Tíminn - 29.04.1973, Síða 34

34
TÍMINN
Sunnudagur 29. april 1973.
honum í sjóinn.Þegar í stað
klifraði hann upp í reiðann,
leysti reipið með annarri
hendi, en tók með hinni í
rófuna á Lúks og kastaði
honum 1-2 metra frá
skipinu út í ólgandi
Atlantshafið.
En þegar bátsmaðurinn
kom niður á þilfarið aftur,
staðnæmdist hann af ótta
og skelfingu, er hann sá
Lúks standa beint fram
undan sér og hrista af sér
vatnið. Apinn hafði lesið
sig upp eftir kaðli aftan á
skipinu og var kominn upp
á þilfarið áður, en báts-
maðurinn varkominn niður
aftur. Það er bágt að segja,
hvaðnúhefði orðið ef skip-
stjórinn hefði ekki komið
að.Hann hafði heyrt
hláturinn, sem ailir ráku
upp er þeir sáu, hve báts-
maðurinn varð hræddur og
kom nú til að hlusta á endi
sögunnar. En skipstjórinn,
sem var góður maður,
sagði, að hvorki menn eða
apar, sem einu sinni hefðu
veriðhengdir þarum borð,
skyldi verða hegnt með
FERSKIR AVEXTIR
Nútímafólk borðar meira
og meira af ferskum á-
vöxtum. Holl og góð fæða,
fyrir börnin, fyrir alla.
Ferskir ávextir eru mjög
H»V%iruínmíí' nit4ímn«mL’ní
..v.v.ivum, Wii IIUUIIIUICCIXIII
í flutningum og
SAMVINNA
í innkaupum tryggja mestu
mögulega fjöl breytni og
gæði, hjá okkur.
w ^
Apinn ódrepandi
dauðahengingu í annað
sinn. Það voru landslög og
réttur, sem ekki mátti út af
bregða. Þannig var því
varið, að Lúks fékk leyfi til
að lifa og leika skips-
mennina á Vúlkan grátt í
samfleytt 2 mánuði til. En
undir lok þessa tímabils,
kom dálítið fyrir, sem ekki
bætti úr skák. Skipið
nálgaðist höfn og átti þvi
að þrífa til á skipinu. Meðal
annars átti að mála skips
bátana. Til allrar
óhamingju gleymdi einn
skipsmaðurinn litar-
krúsinni á þilfarinu þegar
hann fór niður að borða
miðdegisverð. Lúks hefði
ekki verið sannur api, hefði
hann látið slíkt tækifæri
óriúiau. Þdð tnun ndurridsi
þurfa að skýra frá því, að
hann notaði tækifærið vel.
Það mátti sjá á því,
hvernig hann byrjaði, að
hann ætlaði nú að skemmta
sér vel. Fyrst málaði hann
páfagaukinn lifrauðan, svo
snéri hann penslinum yfir
nýolíuborin tren, sem snéri
hann sér að siglutrjánum
og seglunum, og málaði
yfir nöfnin á björgunar-
bátunum og kórónaði iðju
sína með því að hella því,
sem eftirvar í litarkrúsinni
yfir bezta frakka skipstjór-
ans, sem lá þar rétt hjá til
að viðrast.
Ég ætla nú að þegja um
það, hvað skeði á Vúlkan
næsta fjórðung stundar.
Skipshöfnin hafði aldrei
verið eins önnum kafin
síðan skipið lagði af stað.
Það leit út fyrir að hver
hefði eitthvað að starfa á
þilfarinu. Þegar
skipstjórinn kom upp var
þar svo kyrrt, að heyrzt
hefði fluga anda. Ég ætla
ekki að skýra frá því, sem
hann sagði, eða þeirri
áherzlu, sem hann lagði á
orðin, þegar hann skipaði
skipshöfninni að yfirgefa
þilfarið. Það eina, sem ég
skal geta um er það — og
það skal sagt honum til
iiéiuurS— dð hdim siúu viu
orð sín á þessari skelfilegu
stundu.
„Sérðu land?" hrópaði
hann til stýrimannsins.
,,Já, herra skipstjóri, land
á bakborða."
„Stýrðu' þá til lands,"
sagði skipstjórinn. Seint
um kvöldið kom skipið að
lítilli eyju við norðurströnd
Skotlands, bát varskotið út
með mikilli viðhöfn og upp
frá þeirri stundu sá skips-
höfnin á Vúlkan Lúks
aldrei framar.
(framhald.)

DAN
BARRV
Konurnar þeirra J Þegar stjórnir
halda, að við séuni\ þeirra falla
að hjálpa þeim til þess/ komum við_
að ná stjórn á
bjánum.
í neðanjarðarstöð
rúnar.
Guð tJt með
þig Geiri. Verti
' að leika hetju
Stúlkurnar minar
ólmar i að ^
skotinu
eru
Hérna er eiginlega taugamiðstöðin
sjálf, sem stjórnar öllum tölvum
og stýrir sambandinumilli alls
Ef stöðin fellur Þessir borbilar
þá fer allt með r eru knúnir 4
^ henni. áfram af
^g^Bgggp^ygeisIum. Ef ég
IftVkæmist uþp i
R\WV' JM Iþennan^J