.
Kær vinkona hefur kvatt. Almut
var einstök persóna og eftirminni-
leg. Í allmörg ár hefur hún átt fast
sæti í hópi fólks sem ég leiðbeini
með pensla og liti. Hún var fagur-
keri og áhugi hennar á myndlist var
mikill, enda mætti hún staðfastlega
meðan heilsan entist. Hún var
manna fyrst á staðinn þegar farnar
voru ferðir á myndlistarsýningar og
fallega unnar vatnslitamyndir eftir
hana voru á sýningu Myndlistaskól-
ans MYND-MÁLS fyrir 3 árum.
Almut gaf mikið af sér og miðlaði
okkur hinum ýmsu ógleymanlegu úr
reynsluheimi sínum. Hún var ákveð-
in í skoðunum og vel var hlustað á
ályktanir hennar og það sem hún
hafði til málanna að leggja hverju
sinni.
Hún var glettin og sá spaugilegar
hliðar tilverunnar öðrum augum en
margur annar. Hún iðaði af kímni
þegar hún sagði okkur að hún starf-
aði sem „sérhæfður aðstoðarmaður
sjúkraþjálfara“. Titilinn bar hún
fram hægt og skýrt eins og þýski Ís-
lendingurinn Almut ein gat gert.
Einhverju sinni kenndi hún okkur
göngu-æfingar til að styrkja ökkl-
ana „svo að við misstígum okkur síð-
ur og dettum þegar við eldumst“.
Almut átti til ótal góð ráð og sýndi
okkur samferðafólki sínu sérstaka
umhyggju og hlýju. Sæti hennar
verður vandfyllt.
Okkur sem eftir stöndum er hún
mjög skýr og eftirminnileg myndin
af fallegri, snyrtilega klæddri kon-
unni með ljóst stuttklippt hár og
bjarta útgeislun. Guð blessi minn-
ingu hennar.
Eiginmanni hennar, börnum og
fjölskyldum þeirra votta ég djúpa
samúð mína.
Rúna Gísladóttir.
ALMUT
ALFONSSON
 Fleiri minningargreinar um
Almut Alfonsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
Höfundar eru: Margrét Örnólfs-
dóttir og Helga Gröndal.