Morgunblaðið - 16.12.2005, Blaðsíða 48

Atburð sé ég anda mínum nær,
aldir þó að liðnar séu tvær;
inn í dimmt og hrörlegt hús ég treð.
Hver er sá, sem stynur þar á beð?
Hár er þétt og hrokkið, hvítt og svart,
himinhvelft er ennið, stórt og bjart,
hvöss og skörp og skýrleg kinn og brún,
skrifað allt með helgri dularrún.
Signað höfuð sorgarþyrna ber, –
sjá, nú þekkist hann, sem dáinn er.
Oftast fyrst á þessum þyrnikrans
þekkir fólkið tign síns bezta manns
(Matthías Jochumsson.)
Við þökkum Sigga uppi á
lofti samfylgdina í gegnum tíð-
ina.
Systkinin sjö
á Grettisgötunni.
HINSTA KVEÐJA
48 FÖSTUDAGUR 16. DESEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Sigurður Guð-mundur Krist-
jánsson fæddist á
Tröð í Súðavík 24.
ágúst 1924. Hann
lést á sjúkrahúsinu á
Ísafirði mánudaginn
5. desember síðast-
liðinn. Foreldrar
Sigurðar voru Krist-
ján Ebenesersson,
skipstjóri á Flateyri,
f. 18.10. 1897, d.
30.3. 1947, og Helga
Guðmundsdóttir, f.
á Tröð í Súðavík
14.6. 1903, d. 29.4. 1933. Foreldrar
Kristjáns voru Ebeneser Þórarinn
Sturluson, f. í Dalhúsum í Önund-
arfirði 24.12. 1847, d. 10.8. 1923, og
Friðrikka Halldórsdóttir, f. á Hóli í
Önundarfirði 28.11. 1861, d. 20.7.
1947. Foreldrar Helgu voru Guð-
mundur Hjaltason, húsmaður á
Tröð, f. 2.9. 1854, d. 25.7. 1931, og
Sigríður Þórðardóttir, f. 30.9.
1867, d. 30.9. 1943. Hálfsystkini
Sigurðar, börn Kristjáns og konu
hans Maríu Jóhannsdóttur, f. 25.5.
1907, d. 5.12. 2003, eru Jóhanna
f. 22.9. 1952. Börn þeirra eru Stef-
án, f. 1975, kvæntur Jónu Bjarna-
dóttur, f. 1974, Sigrún, f. 1978, og
Sólveig, f. 1980. 3) Rúnar Dag-
bjartur trésmiður, f. 22.12. 1962,
kvæntur Ingibjörgu Kjartansdótt-
ur, starfsmannastjóra HNLFÍ, f.
8.10. 1965. Synir þeirra eru Kjart-
an Helgi, f. 1990, og Sigurður
Björn, f. 1992. Barnabarnabörnin
eru fjögur.
Sigurður og Soffía bjuggu
lengst af á Grettisgötu 73 í Reykja-
vík, utan tvö ár sem þau bjuggu í
Súðavík og síðustu fjögur árin sem
Soffía lifði bjuggu þau á Lindar-
götu 57 í Reykjavík. Sigurður bjó
eftir það hjá sonum sínum á vet-
urna en Bjarnahúsi í Tröð í Súða-
vík á sumrin. Síðan í febrúar hefur
hann búið á Sólborg á Flateyri.
Sigurður var til sjós frá 19 ára
aldri. Hann var á seglskútunni Ha-
mónu með föður sínum í nokkur ár.
Hann tók stýrimannspróf 1949 og
var eftir það m.a. á síðutogaranum
Fylki til 1953 en fór þá í land vegna
heilsubrests. Hann lærði þá húsa-
smíðar og starfaði við þær til 1978
þegar hann fór aftur til sjós á skut-
togaranum Hjörleifi. Síðustu þrjú
starfsárin vann hann við viðhald
og breytingar á Borgarspítalan-
um.
Minningarathöfn um Sigurð var
í Súðavíkurkirkju 6. desember.
Útför Sigurðar verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Guðrún menntunar-
fræðingur, f. 11.3.
1941, og Einar Oddur
alþingismaður, f.
26.12. 1942. Sigurður
ólst upp í Súðavík.
Hann missti móður
sína ungur og bjó eft-
ir það hjá Þorgerði
móðursystur sinni, f.
17.7. 1888, d. 22.12.
1976.
Hinn 29. júní 1949
kvæntist Sigurður
Soffíu Jónsdóttur, f.
4.7. 1922, d. 3.2. 1998.
Foreldrar hennar voru Jón Lýðs-
son, f. í Hjallanesi í Landsveit 12.5.
1890, d. 14.5. 1974, og Guðrún
Gísladóttir, f. í Haukhjáleigu í
Andakílshreppi 14.5. 1898, d. 2.7.
1984. Sigurður og Soffía eignuðust
þrjá syni. Þeir eru: 1) Valur raf-
virki, f. 27.12. 1949, kvæntur Stef-
aníu Pálsdóttur leikskólakennara,
f. 14.11. 1951. Börn þeirra eru
Soffía Helga, f. 1976, Guðmundur,
f. 1983, og Páll Júníus, f. 1984. 2)
Jón Kristján bólstrari, f. 5.1. 1952,
kvæntur Hlíf S. Arndal forstöðum.,
Elsku afi Siggi.
En hvað það verður skrítið að
koma á Súðavík næst og þú verður
ekki þar.
Við áttum eftir að fara aftur með
þér á bátnum út á sjó og veiða. Það er
líka leiðinlegt að þú verðir ekki hér
hjá okkur um jólin eins og síðustu ár,
en við vitum að þér líður vel hjá ömmu
Soffu. Pabbi og mamma segja að nú
dansið þið saman í sölum himnaríkis.
Við viljum þakka þér fyrir stund-
irnar sem við áttum með þér þegar þú
bjóst hjá okkur. Við kveðjum þig með
bæninni sem er okkur kærust.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Sigurður Björn og Kjartan Helgi.
Ég stíg út úr flugvélinni á Ísafjarð-
arflugvelli. Ég er kominn til þess að
heimsækja afa minn. Hann afa Sigga
á Grettó. Það var gott að koma til afa
og ömmu á Grettó, mest spennandi
var að fá að fara út á altanið og að
hlaupa út í sjoppuna á horninu og
kaupa kók og prins. Ég gleymdi mér
gjarna fyrir framan stóra leyndar-
dómsfulla mynd af skútu, sem sigldi
um öldur, sem virtust hreyfast þegar
maður gekk fram hjá henni hangandi
á veggnum á ganginum. Ég man líka
eftir bíltúrum með honum á Lödunni,
eða Fiatnum, sem í þá daga aðgreind-
ist helst frá Lödu á merkinu.
Afi starfaði lengi sem húsasmiður
og hjálpaði mikið við að byggja húsið
okkar í Lyngheiðinni. En ég held að
hann hafi samt alltaf kunnað best við
sig á sjónum eða sem næst honum.
Þegar amma dó leið ekki á löngu áður
en hann var fluttur vestur á firði, til
æskustöðvanna í Súðavík. Afi naut
þess að kynna fyrir mér fæðingar-
sveitina sína og nærliggjandi sveitir
þegar tækifæri gafst. Hann fór með
mig á Flateyri, Ísafjörð, Bolungarvík,
Vigur og Hesteyri svo eitthvað sé
nefnt.
Afi var karlmaður af gamla skól-
anum og var ekki vanur að bera til-
finningar sínar á torg. En þegar
Soffía dóttir mín var skírð í höfuðið á
ömmu, sýndi hann berlega að það
snerti hann djúpt, og hann sýndi
Soffíu alltaf sérstaka rækt og vænt-
umþykju.
Síðustu fimm árin höfum við fjöl-
skyldan dvalist erlendis og því hef ég
nánast bara séð afa í mýflugumynd í
jólaboðum. Nú þegar við erum nýflutt
aftur til Íslands skyldi tækifærunum
aldeilis fjölga. Þegar hann var lagður
inn á sjúkrahúsið á Ísafirði um mán-
aðamótin ákvað ég því að fljúga vest-
ur og hitta afa, úr því að óljóst var
hvort ráðlegt yrði fyrir hann að koma
suður um jólin.
Í flugstöðvarbyggingunni taka á
móti mér þrír karlmenn, pabbi og
bræður hans. Ólíkt fyrri áætlun minni
förum við ekki á sjúkrahúsið heldur
til Súðavíkur, til þess að vera við
minningarathöfn um afa í kirkjunni.
Bara svo sem hálftíma eftir að ég
hafði pantað flugmiðana hafði ég
fengið símtal frá sjúkrahúsinu: Afi
var dáinn.
Athöfnin var falleg upplifun og um-
gjörðin viðeigandi. Mér fannst afi og
það vestfirska umhverfi sem hann
naut sín best í og við fengum að
kveðja hann í, renna saman í eitt. Afi
Siggi og Vestfirðir eru sami hluturinn
í mínum augum, vogskorið og veður-
barið andlitið og sterkur og staðfast-
ur líkami hans holdgervir náttúru
landshlutans, sem blasir við mér út
um gluggann á síðdegisvélinni til
Reykjavíkur.
Ég er stoltur af að þessi maður
skyldi vera afi minn.
Stefán Jónsson.
Elsku afi.
Í dag kveðjum við þig með miklum
söknuði. Það er nú alltaf erfitt og
frekar skrítið að kveðja einhvern sem
maður hefur þekkt alla sína ævi. Þú
fórst frekar snögglega frá okkur þó
þú hafir verið veikur í einhvern tíma.
En núna vitum við að þú hefur það
gott og ert loksins kominn til ömmu.
Þú varst nú soldið merkilegur afi
og ekki margir sem geta státað af afa
eins og þér. Þú varst sjómaður, smið-
ur, mikill grúskari og meira að segja
leikari. Með mikið grátt skegg og
margir líktu þér við jólasvein. Þú
varst líka hálfgerður jólasveinn. Þótti
best að vera fyrir vestan og þar
fékkstu að vera undir það síðasta. Þú
varst ekta Vestfirðingur og sóttir allt-
af þangað þó þú hefðir búið á mölinni
lengi vel. Það var alltaf gaman og sér-
stakt að heimsækja þig í litla húsið
þitt í Súðavík. Ógleymanlegar eru
gönguferðirnar um þorpið sem þú
þekktir svo vel. Þú fræddir okkur um
sögu svæðisins og svo þurftir þú að
stoppa og spjalla við alla sem þú hitt-
ir. Því miður gátum við ekki heimsótt
þig síðasta sumar og úr því átti sko að
bæta næsta sumar. Valur Snær spyr
mikið um það hvenær hann fái að fara
næst með afa Sigga út á bát. Hann er
sko ekki búinn að gleyma því þegar
við fórum öll saman í smá róðrartúr á
afmælinu þínu þegar þú varst áttræð-
ur. Þeir bræður tala mikið og oft um
þig og um daginn settumst við niður
og útbjuggum bréf handa þér og þeir
teiknuðu myndir fyrir þig. En þú
fórst áður en við náðum að setja það í
póst. Við látum það því fylgja með
núna. Vertu blessaður elsku afi.
Þín
Soffía Helga.
Það er komið að kveðjustund.
Ég var farin að hlakka mikið til að
hitta afa um jólin og segja honum frá
öllu því sem ég er búin að læra hér í
London. Hann hafði brennandi áhuga
á forvörslunáminu mínu og var meira
að segja búinn að finna verk handa
mér þegar ég væri búin með námið.
Þegar ég var að sækja um skóla þá
var hann alltaf að spyrja hvort það
væru komnar einhverjar fréttir og
var himinlifandi þegar ég fékk inn-
göngu í einn þeirra. En nú er afi far-
inn og mig langar að minnast hans í
nokkrum orðum.
Það fyrsta sem ég man eftir afa
Sigga er hvað það var gaman að príla
á honum og leika ,,pota í bumbu“ leik-
inn. Svo kunni hann svo margar sögur
og mér fannst að hann vissi allt í
heiminum því hann hafði svör við öllu
sem maður spurði hann um, enda var
hann mikill gruflari og átti margar
bækur fullar af allskonar fróðleik og
myndum. Hann átti líka trélíkan af
húsi sem mér fannst mjög gaman að
leika mér með og það hús varð ennþá
meira spennandi þegar afi sagði mér
að þetta hús hefði einu sinni staðið í
Súðavík og að hann hefði fæðst í því.
Ég fór og heimsótti hann í Súðavík
í sumar með pabba og mömmu. Við
áttum góða viku með honum. Pabbi
hjálpaði honum að klára skektuna al-
veg og við komum henni á flot. Við
pabbi og afi fórum út á sjó að veiða, afi
hinn sprækasti og réri út og við pabbi
veiddum þrjá þorska í soðið, afa til
mikillar gleði því hann fékk aldrei nóg
af fiski. Svo fórum við í langan bíltúr
um djúpið því við ætluðum að fara að
skoða stóran fornleifauppgröft við
Vatnsfjörð og að fara í sund í nátt-
úrulauginni á Reykjanesi þar sem afi
fór í skóla sem unglingur. Það var bú-
ið að tyrfa yfir gröftinn en við hittum
séra Baldur í Vatnsfirði. Hann og afi
voru alveg stórkostlegir saman, því
báðir urðu að segja hvor öðrum sögur
en hvorugur var tilbúinn að hlusta á
hinn. Þegar við komum í Reykjanes
var verið að þrífa laugina en við áttum
góðan dag og afa fannst frábært að
koma aftur á æskustöðvarnar. Það
var ótrúlegt að sitja með afa í bílnum
því hann þekkti öll örnefnin á leiðinni
og ef eitthvað merkilegt hafði gerst á
leiðinni þá vissi hann hvar og hvenær
það hafði gerst og gat sagt okkur sög-
una sem fylgdi. Þegar við vorum að
fara heim fékk ég skrítna tilfinningu
um að þetta yrði í síðasta skipti sem
ég sæi afa svo ég kvaddi hann vel. Það
finnst mér gott núna því þá veit ég að
ég missti ekki alveg af honum þó ég
hafi ekki verið til staðar þegar hann
þurfti að kveðja.
Afi saknaði ömmu Soffu mikið eftir
að hún dó. Það er gott að vita að nú
geta þau dansað valsana sína saman á
ný.
Vertu sæll afi minn og ég bið að
heilsa ömmu.
Þín
Sólveig.
Sæll og blessaður elsku besti
langafi.
Af okkur er bara allt gott að frétta.
Við erum hressir og kátir eins og
vanalega. Förum í leikskólann á
hverjum degi og leikum okkur mikið
úti. Svo förum við heim og höldum
áfram að leika okkur úti eða erum
inni. Á laugardögum förum við í
íþróttaskólann og það er svaka fjör.
Þar hoppum við og hlaupum eins og
við eigum lífið að leysa. Höngum í
köðlum og snögum og erum eins og
apar og Valur er duglegastur af öllum
krökkunum. Hleypur hraðast, klifrar
hæst og sveiflar sér lengst í köðlun-
um. Mamma heldur að hann verði
næsti ólympíumeistari Íslands í
frjálsum íþróttum. Axel er hins vegar
aðeins stirðari og meiri skriðdreki en
þetta er allt að koma hjá honum líka.
Svo á sunnudögum förum við í sunnu-
dagaskólann og syngjum þar hástöf-
um. Karólína frænka er með okkur í
leikskólanum og við hittum hana á
hverjum degi. Stundum hittum við
Stebba, Jónu og Soffíu þegar þau
koma og sækja hana. Okkur finnst
Stebbi frændi mjög skemmtilegur og
Karólína er núna loksins farin að tala
eitthvað við okkur. Hún var soldið
feimin þegar hún byrjaði fyrst en
þetta er allt að koma hjá henni.
Annars er bara allt gott að frétta af
öllum hérna. Mamma er alltaf á fullu í
skólanum og kenna skyndihjálp. Við
förum oft heim með ömmu þegar leik-
skólinn er búinn af því að sumir tím-
arnir hjá mömmu eru svo seint á dag-
inn. Hún verður svo í prófum í
desember og þau eru ekki búin fyrr
en 21. des. og þá getum við nú farið að
undirbúa jólin.
Við vonum að þú hafir það gott. Við
spyrjum mikið um þig og viljum fá að
fara að heimsækja þig og fara með
þér aftur út á bátinn. Okkur fannst
það svo gaman. Mamma segir að það
þurfi að bíða þar til næsta sumar.
Mamma og allir biðja að heilsa.
Hlökkum til að sjá þig um jólin.
Kærar kveðjur, þínir langafastrák-
ar
Valur Snær og Axel Örn.
Þegar ég stóð við dánarbeð Sigurð-
ar Guðmundar Kristjánssonar, ein
með kertaljós sem hugulsamt starfs-
fólk sjúkrahússins á Ísafirði hafði
tendrað, hugsaði ég um manninn sem
hafði þá nokkrum stundum fyrr kvatt
þetta líf. Ég virti fyrir mér hið stór-
skorna andlit Sigurðar, rist djúpum
rúnum og umgjörðina, hið gráa hár
hans og skegg. Þannig kom hann fyr-
ir í kvikmyndinni Í faðmi hafsins, þar
sem hann lék dularfulla öldunginn er
„við græði sat.“ Mér fannst að yfir
ásjónu hans væri friður og gæfa hans
mikil að fá að sofna svona í sátt og ró
að loknu lífsins striti. Ég hugleiddi
líka þessa stuttu stund ýmislegt sem
varðar örlög okkar manna og það sem
mótar okkur á göngunni fram veginn.
Bæði fæddumst við Sigurður við sjó-
inn í litlum þorpum vestur á fjörðum
fyrir miðja síðustu öld – ég þó sautján
árum síðar en hann. Við áttum það
líka sameiginlegt þótt við fæddumst í
sitt hvoru þorpinu að eiga sama föður.
Örlögin höguðu því hins vegar svo að
ég hafði notið samvista við föður okk-
ar í tvö ár þegar Sigurður kynntist
honum fyrst. Þessi örlög hafa áreið-
anlega mótað Sigurð sem geymdi
skýrt í huga sér augnablikið þegar
þeir feðgar hittust fyrst er hann réðst
sem háseti á skútuna Hamónu frá
Þingeyri, en á henni var pabbi skip-
stjóri. Ég á svo óljósa minningu um
stutta siglingu með þeim á Hamónu,
líklega fyrsta skiptið sem við Siggi
sáumst. Næst man ég eftir honum og
Soffíu nýgiftum í Reykjavík árið 1949,
en þá var pabbi okkar látinn langt um
aldur fram. Sigurður, sem ungur að
árum hafði missti móður sína, átti í
raun engin náin skyldmenni önnur en
okkur Einar Odd, hálfsystkini sín,
okkur sem vorum svo miklu yngri en
hann og höfðum ekki alist upp með
honum. Móðir mín fékk aldrei full-
þakkað unga manninum Sigurði þá
einstöku gjörð hans að falla frá kröfu
um föðurarf þegar hún vegna veik-
inda gat vart séð okkur farborða.
Slíkan stórhug hefðu ekki allir sýnt,
en sannar eðlislæga góðvild Sigurðar.
Mér þykir vænt um að samband okk-
ar hálfsystkinanna styrktist nú á síð-
ari árum þegar hann, ekkjumaður
orðinn, festi kaup á gamla húsinu við
sjóinn í þorpinu þar sem hann óx úr
grasi. Og ekki síst nú síðasta árið er
hann dvaldi við gott atlæti hér á öldr-
unarstofnuninni Sólborg á Flateyri.
SIGURÐUR
GUÐMUNDUR
KRISTJÁNSSON
Útför mannsins míns, föður, tengdaföður og afa,
STEFÁNS REYNIS KRISTINSSONAR
framkvæmdastjóra Spalar,
Aflagranda 17,
Reykjavík,
sem lést á Landspítalanum laugardaginn 10. des-
ember, verður gerð frá Dómkirkjunni í dag, föstu-
daginn 16. desember kl. 13.00.
Guðríður Þorsteinsdóttir,
Ingibjörg Stefánsdóttir, Gísli Hrafn Atlason,
Nína Guðríður Sigurðardóttir, Þorbjörg Anna Gísladóttir.
Okkar ástkæra,
LÁRA HALLDÓRSDÓTTIR,
lést á hjúkrunarheimilinu Hlíð, Akureyri, þriðjudag-
inn 13. desember.
Útförin verður gerð frá Akureyrarkirkju mánu-
daginn 19. desember kl. 13.30.
Elín Ásta Káradóttir, Lúther Steinar Kristjánsson,
Rósfríður María Káradóttir, Magnús Friðriksson,
tengdabörn og barnabörn.