Morgunblaðið - 15.09.2005, Blaðsíða 32

Morgunblaðið - 15.09.2005, Blaðsíða 32
32 FIMMTUDAGUR 15. SEPTEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR ✝ Daði Þór Guð-laugsson fædd- ist í Reykjavík 10. febrúar 1982. Hann lést af slysförum 5. september síðast- liðinn. Foreldrar hans eru Guðlaug- ur Sessilíus Helga- son, f. í Reykjavík 13. júlí 1951 og Margrét Ásta Gunnarsdóttir, f. í Reykjavík 24. mars 1954. Systkini Daða eru: 1) Helgi Gunn- ar, f. 4. apríl 1976. Sambýliskona hans er Ágústa Jóhanna Sigur- jónsdóttir, f. 4. desember 1969, dóttir þeirra er Guðlaug Embla, f. 21. janúar 2004. Börn hennar frá fyrra sambandi eru Anton Bjarni, f. 10. febrúar 1990, Sindri Snær, f. 13. júní 1992 og Eyrún Ósk, f. 1. september 1998, Al- freðsbörn. 2) Ást- rós, f. 28. ágúst 1977. Sambýlismað- ur hennar er Hilm- ar Höskuldsson, f. 21. september 1976. Dóttir hennar er Ásta Rún, f. 15. febrúar 1996. 3) Símon Sessilíus, f. 24. mars 1980. Daði Þór var í Langholtsskóla í Reykjavík í 1.–9. bekk og lauk 10. bekk í Hlíðaskóla í Reykjavík árið 1998. Daði Þór vann ýmiss verkamannastörf. Einnig vann hann um nokkurra ára skeið í Víkinni, félagsheimili Víkings og nú síðast hjá JVJ verktökum. Útför Daða Þórs verður gerð frá Fossvogskirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 13. Það er ótrúlega sárt og óraun- verulegt að sitja hérna og skrifa minningargrein um bróður sinn. Það eru engin lýsingarorð nógu sterk til að lýsa þeim sársauka sem fylgdi því að fá fréttirnar af því að þú hefðir dáið. Það eru ótrúlega margar minningar sem hafa leitað á hugann núna síðustu daga um þig á öllum aldri, allt frá því þú varst pínulítill og þangað til ég sá þig síð- ast nokkrum dögum fyrir andlát þitt. Þú varst alltaf ákveðinn og sýndi það sig vel þegar þú áttir að fara að byrja í skóla að þú vildir sko ekki fara í Ísaksskóla eins og við hin systkini þín. Þú sagðist ekki vilja fara í gula skólann, og þar við sat. Það var engin leið að snúa þér þeg- ar þú varst búinn að bíta eitthvað í þig. Það var margt brallað inni á heimilinu enda oft líf og fjör í stórum systkinahópi. Þar sem við erum öll á svo svipuðum aldri vor- um við öll heilmiklir félagar og er erfitt þegar svona stórt skarð er höggvið í samheldinn hóp. Sú minn- ing er mér líka mjög minnisstæð hvað þú varst montinn af einkunn- unum þínum úr meiraprófinu sem þú tókst í byrjun ársins. Þetta voru bestu einkunnir sem þú hafðir nokkru sinni fengið og stolt þitt af þeim skein af þér. Það er mér mjög minnisstætt hvað þú varst góður við litlu frænku þegar hún kom í heiminn og oft lumaðir þú á smá- gjöf handa henni og ekki varstu lengi að svara játandi þegar ég spurði hvort þú gætir verið með hana fyrir mig. Þú varst, eins og hinir bræður mínir, eins og stóri bróðir hennar og er hennar missir því mikill. Það er mjög sárt að þurfa að kveðja þig svona snögglega, sér- staklega í ljósi þess að ég hef sjald- an séð þig eins hamingjusaman og fullan af lífi og fjöri og síðustu vik- ur og mánuði. Takk fyrir allar góðu minningarnar sem við eigum um þig. Þú munt lifa áfram í þeim minningum sem við eigum um þig. Guð veri með þér. Þín systir, Ástrós. Kæri bróðir, í dag er komið að kveðjustund, sem kom alltof fljótt. Það er erfitt að skrifa þessar línur, því að þetta er svo óraunverulegt ennþá, maður trúir ekki að þetta hafi gerst en svona er lífið. Ég er þakklátur fyrir þær stundir sem við áttum saman. Minningin um þig kallar fram bros. Þú varst glað- lyndur, hress, uppátækjasamur, barngóður og maður vissi aldrei hverju þú tækir uppá næst, þú áttir til að gera hluti sem engum öðrum datt í hug að gera eða framkvæma. Ég veit að það er vel tekið á móti þér þar sem þú ert nú. Ég kveð þig með þeim orðum sem þú kvaddir okkur síðast þegar við hittumst, ég bið að heilsa. Þinn bróðir Helgi. Elsku Daði, nú er komið að kveðjustund. Ég kynntist þér fyrir rúmum tveimur árum, þegar ég rændi elsta bróður þínum. Núna hugsar maður hvað tíminn er fljót- ur að líða og hvað maður kynntist þér í raun lítið og þó. Minningin um góðan strák sem dekstraði við frænkur sínar. Minnisstætt er þeg- ar þú spurðir hvað Gullu litlu vant- aði í 1 árs afmælisgjöf, nú hana vantaði dótakassa og það stóð ekki á því, nokkrum dögum seinna birt- ist þú með þennan líka stóra dóta- kassa og stjörnukodda handa henni. Hún settist strax í kassann með stjörnuna og lét keyra sig um allt hin ánægðasta. Nú ertu farinn og tómið eitt eftir og ekki færðu að upplifa þegar næsta frændsystkin fæðist, það er jú dagsett á afmæl- isdaginn þinn, 10 febrúar, en ég veit að þú fylgist með þarna uppi, þar sem þú hefur örugglega fengið góðar viðtökur hjá ömmum þínum og afa. Þetta eru fátæklegar línur en segja þó það sem þarf. Þér hefur væntanlega verið ætlað annað og meira þarna uppi. Minningin um þig lifir í hjarta okkar allra. Ég kveð þig með þínum eigin orðum, ég bið að heilsa. Þín mágkona, Ágústa Jóhanna (Hanna). Daði var mjög skemmtilegur og ég mun sakna hans mjög mikið. Þetta var mjög hræðilegt slys. Hann var eiginlega alltaf góður við mig. Ég man að einu sinni þá tók hann mig með sér út í búð og hann keypti fullt af dóti, t.d. Coca cola cherry sem við smökkuðum þegar við komum heim og okkur fannst það ógeðslegt. Við keyptum líka karmellupopp handa ömmu og henni fannst það alls ekki gott. Handa mér keypti hann Extra tyggjó og extra stóran Draum. Þetta var mjög eftirminnilegt atvik (í búðinni), elsku Daði minn. Þín frænka, Ásta Rún. Í mars 2002 bættist nýr starfs- maður í hópinn í Víkinni. Þetta var ungur drengur rétt orðinn 20 ára, hann heilsaði okkur starfsfólkinu og hvaðst heita Daði Þór Guðlaugs- son. Það flaug í huga okkar að Daði myndi ekki stoppa lengi í Víkinni, því hann var svo miklu yngri en við hin, en það fór á annan veg. Það var ekki fyrr en í júlí í sumar að hann söðlaði um og leitaði á þau mið, sem hugur hans stóð til, að vinna þar sem hann gæti nýtt próf sitt sem meiraprófsbílstjóri, en hann hafði drifið sig í ökuskólann og lokið meiraprófi sl. vor, með vaktavinnu hjá okkur. Þar hafði hann tekið góð próf og staðið sig með prýði, líkt og við þekktum, sem höfðum unnið með honum und- anfarin þrjú og hálft ár. Það voru því skelfilegar fréttir sem við vinnufélagarnir fengum seinnihluta mánudagsins 5. september, þegar móðir hans Daða okkar hringdi og sagði frá þessu hörmulega slysi. Daði var um margt sérstakur. Hann var t.d. mun hærri en flestir drengir og grannvaxinn. Og við göntuðumst oft með það í góðu, hvað það væri þægilegt fyrir þau okkar, sem værum frekar lág í loft- inu, að lenda á vakt með honum, því hann gat teygt sig í hluti, sem við þurftum að skrölta upp á stól til að ná í. Aldrei tók hann því illa, enda kom í ljós að hann hafði aðlög- unarhæfni kamelljónsins á þann hátt, að hann gat verið unglingur með unglingunum í Víkinni, brugð- ið á leik með krökkunum án þess að missa tökin á starfinu, og hann gat verið rígfullorðinn með okkur starfsfélögunum, þegar hann þurfti að axla ábyrgð og sinna sínum skyldum sem húsvörður. Þegar leið að starfslokum hjá Daða skynjuðum við eftirvænt- inguna í huga hans, að hefja starf á nýjum vettvangi. Daginn, sem hann kvaddi okkur, var það gert með því að slá upp heilmikilli brauðtertu- veislu, þar sem allir starfsmenn í Víkinni og ÍTR-unglingarnir sátu saman og gæddu sér á kræsing- unum, og ræddu saman á léttu nót- unum. Það var aldrei langt í léttu nót- urnar hjá Daða, þótt vissum við að hann hefði tekist á við ýmsa erf- iðleika, ekki eldri en hann var. Þar tók þó trúlega mest á hann andlát ömmu hans, en þau voru sérlega náin. Hún lést mjög snögglega fyr- ir stuttu. Kæri vinur, við í Víkinni sökn- uðum þín svo sannarlega, þegar þú lést af störfum, en við glöddumst, þegar þú komst og heimsóttir okk- ur og við sáum hvað þú varst ánægður í nýja starfinu. Það er því nöturlegt til þess að vita, að við fáum ekki neinar slíkar heimsóknir lengur. Við trúum því hins vegar að þér séu ætluð önnur og mikilvæg- ari störf á æðra sviði og þar hafi amma þín tekið fagnandi á móti þér. Um leið og við þökkum sam- fylgdina, þegar við kveðjum góðan starfsfélaga, biðjum við góðan Guð að blessa og hugga fjölskyldu hans og vinina alla. Minning um ljúfan dreng lifir í hjörtum okkar. Hvíl þú í friði, kæri vinur. Starfsfólk Knattspyrnufélagsins Víkings. Það er óraunverulegt að hugsa til þess að Daði hafi nú langt um aldur fram kvatt okkur í hinsta sinn. Eftir stendur minning um ljúfan og góðan dreng sem við strákarnir í Víkingi kveðjum með trega og söknuði. Leiðir okkar og Daða lágu saman fyrir nokkrum árum, en Daði hóf þá störf fyrir félagið í íþróttahúsinu Víkinni. Síðan þá hefur Daði verið nánast einn af hópnum, hvort sem var að spjalla fyrir æfingar, að- stoða í leikjum eða þá vera með hópnum utan handboltans. Þó svo að Daði hafi verið rólegur og á tíð- um ekki fyrirferðarmikill setti hann svo sannarlega sinn svip á íþróttahúsið með sterkum persónu- leika og góðri nærveru. Það var því eftirsjá af Daða þeg- ar hann ákvað að róa á önnur mið og freista gæfunnar þar sem starfs- kraftar hans gætu betur notið sín. Víkin varð ekki sú sama án Daða og skildi hann eftir stór spor fyrir aðra að feta í. Ekki óraði neinn fyrir því að þar hefðu leiðir okkar endanlega skilið og að aldrei aftur fengjum við notið félagsskapar Daða. Eina huggun okkar nú er að Daði er á góðum stað og hefur verið kallaður til starfa af Guði sem hæfir þeirri per- sónu sem Daði hefur að geyma. Hugur okkar er þessa stundina með ástvinum Daða og sendum við þeim okkar innilegustu samúðar- kveðjur. Leikmenn og þjálfarar handboltaliðs Víkings. Líf okkar flestra mótast af venj- um og vana. Við göngum til ákveð- inna verka og starfa. Í hugum okk- ar er þetta allt sjálfgefið og tryggt. En skyndilega erum við svo óþægi- lega minnt á hversu röng þessi hugsun er. Á örlagaríku andartaki er ungur maður, hann Daði okkar húsvörður, horfinn. Jarðneskum lífsdansi þessa ljúfa, hjálpsama og skemmtilega manns er lokið. Mikið skelfing getur þetta stund- um allt verið skrýtið og óréttlátt. Ég kynntist Daða þegar hann réðst til starfa sem húsvörður í Víkinni. Þegar ég sit hér og rita þessi fátæklegu orð renna í gegn- um hugann óteljandi minningabrot af samverustundum okkar Daða. Alltaf var Daði reiðubúinn að lið- sinna og hjálpa. Það var ósjaldan sem hann óumbeðinn var farinn að sinna verkefnum sem í raun geta vart talist til verka húsvarðar. En þannig var Daði. Sannur vin- ur og hjálparhella. Ég held að hlutverk húsvarða í íþróttahúsum sé oft stórlega van- metið. Daði var úrvals húsvörður. Hann lagði sig fram um að hlúa að þeim börnum og unglingum sem leggja stund á handknattleik hjá Víkingi. Hann var mikill vinur þeirra margra og er nú sárt sakn- að. Oft stóðum við Daði við glerið fyrir ofan íþróttasalinn í Víkinni og fylgdumst með ungu handknatt- leiksmönnunum okkar á æfingum. Áhuginn skein úr andliti hans og hann bar miklar væntingar til margra vina sinna þar. Ég veit að ef þú getur muntu standa við glerið á þeim góða stað sem þú nú dvelur á og fylgjast með vinum þínum í handboltanum. Og ef við bara gætum vildum við raða okkur upp, okkar megin glersins, og veifa til þín, kæri vinur. Hafðu þökk fyrir alla þína hjálp- semi og vináttu. Rúnar Halldórsson, formaður barna- og unglingaráðs Víkings í handknattleik. Við strákarnir hringdum í Daða um hádegið sama dag og slysið átti sér stað. Hann var mjög sprækur og leist vel á að hitta okkur síðar um kvöldið. Við vorum að labba heim af æfingu þegar okkur bárust fréttirnar, við vildum ekki trúa þessu. Það er skrítin tilhugsun að hafa talað við hann rétt áður en hann dó. Daði sinnti starfinu mjög vel og var alltaf í góðu skapi, sama hvað maður þurfti þá gat Daði alltaf reddað því. Við strákarnir í hand- boltanum þekktum Daða mjög vel og spjölluðum oft við hann eftir æf- ingar, meira að segja þegar við vor- um úti á röltinu þá fórum við niður í Vík bara til að spjalla við hann. Daði var góður vinur okkar allra, hann sagði okkur sögur um margt sem hann hafði gert og hvað hann ætlaði sér að gera í framtíðinni. Það var mjög gaman að spjalla við hann, sérstaklega þar sem maður gat talað um hvað sem er við hann. Foreldrum og fjölskyldu hans sendum við innilegar samúðar- kveðjur. Anton Gylfi og strákarnir í 3.flokki karla í Víking. Mánudagskvöldið 5. september bárust okkur Víkingsstúlkum þær sorgarfréttir að Daði, fyrrverandi húsvörður í Víkingsheimilinu, hefði látist af slysförum. Við kynntumst Daða þegar hann hóf störf sem húsvörður í Víkinni og frá þeim degi áttum við sam- skipti við hann nær daglega. Hann var okkur ávallt innan handar og það voru ófá skiptin sem nafn hans ómaði um Víkina þegar okkur Víkingsdömur vanhagaði um harpixsápu, keilur eða handklæði – hann var alltaf boðinn og búinn til þess að hjálpa okkur. Daði sá einn- ig til þess að við gengjum vel um íþróttasalinn og lét okkur óspart heyra það ef honum fannst um- gengni okkar ekki til fyrirmyndar. Við vottum fjölskyldu og vinum Daða innilega samúð okkar. Megi Guð styrkja ykkur í sorginni. Daða verður sárt saknað. Meistaraflokkur kvenna í handbolta, Víkingur. Í vetur flutti yngsti sonur minn heim um tíma og eins og venja er fylgdu honum vinir og kunningjar, sem urðu fastagestir á heimilinu, þar á meðal Daði. Daði var yndislegur drengur, kurteis og prúður, alltaf tilbúinn að gera einhverjum greiða ef þurfti. Hann reyndist syni mínum góður og traustur vinur. Hans er sárt saknað. Daði var að byrja lífið sitt, en ekki ákveðinn í hvert skyldi stefna. Það voru margar hugmyndir rædd- ar á meðan félagarnir sátu yfir tölvuleikjunum. Daði var vel greindur og langaði í meira nám þegar tækifæri gæfist, en svo tekur einhver völdin, ein- hver ákveður allt annað. Við erum svo smá frammi fyrir ákvörðun þessa valds, við ráðum svo litlu. Það eina sem við getum gert er að muna allar góðu stundirnar, öll brosin og hlýjuna sem virtist alltaf fylgja Daða. Elsku Daði minn. Ég er betri manneskja eftir að hafa kynnst þér og þinni góðmennsku, far þú í friði og blessuð sé minning þín. Elskulegu foreldrar og aðrir ætt- ingjar, megi guð veita ykkur styrk og huggun í sorg ykkar. Helga Agnars Jónsdóttir. Kæri vinur. Stundin líður, tíminn tekur toll af öllu hér. Sviplegt brotfall söknuð vekur sorg í hjarta mér. Þó veitir yl í veröld kaldri vermir ætíð mig að hafa þó á unga aldri eignast vin sem þig. (Hákon Aðalsteinsson.) Ljós Guðs vaki yfir þér. Kærleikur Guðs birtist þér. Kraftur Guðs verndi þig. Nærvera Guðs vaki yfir þér. Hvar sem þú ert, Guð veri með þér. Kristín Margrét Guðmundsdóttir. Daði Þór hafði einungis starfað með okkur í rúma tvo mánuði þeg- ar hann var hrifinn á brott svo skyndilega. Þrátt fyrir stutt kynni hafði hann skapað sér fastan sess meðal okkar og við hlökkuðum til áframhaldandi samstarfs. Daði var góður drengur sem bjó yfir metnaði og dugnaði. Hann var fljótur að læra og hreif okkur með sér með trú á sjálfan sig og viljann til að takast á við hlutina. Hann hafði létta lund og var alltaf tilbú- inn að ganga að verki með jákvæðu hugarfari. Okkur finnst sárt að horfa á eftir Daða en við trúum því að honum hafi verið ætlað annað og stærra hlutverk annars staðar. Stórt skarð er rofið í hópinn en minningin um góðan dreng lifir. Hugur okkar er hjá fjölskyld- unni. Foreldrum, systkinum og öðrum aðstandendum vottum við okkar dýpstu hluttekningu og biðj- um þeim Guðs blessunar og styrks á þessum erfiðu tímum. Sigurður Jónsson og Dagrún Guðlaugsdóttir. DAÐI ÞÓR GUÐLAUGSSON Morgunblaðið birtir minningar- greinar alla útgáfudagana. Lengd Minningargreinar séu ekki lengri en 2.000 slög (stafir með bilum - mælt í Tools/Word Count). Ekki er unnt að senda lengri grein. Hægt er að senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur, og votta þeim sem kvaddur er virð- ingu sína án þess að það sé gert með langri grein. Ekki er unnt að tengja viðhengi við síðuna. Myndir Ef mynd hefur birst í til- kynningu er hún sjálfkrafa notuð með minningargrein nema beðið sé um annað. Ef nota á nýja mynd er ráðlegt að senda hana á myndamóttöku: pix@mbl.is og láta umsjónarmenn minningar- greina vita. Minningar- greinar

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.