Morgunblaðið - 08.06.2005, Blaðsíða 34

Svo viðkvæmt er lífið sem vordagsins blóm
er verður að hlíta þeim lögum
að beygja sig undir þann alsherjardóm
sem ævina telur í dögum.
Við áttum hér saman svo indæla stund
sem aldrei mér hverfur úr minni
og nú ertu genginn á guðanna fund,
það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Steingr.)
Amma.
HINSTA KVEÐJA
34 MIÐVIKUDAGUR 8. JÚNÍ 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ SkarphéðinnKristinn Sverris-
son fæddist í Reykja-
vík 25. nóvember
1981. Hann lést af
slysförum 27. maí
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans eru Guðrún
Lofthildur Skarphéð-
insdóttir, f. 25.1.
1949, d. 13.8. 1982,
og Sverrir Jónsson, f.
4.1. 1950. Foreldrar
Guðrúnar eru Erla
Kristín Egilson, f.
13.3. 1924, og Skarp-
héðinn Kristinn
Loftsson, f. 27.7. 1922, d. 28.6.
2001. Foreldrar Sverris eru Hólm-
fríður Kristjánsdóttir, f. 1.9. 1907,
d. 22.1. 2001, og Jón Guðmunds-
son, f. 10.3. 1919. Systir Skarp-
héðins er Erla Jóna, f. 26.8. 1974.
Sambýlismaður hennar er Andri
Ottó Ragnarsson, f. 16.10. 1974.
Sonur þeirra er Aron Logi, f.
28.12. 2003.
Sambýliskona
Sverris er Rannveig
Sigurgeirsdóttir, f.
12.11. 1964.
Skarphéðinn ólst
upp í Reykjavík. Eft-
ir grunnskólanám
stundaði hann nám
um tíma í Borgar-
holtsskóla í bíliðna-
deild. Hann vann síð-
an ýmis störf, var
bílstjóri undanfarin
fjögur ár hjá Ís-
landspósti, en hafði
nýlega hafið störf
hjá Atlantsolíu. Hann var mikill
áhugamaður um bíla og var félagi
í Fornbílaklúbbi Íslands.
Skarphéðinn var ókvæntur og
barnlaus.
Skarphéðinn Kristinn verður
jarðsunginn frá Laugarneskirkju
í dag og hefst athöfnin klukkan
15.
Hóglega, hæglega
hnígur þá sól að viði
– tíminn líður líður
með ljúfum niði
og fegurðin andar á vöggu lífsins friði.
(Jóh. úr Kötlum.)
Skarphéðinn Kristinn Sverris-
son fórst í bílslysi 27. maí sl. Líkt
og við hin fór hann um braut lífs-
ins þennan vordag. Ekur snemma
morguns út úr bænum. Fer um
kyrran Hvalfjörð. Vélardynur
tveggja ökutækja rýfur kyrrðina.
Bílarnir rekast á. Aftur ríkir
kyrrð. Þögn. Lífsljós annars öku-
mannsins hefur slokknað.
Sorgartíðindin berast. Hulunni
er svipt af léttleika tilverunnar.
Botnlaust gap sársauka og sakn-
aðar opnast. Huggunin fjarri.
Foreldrar Skarphéðins, þau
Sverrir Geir Jónsson föðurbróðir
minn og Guðrún Skarphéðinsdótt-
ir, bjuggu með litla dóttur sína
Erlu Jónu á Akureyri þegar ég var
þar í menntaskóla.
Seinna, í Barðavoginum í
Reykjavík, fæddist þeim sonurinn
Skarphéðinn Kristinn. Tilvera litlu
fjölskyldunnar brast skyndilega er
Guðrún varð bráðkvödd og féll frá
eiginmanni sínum og börnum. Við
móðurmissinn var Skarphéðinn að-
eins níu mánaða. Skarphéðinn
naut ætíð ástúðar heimilisins, um-
hyggju afa sinna Skarphéðins og
Jóns, elsku ammanna Erlu og
Fríðu, tryggðar móður- og föður-
systkinanna Stefáns, Ásdísar og
Garðars, fjölskyldna þeirra og vin-
áttu félaga.
Skarphéðinn var gleðigjafi, létt-
ur, kvikur, gáskafullur og ljúfur.
Síðast hittumst við þ. 2. maí í sjö-
tugsafmæli pabba. Framtíðin
blasti við Skarphéðni. Bílar og bif-
vélafræði voru hans ástríða. Hann
var fullur tilhlökkunar. Ný, metn-
aðarfull atvinna beið hans sem bíl-
stjóra hjá Atlantsolíu. Lífið tók
nýja stefnu. Stjarna hans skein
skær. Ungur drengur var orðinn
að fullorðnum, ábyrgum einstak-
lingi, tilbúnum að axla lífið.
Í dag kl. 15 kveðjum við Skarp-
héðin hinstu kveðju við athöfn í
Laugarneskirkju. Við Max og
Ingibjörg Iris Mai Svala biðjum að
fjölskylda hans, vinir og vinnu-
félagar fái huggun og styrk. Megi
vængir frelsarans umvefja ungan
frænda um alla eilífð. Drottinn
blessi minningu Skarphéðins
Kristins Sverrissonar.
Guðrún Dager Garðarsdóttir
og fjölskylda.
Nú hefur Skarphéðinn Kristinn,
frændi minn og vinur, kvatt þenn-
an heim. Það hefur hann gert svo
miklu fyrr en nokkurn óraði fyrir
og eftir standa þeir sem hann
þekktu og elskuðu og spyrja sig
spurninga sem engin svör fást við.
Hann hefur nú hlotið þann dóm
sem enginn flýr í fyllingu tímans
en þó þykir manni ósanngjarnt
hversu snemma hans tími kom.
Þegar hugurinn hvarflar aftur
til liðinna stunda er margs góðs að
minnast af Skarphéðni frænda.
Ávallt léttur í lund og tilbúinn að
sjá spaugilegar hliðar á viðfangs-
efnum sínum og samferðafólki, þá
var hann oft og tíðum hrókur alls
fagnaðar í hópi fjölskyldu og vina.
Frændi minn var ekki allra en
hann reyndist vinur því fólki sem
hann kynntist og átti samleið með.
Þeim sem Skarphéðni kynntust á
þann hátt varð snemma ljóst
hversu vinhollur og traustur hann
var. Ávallt var það hann sem var
fyrstur á staðinn ef eitthvað þurfti
að gera, hvort sem flytja þurfti
húsgögn eða draga bilaðan bíl,
alltaf var hægt að stóla á greiða-
semi hans. Það er eðliskostur sem
gerir menn að traustum og góðum
vinum, vinum sem sárt er saknað í
erli hversdagsins og þegar á reyn-
ir.
Frá blautu barnsbeini var
Skarphéðinn mikill áhugamaður
um bíla og allt sem þeim viðkom.
Hann átti mikið safn leikfangabíla
í æsku sem litla frænda hans þótti
ekki leiðinlegt að komast í. Þegar
komið var á bílprófsaldurinn var
sem hann spryngi út og ófáir voru
þeir bíltúrarnir sem við frændurn-
ir fórum um allar götur og öll
hverfi Reykjavíkur og nágrennis.
Sérstaklega er mér minnisstæður
bíltúrinn sem við frændurnir átt-
um vestur á Snæfellsnes í apríl
síðastliðnum, þá var glatt á hjalla.
Það reyndist okkar síðasti bíltúr
að sinni en hver veit nema þeir
verði fleiri þegar leiðir okkar
liggja saman að nýju.
Við frændurnir urðum nánari
þegar ég kom til náms í Reykja-
vík, heim til afa og ömmu í Barða-
voginn. Skarphéðinn bjó þar í
sama húsi ásamt Sverri föður sín-
um og Erlu Jónu systur sinni. Í
Barðavoginum áttum við Skarp-
héðinn okkar skjól en heimili afa
og ömmu var heimili okkar beggja,
hans eftir að hann missti móður
sína svo skyndilega aðeins átta
mánaða gamall og mitt er í bæinn
var komið. Það var gott að búa í
Barðavogi og alltaf gat ég stokkið
niður til Sverris og þeirra ef eitt-
hvað vantaði og eins voru þær ófá-
ar heimsóknirnar sem við fengum
á efri hæðina frá Sverri, Erlu og
Skarphéðni.
Við ævilok þess góða drengs
sem Skarphéðinn var er margt að
þakka og margs að minnast. Ég á
stóra frænda margt að þakka,
hann reyndist mér á öllum stund-
um góður og sannur vinur. Nú
heldur maður lífsins göngu áfram
fátækari en áður en á sama tíma
þakklátur fyrir það sem gefið var
og nú er tekið aftur.
Megi algóður Guð rita nafn
Skarphéðins frænda á lífsins bók,
þar á nafn hans heima og minning
hans meðal okkar sem eftir lifum.
Stefán Einar.
Þær sorgarfréttir sem við feng-
um föstudaginn 27. maí sl. voru
ólýsanlega sárar. Hvað getur mað-
ur sagt eða gert? Það er engan
veginn hægt að sætta sig við að
horfa á eftir litla frænda sínum
falla frá svona í blóma lífsins en
það er víst eitthvað sem við verð-
um að reyna að lifa með.
Erla Jóna og Skarphéðinn voru
tvö systkinin og misstu þau ung
móður sína og ólust því upp hjá
Sverri föður sínum. Þau bjuggu í
sama húsi og Erla amma og
Skarphéðinn afi og því var alltaf
mjög spennandi hjá okkur systk-
inunum að koma til Reykjavíkur
og hitta frændsystkinin. Við töl-
uðum alltaf um það að við værum
eiginlega eins og einn systkinahóp-
ur því við vorum öll svo náin. Þeg-
ar við systkinin fórum síðan að tín-
ast koll af kolli til Reykjavíkur í
framhaldsskólanám þá urðu sam-
verustundirnar mun fleiri og við
höfum alltaf verið miklir vinir.
Heimili ömmu og afa í Barðavog-
inum var okkar griðastaður, þar
hittumst við yfirleitt hvort sem
það var fyrirfram skipulagt eða
bara tilfallandi. Þar var alltaf glatt
á hjalla og mikið hlegið.
Skarphéðinn var mjög skemmti-
legur krakki, alltaf mjög þægur og
hvers manns hugljúfi. Hann var
með óseðjandi bíladellu og var
varla farinn að tala þegar hann var
farinn að þekkja allar bílategund-
irnar í sundur. Bílaáhuginn dró
Skarphéðin í Borgarholtsskóla þar
sem hann lærði bifvélavirkjun og
átti hann skammt eftir til að ljúka
því námi. Hann tók meirapróf og
var nýlega farinn að vinna við
akstur olíubíls og var virkilega
ánægður með það. Það gladdi okk-
ur mikið hversu vel honum gekk
og nefndi hann það nýlega við okk-
ur að hann hefði hug á að fjárfesta
í íbúð með haustinu.
Skarphéðinn var þeim eiginleika
gæddur að ef maður hitti hann þá
mátti alveg gera ráð fyrir ein-
hverjum gullkornum því hann var
með orðheppnari mönnum sem við
höfum kynnst. Hann var líka með
sérlega smitandi hlátur og mátti
oft heyra hláturrokurnar á milli
hæða upp til ömmu og afa ef
Skarphéðinn var niðri hjá sér að
horfa á grínmynd.
Í byrjun apríl fórum við fjöl-
skyldan saman upp á Snæfellsnes
þar sem við höfðum leigt stórt hús
og eyddum þar heilli helgi öll sam-
an. Þar áttum við frábærar stundir
saman og er okkur mjög dýrmætt
í dag að Skarphéðinn skyldi koma
og dvelja með okkur þar. Þar var
hann eins og venjulega hrókur alls
fagnaðar og hélt uppi fjörinu.
Hann var einstaklega góður við
litlu frændsystkin sín og þurftu
þau ekki að hafa mikið fyrir því
þessa helgi til að fá hann til að
snúa snúsnúbandinu fyrir sig. Það
fær mann til að hugsa um það
hversu mikilvægt er að fjölskyldur
gefi sér tíma fyrir sína nánustu og
njóti þess að vera saman.
Það er með miklum trega sem
við kveðjum Skarphéðin frænda
okkar. Hann var ein sú ljúfasta
manneskja sem við höfum þekkt
og vildi alltaf öllum vel. Það er
mjög skrítið til þess að hugsa að
hans muni ekki njóta lengur við
þegar við hittumst og höldum
„ömmukvöldin“ okkar. Minningin
um góðan dreng mun lifa í hjört-
um okkar.
Kristín María Stefánsdóttir,
Þórunn Erla Stefánsdóttir.
Í dag kveðjum við Skarphéðin
frænda sem okkur þótti svo vænt
um. Við munum aldrei gleyma öll-
um góðu minningunum sem við
eigum um þig. Allar stundirnar
sem við áttum hér heima með þér,
jólin heima hjá ömmu og afa og
gamlárskvöldin sem við áttum
saman. Allar sumarbústaðarferð-
irnar okkar í Selvíkina var nokkuð
sem við krakkarnir og þú biðum
eftir að fara í á hverju sumri. Allt-
af varst þú tilbúinn að keyra okkur
og hjálpa okkur þegar við þurftum
á að halda, sama hvað þú hafðir
mikið að gera. Við þökkum fyrir
allan þann tíma sem við fengum að
eiga með þér.
Guð geymi þig, elsku frændi.
Elsku Sverrir og fjölskylda,
Erla, Jón afi, mamma og pabbi.
Megi guð vernda ykkur og styrkja
á þessum erfiðu tímum.
Systkinin
Jón Þór og Eyrún.
Í dag kveð ég elskulegan frænda
minn. Það er erfitt að koma orðum
að öllu því sem fer í gegnum huga
minn á þessari stundu. Lífið virð-
ist svo óréttlátt, nú þegar komið er
að kveðjustund. Þetta er alltof
snemmt.
Skarphéðinn var ljúfur og góður
strákur sem auðvelt var að líka
við. Hann var einlægur, hjálpsam-
ur og hafði þægilega nærveru.
Skarphéðinn var alltaf til í að
bralla eitthvað, hvort sem það
tengdist bílum eða ekki. Bílar voru
hans aðaláhugamál frá unga aldri,
og þar var hann á sínum heima-
velli.
Ég er þakklát fyrir þann tíma
sem við fjölskyldan eyddum saman
helgina á Stóra Kambi á Snæfells-
nesi í apríl síðastliðnum. Það var
notalegt að vera saman, og það var
mikið hlegið. Oftar en ekki að sög-
unum hans Skarphéðins, enda
hafði hann góða kímnigáfu. Hann
hafði skemmtilegan hlátur sem
smitaði jafnan út frá sér, og heyrð-
ist hlátur hans langar leiðir.
Erla systir hans hugsaði vel um
bróður sinn eftir að þau misstu
móður sína. Þau voru alltaf mjög
náin. Skarphéðinn var lánsamur að
eiga hana að.
Það hefur stórt skarð myndast í
okkar litlu fjölskyldu, Skarphéðins
verður sárt saknað.
Ég kveð þig, hugann heillar minning blíð
hjartans þakkir fyrir liðna tíð
lifðu sæll á ljóssins friðarströnd
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsd.)
Elsku Skarphéðinn, ég veit að
vel hefur verið tekið á móti þér á
nýja staðnum og að þú ert í örugg-
um örmum móður þinnar og afa
okkar. Það er svo sárt að sjá eftir
þér, en ég vil þakka þér fyrir þann
tíma sem við eyddum saman. Ég
mun geyma minningarnar um þig
á öruggum stað í hjarta mínu. Með
Guðs styrk munum við halda
áfram. Mér þykir vænt um þig.
Þín frænka,
Ásgerður.
Skarphéðinn, kæri vinur, þín
verður sárt saknað. Ég á mjög erf-
itt með að trúa því að þú hafi farið
svona skjótt frá okkur, svona ung-
ur, allt lífið framundan.
Ég man að síðast þegar ég tal-
aði við þig, þá varstu svo ánægður
í nýju vinnunni þinni, það var rétt
fyrir hvítasunnu. Ég minnist mest
þegar við steggjuðum Sæma bróð-
ur. Þá ákváðum við að gera eitt-
hvað við bílinn hans. Þú ætlaðir að
setja raksápu á hann en við end-
uðum á því að setja ónýta felgu
undir hann. Ég, þú og Óli hlógum
alveg rosalega mikið. Því kvöldi
mun ég aldrei gleyma.
Elsku Skarpi, ég vona að þér líði
vel þar sem þú ert. Ég er mjög
þakklátur fyrir þær stundir sem
við áttum saman.
Hér kveðjum við með fallegu
ljóði eftir Bubba Morthens:
Þar sem englarnir syngja sefur þú,
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni,
veki þig með sól að morgni.
Farðu í friði, vinur minn kær,
Faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær.
Aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
Svo vöknum við með sól að morgni.
Við vottum öllum aðstandendum
Skarphéðins okkar dýpstu samúð.
Hvíldu í friði, elsku vinur.
Markús Sævar Gíslason
og fjölskylda.
27. maí 2005 er dagur sem seint
mun líða okkur úr minni, það er
dagurinn sem kær vinur okkar
Skarphéðinn lést í hræðilegu slysi.
Á svona stundu fer maður ósjálf-
rátt að rifja upp minningar sem
maður á um viðkomandi. Við
kynntumst Skarpa í Borgarholts-
skóla, við eiginlega vitum ekki
hvernig, hann var bara allt í einu
kominn inn í okkar litla en góða
vinahóp og fór ekkert þaðan aftur.
Það voru ófáar bíóferðirnar eða út
að borða á Stælinn sem við fórum
saman og eftir að við keyptum
okkar fyrstu íbúð varð hann eins
og einn af fjölskyldunni. Við áttum
það til að verja löngum stundum
við videogláp og spjall, mjög oft
langt fram undir morgun. Þetta
voru mjög svo notalegar stundir
sem við áttum saman sem urðu að
dýrmætum minningum án þess að
við áttuðum okkur á því fyrr en
nú. Skarpi var alveg ótrúlega
barngóður og það sem hann varð
spenntur þegar systir hans og við
áttum von á börnum á sama tíma,
en montnari varð hann þegar
strákarnir okkar fæddust með
þriggja daga millibili. Þá var hann
orðinn Skarpi Frændi með stóru f.
Við höfum sjaldan hitt nokkurn
sem hugsaði eins vel um systur
sína og hann, honum þótti alveg
óendalega vænt um hana og hans
hugsun var ávallt að systir hans,
faðir og Aron Logi væru alltaf
númer 1, 2 og 3 í hans lífi.
Skarpi var alveg einstaklega
góður og skemmtilegur strákur,
SKARPHÉÐINN
KRISTINN
SVERRISSON
Morgunblaðið birtir minningargreinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í gegnum vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is
(smellt á reitinn Morgunblaðið í fliparöndinni – þá birtist valkosturinn „Senda
inn minningar/afmæli“ ásamt frekari upplýsingum).
Skilafrestur Ef birta á minningargrein á útfarardegi verður hún að berast fyr-
ir hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á mánudegi eða
þriðjudegi). Ef útför hefur farið fram eða grein berst ekki innan hins tiltekna
skilafrests er ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss er tak-
markað getur birting dregist, enda þótt grein berist áður en skilafrestur renn-
ur út.
Lengd Minningargreinar séu ekki lengri en 2.000 slög (stafir með bilum -
mælt í Tools/Word Count). Ekki er unnt að senda lengri grein. Hægt er að
senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur, og votta þeim sem kvadd-
ur er virðingu sína án þess að það sé gert með langri grein. Ekki er unnt að
tengja viðhengi við síðuna.
Formáli Minningargreinum fylgir formáli, sem nánustu aðstandendur senda
inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá, sem fjallað er um,
fæddist, hvar og hvenær hann lést, um foreldra hans, systkini, maka og börn
og loks hvaðan útförin fer fram og klukkan hvað athöfnin hefst. Ætlast er til
að þetta komi aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í minn-
ingargreinunum.
Minningargreinar