Morgunblaðið - 28.10.2005, Síða 40

40 FÖSTUDAGUR 28. OKTÓBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Einar Péturssonfæddist í Ófeigs-
firði í Árneshreppi á
Ströndum 25. októ-
ber 1926. Hann lést
á heimili sínu 20.
október síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Pétur Guðmundsson
bóndi í Ófeigsfirði,
f. 4. mars 1890, d.
21. september 1974,
og Ingibjörg Ketils-
dóttir húsfreyja í
Ófeigsfirði, f. 24.
september 1889 á
Ísafirði, d. 3. desember 1976.
Bræður Einars eru Ketill, f. 7. maí
1912, d. 8. nóvember 1975; Guð-
mundur, f. 7. maí 1912, d. 20. októ-
ber 1985; Ófeigur, f. 24. júlí 1915;
Ingólfur, f. 15. mars 1919, d. 6. júní
1998; Eyvindur, f. 15. apríl 1921, d.
7. maí 1924; Eyvindur yngri, f. 6.
júlí 1924, d. 8. apríl 1928; Sigur-
geir, f. 25. maí 1928; og Rögnvald-
ur Jón, f. 12. febrúar 1931, d. 16.
ágúst 1997.
Hinn 15. júní 1952 kvæntist Ein-
ar eftirlifandi eiginkonu sinni Sig-
rúnu Sesselju Bárðardóttur, f. 3.
mars 1928 í Vík í Mýrdal. Foreldr-
ar hennar voru Bárður Jónsson og
Þórey Sverrisdóttir, þau eru bæði
látin. Börn Einars eru sex: 1) Anna
son. Börn þeirra eru Sigrún Birna
og Egill Valur. Maki Sigrúnar
Birnu er Stefán Haraldsson. 4)
Helga Guðlaug, f. 1. nóvember
1962, maki Bergþór Morthens.
Dætur þeirra eru Sigrún Sesselja
og Valgerður Rós. Fyrir á Bergþór
börnin Ásbjörgu og Fannar. Maki
Ásbjargar er Tómas Lunkevicius.
Einar ólst upp í Ófeigsfirði á
Ströndum. Stuttu eftir fermingu
hóf hann nám við Héraðsskólann á
Laugarvatni og var þar í tvo vetur.
Þaðan fór hann norður á Akureyri
og lærði rafvirkjun við Iðnskólann
á Akureyri. Meistari hans í iðninni
var Hrólfur Sturlaugsson og bjó
Einar hjá þeim hjónum Hrólfi og
Sigríði fyrstu námsárin. Hann
lauk sveinsprófi 1947 og fékk síðar
meistararéttindi.
Leiðin lá til Reykjavíkur þar
sem hann vann við rafvirkjun þar
til þau hjónin fluttu á Blönduós ár-
ið 1952. Á Blönduósi starfaði Einar
við sitt fag til ársins 1958. Fjöl-
skyldan flutti suður til Reykjavík-
ur og þaðan í Kópavog, þar sem
Einar vann sem rafvirki en fór síð-
an til sjós í nokkur ár sem kokkur
á Hafrúnu ÍS.
Árið 1978 stofnaði Einar ásamt
Guðjóni Guðmundssyni og Sigurði
Guðjónssyni Rafvirkjann s/f en
síðustu tíu árin störfuðu Einar og
Sigurður saman, þar til Einar lét
af störfum vegna veikinda árið
2005.
Útför Einars verður gerð frá
Kópavogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Stefanía, f. 8. nóv.
1948, móðir Sjöfn A.
Ólafsson, d. 1989.
Maki Önnu I Mar-
teinn Þórður Einars-
son, d. 17. nóv. 1967,
sonur þeirra er Aðal-
steinn Stefán, maki
Maggý Hreiðarsdótt-
ir og eiga þau sam-
tals fjögur börn.
Maki Önnu II Jónas
Þór, börn þeirra eru
Þórarinn Jónas Þór
og Sjöfn Þór. Sjöfn á
eina dóttur. 2) Örn
Sigurgeir, f. 17. janúar 1950, móð-
ir Svanfríður Sigurlaug Eyvinds-
dóttir. Maki Arnar er Jóna R.
Stígsdóttir, sonur þeirra er Pétur
Ingi, maki Hanna Dóra Hauksdótt-
ir og eiga þau þrjú börn.
Dætur Sigrúnar og Einars eru:
1) Valgerður, f. 28. des. 1953, maki
Guðni Friðriksson. Synir þeirra
eru Gestur og Einar Þór. Maki
Gests er Guðbjörg Svava Ragnars-
dóttir og eiga þau samtals tvö
börn. 2) Þórey, f. 13. júlí 1955,
maki Hreiðar Þórðarson. Synir
þeirra eru Einar Ingi, Þórður
Steinar og Hörður Helgi. Maki
Einars Inga er Sigríður María Sig-
urjónsdóttir. 3) Ingibjörg, f. 24.
júlí 1957, maki Hafsteinn Ingólfs-
Faðir okkar Einar Pétursson ólst
upp í Ófeigsfirði á Ströndum í
stórum bræðrahópi. Hann var stolt-
ur af sinni sveit og deildi með okkur
systrunum mörgum góðum minn-
ingum um afa, ömmu og æskuárin.
Þar á bæ var margt um manninn,
m.a. föðursystir hans og hennar fjöl-
skylda sem bjó í sama húsi.
Ófeigsfjörður var og er mikil
hlunnindajörð. Þar er æðarvarp, sel-
veiði og mikill reki. Hefðbundinn bú-
skapur var stundaður, aðallega með
sauðfé, en kýr og hross eftir þörfum
heimilisins.
Börnin voru mörg og leiksvæðið
stórbrotið. Nálægðin við sjóinn og
verklag tengt honum var þroskandi
fyrir börnin. Sandurinn, fjaran og
umhverfið allt um kring var og er
mikill ævintýraheimur.
Í túnjaðrinum er grunn tjörn sem
ber nafnið Óskatjörn. Þar var tilval-
ið að leika sér með heimasmíðaða
báta. Börnin bundu í þá band og
festu um stöng á hinn endann.
Stöngin var notuð til að halda bátn-
um hæfilega frá landi. Tjörnin var
heimur út af fyrir sig, þar sem hug-
myndirnar fengu byr undir báða
vængi. Börnin nefndu ákveðna staði
við tjörnina þekktum landfræðileg-
um nöfnum og sigldu t.d. suður til
Reykjavíkur, austur á Langanes og
á marga fleiri staði.
Margar æskuminningar okkar
systranna tengjast ferðalögum og
tjaldútilegum. Foreldrar okkar voru
duglegir að ferðast um landið og
fræða okkur um það sem fyrir augu
bar.
Æskuárin voru í Kópavoginum,
þar sem foreldrar okkar byggðu
hús. Í minningunni gat pabbi allt
sjálfur.
Pabbi var til sjós í u.þ.b. tíu ár sem
kokkur á Hafrúnu ÍS. Hann lærði af
mömmu matargerð og nutum við
systurnar góðs af því alla tíð.
Margar góðar minningar eru
tengdar sjómannsárunum. Við feng-
um að fara um borð og hjálpa til,
þegar tekið var á móti kostinum. Þá
upplifðum við stemninguna um borð,
því skipsfélagarnir unnu oft í land-
legum.
Oft enduðu bíltúrarnir niðri á
höfn, sérstaklega fyrir jólin, til þess
að virða fyrir sér ljósadýrðina.
Faðir okkar var hlýr og traustur
maður. Hann var hjálpsamur og
greiðvikinn ef til hans var leitað.
Vinnugleði var honum í blóð borin og
átti hann langa og farsæla starfsævi.
Til margra ára var pabbi með
verkstæði í sama húsi og heimili for-
eldra okkar og naut hann dyggrar
aðstoðar móður okkar við rekstur-
inn.
Hann var glaður í góðra vina hópi
tók þá gjarnan lagið og spilaði oft
sjálfur undir bæði á harmoniku og
píanó. Hann hlustaði mikið á klass-
íska tónlist og sótti marga helstu
tónlistarviðburði.
Börn okkar systranna eiga falleg-
ar og góðar minningar um afa sinn.
Hann fylgdist með námi og áhuga-
málum þeirra og hvatti þau áfram í
leik og starfi.
Frá því að börnin okkar voru lítil
hafa þau notið þess að dvelja með afa
og ömmu í sumarbústaðnum við
Laugarvatn. Þar var oft glatt á
hjalla og margt um manninn.
Á þessari kveðjustund er okkur
efst í huga söknuður og þakklæti
fyrir allt það góða sem pabbi gaf
okkur.
Minningar um góðan föður eiga
eftir að lifa með okkur um ókomin
ár. Guð blessi hann og varðveiti.
Valgerður, Þórey, Ingibjörg
og Helga Guðlaug.
Hann var sem klettur í hafi, frek-
ar fámáll maður, hlédrægur en lét
verkin tala.
Þolinmæði og umburðarlyndi
gagnvart skapgerðarbrestum ann-
arra var takmarkalaus. Aldrei man
ég eftir því að hafa heyrt hann tala
illa um nokkurn mann.
Tónelskur var hann og góðan söng
hafði hann í hávegum og átti til að
taka lagið með sínum mönnum þeg-
ar hann var í því stuðinu.
Mér er sérstaklega minnisstætt
þegar hann ásamt konu sinni, sökum
veikinda sinna, ekki gat farið að sjá
meistara Placido, en þar hafði hann
tryggt sér bestu sæti, að eiginkona
mín og ég urðum þeirrar gleði að-
njótandi að fara í þeirra stað.
Þetta er aðeins eitt dæmi sem
kemur upp í huga mér þegar ég kveð
tengdaföður minn í hinsta sinn.
Megi tónlistin vera í hávegum
höfð þar sem för þinni er nú heitið.
Bergþór Morthens.
Við systkinin eigum margar góðar
og fallegar minningar um afa okkar.
Þegar við vorum lítil var það fastur
liður að afi og amma komu færandi
hendi með ís og góðgæti í heimsókn
til okkar um helgar. Afi hefur alla tíð
verið gjafmildur og ætíð hugsað um
okkar hag.
Notalegt var að heimsækja afa og
ömmu þar sem þau tóku svo vel á
móti okkur og afi hafði sinn háttinn á
að bjóða okkur velkomin. Egill Valur
og afi heilsuðust með því að láta
hnakkana mætast en mér heilsaði
hann alltaf á sinn sérstaka hátt með
bros á vör. Hann var svo hlýr og góð-
ur við okkur, frekar fámáll en um-
hyggjusamur og nærgætinn.
Sem lítil stelpa man ég eftir að afi
lék jólasveininn á aðfangadagskvöld.
Hann setti upp jólasveinahúfu og
deildi út jólapökkunum með leik-
rænum hætti. Þetta fannst okkur
krökkunum alveg ómissandi þáttur í
jólahaldinu.
Gamlárskvöldin í Laufbrekku
hverfa seint úr minni. Mér fannst
þau alltaf svo ævintýraleg og
skemmtileg því afi keypti fullt af
flugeldum fyrir barnabörnin. Í
minningunni voru þetta stórir og
miklir flugeldar.
Afi var mjög vanafastur og vinnu-
samur maður. Ég sé hann fyrir mér
borða skyrið sitt í hádeginu, þakið
sykri og rjóma. Eftir hádegi hlustaði
hann á hádegisfréttirnar og fékk sér
síðan blund. Stundum fengum við
krakkarnir að skoða verkstæðið
hans og hann var natinn við að út-
skýra fyrir okkur hvernig hann not-
aði hin ýmsu verkfæri og rafmagns-
tæki.
Afi var mikill veislumaður og voru
tertuveislur í sérstöku uppáhaldi hjá
honum. Pönnukökurnar sem hann
bakaði voru vinsælar hjá okkur
barnabörnunum, hann bakaði þær
oft og þá svo mikið að við gátum
borðað eins margar og við gátum í
okkur látið.
Afi og amma höfðu unun af að fara
í berjamó á haustin. Eftir berjatínsl-
una kenndi afi okkur að hreinsa ber-
in með sérstakri aðferð sem hann
hafði fundið upp. Síðan var haldin
berjaveisla og allir fengu sér ber í
skál með miklum rjóma og sykri.
Margar góðar minningar tengjast
veru okkar í sumarbústaðnum við
Laugarvatn en þar var oft fjölmennt
og mikið um að vera. Afi var dugleg-
ur við að dytta að ýmsu í bústaðnum
og kenna okkur gott handbragð.
Hann sá til þess að alltaf væri nóg til
af timbri og verkfærum í vinnu-
skúrnum sem við barnabörnin feng-
um að nota við smíðar.
Afi hefur alltaf verið mjög barn-
góður og sérstaklega þolinmóður
maður. Þrátt fyrir oft mikinn ærsla-
gang í okkur barnabörnunum man
ég aldrei eftir því að hann hafi hækk-
að róminn en á sinn milda hátt var
hann laginn við að ná athygli okkar
barnanna.
Við kveðjum elsku afa okkar með
söknuði og geymum fallegar minn-
ingar um hann í hjörtum okkar um
ókomna tíð.
Egill Valur og Sigrún Birna.
Fyrsta minning mín um afa minn
er líklega frá því að við fórum saman
út í skúr og náðum okkur í ís sem
hann átti oftar en ekki til fyrir litla
og feita krakka eins og mig. Hann
dekraði við mig og var mér alltaf
góður. Afi var mér mikill leiðbein-
andi, skilningsríkur og þolinmóður
og kenndi hann mér ýmislegt um líf-
ið og tilveruna.
Ég var það heppinn að hafa að-
gengi að vinnu hjá honum í rafmagn-
inu og voru hádegishléin eftirminni-
leg á Laufbrekkunni þar sem amma
tók ávallt hlýlega á móti okkur. Þar
við eldhúsborðið var allt milli himins
og jarðar skeggrætt þangað til vinn-
an tók aftur við.
Ég hafði mjög gaman af því að
umgangast afa minn því í mínum
huga var hann einn af fróðari mönn-
um landsins og gátum við endalaust
spjallað saman um liðna tíma og
framandi aðstæður.
Ég er afar þakklátur fyrir allar
þær góðu stundir sem við afi áttum
saman. Afi á mjög mikið í mér og
mun ég ávallt hafa tilmæli hans að
leiðarljósi í mínu lífi.
Einar Ingi.
Mig langar að segja nokkur orð
um afa en ég varð þeirrar gæfu að-
njótandi að kynnast honum soldið
upp á nýtt kominn yfir tvítugt, þar
sem ég bjó hjá honum og ömmu í
Laufbrekku meðan ég var í tónlist-
arnámi. Afi sagði kannski ekki mik-
ið, en ef mann vantaði eitthvað þá
reddaði hann því alltaf og ég held
það sé óhætt að segja að hann hafi
stutt alveg rosalega við bakið á sín-
um börnum, barnabörnum og barna-
barnabörnum. Hann var umburðar-
lyndur við mig og ömmu, (sem erum
kannski hættulega lík) og þau sýndu
mínum hugsjónum og markmiðum
alltaf mikinn skilning og kvörtuðu
aldrei undan hávaða þó ég væri
stundum ennþá að æfa mig á gítar-
inn þegar afi var að fara í vinnuna.
Síðustu vikurnar sem hann lifði
hélt hann áfram að sýna í verki
hversu miklu fjölskyldan skipti hann
því hann var óspar á gjafir og aldrei
lét hann sig vanta í barnaafmæli eða
önnur fjölskyldumót.
Takk fyrir mig og mína, afi minn,
hvar sem þú ert, og hvíldu í friði.
Gestur Guðnason.
Upp skaltu á kjöl klífa.
Köld er sjávardrífa.
Kostaðu huginn at herða.
Hér muntu lífit verða.
Skafl beygjattu, skalli,
þótt skúr á þik falli.
Ást hafðir þú meyja.
Eitt sinn skal hverr deyja.
(Þórir jökull.)
Elsku afi, ég þakka þér fyrir
hvatninguna og stuðninginn.
Þinn
Hörður Helgi.
Í örfáum orðum langar mig að
minnast Einars Péturssonar föður
æskuvinkonu minnar. Fljótlega eftir
að við Helga Guðlaug yngsta dóttir
hans hófum skólagöngu hófst með
okkur vinskapur sem hefur haldist
síðan. Fjölskyldu hennar kynntist
ég vel þar sem ég var mikið á heimili
þeirra í Kópavoginum á æskuárun-
um og á góðar minningar þaðan en
bæði Einar og kona hans Sigrún
voru mér einstaklega góð.
Einar rak eigið fyrirtæki og vann
mikið eins og margir af hans kynslóð
en þó man ég hvað hann tók virkan
þátt í eldamennsku og daglegum
störfum á heimilinu. Hann var hlýr
og yfirlætislaus og aldrei var húm-
orinn langt undan. Hann gaf sér
tíma til að spjalla og var mikill vinur
dætra sinna.
Ég votta Sigrúnu og fjölskyldunni
allri mína dýpstu samúð.
Guð blessi Einar Pétursson.
Hreindís Elva Sigurðardóttir.
Í dag er borinn til grafar Einar
Pétursson rafverktaki, gamall
starfsfélagi minn og vinur. Því miður
get ég ekki fylgt honum til grafar og
kveð hann því með þessum fátæk-
legu orðum.
Við Einar kynntumst fyrir rösk-
um 30 árum er við unnum hjá Einari
Þórðarsyni rafverktaka. Á þessum
tíma var ég kominn með mikið af
verkefnum, en vantaði rafverktaka-
leyfi en þau réttindi hafði Einar.
Hafði ég þá samband við Sigurð
Guðjónsson og spurði hann hvort
hann væri til í samstarf og fá Einar
með okkur. Var það auðsótt og stakk
þá Einar upp á nafninu Rafvirkinn.
Einar var 23 árum eldri en ég og
fann ég aldrei fyrir þeim aldursmun.
Hann var alltaf kátur og glaður,
ólatur og sérlega ósérhlífinn. Aldrei
hvarflaði að honum að biðja mig að
vinna verk fyrir sig, hvort sem það
var að skríða um þrönga lagna-
stokka eða príla upp í rjáfur. Oft
verður mér hugsað til Einars þegar
ég glími við svipuð verkefni, en ég er
á sama aldri og hann var þá og geri
mér því grein fyrir því hvað hann var
lipur og léttur á fæti.
Hann gantaðist oft og var glettinn
er hann minntist á þá daga er hann
starfaði á Blönduósi með Kristni
Finnbogasyni. Þá var oft glatt á
hjalla og mikið spaugað. Ein sagan
er mér minnisstæð, en það var þegar
Ágúst gamli á Hofi kom til þeirra
strákanna og skoraði á þá í kapp-
drykkju en þeir yrðu að borga
drykkjarföngin, og auðvitað vann
Gústi gamli alltaf. Einar grunaði
hann um græsku sem síðar varð
upplýst, en verður ekki gert hér, en
til þess þurfti nokkrar keppnir.
Að endingu vil ég þakka Einari
samfylgdina og votta Sigrúnu og
öðrum ástvinum hans dýpstu samúð.
Guðjón Guðmundsson.
EINAR
PÉTURSSON
Elsku besta amma
Berta. Við systkinin
minnumst þess með
hlýhug er við komum svo oft til ykk-
ar afa í heimsókn og pössun á upp-
vaxtarárunum. Umhyggja og jafnað-
argeð voru þínir bestu kostir og
aldrei heyrðum við þig byrsta þig,
hvorki við okkur né aðra. Alltaf var
stutt í grínið á milli okkar. Við áttum
okkar eigið hlátursefni, eins og t.d.
þegar við vorum að fara með ykkur
afa eitthvað sagðirðu svo oft: „Ósköp
eru að sjá þig, það er ekki hægt að
fara með þig svona út,“ og svo hafðir
BERTA
HERBERTSDÓTTIR
✝ Berta Herberts-dóttir fæddist á
Hamraendum í
Breiðuvík á Snæ-
fellsnesi 18. júlí
1926. Hún andaðist
á Dvalarheimilinu
Grund 5. september
síðastliðinn og var
jarðsungin frá
Kópavogskirkju 13.
september.
þú okkur til. Þú kall-
aðir okkur gullin þín
og varst viljug til að
dekra við okkur á
þann hátt að okkur
leið alltaf svo vel hjá
þér. Þú hafðir ávallt
uppáhalds matinn
okkar, og oftast var
eitthvað gott til í
skápnum. Við eigum
margar góðar minn-
ingar frá því er þið afi
voruð að vinna í Borg-
arfirðinum.
Allar minningar um
þig verða vel geymdar í hjörtum
okkar.
Svæfillinn minn og sængin mín
sé önnur mjúka höndin þín,
en aðra breið þú ofan á mig,
er mér þá værðin rósamlig.
(Sigurður Jónsson.)
Þín er og verður sárt saknað,
elsku amma Berta.
Ástkærar kveðjur.
Hannes og Lovísa Rut (Lotta).