Morgunblaðið - 12.01.2005, Page 28

28 MIÐVIKUDAGUR 12. JANÚAR 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Elskuleg móðir mín
lést á heimili sínu 1.
janúar eftir baráttu
við krabbamein í eitt
ár.
Þú tapaðir víst orustunni, en fyr-
ir mér ertu sönn hetja, þú barðist
til enda og kvartaðir aldrei.
Það er eins og þú hafir valið
þennan dag því það var pabba mik-
ið atriði að hafa þig hjá okkur yfir
jólin og áramótin.
Þegar ég lít um öxl er ég svo
rosalega heppin að hafa átt eins
yndislega móður og raun ber vitni.
Þú varst mér allt, í blíðu og stríðu.
Samband okkar var einstakt og
síðustu árin varst þú mér meira
eins og vinkona, þ.e.a.s. jafningi.
Barst þú fulla virðingu fyrir mér
og mínum ákvörðunum, gafst mér
alltaf góð ráð og varst alltaf til
staðar.
Eftir kvöldmat hringdi síminn,
og það varst þú bara að vita hvern-
ig dagurinn var.
Ég get ekki annað en brosað
gegnum tárin þegar ég minnist
hrekkjanna, grínsins og allra
brandaranna sem þú hafðir alltaf á
reiðum höndum endalaust, sjá þig
RAGNHILDUR
GUÐJÓNSDÓTTIR
✝ Ragnhildur Guð-jónsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 30.
júní 1951. Hún and-
aðist að heimili sínu í
Grindavík laugar-
daginn 1. janúar síð-
astliðinn og var útför
hennar gerð frá
Grindavíkurkirkju 8.
janúar.
svo veina úr hlátri.
Síðast inni á sjúkra-
húsinu inni í Keflavík
rétt fyrir jólin. Þá
komu nokkur skotin.
Þar áttum við mamma
mín góða stund, við
ræddum allt sem okk-
ur lá á hjarta. Ég lof-
aði þér að vera dug-
leg, sterk og standa
mig vel, ég bað þig um
loforð og þú sagðist
gera það sem þú gæt-
ir, eins vel og þú gæt-
ir. Það gerir þú örugg-
lega.
Eftir situr pabbi og við systk-
inin, en við stöndum þétt saman og
eigum góða að. Þá vil ég nefna
elskulega ömmu mína, sem hefur
verið svo ómetanleg og að sjálf-
sögðu alla þá vini sem hjálpuðu þér
svo þér liði sem best. Stúlkurnar í
heimahjúkruninni voru yndislegar.
Takk fyrir það.
Þú átt að vernda og verja
þótt virðist það ekki fært
allt sem er hug þínum heilagt
og hjarta þínu kært.
Vonlaust getur það verið
þótt vörn þín sé djörf og traust.
En afrek í ósigrum lífsins
er aldrei tilgangslaust.
(Guðm. Ingi Kristj.)
Ég kveð þig, mamma mín og veit
að þú ferð á góðan stað. Þar eru
margir sem þú hefur saknað sárt.
Góða ferð, mamma mín.
Þín alltaf
Þóra.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir
liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Elsku Þorbjörg, takk fyrir allt.
Elsku Guðbjörg, Guðrún, Siggi og
Oliver, innileg samúð.
Jónína María (Maja).
ÞORBJÖRG
EINARSDÓTTIR
✝ Þorbjörg Einars-dóttir fæddist á
Hvalnesi í Lóni 16.
maí 1916. Hún lést á
LSH – Fossvogi
þriðjudaginn 14. des-
ember síðastliðinn
og fór útför hennar
fram í kyrrþey 21.
desember.
Það er hverju
mannsbarni mikilvægt
að finna fyrir ást og
hlýju. Hún Þorbjörg
ömmusystir okkar var
einstaklega hjartahlý
og yndisleg mann-
eskja. Okkur systkin-
unum er það í fersku
minni hve það var
notalegt að koma á
Laugarnesveginn til
þeirra Þorbjargar,
Sigga og Guðbjargar
dóttur þeirra. Því alltaf
var svo vel tekið á móti
öllum og ávallt eitt-
hvert bakkelsi á borðum og fór eng-
inn svangur út. Það var hefð að fara
á Laugarnesveginn 16. maí til þess
að halda uppá afmælisdaginn þinn
og var þá ætíð glatt á hjalla og
dreypt á örlítilli sherrýlögg sem þér
fannst svo góð. Elsku Þorbjörg, við
viljum þakka þér fyrir allar ynd-
islegu stundirnar. Við biðjum að
heilsa Sigga, ömmu og afa og öllum
hinum. Við vitum að þau tóku vel á
móti þér. Bless bless, elsku frænka,
við kveðjum að sinni.
Kristján og Lísibet.
Sverrir Baldvinsson
er nú fallinn frá, gam-
all og gegn bóndi frá
Skógum á Þelamörk.
Ég kenndi hann ávallt við Steðja
enda kynntumst við eftir að hann
hætti hefðbundnum búrekstri á
Skógum og sonur hans var tekinn
við. Þetta var í kringum 1990 og
undirritaður um það bil helmingi
yngri að árum en gamli bóndinn
sem þá var um áttrætt. Þrátt fyrir
þennan háa aldur var Sverrir meðal
skemmtilegustu manna sem ég
kynntist á þessum árum, áræðinn
og eljusamur. Hann kom mér fyrir
sjónir sem prúður maður og lítillát-
ur, í gamni sagt; fremur eyfirskur
en þingeyskur.
Sameiginlegt verkefni, sem var
ástæða þess að af fundum okkar
varð, var að leggja grunn að sum-
arhúsabyggð í landi Steðja – í fögru
umhverfi. Þar vann hann einnig að
uppgræðslu nytjaskógar og hesta
hafði hann þar nokkra á fóðrum sér
til brúks og gamans. Ég var eins
konar fagkonsúlent en hann var
hinn reyndi framkvæmdamaður. At-
hafnir sem þessar kunna að þykja
nokkuð óspennandi við fyrstu sýn
en samstarfið með alls konar vanga-
veltum sem fylgdu í kjölfarið varð
mun margþættara en svo að það
snerist eingöngu um ráðgjöf og við-
skipti.
Sverrir var sögumaður góður og
iðulega glettinn. Vísur, kveðlinga og
lengri kvæði hafði hann á hraðbergi.
Þjóðlegur fróðleikur af ýmsum toga
var honum og tamur. Sérgrein hans
var þó sveitin þar sem hann bjó
lengst af. Þorpið á Akureyri var
einnig mikilvægur vettvangur at-
burða, þar sem hann ólst upp í
bernsku og eyddi sínum síðustu ár-
um.
Konu átti Sverrir, Álfheiði, sem
reyndist honum stoð og stytta enda
var hún höfðingi heim að sækja við
hlið manns síns og hafði ávallt til
reiðu ríkulegar veitingar þá færi
gafst.
Er lengra leið á kynni okkar
Sverris og aldurinn færðist yfir
gamla bóndann minnist ég þess að
hann sagði stundum að einhvern
tíma kæmi hans köllunartími. Þá
glotti hann, ávallt ósmeykur að taka
því sem handanheims bíður. Gott ár
er liðið frá því ég kvaddi hann síðast
en þá var nokkuð af vini mínum
dregið.
Ég votta öllum ættingjum og vin-
um Sverris Baldvinssonar dýpstu
samúð og umfram aðra vil ég nefna
SVERRIR
BALDVINSSON
✝ Sverrir Baldvins-son fæddist í
Bændagerði í Gler-
árhverfi á Akureyri
23. september 1912.
Hann lést á Hjúkrun-
arheimilinu Hlíð á
Akureyri 23. desem-
ber síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Glerárkirkju á
Akureyri 7. janúar.
Álfheiði Ármannsdótt-
ur, eiginkonu hans,
sem ég þekki að góðu
einu.
Benedikt Björns-
son Bjarman.
Flestir af skóla-
bræðrum mínum á
Hvanneyri veturinn
1935–1936 eru horfnir
mér inn í móðu áranna.
Örfáir eru meðal okk-
ar, en nú var það
Sverrir Baldvinsson,
fyrrverandi bóndi í
Skógum á Þelamörk í Eyjafirði, sem
kvaddi samfélagið á Þorláksmessu
sl.
Atvikin höguðu því þannig að ég
deildi samfelldari og lengri kjörum
með Sverri en nokkrum öðrum
skólabræðra minna, eða hartnær
um sjö áratuga skeið. Við vorum
báðir Norðlendingar og áttum sam-
leið heim úr skólanum vorið 1936 og
farskjótarnir voru reiðhjól. Það er
minnisstætt við það ferðalag að
Sverrir hafði keypt ótaminn bleikan
fola á Stóra-Ósi í Miðfirði og þarf
ekki að orðlengja það að við lögðum
við hestinn og Sverrir teymdi hann
á hjólinu meðan við áttum samleið.
Ótrúlega var folinn næmur á að
hlaupa slakur eftir vegarbrúninni á
stökkferð. Um veturinn höfðum við
Sverrir tekið að okkur að „vélbinda“
hey úr Hvanneyrarhlöðu til sölu til
Færeyja, að mig minnir. Bindivélin
var raunar handknúin með tvíarma
vogararafli er knúði tannhjól og
bagginn þannig pressaður og bund-
inn. Þetta var mikil átakavinna og
ég hafði tilfinningu fyrir því að
Sverri væri mikið léttara um erfiðið
en mér og er ég var kominn í koju
mína að verkinu loknu fannst mér
ég vera á fleygiferð, sem á stórsjó
væri; svo þreyttur var ég. Nokkur
ár liðu og eitt sinn að nær liðnum
vetri gerði Sverrir sér ferð að finna
mig vestur að Saurbæ í Vatnsdal.
Hann lagði land undir fót og tók
stefnuna í meginatriðum innan dal-
botna og byggða og kom niðar að
Forsæludal, innsta bæ í Vatnsdaln-
um. Munaði þannig litlu um höf-
uðstefnu hans á langri leið og var
þægilegt fyrir mig að sækja hann
innan við tíu kílómetra leið.
Þessum dæmum úr lífsferli
Sverris Baldvinssonar, bregð ég
upp til þess að gefa hugmynd um
djarfleik hans og vaskleika, að
hverju sem hann tók sér fyrir hend-
ur. Hann gerðist bóndi og þótt ég
ætti ekki kost á því að fylgjast með
daglegum störfum hans vissi ég að
hann sinnti einnig félagsmálum
sveitar sinnar. Sem dæmi um það er
forusta hans í byggingu Þelamerk-
urskólans í nágrenni Skóga. Eftir að
Sverrir hafði látið af búskap í Skóg-
um var það hugðarefni hans að
byggja upp grannbýlið Steðja með
snyrtilegu litlu íbúðarhúsi, hesthúsi
og ræktun skógar er þekur hlíðina
svo langt sem séð verður. Þar undi
hann vel með hestum sínum og við
skógræktarstörfin. Allt þetta at-
hafnasvæði blasir við sjónum þeirra
er um Þelamörkina fara og hafa op-
in augun fyrir grósku landsins, ef að
henni er hlúð af hugkvæmni, alúð og
dugnaði. Það var lífstarf Sverris
Baldvinssonar á langri ævi, ásamt
með eiginkonu sinni Álfheiði Ár-
mannsdóttur og börnum þeirra.
Sverri, skólabróður mínum og
vini, voru síðustu lífdagarnir erfiðir.
Honum var meinuð tjáning og at-
höfn. Mætti hans til orðs og athafna
var lokið. Ég þakka honum langa
samfylgd og óska honum fararheilla
á vit hins óþekkta er okkar allra bíð-
ur. Samhug votta ég eiginkonu
hans, börnum þeirra, öðrum afkom-
endum og vinum.
Grímur Gíslason.
Það eru nú rúm þrjátíu ár síðan
ég sem ellefu ára stráklingur fór
fyrst í sveit að Skógum í Hörgárdal
til Sverris og Heiðu. Það voru for-
réttindi unglinga þess tíma að fá að
fara í sveit og taka fljótt fullan þátt í
vinnu fullorðinna. Það varð síðan úr
að sumrin urðu sex sem ég dvaldist
að Skógum og ófáar helgarnar yfir
veturinn sem ég fékk einnig að
skreppa til þeirra, enda leið manni
afskaplega vel hjá þeim heiðurs-
hjónum.
Sverrir í Skógum hafði mikil áhrif
á mig á þessum árum, hann kom
fram við unglinginn eins og fullorð-
inn mann, hvort heldur í almennum
umræðum eða með verkefnum sem
mér voru falin. Máltækið Maður
uppsker eins og maður sáir var inn-
prentað í mig bæði almennt í allri
vinnu sem fram fór á sveitarbænum
og þeirri ábyrgð sem mér var falin.
Sverrir var einhver jákvæðasti
persónuleiki sem ég hef hitt á lífs-
leiðinni, sérstaklega í garð sam-
ferðamanna sinna. Jafnvel þó öðrum
hafi þótt einhverjar persónur óal-
andi og óferjandi þá lagði Sverrir
það yfirleitt til málanna að viðkom-
andi ætti nú sínar góðu hliðar. Þessi
jákvæðni og sátt við samferðamenn-
ina leiddi síðan til mikillar lífsgleði
og glettni sem einkenndi Sverrir
alla tíð. Þegar ég sit hér og set nið-
ur þessi orð kemur sterkt upp í hug-
ann mynd af honum titrandi af
ískrandi hlátri, höfuðið keyrt niður
á milli axlanna, hallandi undir flatt,
augun pírð af hlátri og berandi
hægri höndina fyrir munn sér til að
hemja hláturinn.
Vinnusemi var Sverri einnig í
blóð borin. Hann var stöðugt að
vinna í því að bæta landgæðin að
Skógum, viðhalda húsakosti eða
vinna að kynbótum bústofnsins. Eft-
ir að þau Heiða hættu að búa að
Skógum þá fékk hann áfram útrás
fyrir framkvæmdagleðina í öflugri
skógrækt að Steðja, skipulagningu
sumarbústaðahverfis og hrossa-
rækt.
Um leið og ég kveð heiðursmann-
inn Sverri Baldvinsson þá þakka ég
fyrir samferðina og þau jákvæðu
áhrif sem hann hafði á þroska minn
og lífsviðhorf.
Hörður Arnarson.
Það var þétt og hlýtt handtakið
fyrir þrjátíu og átta árum þegar við
hittumst fyrst. Þannig var nærvera
Sverris allar götur síðan. Að koma í
Skóga á þessum árum var eins og að
koma á umferðamiðstöð, frænd-
garðurinn stór og vinir og kunn-
ingjar margir. Allir áttu erindi þó
ekki væri nema til að fá kaffi og með
því hjá Álfheiði, sem var og er þekkt
fyrir frábært meðlæti. En húsbónd-
inn sat ekki lengi með gestunum,
menn vissu það, því í nógu var að
snúast við búskapinn. Strákur frá
Akureyri sem var að reyna að kom-
ast í fjölskylduna, varð að sætta sig
við þetta og elta fólkið í verkin, þar
kynntist ég Sverri. Allan búskap-
artímann var mikið umleikis á heim-
ilinu, á hverju sumri kom skólafólk í
vinnumennsku og skiptu þeir tugum
sem þar hafa verið, sumir ár eftir ár
og síðar barnabörnin þegar þau uxu
úr grasi. Þar lærði unga fólkið að
vinna. Sverrir og Álfheiður hættu
búskap í Skógum þegar hann var
sjötíu og fimm ára. Þau fluttu til
Akureyrar en leigðu syni sínum
Sverri Brynjari jörðina.
Þá hófst annar kafli í lífi Sverris.
Hann hafði áður keypt Steðja næstu
jörð við Skóga. Þar byggði hann sér
sumarhús hafði þar nokkra hesta og
hóf skógrækt. Alltaf hafði hann átt
hesta en ekki getað sinnt þeim eins
og hann vildi. En krafturinn og
áhuginn var slíkur að hann lét
leggja veg um Steðjalandið og
skipuleggja sumarhúsabyggð fyrir
þrjátíu bústaði. Þá lýsir það best
Sverri að þegar hann hafði gróð-
ursett yfir eitthundrað þúsund
plöntur í fjörutíu hektara gerði
hann áttatíu og níu ára gamall
samning við Norðurskóga til fjöru-
tíu ára! Það sem einkenndi Sverri
var iðjusemi. Honum féll aldrei verk
úr hendi, hann sýndi tillitssemi í
samskiptum og talaði aldrei illa um
aðra. Hann hugsaði vel um sína.
Þess naut ég og mín fjölskylda og
fyrir það erum við þakklát.
Blessuð sé minning Sverris Bald-
vinssonar.
Þorsteinn Berg.
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is (smellt á reitinn Morgun-
blaðið í fliparöndinni – þá birtist
valkosturinn „Senda inn minning-
ar/afmæli“ ásamt frekari upplýs-
ingum).
Skilafrestur Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún
að berast fyrir hádegi tveimur
virkum dögum fyrr (á föstudegi ef
útför er á mánudegi eða þriðju-
degi). Ef útför hefur farið fram
eða grein berst ekki innan hins til-
tekna skilafrests er ekki unnt að
lofa ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein
berist áður en skilafrestur rennur
út.
Minningar-
greinar
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vin-
arhug við andlát og útför ástkærrar eiginkonu
minnar, móður okkar, tengdamóður, ömmu
og langömmu,
LILJU MAGNÚSDÓTTUR,
Staðarbakka 30,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfs- og hjúkrunarfólks
í Skógarbæ fyrir hlýju og góða umönnun.
Guðmundur Ástráðsson,
Magnús Guðmundsson, Nína Pálsdóttir,
Guðmundur Örn Guðmundsson, Auður Inga Einarsdóttir,
Ástráður Karl Guðmundsson,
barnabörn og barnabarnabörn.