Tíminn - 13.09.1973, Síða 14

14
TÍMINN’
Fimmtudagur 13. september 1973
ekki i vafa um aö hann vildi
Leenie fyrir lifstið.
Leenie var heldur ekki i vafa
um að það var Steve, sem hún
vildi. begar hann heimsötti hana
og hún gaf honum að borða,
sleppti hún sterka kryddinu hans
vegna. Þegar þau voru ein, var
hann vanur að gripa um hönd
hennar undir borðinu. Nú dró hún
hana ekki að sér lengur. — Ég
elska þig, sagði hann viö hana.
Hún svaraði á Vietnömsku: —
Em yeu anh. Þegar hann endur-
tók það flissaði hún. — Nei, þaö
segir stúlkan. Hann segir: Ahn
yeu em.
Hann talaði um að hún færi með
honum til Bandarikjanna. Þó að
hún samþykkti það, spurði hún. —
En ég er fátæk, hvað heldurðu að
fólk segi um mig?
— Treystu mér, svaraði hann.
— Ég þekki Cam Lo og ég þekki
Bandarikin. Ég veit, að þér mun
liða vel þar.
Leenie treysti Steve, en samt
var hún óróleg.
— Þegar þú talar um Ameriku,
sagði hún. — Af hverju minnistu
þá aldrei á stóra steininn?
— Hvaða stóra stein?
— Stóra steininn, þú veizt, svar-
aði hún. Allir i Cam Lo vita um
hann. Þegar maður i Ameriku
elskar ekki lengur konuna sina,
fer hann með hana að stóra stein-
inum og skilur hana þar eftir.
Fyrst hló Steve. En Leenie hélt
fast við þetta. Hann reyndi að
grafast fyrir um uppruna sögunn-
ar, en það reyndist árangurs-
laust. Hún hélt áfram að tala um
steininn og loks reiddist Steve. —
Þú treystir mér, sagði hann — en
ekki nóg.
Snemma sumars 1970 komu
bandariskir herlögreglumenn og
hópur manna frá lögreglunni i
Saigon til að rannsaka þorpið, þvi
heyrzt hafði, að þar væru falin
fiknilyf. Þegar þeir komu, faldi
Leenie Steve og hafði auga með
lögreglunni, sem smátt og smátt
fann nokkra hermenn i húsunum,
handjárnaði þá og ók með þá
brott. Hún skalf við tilhugsunina
um að svona færi fyrir Steve og
þegar kom fram á nóttina, tókst
henni að hjálpa honum að flýja út
úr þorpinu. Upp frá þessu var
vörður efidur við stöðina og það
varð of hættulegt fyrir hann að
heimsækja hana þessar fáu vikur,
sem hann átti eftir i Vietnam.
Rétt áður en hann átti að fara
heim, tókst Leenie að komast upp
i bil, sem flutti verkamenn til
stöðvarinnar daglega, þannig að
hún gæti kvatt Steve. — Ég er
hrædd við það, sagði hún — en ég
ætla að koma til þin i Ameriku.
Þegar Steve var kominn aftur
heim til New York, fór hann að
vinna i banka og gekk i kvöld-
skóla i viðskiptafræðum. Hafi for-
eldrarnir verið eitthvað i vafa
um ást hans á stúlkunni var sá
vafi nú úr sögunni. Hann fór
aldrei út nema til vinnu og i skól-
ann og það var ómögulegt að
draga hann á neina skemmtun.
Hann sparaði hvern eyri sem
hann gat án verið.
Mánuðir liðu meðan gengið var
frá ýmsum skjölum. Leenie barð-
ist við skrifstofukerfið i Vietnam
og Steve i Bandarikjunum. Hann
skrifaði henni næstum daglega og
beið óþolinmóður eftir bréfum
hennar á morgnana.
— Ég er svo hrædd um að ég
geti ekki talað nógu góða ensku,
þegar ég kem heim til þin, skrif-
aðihún. —Enginn mun skilja mig
og ég mun sakna Vietnam. Ég vil
koma, en stundum held ég að það
verði ekki svo gott fyrir mig. En
mig langar svo til þin....
Um haustið lézt móðir Leenie i
Da Nang. Um veturinn fór Leenie
margar ferðir milli Cam Lo og
Saigon til að ganga frá skjölum
Tryggð Steves hafði mikil áhrif á
yfirvöldin og henni gekk fremur
vel að fá nauðsynlega pappira, en
það var þó ekki fyrr en um vorið,
sem þvi var lokið. Þá hófst ný
sókn i styrjöldinni. Þrátt fyrir
mótmæli Leenie, ákvað faðir
hennar að hún skyldi fara suður á
bóginn og skilja hann eftir. Hann
sagði, að það væri allt of hættu-
legt fyrir unga stúlku að vera
þarna. Hann hafði keypt nokkur
gullarmbönd fyrir peningana,
sem hún vann sér inn með
verzluninni við herinn. Nú afhenti
hann henni þau og sagði að þetta
væri brúðkaupsgjöfin. Hann sagði
henni að selja þau, ef hún
þarfnaðist peninga.
Leenie- flýði fyrst til Hue, en
siðan lengra suður, eftir þvi sem
sóknin harðnaði. Bardagarnir
stöðvuðu allar póstsendingar i
þessum hluta landsins og þegar
ekkert bréf kom frá Steve, varð
Leenie niðurdregin og sannfærði
sjálfa sig um að ástæðan væri
önnur. Hún ákvað að skrifa ekki
heldur, af þvi „konu” Steves
myndi kannske ekki lika það. Hún
þráði Steve svo, að hún hætti að
hugsa um heilsu sina og veiktist. í
hitasóttinni sá hún móður sina og
Stevé koma til sin. Hárið datt af
henni og eftir að hún hresstist,
var það stökkt og tjásulegt.
En þó að bréfin hættu að koma
til Steve, hélt hahn áfram að
skrifa. Hann las áhuggufullur um
aðgerðirnar og vissi að Cam Lo
var hættulega nálægt vigstöðvun-
um, en það var svo litið, að þess
yrði aldrei getið i fréttum. Steve
og móðir hans skrifuðu þing-
mönnum og blaðamönnum, ef
þeir gætu komizt að þvi, hvað
hefði orðið um Leenie.
Þegar þrir mánuðir liðu, án
þess fréttist af henni, gat Steve
ekki beðið lengur. Hann ákvað að
ef hún ætti að finnast, yrði hann
að gera það sjálfur. Hann tók
peningana, sem hann hafði spar-
að til heimilisins og flaug til Viet-
nam, ákveðinn að vera þar þar til
hann fyndi Leenie.
Hann kom til Saigon i gömlu
verkamannabuxunum, sem
Leenie hafði saumað á hann.
Hann vonaði að þó að fólk gæti
ekki talað mál hans, myndi það
að minnsta kosti þekkja klæðnað-
inn sem vinar. Eitt hinna banda-
risku blaða, sem hann hafði skrif-
að i von um aðstoð, hafði útvegað
honum blaðamannaskirteini til að
hann kæmist gegn um vegar-
tálma. Auk þess hafði það sent
með honum ljósmyndara.
Frænka Leenie gat sagt Steve, að
eitthvað af flóttafólki frá Cam Lo
hefði setzt að i búðum við Da
Nang og þá fór hann þangað.
Allan fyrsta daginn sem Steve
leitaði, fylgdi honum herskari af
blaðamönnum og ljósmyndurum
frá bandariskum og vietnömsk-
um blöðum. Gengið var frá fjöl-
skyldu til fjölskyldu, en enginn
vissi um Leenie.
Daginn eftir heimsóttu þeir
aðrar búðir og þar bjuggu upp
undir tuttugu manns i bröggum,
sem eitt sinn hýstu sex hermenn.
Þetta virtist vonlaust, en skyndi-
lega stóð Steve augliti til auglitis
við ungan pilt frá Cam Lo, sem
hann þekkti.
— Leenie? spurði Steve. — Er
hún hér?
Pilturinn hristi höfuðið, en
brosti svo. — Ég veit hvar hún er.
Hún býr með vinum sinum i
húsi hérna ekki mjög langt frá. —
Biddu.. Siðan steig hann á bak
hjóli og var horfinn.
Tveimur stundum siðar kom
pilturinn aftur og þá sat Leenie
fyrir aftan hann á hjólinu. Það
var næstum heilt ár siðan þau
höfðu kvaðzt, og Steve dauðlang-
aði til að taka hana i fangið. En
slikt þótti ekki góður siður þarna
og ekkert varð úr aðgerðum.
Hjarta Leenie barðist ótt er hún
sá Steve, en svo komu ljós-
myndararnir yfir þau og Leenie
varð alveg rugluð yfir öllu þessu
spyrjandi fólki.
Jafnvel siöar, þegar Leenie og
Steve urðu ein, var hún undarlega
feimin við hann. Það tók hana
nokkra daga að venjast þeirri
hugsun, að hann væri ekki kvænt-
ur og að hann elskaði hana enn.
Óttinn við að yfirgefa Vietnam
kom nú aftur og enn sterkari. En
Steve tókst að fá siðustu pappir-
ana og þá hætti hún að vera
hrædd. Fyrst Steve gat ekki beðið
föður hennar formlega um hönd
hennar, talaði hann við bróður
hennar.
— Þjóðfrelsisfylkingin hefur
tekið Cam Lo og ég get ekki hitt
pabba, sagði Leenie við bróður
sinn. — Þess vegna vil ég fara til
Bandarikjanna og reyna að gera
Steve hamingjusaman.
— Ég átti tvær systur, svaraði
bróðirinn. — Ef þú ferð, á ég bara
eina. Leenie vissi, að ef hann
bannaði henni að fara, yrði hún að
hlýða. Þau grétu bæði, en svo
sagði bróðirinn: — Ég þekki
Steve og ég treysti honum.
Meðan Steve beið fyrir utan,
ætlaði Leenie að gefa bróður sin-
um gullarmböndin. — Nei, hafðu
þau, sagði hann — Þegar Steve er
hættur að elska þig, þá geturðu
selt þau og komið heim aftur.
Endirinn varð sá, að Leenie skildi
þau eftir á borðinu hjá bróðurn-
um, sem hún sæi ef til vill aldrei
aftur.
Skömmu siðar yfirgáfu Steve
og Leenie S-Vietnam og flugu til
Bandarikjanna. Þegar þau komu
til New York, umkringd fjöl-
skyldu Steves, brosti Leenie til
ljósmyndaranna, en bara litið og
henni létti, þegar þau fóru heim.
Til að gefa henni tækifæri til að
öðlast sjálfstraust, var brúðkaup-
inu frestað i þrjá mánuði. — Það
ætti að vera nógur timi til að þú
komist að þvi hvort þér getur liðið
vel hérna, sagði Steve — en leng-
ur get ég ekki beðið.
Leenie var ekki vön þvi að fólk
væri sifellt að faðmast og kyssast
á vangann, eins og meðlimir
Menta-fjölskyldunnar. 1 fyrstu
skelfdi þetta hana, en hún vandist
þvi. —Þau eru góð, sagði hún,—
Þeim þykir vænt hvoru um ann-
að. Þegar móðir Steves sagði, að
þau væru hennar fjölskylda lika,
var hún þakklát fyrir þau orð, en
jafnframt döpur við tilhugsunina
um sitt fólk i Vietnam.
Hún tók að kalla foreldra
Steves pabba og mömmu og á
heimili þeirra tók hár hennar aft-
ur að vaxa og varð þykkt og gljá-
andi eins og áöur. Grace Menta
sagði henni að borða og borða.
Leenie komst að þvi að það var
ekkert erfiðara að borða með
hnifapörum en prjónum og þrátt
fyrir ólikt mataræði, fitnaði hún
töluvert, en hún hafði verið orðin
nánast grindhoruð.
Leenie og Steve giftu sig i New
York 9. október 1972. Blaðamenn
og ljósmyndarar fjölmenntu utan
við kirkjuna, en fengu ekki að
fara inn. 1 samræmi við siði i
Vietnam, sem ekki leyfa fólki að
sýna tilfinningar sinar opinber-
lega, var brúðarkossinum sleppt.
t samræmi við siöi beggja landa
var Leenie klædd bæði siðbuxum
og hvitum brúðarkjól með slöri.
Hún var i hvitum siðum silkibux-
um innan undir kjólnum.
Það að búa i eigin ibúð hefur
gefið henni nýtt sjálfsöryggi. Nú
er lengra á milli heimþráarkasta
hennar, þó að auðvitað sakni hún
alltaf ættlands sins. Hún hefur
miklar áhyggjur af föður sinum,
sem nú er einn á bak við viglinu
óvinanna.
Meðan Steve er i vinnunni,
hugsar Leenie um litlu ibúðina,
lærir ensku og matreiðslu hjá
tengdamóður sinni. Vikulega læt-
ur hún tengdaföður sinn hafa inn-
kaupalista og þá fer hann i
austurlenzkar verzlanir og kaupir
inn svo að hún geti eldað viet-
namskan mat.
Minningarnar um Cam Lo, sem
Steve og Leenie eiga ein, hafa
tengt þau sterkum böndum. Ef
hana langar aftur heim i græna
dalinn, þá langar hann þangað
lika. Þau tala timunum saman
um fallegu fjöllin og friðsælu ána.
Steve hefur lofað að þau skuli
einhverntima aftur sjá Vietnam.
Hann talar lika um að vinna sig
upp i bankanum, þannig að hann
fái kannske stöðu i útibúi i Viet-
nam. Ef til vill komast þau að þvi
einhverntima, að Cam Lo þorpið,
sem þau eiga svo margar fagrar
minningar um, er ekki lengur til.
En það er og verður ávallt til i
hjörtum þeirra. (Þýtt sb)
Nýr myndalisti
Biðjið um nýja myndlistann okkar yfir
sófasettin, borðstofuhúsgögnin og svefn-
herbergissettin.
Hringið i sima 22900 eða 21030 eða skrifið
til landsþjónustudeildar okkar.
Demparar
i fiestar gerðir
evrópskra bila.
J3LOSSI
Skipholti 35 • Símar:
8-13-50 verzlun • 8-13-51 • verkstæði • 8-13-52 skrifstofa