Tíminn - 13.09.1973, Síða 19

Fimmtudagur 13. september 1973
TÍMINN
19
sem þá var útræði mikið, og
stundaði þaðan sjó, þvi aö þá var
önnur öldin en nú. Þá gekk fiskur
í fjörð, svo að ekki var alltaf langt
fanga að leita.
Það var svo 1930, sem ég fór
aftur heim i Hrafnseyri og tók þar
viö búskaparstörfum. Þá kom til
min stúlka, sem ég var þegar bú-
inn að kynnast nokkuð. Það var
Daðina Jónasdóttir, dóttir Jónas-
ar hreppstjóra i Reykjarfirði i
Suðurfjörðum. Jónas tengdafað-
ir minn var þingeyskur, en fluttist
til Vestfjarða ásamt öðrum
manni, Kristni Guðlaugssyni á
Núpi i Dýrafirði, sem þar gerði
garðinn frægan. Hann var bróðir
séra Sigtryggs Guðlaugssonar,
sem öll þjóðin þekkir. Báðir þess-
ir menn, Kristinn Guðlaugsson og
Jónas tengdafaðir minn, hresstu
upp á búskaparlagið hjá okkur
fyrir vestan.
' ■ 1 |M

■
Þórður Njálsson meö sitt siöa, fræðimannlega skegg,
Nú. Viö Daðina Jónasdóttir
gengum i hjónaband vorið 1930,
byrjuöum búskapinn á Hrafns-
eyri og bjuggum þar i nokkur ár.
Siðan fluttumst við aö Stapadal —
þaö er þarna úti meö firöinum —
og bjuggum þar i nokkur ár. Þá
losnaði jörðin Auðkúla, og nú datt
okkur i hug að breyta til, þvi að sú
jörð er miklu meiri af sér en
Stapadalur. Við seldum þá okkar
jörð og fluttumst að Auðkúlu. Þar
varð okkar lengsti búskapartimi,
og þar ólust börn okkar upp tií
þroska, en þau höfðu byrjað að
fæðast á meðan við vorum á
Hrafnseyri. Þau urðu ellefu. Eitt
þeirra dó i fæðingu, annað á unga
aldri, og það þriðja misstum við
fyrir skömmu. Það var uppkom-
inn sonur. Hann fórst i snjóflóði á
Hrafnseyrarheiði. Hin öll eru bú-
andi fólk, dálitið dreift, eins og
gengur og gerist. Nokkur búa á
Vestfjörðum. en sum eru flutt
hingaö suður i fjölmenniö. Þó eru
þau ekki öll i Reykjavik. Akranes
og Hafnarfjörður koma þar einn-
ig við sögu.
— Þú hlýtur að eiga margt
barnabarna?
— Ef ég man rétt, þá eru þau
tuttugu og tvö. Það litur ekki út
fyrir aö ættin ætli að ganga sam-
an á næstu árum.
— Nú ert þú þrennt f senn,
Þórður: Skáld, fræðimaður og
búfræöingur. Hvernig gekk þér að
samræma allt þetta?
— I fyrsta lagi held ég að þetta
sé talsvert orðum aukið hjá þér.
En ef svona væri ástatt um mig,
þá held ég að það gæti farið alveg
prýðileg saman. Landbúnaður
veitir mikil tækifæri til þess að
hugsa, jafnvel á meðan menn eru
að verki. Þær eru svo margar,
stundirnar, þegar ekkert glepur.
Maður getur verið að horfa á
lagðprúða hjörð sina i haga. Þá
getur margt komið i hugann, sem
maður vill ekki gleyma. Þegar
staðið er viö slátt með orfi og ljá,
eins og gert var á minum upp-
vaxtarárum — og löngu siðar —
er lika hægt aö láta sér detta eitt-
hvaö I hug, sem svo er geymt I
minni. Auövitað reyndi maður aö
vinna eins vel og kraftarnir
leyföu og helzt ekki að vera eftir-
bátur allra annarra. Faöir minn
var talinn ágætur sláttumaöur.
Um sjálfan mig vil ég ekki segja
neitt. Ef til vill hef ég verið hálf-
drættingur. Ég vil að minnsta
kosti vona það.
— Hvort þótti þér skemmti-
legra, skepnuhirðing eða hey-
skapur?
— Þetta er mjög bundið hvort
öðru. Þó eru skepnurnar meira
lifandi og binda mann fastari
böndum við sig en gróðurinn, þótt
Framhald á 35. siðu.