Morgunblaðið - 12.06.2005, Blaðsíða 10

10 | 12.6.2005
G oðsögnin um villta hegðun rokkstjarna á hótelherbergjum fæddist ummiðjan sjöunda áratug síðustu aldar þegar framferði drengja eins og KeithMoon trommara í Who og Dave Davies gítarleikara í Kinks varð til þess
að hljómsveitum þeirra var um langan tíma meinaður aðgangur að hótelum á Bret-
landi og víða í Evrópu. Gegndarlaust fyllerí, stóðlífi, sjónvörpum kastað út um
glugga, húsgögn brytjuð í spað og jafnvel íkveikjur voru það sem hótelhaldarar
þurftu iðulega að glíma við þegar stjörnur bresku poppbylgj-
unnar, sem flæddi yfir heiminn eftir að Bítlarnir byltu dæg-
urtónlistinni, gistu hjá þeim. Vandamál sem verið hefur til stað-
ar allar götur síðan.
„Hótel hefur þann kost, ekki síst fyrir rokkara, að vera eins-
konar einskismannsland,“ segir Sigtryggur Baldursson, en hann
var trommuleikari í Sykurmolunum sem á
árunum í kringum 1990 var fyrsta íslenska
rokkhljómsveitin sem ferðaðist um heiminn
á poppstjörnuplani. „Og þetta sérstaka
ábyrgðarleysi sem verið hefur hluti af sjarm-
anum í kringum rokk og ról brýst út á svæð-
um sem eru einskismannslönd. Aðrir staðir eru til dæmis flug-
vellir nema hvað ef maður lætur illa á þeim er maður bara
tekinn fastur. En á hóteli gengur allt út á prívasíuna, hið af-
markaða einkalíf, og þess vegna er það yndislegur staður til að
rasa út.“
Ungt og villt | Sigtryggur telur að „hótelmorðin“, eins og hann
kallar þetta fyrirbæri, hafi upphaflega verið ákveðin tíska. „Þegar rokkið og rólið var
ungt og villt, þá gekk það út á þetta tvennt, ungt og villt, og sjarminn við það var ekki
síst seinna orðið, villt. Það komst hreinlega í tísku meðal rokkara að gera villta hluti
eins og að rústa hótelherbergjum, og það varð vinsæll fréttamatur. Það hafði líka sitt
að segja að hljómplötufyrirtækin sáu beinlínis hag sinn í að það spyrðist út hvað þetta
væru nú villtir og stjórnlausir menn, því það seldi plötur. Goðsögnin sem byggð var
upp í kringum rokkið gekk svo mikið út á þetta. Það átti að vera stjórnlaust, það átti
að vera geggjað og þeir sem gengu lengst í geðveikinni voru flottastir.“
Það var árið 1988 að Sykurmolarnir fóru í fyrstu hljómleikaferðina um Bretland
sem poppstjörnur, eftir að lagið Birthday sló í gegn. „Þá vorum við líka í fyrsta skipti
með breskt aðstoðarlið,“ segir Sigtryggur, „rótara, bílstjóra hljóðmenn, ljósamenn og
svo framvegis, en áður höfðum við bara séð um þetta sjálf. Þetta voru menn sem
bjuggu yfir reynslu og kunnu margar sögur úr bransanum. Við vorum í því að pumpa
þá um hedónismann og rokkgeðveikina, en þeir sögðu þá að geggjaðasta bandið sem
þeir hefðu lent með í mörg ár væri The James Last Orchestra! Allt sprenglærðir
klassískir hljóðfæraleikarar og þetta lið drakk heilu gallónin af börbon í kók, sem er
ekta rokkaradrykkur, en það drukkum við aldrei. Við vorum mest í bjórnum, enda
var þetta á þeim tíma þegar bjór var enn nokkurt nýmæli fyrir Íslendinga. En hljóm-
sveit hins virðulega James Last var víst oft svo drukkin þegar hún kom af sviðinu að
liðið stóð varla í lappirnar, í smókingunum sko. Þetta fannst okkur æðislega fyndið.“
Út um gluggann | Sú saga gekk á sínum tíma að Sykurmolarnir
hefðu kastað sjónvarpi út um hótelglugga bara til að hafa einu
sinni framkvæmt þessa goðsagnakenndu athöfn og verið vísað á
dyr fyrir vikið – er hún sönn? „Já,“ glottir Sigtryggur. „Það gerð-
ist árla á þriðjudagsmorgni á hóteli í Leeds á Englandi. Og já,
þetta var meðvituð hendun á sjónvarpi út um gluggann. Hljóm-
sveitin Ham var með okkur á þessum túr – Óttar Proppé, Sig-
urjón Kjartansson og þeir snillingar – og það var mikil umræða
um hversu langt menn gengju í rokki og róli yfirleitt. Þetta var
mjög gáfulegt allt saman og það voru engar grúppíur til staðar,
ég get fullyrt það. Þetta var bara svona strákapartý með heim-
spekilegum umræðum. Og til að prófa útmörk mannlegrar
hegðunar, og til að vita hvort það væri gaman, var sjónvarpið lát-
ið flakka. Ég var reyndar steinsofandi á bak við sófa þegar það
gerðist og vissi ekki fyrr en okkur var hent út fyrir að sjónvarp
hefði farið út um gluggann. Mér þótti það harla fyndið, en fannst
líka leiðinlegt að hafa misst af því. Ég hefði viljað heyra hljóðið
þegar það lenti og myndlampinn sprakk. Það var víst voða flott
sánd, en þetta var ofan af sjöundu hæð. Eftir á runnu náttúrlega á mann tvær grímur
og maður hugsaði að þetta væri nú kannski ekkert voðalega sniðugt.“
Sigtryggur hefur á síðastliðnum árum spilað víða um lönd, til dæmis með
Emilíönu Torrini – hefur þetta rokkaralíf eitthvað breyst? „Sumt hefur gert það, en
annað alls ekki. Ég hef náttúrlega verið að túra mikið með stelpum og það er dálítið
öðruvísi. Þær eru ekki að reyna að setja heimsmet og toppa einhverja vitleysu.
Drengir eru alltaf í þeim leik að reyna að toppa hver annan í allskonar stælum, þetta
hefur eitthvað með testósterónið að gera. Annars hefur þróunin verið sú að núna er
þetta allt orðið miklu deildaskiptara, líkt og í þjóðfélaginu almennt séð. Núna eru
ákveðnir geirar rokktónlistar þar sem meira er djammað, það eru svona hljómsveitir
eins og Mínus sem spila hart rokk og djamma grimmt. Svo er allur gangur á hinu
liðinu. En gallinn við umrædda goðsögn finnst mér núorðið vera að oft er þetta
framferði svo óttalega heimskt, of heimskt til að vera skemmtilegt til lengdar.“
| pallkristinn@internet.is
„MEÐVITUÐ HENDUN Á SJÓNVARPI ÚT UM GLUGGANN“
Sigtryggur Baldursson trommari hefur lifað goðsögnina um villt rokk og ról á hótelherbergjum
L
jó
sm
yn
d/
K
ri
st
in
n
In
gv
ar
ss
on
Út skal sjónvarpið:
Sigtryggur
bregður á leik.
Þeir sem gengu
lengst í geðveik-
inni voru flottastir.
Sykurmolarnir á faraldsfæti á 9. áratugnum.